«Τι νόημα έχει όλο αυτό απ την στιγμή που θα πάρουμε διαζύγιο;»... ήταν πλέον μάταιο... το μυαλό μου δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα λόγια μου... απότομα βλέπω το βλέμμα του να παγώνει... τι στο καλό;.... ασυναίσθητα νιώθω το σώμα μου να... να ανατριχιάζει από... φόβο... γιατί... γιατί με κοιτάζει έτσι;....

Είπα κάτι τόσο παράξενο;... γιατί φαίνεται λες και πρώτη φορά ακούει κάτι τέτοιο;... η στάση του είναι παράξενη... γιατί δεν χαίρεται;... επιτέλους άκουσε τα λόγια που περίμενε... ήμουν σίγουρη... μέσα μου ήξερα πως περισσότερο απ τον καθένα εκείνος θα ήθελε πρώτος να γλυτωσει από αυτόν τον απαίσιο γάμο... τότε... τότε γιατί με κοιτάζει έτοιμος να... να με κατασπαράξει;....

Α:Χα·... ένα επιφώνημα ενόχλησης ήταν αυτό που πήρα...  ως απάντηση... εκείνος με σταθερές κινήσεις τοποθετεί το ένα του χέρι χαμηλά στην μέση του και το άλλο... μπλέκετε στα μαλλιά του σπρώχνοντας τα πίσω με ένταση... το πρόσωπο του είχε πάρει μια έκφραση... που δεν περίμενα πως... ένας άντρας σαν και αυτόν... που ποτέ του δε δείχνει κάποιο συναίσθημα θα μπορούσε να πάρει... αυτή της ενόχλησης... το στόμα του μισάνοιχτο και ελαφρώς στραβωμένο... τα φρύδια του είχαν σουφρώσει ελαφρά κάνοντας το δέρμα στο μέτωπο του να αναδιπλώνεται έντονα... για λίγο  στον χώρο επικρατούσε νεκρική... σιγή... το βλέμμα του είχε γυρίσει προς άλλη κατεύθυνση... για αρκετή ώρα δεν με κοιτούσε και φαινόταν... σαν κάτι να σκεφτόταν... δεν... δεν τον καταλαβαίνω... τι στο καλό θέλει αυτός ο άντρας πια από μένα;... δεν του αρκεί;... δεν του φτάνει που συμφωνώ στο να πάρουμε διαζύγιο;.. τι άλλο πια... ζητάει;... απότομα... αυτή τη σιγή σπάει η... τρεμάμενη από θυμό φωνή του...  «Νομίζεις πως τόσο εύκολα θα γλυτώσεις;»... οι λέξεις έβγαιναν με τα βίας από τα σφιγμένα του δόντια... εκείνος απότομα στρέφει ξανά το βλέμμα του επάνω μου... τα μάτια του κοφτερά σαν μαχαίρια... ένιωθα να με καρφώνουν επίμονα... «Το να βγάζεις την ουρά σου απ έξω φαίνεται να είναι το δυνατό σου σημείο»... λέει και απότομα σταυρώνει τα χέρια του κοιτάζοντας με... με... μίσος... μίσος και θυμό... ο άντρας που έχω απέναντι μου... με την στάση του... φανέρωνε πως εκείνη την στιγμή μιλούσε ξεκάθαρα... σε έναν εχθρό... σε ένα μέλος της οικογένειας Rossetti που... τόσο απαιχθανοταν και δεν άντεχε να βλέπει... «Έπρεπε να το περιμένω από κάποια σαν εσένα»... οι λέξεις του... αιχμηρές... εκεί που νόμιζα πως δεν θα με άγγιζαν... εκεί που νόμιζα πως τα λόγια του δεν θα με επηρέαζαν πια... τώρα.... τα νιώθω να βομβαρδίζουν το σώμα μου.. λες και... στέκομαι εκεί σαν στόχος ακούνητος... εκλάμβανοντας τα εκατονταδες μαχαίρια που έριχνε προς το μέρος μου... όπου το καθ ένα... ένα προς ένα... έσκιζαν και κάποιο μέρος της σάρκας μου...  «Τι έγινε· μετά από εκείνη τη νύχτα άρχισες εσυ και η οικογένεια σου να καταστρώνεται  νέα στρατηγική;» καθόμουν ακούνητη... αμίλητη... να τον ακούω... με βλέμμα σκημενο στο πάτωμα... «Αποφάσισες να με αγνοεις· να μην εμφανιστείς όχι μόνο απόψε αλλά και τις υπόλοιπες μέρες γιατί; Για να με κανείς να ενοχληθώ και να τρέξω από πίσω σου;»... « έτσι σε δασκάλεψε ο πατερούλης σου αυτή τη φορά;»... δεν... δεν ήξερα τι να πω... τα λόγια του με είχαν αφήσει άφωνη... σοκαρισμένη... ποτέ δεν... δεν φαντάστηκα πως θα με έβλεπε έτσι... με αυτόν το τρόπο... πως θα σκεφτόταν τόσο απαίσια για το πρόσωπο μου... χα... Freya ακούς τι λες;... είσαι ηλίθια... δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω με την ηλιθιότητα σου ή με την αφέλεια σου... ξυπνά!... ο άντρας που έχεις απέναντι σου δεν είναι άλλος από τον Alexander Castello... τον άντρα που μισεί την οικογένεια σου όσο τίποτε άλλο στον κόσμο... και κατά συνέπεια εσένα... γιατί είσαι μια... RO-SSE-TTI...

F: τελείωσες;... η φωνή μου τρέμει... μαζί και όλο μου το σώμα... δεν ξέρω γιατί... σοκαρίστηκα τόσο.. τα λόγια του δεν θα έπρεπε να με εκπλήσσουν... τότε... γιατί αντιδράω έτσι;... γιατί νιώθω το στήθος μου να σφίγγεται;... γιατί νιώθω την καρδιά μου τόσο παγωμένη;... τόσο άδεια... και κενή;... και γιατί νιώθω ενοχές;... γιατί... δεν έχω το θάρρος να σηκώσω το κεφάλι μου ψηλά να τον κοιτάξω στα μάτια;... να του πω.. πως.. δεν.. είναι έτσι τα πράγματα;... χα... ποιον προσπαθώ να κοροϊδέψω;... εμένα;... τον ίδιο μου τον εαυτό... ή εκείνον;... κουράστηκα... από ποτε πήρα την πρωτοβουλία να διόρθωσω κάποιο από τα λεγόμενα του;... τη γνώμη των άλλων για εμένα;... γιατί... γιατί προσπαθώ τόσο απεγνωσμένα να του αλλάξω τον τρόπο με τον οποίο σκέφτεται για μένα;... ποτε είχε νόημα αυτό για να έχει και τώρα;... «αν δεν έχεις κάτι άλλο να πεις·»... κάνω μια παύση... με σταθερές  κινήσεις ξεκινάω να μαζεύω τα πράγματα μου... βάζω την τσάντα μου στον ώμο μου και λίγο πριν πάρω το κινητό μου στα χέρια μου νιώθω το χέρι του να αρπάζει με δύναμη τον καρπό μου... το σώμα μου παγώνει... το βλέμμα μου πέφτει επάνω στο χέρι του... το χέρι το οποίο με κρατούσε...

Α:Που νομίζεις πως πας;... ο τόνος του άγριος... η φωνή του δυνατή... ένιωθα να διαπερνάει τα αφτια μου σαν κρότος... «Δεν τελειώσαμε ακόμα»... η στάση του αυστηρή... ήταν έξαλλος... και γώ σε αντίθεση... ήρεμη... απλά τον άκουγα... καθόμουν απλώς και περίμενα... περίμενα να βγάλει το θυμό του... το μισός του... σε κανέναν άλλο παρα εμένα...

F:Αν έχεις κάτι άλλο να πεις· ακούω... η φωνή μου αχρωμη... σταθερή και χαμηλή... δεν είχα πάρει λεπτό τα μάτια μου από το χέρι του... ένιωθα τον καρπο μου να καίει... η αίσθηση του χεριού του στο σώμα μου τόσο ζέστη... σε αντίθεση με τα κρύα του λόγια... τι στο καλό Freya?... τι σκέφτεσαι σε μια τέτοια στιγμή;...

Α:Αυτό έχεις σαν απάντηση;.. οι λέξεις έβγαιναν μετά βίας από το σφιγμενο  του σαγόνι... δεν καταλαβαίνω... δεν τον καταλαβαίνω... ποτέ του δεν είχε την πρόσθεση να με ακούσει... να ακούσει την δίκη μου οπτική πλευρά των πραγμάτων... τώρα ξαφνικά τι τον έπιασε;... «Κάθεσαι εκεί αμίλητη· δεν μπαίνεις καν στην διαδικασία να συμφωνήσεις με όλα όσα προείπα και απλώς είσαι έτοιμη να φύγεις;»... δεν είναι αυτός ο άντρας που είχα τόσα χρόνια απέναντι μου... δεν ξέρω τι θέλει από μένα... να τσακωθούμε;... να λογομαχήσουμε;... για ποιον λόγο;... μόνο... μόνο χάσιμο χρόνου θα είναι αυτό... τόσο για εκείνον όσο και για μένα... ο,τι και να πω η γνώμη του δεν θα αλλάξει για μένα... ή μήπως... κατά βάθος... η όλη μου στάση απλώς... πληγώνει τον εγωισμό του;... το γεγονός πως τον 'απέφευγα' τον ενοχλεί μόνο και μόνο επειδή θίχτηκε η υπερηφάνεια του;.... «Ποια νομίζεις πως είσαι?»... χα... κοιτά να δεις που τελικά... είχα δίκιο... σιγά... σιγά μην ήθελα στα αλήθεια να ακούσει την δίκη μου οπτική γωνία....

F:όλο αυτό είναι χάσιμο χρόνου..  λέω ξερά και με μια απότομη κίνηση τραβάω το χέρι μου από το κράτημα του... για κάποιο λόγο θυμώνω... μέσα μου βράζω... το γεγονός πως ήρθε μέχρι εδώ... πως μπήκε στην διαδικασία να 'λογομαχήσει' μαζί μου.... μόνο και μόνο για αυτό...  με ενοχλεί... με ενοχλεί το γεγονός πως όλη του η στάση... ήταν αποκλείστηκα και μόνο εγωιστική... επειδή πειράχτηκε η περηφάνεια του... αρπάζω το κινητό μου και ξεκινάω να περπατάω προς την πόρτα του γραφείου μου... χωρίς να τον κοιτάξω... χωρίς να σηκώσω το βλέμμα μου από το πάτωμα... δεν έχω άλλες αντοχές... κουράστηκα ... κουράστηκα να πληγώνομαι συνέχεια... να προσδοκώ πράγματα που ποτέ δεν προκειτε να έχω... ή να γίνουν... λίγο πριν ανοίξω την πόρτα για λίγο κοντοστέκομαι... με πλάγιο βλέμμα αφήνω τα τελευταία μου λόγια προς εκείνον να βγουν από το στόμα μου
«ένας άντρας σαν και εσένα που 'ο χρόνος σου είναι χρήμα' δεν θα έπρεπε να αναλώνεται σε ανούσιες συζητήσεις σαν και αυτή · δε νομίζεις;»....
και έτσι απλά ανοίγω την πόρτα και φύγω ... μια και καλή από εκείνο το μέρος...χωρίς.. να κοιτάξω ξανά πίσω μου...