Νιώθω τα πόδια μου να με πονάνε.... Καθώς φτάνω έξω από την τεράστια εξώπορτα της έπαυλης το σώμα μου αρχίζει να με εγκαταλείπει... όλη η κούραση και η ένταση της ημέρας αρχίζει να γίνεται ορατή... το κεφάλι μου από την ώρα που βγήκα από την εταιρία του πατέρα μου δεν έχει πάψει να με πονάει... με αργά βήματα κατευθύνομαι προς την πόρτα της εισόδου... ψάχνω για λίγο μέσα στην τσάντα μου και βρίσκω τα κλειδιά μου... ανοίγω όσο πιο αθόρυβα μπορώ... δεν είχα όρεξη ούτε για ομιλίες ούτε για τίποτα... ουτος ή άλλος υποθετω πως τέτοια ώρα όλοι τους θα κοιμούνται... με το που μπαίνω μέσα κλείνω σιγά την πόρτα και αμέσως βγάζω τις γόβες μου... τα πόδια μου ήταν κατακόκκινα... ένιωθα τα πελματα μου να με πονάνε... όταν τα πόδια μου ακούμπησαν το μαρμάρινο παγωμένο πάτωμα όλο μου το σώμα ανατρίχιασε... καθώς σήκωσα το βλέμμα μου από το πάτωμα το κορμί μου πάγωσε... τι κάνει τέτοια ώρα αυτός εδω;.. γιατί είναι καθισμένος στο σαλόνι;.... Τα μάτια μου δεν μπορούσαν παρα να τον παρατηρήσουν... καθόταν στον καναπέ κρατώντας στα χέρια του έναν μεγάλο όγκο εγγράφων... διπλα του βρισκόταν ένα ποτήρι μισοάδειο... και λίγο παραδίπλα ένα μπουκάλι ακριβό ουίσκι... το φως από την μεγάλη λάμπα διπλα του έπεφτε στην μισή πλευρά του προσώπου του τονίζοντας τις έντονες γωνιές του... τα γαλάζια του μάτια φαίνονταν να γυαλίζουν... μόλις .... έπιασα τον εαυτό μου να τον παρατηρεί;... τι στο καλό κάνω;... Freya σύνελθε!... λέω στον εαυτό μου και ξεκινάω να περπατάω προς την σκάλα... πριν προλάβω να κάνω δυο βήματα η βαριά φωνή του ήχησε στο χώρο...

Α:Έχεις ιδέα τι ώρα είναι;... ο τόνος του ξερός... εκείνος δεν είχε πάρει τα μάτια του από τα χαρτιά μπροστά του... συνέχιζε να τα διαβάζει σα να μην συνέβαινε τίποτα... για λίγο κοντοστάθηκα... έπρεπε να του απαντήσω;... η μέρα μου ήταν η πιο κουραστική... γιατί πρέπει να τελειώσει με τσακωμό;... δεν έχω την αντοχή... δεν έχω άλλη ενέργεια για να σπαταλήσω για αυτόν τον άντρα... χωρίς να του απαντήσω συνέχισα να περπατάω... «Κάτι σε ρώτησα»... ο τόνος του πιο απότομος... πιο έντονος απο πριν... χα.... Τώρα τι προσπαθεί να κάνει;;;

F:και γώ φανερά σε αγνόησα... λέω χωρίς καμία χρια στην φωνή μου... νιώθω έντονες σουβλιες να διαπερνούν το κρανίο μου... θέλω να πάω να ξαπλώσω... πριν προλάβω να κάνω ένα βήμα βλέπω την φιγούρα του να στέκεται ακριβώς μπροστά μου... για λίγο κοντοστέκομαι... νιώθω το σώμα μου να σφίγγετε... τι στο καλό θέλει;.. αν ψάχνεται για καυγά δεν έχω όρεξη!... σηκώνω το βλέμμα μου και τον αντικρίζω... αμέσως τα μάτια μου κοιτάζουν τα δικά του... το βλέμμα του ψυχρο... για άλλη μια φορά φανέρωνε το ποσό με μισεί... η έκφραση του στεγνή... για λίγο άφησα μια ανάσα αγανάκτησης να βγει από μέσα μου... ήξερα πως δεν υπήρχε περίπτωση να με αφήσει σε ησυχία αν δεν έλεγε αυτό που ήθελε... «σε ακούω»... λέω ξερά... εκείνος απλός με κοιτούσε... για λίγο επικρατούσε ησυχία... μέχρι που ο τόνος της φωνής του ήχησε ξανά στον χώρο...

Α:Από τις 9:00 μέχρι τις 3:00 μεσολαβούν έξι ώρες·... για λίγο κάνει μια παύση... ο τόνος του επιβλητικός... η στάση του με τα χέρια σταυρωμένα τον έκανε να φαίνεται ακόμα πιο ογκώδης... τα σηκωμένα ελαφρώς μανίκια του φανέρωναν τις έντονες φλέβες στα χέρια του να διαγραφούν ατελείωτα μονοπάτια κάτω από το δέρμα του... «που ήσουν;»... ο τόνος του έντονος.. η φωνή του κόφτη... απόλυτη... για λίγο τον κοιτάω ξαφνιασμένη... από ποτε... από ποτε τον νοιάζει η ώρα που γυρίζω στην έπαυλη;... τι στο καλό νομίζει πως κάνει;... με σταμάτησε για να με ρωτήσει μια τόσο χαζή ερώτηση;...

F:Δούλευα προφανώς!... λέω ειρωνικά και τον προσπερνάω... πριν προλάβω να απομακρυνθώ νιώθω τον καρπό μου να φυλακίζεται γύρω από την παλάμη του... το κράτημα του δυνατό... έκανε το σώμα μου να τρανταχτεί σταματώντας με από το να μπορέσω να κάνω βήμα παραπάνω... «τι νομίζεις πως κανείς;»... ο τόνος μου έντονος... με το ζόρι προσπαθούσα να συγκρατήσω το θυμό μου... για λίγο έμεινα να κοιτάζω το χέρι του... ένιωθα το σημείο το οποίο άγγιζε να φλέγεται... πονούσα... ήταν προφανές πως δεν είχε ίδια για το πως έπρεπε να συμπεριφέρεται σε μια γυναίκα... «άφησε με!»... προσπαθώ να τραβήξω το χέρι μου απο το κράτημα του μάταια... το αίμα μου έβραζε... δεν είχα καταλάβει για ποτε είχα σφίξει τα δόντια μου για να κατευνάσω το θυμό που ένιωθα μέσα μου... δεν ήθελα να με αγγίζει... δεν ήθελα να με κοιτάζει... τον μισούσα και ακόμα τον μισώ!...

Α:Δεν τελείωσα αυτό που ήθελα να πω· ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να φύγεις;... ο τόνος του ξερός... η φωνή του άχρωμη... γυρίζω ξανά το βλέμμα μου σε εκείνον... τα μάτια του ήταν καρφωμένα πάνω μου... χα.. ποτε ήταν άραγε η τελευταία φορά που μου έδωσε τόση σημασία;... πάντοτε μου μιλούσε και το μόνο που αντίκριζα ήταν η πλάτη του... το χέρι μου πονάει... απότομα κάνω την παλάμη μου μια γροθιά... σφίγγω τα νύχια μου στο δέρμα μου...προτιμούσα να προκαλώ εγώ πόνο στον εαυτό μου παρα κάποιος άλλος και πόσον μάλλον αυτός!...

F:Μπορείς να με αφήσεις· σε ακούω... λέω και απότομα νιώθω το χέρι του να απελευθερώνει τον καρπό μου... μαζεύω το χέρι μου κοντά στο σώμα μου... μετά βίας κρατιέμαι για να μην δείξω το ποσό πονάω...

Α:Ξέρεις τι μέρα είναι αύριο... η φωνή του σκληρή... ο τόνος του βαρύς... ξέρω... πως δεν ξέρω;... είναι μια από τις χειρότερες μέρες κάθε μήνα... η μέρα που έχουμε δείπνο με την οικογένεια του... «Να είσαι εκεί στην ώρα που σου έγραψε ο γραμματέας μου· δεν θα έρθω να σε πάρω»... λέει όλο αδιαφορία... λες και δεν το ήξερα... κάθε φορά καταλήγω να πηγαίνω μόνη μου... κάθε φορά αναγκάζομαι να εμφανίζομαι μπροστά στην οικογένεια του στην ώρα μου... μόνη μου.. ακούγοντας τα σχόλια της μητέρας του να με γελοιοποιούν μέχρι εκείνος να φτάσει ώστε να σταματήσει.... Το απαξιωτικό βλέμμα του πατέρα του... το ίδιο βλέμμα μίσους από τον αδερφό του μαζί και την αδιαφορία της γυναίκας του... κάθε φορά είμαι αναγκασμένη να κάθομαι και να παρακολουθώ σα θεατής αυτήν την αρμονική οικογενειακή μαζοξη...σαν να μην υπάρχω... σαν να μην είμαι εκεί και τους χαλάω αυτήν την οικογενειακή 'παράδοση'... είναι φανερό πως δεν έχω καμία δουλειά εκεί.., γιατί λοιπόν επιμένει αναγκάζοντας με να βιώνω κάτι τόσο άβολο;...

F:Αυτό ήταν όλο;... λέω ξερά... δεν χρειαζόταν να μου το υπενθυμίσει... ήξερα πως δεν θα ερχόταν να με συνοδεύσει... για λίγο επικρατούσε σιγή μέσα στο χώρο... αν δεν έχει τίποτα άλλο να πει υποθετω πως μπορώ να φύγω... γυρίζω το σώμα μου και ξεκινάω να περπατάω ξανά προς τις σκάλες... με αργό βήμα ανεβαίνω ένα ένα τα σκαλιά... το σώμα μου με κάθε βήμα που έκανα ούρλιαζε από τον πόνο... με το που μπαίνω στο δωμάτιο μου αφήνω το σακάκι και την τσάντα μου στο κρεββάτι μου... τα νεύρα του κορμιού μου είναι τσιτωμένα... δεν θα καταφέρω να κοιμηθώ έτσι... το βλέμμα μου πέφτει στο ρολόι διπλα στο κομοδίνο μου...
' σε δυόμισι ώρες πρέπει να ξυπνήσω'... μουρμουράω χαμηλόφωνα... αρχίζω να βγάζω τα ρούχα μου μετά βίας και αφού τα καταφέρω κατευθύνομαι προς το μπάνιο... αφήνω την μπανιέρα να γεμίσει με νερό μέχρι πάνω και ρίχνω μέσα αφρόλουτρο... χωρίς να καθυστερήσω άλλο μπαίνω μέσα και αφήνω το σώμα μου να χαλαρώσει... κλείνω ελαφρά τα μάτια μου και προσπαθώ να ηρεμήσω... η αυριανή μέρα θα ήταν ακόμα πιο εξαντλητική...

[...]