Οι μέρες ένιωθα να περνάνε τόσο αργά και βασανίστηκα... μια βδομάδα... μια ολόκληρη βδομάδα πέρασε από εκείνη την νύχτα η οποία ακόμα και τώρα με στοιχειώνει.... Τις τελευταίες μέρες έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου ώστε να μην έρθω πρόσωπο με πρόσωπο με εκείνον... ο μόνος μου τροπος... η μόνη μου διέξοδος για να τον αποφύγω ήταν η δουλειά... μερικά βραδιά αναγκαζόμουνα να καθομαι μέχρι και ολονύχτιες στην εταιρία... και όλα αυτά γιατί;... για ένα δικό μου τραγικό λάθος!... το σώμα μου δεν έχει συνέλθει καθόλου... πιέζομαι να κρατηθώ όρθια... εχθές το απόγευμα άνοιξε η μύτη μου μπροστά σε όλους ενώ είχαμε ένα πολύ σοβαρό μίτινγκ... συγκεντρωσου Freya!... για ποσό ακόμα θα φέρεσαι έτσι;.... «Χααα».... Αφήνω έναν αναστεναγμό να βγει από μέσα μου.... καθομαι στο γραφείο μου και κοιτάζω κάτι χαρτιά που έχω μπροστά μου... νιώθω μια έντονη ημικρανία να με διαπερνάει... η όραση μου αρχίζει να θολώνει.... τα γράμματα μπροστά μου αρχίζουν να πολλαπλασιάζονται... απότομα πετάω τα χαρτιά από τα χέρια μου επάνω στο γραφείο και κλείνω αγανακτισμένη τα μάτια μου καθώς γερνώ πίσω στην καρέκλα μου... νιώθω τα βλέφαρα μου να βαραίνουν... δεν μπορείς να συνεχίσεις έτσι Freya... σκέφτομαι ηττημένη καθώς για λίγο αφήνω τον εαυτό μου να κοιμηθεί...

[...]

Λίγη ώρα αργότερα ο ηχος από την πόρτα να χτυπάει με κάνει να ανοίξω τα βλέφαρα μου απότομα... τι ώρα είναι;... σκέφτομαι πριν ρίξω μια μάτια στο ρολόι μπροστά μου... μισή ώρα πέρασε μόνο;... σκέφτομαι καθώς καθομαι λίγο καλύτερα στην καρέκλα μου...

F:περάστε... λέω καθώς ξανά πιάνω τα χαρτιά που είχα παρατήσει στην μέση πριν λίγη ώρα  στα χέρια μου...

«Μαντάμ Rossetti· σας έφερα τον φάκελο απ το χθεσινό μίτινγκ»... λέει η παρουσία που μπήκε στο χώρο λίγο πριν εξαφανιστεί ξανά...

Σωστά... είπαμε θα ξανά επαναλάβουμε το μίτινγκ σήμερα το απόγευμα... σκέφτομαι και πιάνω τον φάκελο στα χέρια μου καθώς ξεκινάω να τον μελετάω...

[...]

Δεν κατάλαβα για ποτέ είχε περάσει η ώρα... ήταν ήδη περασμένες έξι το απόγευμα... πάει αρκετή ώρα από τότε που κοίταξα το κινητό μου... υποθετω πως δεν έχω κάτι άλλο να κάνω σήμερα... δεν θέλω να φύγω από τώρα... χωρίς να κοιτάξω την οθόνη του κινητού μου το ξανά βάζω μέσα στην τσάντα μου καθώς κατευθύνομαι για άλλη μια φορά πίσω στο γραφείο μου... νιώθω καταρρακωμένη... όλο μου το σώμα πονάει... με το που μπαίνω μέσα στο γραφείο μου κλείνω την πόρτα και καθομαι ξανά στην καρέκλα μου... για λίγο γερνώ το σώμα μου προς τα πίσω κοιτάζοντας το ταβάνι με βλέμμα κενό... νιώθω εξαντλημένη... όχι τόσο σωματικά αλλά όσο ψυχικά... πάει μια βδομάδα από εκείνο το περιστατικό στην έπαυλη... γιατί... γιατί δεν έχω ακουσει ακόμα τίποτα για το διαζύγιο;... τι στο καλό συμβαίνει;... δεν γίνεται η Olivia να έκανε μια τόσο μεγάλη σκηνή για το τίποτα... «Χα..»... το κεφάλι μου πονάει... τα παυσίπονα δεν μου κάνουν τίποτα πλέον... για άλλη μια φορά κλείνω τα μάτια μου προσπαθώντας να κοιμηθώ...

[...]

Χμ;... τι είναι αυτό που ακούγεται;... βήματα;.. τι ώρα είναι;... νιώθω τα βλέφαρα μου βαριά... με αργές κοιμήσεις ανοίγω τα μάτια μου... γύρω μου σκοτάδι αλλά μπορώ να καταλάβω πως βρίσκομαι ακόμα στο γραφείο... σηκώνω το κεφάλι μου από το γραφείο... δεν είχα καταλάβει για ποτέ με είχε πάρει ο ύπνος... για λίγο κοιταζω γύρω μου μέχρι να εντοπίσω την τσάντα μου...με το που την βρίσκω αρχίζω να ψάχνω το κινητό μου... όταν πλέον το παίρνω στα χέρια μου δεν προλαβαίνω να το ανοίξω όταν ξαφνικά η πόρτα μπροστά μου ανοίγει κάνοντας με να σηκώσω το βλέμμα μου προς εκείνο το σημείο... το σώμα μου παγώνει... μπερδεμένη ανοιγοκλείνω τα μάτια μου... τι... τι κάνει αυτός εδώ;... σκέφτομαι καθώς βλέπω την φιγούρα του να ανοίγει αργά και σταθερά την πόρτα του γραφείου μου... γυρίζω ξανά το βλέμμα μου στο κινητό μου και το πατάω για να δω την ώρα... τι στο... γιατί δεν ανοίγει;... απότομα νιώθω μια παρουσία λίγα μέτρα μακρυά μου... να στέκεται ακριβώς απέναντι μου με μόνο μας διαχωριστικό... το γραφείο μου... το σώμα μου έχει παγώσει... νιώθω το έντονο του βλέμμα να είναι καρφωμένο επάνω μου... τι κάνει αυτός εδώ;... τι συμβαίνει;...

Α:Βλέπω πλέον δεν έχεις κάνενα πρόβλημα να με αγνοείς.... ο τόνος του ειρωνικός... η φωνή του σταθερή αλλά μπορούσα να καταλάβω από την στάση του και μόνο πως ήταν νευριασμένος... τι στο καλό συμβαίνει;.... νιώθω το χέρι του να αρπάζει το κινητό μου με δύναμη από τα χέρια μου

F: τι στο καλό κανείς!;... ο τόνος μου έντονος... η κίνηση του με είχε κάνει να πεταχτώ σαν ελατήριο από την θέση μου και απεγνωσμένα να προσπαθώ να πάρω το κινητό μου πίσω...

Α:Χα·.... αγανάκτηση και θυμός... αυτά ήταν τα μόνο συναισθήματα που μπορούσα να διακρίνω από τον τόνο της φωνής του... τι στο καλό κάνει αυτός ο άντρας εδώ;... τι στο καλό θέλει από μένα για να ήρθε μέχρι εδώ;... τόσες ερωτήσεις... τόσες απορίες... είμαι τόσο μπερδεμένη... εκείνος απότομα αφήνει το κινητό μου επάνω στο γραφείο και πριν προλάβω να αντιδράσω νιώθω το χέρι του να τυλίγεται γύρω από τον καρπό μου τραβώντας με βίαια προς το μέρος του... νιώθω το σώμα μου να χτυπάει ελαφρά επάνω στο γραφείο το οποίο εξακολουθούσε να στέκεται ανάμεσα μας... η απόσταση όμως μεταξύ μας είχε μειωθεί αρκετά... τόσο ώστε να μπορώ να διακρίνω τα νευριασμένα του ματια να κοιτάζουν τα μπερδεμένα δικά μου...

F:Τι νομίζεις πως κανείς;Άφησε με Alexander!... το κράτημα του με πονούσε... ένιωθα το σημείο το οποίο άγγιζαν τα χέρια του να φλέγεται...

Α:Ξέρεις τι μέρα είναι σήμερα;.... Ο τόνος του άγριος... η φωνή του μετά βίας έβγαινε ανάμεσα από τα σφιγμένα του δόντια... τι θέλει να πει;.... για λίγο γυρίζω το βλέμμα μου προς τα αριστερά μου... ψάχνω να βρω το ημερολόγιο που είχα πάντοτε ακουμπισμένο στην άκρη του γραφείου μου... με το που το εντοπίζω το βλέμμα μου πέφτει στην ημερομηνία...

F:Πέμπτη... ψελλίζω σχεδόν μέσα από τα δόντια μου.... απότομα νιώθω το χέρι του να αφήνει τον καρπό μου έντονα με αποτέλεσμα να χάσω ελαφρά την ισορροπία μου... με βιαστικές κινήσεις πιάνομαι από την επιφάνεια του γραφείου μου ...

Α:Ώστε ξέρεις τι μέρα είναι... η φωνή του γεμάτη ειρωνία... δεν το πιστεύω... ήρθε ως εδώ μόνο για αυτό ;... είναι τόσο νευριασμένος μόνο και μόνο για αυτόν τον λόγο;... επειδή ξέχασα αυτό το ηλιθιο 'δείπνο' με την οικογένεια του;...

F:Ναι και λοιπόν; Ήρθες εδώ να μου την πεις για ένα ηλιθιο δείπνο;... ο τόνος μου έντονος... η φωνή μου γεμάτη νεύρα... τι στο καλό έχω πάθει;... γιατί φέρομαι έτσι;... γιατί έχω βγει τόσο εκτός εαυτού;...  «απ όσο θυμάμαι δεν νοιαζόσουν ποτέ για κάτι τόσο ανούσιο!»... οι λέξεις έβγαινα από το στόμα μου χωρίς να μπορώ να τις ελέγξω... «Και στην τελική...»... λέω και σηκώνω το κεφάλι μου συναντώντας το βλέμμα του... Freya μην το κανείς... μην το πεις...  «Τι νόημα έχει όλο αυτό απ την στιγμή που θα πάρουμε διαζύγιο;»... ήταν πλέον μάταιο... το μυαλό μου δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα λόγια μου... απότομα βλέπω το βλέμμα του να παγώνει... τι στο καλό;.... ασυναίσθητα νιώθω το σώμα μου να... να ανατριχιάζει από... φόβο... γιατί... γιατί με κοιτάζει έτσι;....

[...]