Chapter 43
Από εκείνο το σημείο και μετά ένιωθα χαμένη... δεν ήξερα ούτε πόση ώρα είχε περάσει... ούτε τι συνέβαινε γύρω μου... τα σώματα μας συνέχιζαν να είναι ενωμένα... κάθε λεπτό που περνούσε η ατμόσφαιρα ηλεκτριζόταν ακόμα πιο πολύ... οι ανάσες μας βαριές... τα βογκητά μας γέμιζαν αυτόν τον τόσο μικρό χώρο με κάθε ευκαιρία... το είναι μου είχε παραδωθει σε εκείνον... δεν μπορούσα να το ελέγξω... δεν καταλάβαινα... πως γίνεται δυο ανθρώπου που μισιούνται τόσο... να έλκονται ακόμα παραπάνω;... δεν καταλαβαίνω... και ίσως... να μην θέλω και να καταλάβω... η λογική μας ειχε εγκαταληψει και τους δυο από την στιγμή που τα κορμιά μας ήρθαν σε επαφή... όλο αυτό το μισός... ο θυμός.... Η ένσταση... ειχε μετατραπεί σε παθος... ηδονή... και έξταση... δεν υπήρχαν οι κατάλληλες λέξεις για να περιγράψουν αυτό που βιώναμε... κάθε φορά που τα σώματα μας γινόντουσαν ένα.. κάθε φορά που τον ένιωθα να διυσδιει στα πιο βαθιά σημεία του κορμιού μου κάνοντας με ξανά και ξανά να τελειώνω φωνάζοντας το όνομα του... όπως εκείνος με ειχε προστάξει... το σώμα μου ειχε παραδωθει σε εκείνον... όλο μου το βάρος ειχε πέσει στο κορμί του... ένιωθα την ανάσα του να χτυπάει το πίσω μέρος του λαιμού μου δεν ξέρω και γώ πόση ώρα τώρα... έτρεμα... τα χέρια μου δεν είχαν πλέον ούτε το κουράγιο να τυλιχτούνε γύρω του... τα βλέφαρα μου ήταν τόσο βαριά... που τα μάτια μου ήταν σχεδόν κλειστά... ένιωθα τα χέρια του να αγγίζουν τη μέση μου με δύναμη προσπαθώντας να με κρατήσουν όρθια ώστε να μην καταρρεύσω.... το σημείο από την λεκάνη μου και κάτω ειχε παραλύσει... δεν ένιωθα τα πόδια μου... η κοιλιά μου είχε φουσκώσει... πως γίνεται... πως μπορεί για άλλη μια φορά να μην χρησιμοποιεί προφυλάξεις;... είναι λες... και το κάνει επίτηδες... απότομα νιώθω για άλλη μια φορά το σώμα μου να ηλεκτρίζεται καθώς εκείνος για άλλη μια φορά εισχωρεί μέσα μου με ένταση... «Ν-αχ»... ένας αναστεναγμός βγήκε από τα χείλη μου καθώς τον ένιωθα επιτέλους να βγαίνει από μέσα μου... απότομα το σώμα μου γέρνει προς τα πίσω με αποτέλεσμα να ακουμπήσω στην πλάτη του καθίσματος του συνοδηγού... το βλέμμα μου χαμένο... κοιτούσα γύρω μου σαν ναρκωμένη... απότομα το βλέμμα μου έπεσε στο τεράστιο παράθυρο στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου... ειχε... σχεδόν ξημερώσει;... το σώμα μου βρισκόταν ακόμα καθισμένο επάνω στα μπούτια του... δεν είχα δύναμη να κουνηθώ... το βλέμμα μου απότομα γυρισε προς εκείνον... το πρόσωπο του φαινόταν διαφορετικό.... τα μάτια του... ακόμα γυαλίζανε... απότομα ένιωσα το βλέμμα του να κοιτάζει το πρόσωπο μου... τα γαλάζια του μάτια ένιωθα να καίνε την ψυχή μου... στον χώρο επικρατούσε σιγή... το μόνο που εξακολουθούσε να ακούγεται... ήταν οι ανάσες μας... απότομα νιώθω το σώμα του για άλλη μια φορά να σφίγγεται... τι στο καλό;... το βλέμμα μου σταθερά και αργά άρχισε να κατεβαίνει κατά μήκος του σώματος του... πως.. πως μπορεί μετά απο αυτό...να...
Α:Freya!... η φωνή του ήταν το τελευταίο πράγμα που άκουσα πριν όλα γύρω μου μαυρίσουν... λίγο πριν χάσω τις αισθήσεις μου μια και μόνο ερώτηση βασάνιζε το μυαλό μου... μετά από όλο αυτό... δεν υπάρχει γυρισμός.... σωστά;.....
[...]
Τι ώρα είναι;.... Που βρίσκομαι;... γιατί όλα γύρω μου είναι τόσο μαύρα;.... το σώμα μου είναι βαρυ... γιατί... δεν μπορώ να κουνηθώ;.... με όση δύναμη μου είχε απομείνει κατάφερα να ανοίξω τα μάτια μου... ταβάνι είναι αυτό;.... που είμαι;... αφήνω για λίγο τα μάτια μου να προσαρμοστούν και έπειτα αρχίζω να περιεργάζομαι το χώρο γύρω μου... αυτό σίγουρα δεν είναι το δωμάτιο της έπαυλης.... με αργές κινήσεις φέρνω τα χέρια μου κοντά στην μέση μου και προσπαθώ να ανασηκώσω το σώμα μου.... «Άου!»... επιφωνήματα πόνου έβγαιναν από το στόμα μου ασταμάτητα... το κεφάλι μου ήταν έτοιμο να σπάσει... το σώμα μου πονούσε υπερβολικά πολύ... αα... χωρίς να το θέλω σκηνές από την χθεσινή νύχτα άρχισαν να ξεπηδούν μπροστά μου θυμίζοντας μου τι είχα κάνει... απο την μέση και κάτω δεν ένιωθα τα πόδια μου... το σώμα μου ήταν μουδιασμένο... ένα έντονο τσούξιμο ανάμεσα απο τα πόδια μου ήταν εκεί για να μου επιβεβαιώσει πως όλα αυτά που γυρίζουν στο μυαλό μου όντως συνέβησαν.... Απότομα ρίχνω το βλέμμα μου προς τα κάτω τινάζοντας τα σκεπάσματα απο πάνω μου... τι είναι αυτό που φοράω;... ρόμπα;... και γιατί... είμαι τόσο καθαρή;... απότομα ένα έντονο τσούξιμο στο κεφάλι μου με κάνει να κλείσω τα μάτια μου απο τον πόνο.... «το κινητό μου που είναι;...»....ε;... γιατί η φωνή μου ακούγεται έτσι;... καθαρίζω το λαιμό μου ξανά και ξανά αλλά το αποτέλεσμα ήταν πάλι το ίδιο... δεν το πιστεύω... θα μου το πληρώσει... αυτόν τον εξευτελισμό.... αυτό το απαίσιο συναίσθημα που αισθάνομαι εξ αιτίας του... όλα... σκέφτομαι καθώς σφίγγω τα δόντια μου προσπαθώντας να κατευνασω τον θυμό μου... λίγο αργότερα επιτέλους καταφέρνω να βρω το κινητό μου... απλώνω το χέρι μου να το φτάσω και μόλις το πατάω να ανοίξει παγώνω.... Έχει... έχει περάσει μια ολόκληρη μέρα απο εκείνη τη νύχτα;... η ώρα ήταν περασμένες ξημερώματα... για λίγο είχα παγώσει... κοιμόμουν ένα ολόκληρο εικοσιτετράωρο;...
Λίγη ώρα μετά είχα συνειδητοποιήσει λίγο καλύτερα την όλη κατάσταση... βρισκόμουν σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, ήμουν ένα ολόκληρο εικοσιτετράωρο αναίσθητη και ο μόνος που θα μπορούσε να με φέρει εδώ ήταν... εκείνος... χα... φαντάζομαι το να με γύριζε πίσω στην έπαυλη στην κατάσταση που ήμουν θα ήταν ένα μεγάλο σοκ για όλους... εκείνο το μέρος είναι γεμάτο αφτια και μάτια... κάτι άλλο που παρατήρησα πέρα από τις χιλιάδες αναπάντητες κλήσεις από τον πατέρα μου ήταν ένα και μοναδικό μήνυμα όπου μου είχε σταλεί πριν από δεκαπέντε ώρες... και ο αποστολέας του δεν ήταν άλλος από... εκείνον...
«Όταν ξυπνήσεις τηλεφώνησε μου»....
Χα... ποιος θα το πίστευε... σε όποιον και να το έλεγα θα με θεωρούσε τρελή.. ο Alexander Castello... αυτός ο άντρας να στείλει σε κάποια προσωπικό μήνυμα .... και μάλιστα σε κάποια σαν εμένα.... Χα... δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να περηφανευτώ... πως;... πως έφτασαν τα πράγματα ως εδώ;... το μόνο που ήθελα... ήταν επιτέλους να πάρω αυτό το διαολεμένο χαρτί διαζυγίου... τα αισθήματα μου ποτέ δεν είχαν σημασία... ήξερα... το ήξερα πολύ καλά αυτό... αλλά... ποτέ μου δεν φανταζόμουν ότι τα πράγματα θα έπαιρναν μια τόσο καταστροφική τροπή... ειδικά τώρα στο τέλος... νιώθω τόσο χαζή... τόσο ηλίθια... είμαι σίγουρη... πως όλο αυτό για εκείνον δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο από μια μορφή εκδίκησης... ενα τελευταίο παιχνιδάκι πριν όλα τελειώσουν.... το ξέρω.... ξέρω πολύ καλά πως παίζει μαζί μου... πως αυτός είναι ο τροπος του να με μειώσει... να με κάνει να νιώσω σαν σκουπίδι και γώ... τον άφησα... ούτε μια... αλλά ούτε δυο φορές... χα... γιατί;... γιατί τον αφήνω να παίζει με την καρδιά μου όλα αυτά τα χρόνια;.... απότομα παγώνω.... Freya.... ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΣΕΣ ΝΑ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ΚΑΤΙ ΤΟΣΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ;.... το σώμα μου πετάγεται σαν ελατήριο επάνω από το κρεββάτι... που... που είναι η τσάντα μου;... το κινητό μου ήταν στο κομοδίνο δίπλα μου αλλά η τσάντα μου... όλο μου το σώμα ουρλιάζει από τον πόνο... τα πόδια μου τρεμουν αλλά... πρέπει να μείνω όρθια... ανάβω το διακόπτη του φωτός και μετά από λίγο εντοπίζω την τσάντα μου σε μια πολυθρόνα λίγα μέτρα μακρυά μου... κάνε να είναι μέσα... το σώμα μου είχε ιδρώσει... ένιωσα τον κρύο ιδρώτα να τρέχει κατά μήκος του προσώπου μου... με το που φτάνω στην πολυθρόνα το σώμα μου με εγκαταλείπει με αποτέλεσμα να πέσω στο κρύο πάτωμα... δεν έχω χρόνο για να αφήσω τον πόνο να με σταματήσει... έχουν περάσει τόσες ώρες... ένα ολόκληρο εικοσιτετράωρο... δεν... δεν γίνεται να συμβαίνει αυτό τώρα... κάνε... κάνε να έχω την ταμπλέτα μέσα στην τσάντα... έψαχνα... σαν μανιακή... είχα αδειάσει όλο το περιεχόμενο της τσάντας μου στο πάτωμα... που είναι... που είναι τα χάπια;... ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά... φόβος... φόβος είχε κατακλείσει όλο μου το είναι... Freya μην το σκέφτεσαι αυτό... τα χέρια μου άρχισαν να τρεμουν... έσκυψα το κεφάλι μου κοιτάζοντας το πάτωμα... «δεν τα έχω μαζί μου...»... στο άκουσμα της ίδιας μου της φωνής λύγισα... έσφιξα τα δόντια μου ηττημένη... ένιωθα τα μάτια μου υγρά.... γιατί;... γιατί μου το κάνει αυτό;... γιατί δεν τον νοιάζει κάθε φορά που κάνουμε σεξ η προφύλαξη;... ίσως όντως... ίσως όντως να μην μπορώ να κάνω παιδί στην κατάσταση που είμαι αλλά... τι και αν... μια... μια στο εκατομμύριο... απότομα νιώθω μερικά δάκρυα να κυλούν από τα ματια μου... δεν το θέλω... όχι έτσι... δεν θέλω να γίνω το πιόνι κανενός... διάφορες σκέψεις άρχισαν να με κατακλύζουν τρώγοντας λίγο λίγο... όλο και περισσότερο αυτήν την γραμμή που με απέτρεπε από το να καταρρεύσω... ώστε έτσι... μέχρι το τέλος το τι νιώθω δεν αφορά κανένα... όλοι τους... με βλέπουν σαν αντικείμενο... ένα απλό άψυχο αντικείμενο με μοναδικό σκοπό να ικανοποιεί τις ανάγκες... τα σχέδια... και τις επιθυμίες τους... χα... εκείνη την στιγμή κάτι μέσα μου έσπασε... δεν ξέρω... ίσως η θέληση μου... ίσως ήταν η βούληση μου;... το κουράγιο μου;... χα... ίσως αυτό να ήταν η χαριστική βολή... η γραμμή του τερματισμού για μένα... το σώμα μου... τα αισθήματα μου... το είμαι μου με εγκατέλειψε... δεν υπάρχει τίποτα πια να παλεύει να κρατήσει αυτό το άψυχο κουφάρι όρθιο... όλα... τελείωσαν πλέον για σένα Freya...
[...]
Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro