Νιώθω τα χείλη του επάνω στα δικά μου να προσπαθούν να επιβληθούν... το φιλί του άγριο.. άγριο γεμάτο... πάθος... το σώμα μου τρέμει... οι αισθήσεις μου Βαράνε κόκκινο... όλο μου το είναι φωνάζει... μου φωνάζει να τον σπρώξω από πάνω μου... η όλη κατάσταση είναι επικίνδυνη... δεν ξέρω αν φταίει το αλκοόλ... αν φταίει το γεγονός πως νιώθω ευάλωτη αλλά... αυτός ο άντρας είναι επικίνδυνος...  πρέπει να τον σταματήσω... νιώθω το χέρι του να σφίγγει ακόμα παραπάνω την μέση μου... τα πόδια μου με είχαν εγκατεληψει τελείως... αν με άφηνε ήταν σίγουρο πως θα έπεφτα κάτω... το σώμα μου είχε αφεθεί... είχε παραδωθει... τόσο απλά... τόσο αβίαστα...  στα χέρια του... ένιωθα την γλώσσα του να αγγίζει την δικιά μου παλεύοντας να επιβληθεί... δεν μπορούσα να τον σταματήσω... όσο και να ήθελα να το σταματήσω όλο αυτό δεν... δεν ήταν στο χέρι μου... όλο μου το είναι είχε παραδωθει στο έλεος του... το σώμα μου κολλούσε όλο και πιο πολύ επάνω στο δικό του... ένιωθα το στέρνο του βαρυ... όπως και το δικό μου... ήθελα να πάρω ανάσα αλλά δεν μπορούσα... η αίσθηση των χειλιών του να πιέζουν τα δικά μου ήταν πολύ εθιστική  για να σταματήσω να πάρω ανάσα... τρόμαζα... τρόμαζα για αυτό που εξελισσόταν μπροστά στα μάτια μου... μια κατάσταση που δεν ήταν στο χέρι μου να ελέγξω... απότομα νιώθω τα χείλη του να απομακρύνονται από τα δικά μου... αμέσως αρχίζω να αποζητω απεγνωσμένα οξυγόνο... τόσο εγώ... όσο και εκείνος... ένιωθα τα μάτια του καρφωμένα επάνω μου αλλά δεν είχα το θάρρος να τον κοιτάξω... αντιθέτως κοιτούσα κάτω... προσπαθώντας απεγνωσμένα να μαζέψω τον εαυτό μου από το να κάνει κάτι αρκετά ηλιθιο... ήθελα να τρέξω... έπρεπε να απομακρυνθώ επειγόντως από αυτόν τον άντρα... ο αέρας γύρω μας ήταν αρκετά φορτισμένος... ένιωθα μέσα μου πως αν δεν έφευγα από εκεί μετά δεν θα υπήρχε επιστροφή... ή τώρα ή ποτέ... σκέφτομαι καθώς προσπαθώ να σταθώ ξανά στα πόδια μου... απότομα νιώθω το κράτημα στη μέση μου να χαλαρώνει... τι... σηκώνω το βλέμμα μου κοιτάζοντας τον στα μάτια μπερδεμένη ... το βλέμμα του... τι στο καλό;.... δεν κατάλαβα ποσό γρήγορα έγιναν όλα αλλά το αποτέλεσμα ήταν ένα... είχα γραπωθεί από το μπουφάν του προσπαθώντας να μην πέσω κάτω... το κράτημα του είχε επανέλθει ξανά κρατώντας με ακόμα πιο δυνατά από πριν... δεν μπορεί να την η ιδέα μου.... μου έδωσε όντως την επιλογή να φύγω;.... απότομα νιώθω το κεφάλι του να γέρνει προς το μέρος μου... η καυτη του ανάσα χτυπούσε στο λαιμό μου καθώς τα χείλη του είχαν έρθει σε απόσταση αναπνοής από το αυτί  μου αγγίζοντας το αμυδρά...

Α:Ξέρεις ότι έχεις αφεθεί στο έλεος μου... η πρόταση του δεν ήταν ούτε κατάφαση αλλά ούτε και ερώτηση... μια ειρωνία όμως εξακολουθούσε να υπάρχει στις λέξεις του... ένιωθα την ανάσα του να χτυπάει επάνω στο κορμί μου κάνοντας με να ανατριχιάσω... το σώμα μου φερόταν περίεργα... δεν μπορούσα να καταλάβω τι μου συνέβαινε... ένα ήταν όμως σίγουρο... ένιωθα το πρόσωπο μου να φλέγεται.... Απότομα ένιωσα τα χέρια του να με σηκώνουν με δύναμη τοποθετώντας με στους ώμους του λες και ήμουν κάποιου είδους βαρυ τσουβάλι...

F:Τι στο καλό κανείς; Άφησε με κάτω!... η φωνή μου έντονη... προσπαθούσα απεγνωσμένα να κουνηθώ αλλά μάταια... εκείνος είχε ήδη ξεκινήσει να περπατάει... «Άφησε με είπα!»... ο τόνος μου έντονος... απότομα ένιωθα να ζαλίζομαι ξανά... η όραση μου άρχισε να θολώνει...

Α:Μην κουνιέσαι... ο τόνος του αυταρχικός... απότομα νιώθω το χέρι του να με σφίγγει ακόμα πιο πολύ ώστε να σταματήσω να κουνιέμαι...

F:Άφησε με κάτω... ο τόνος μου παράξενος... ένιωθα ένα περίεργο συναίσθημα να με καταβάλλει... το πρόσωπο μου είχε γίνει κατακόκκινο... πλέον ήμουν σίγουρη... αυτό που ένιωθα εκείνη την στιγμή ήταν τροπή... που στο καλό με πάει;... θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί... το άγγιγμα του ξένο επάνω μου... ξένο αλλά... ταυτόχρονα και τόσο γνώριμο.... το ένα του χέρι είχε τυλιχτεί γύρω από την μέση μου και το άλλο... άγγιζε ένα σημείο που με έκανε ακόμα πιο πολύ να αισθάνομαι παράξενα... ένα περίεργο αίσθημα κατέκλυζε όλο μου το σώμα το οποίο έβρισκε καταφύγιο χαμηλά... ανάμεσα από τα πόδια μου.... μια περίεργη κάψα... γιατί νιώθω έτσι;... αυτά τα συναισθήματα που νιώθω αυτή τη στιγμή είναι περίεργα... πρωτόγνωρα... και... με τρομάζουν... αν συνεχιστεί όλο αυτό δεν θα υπάρξει επιστροφή... γιατί τον υπακούω;... γιατί δεν αντιστέκομαι ακόμα πιο πολύ;... τι στο καλό είναι αυτό που θέλω πραγματικά;...

[...]

Δεν ξέρω που βρισκόμαστε... είμαι σίγουρη όμως πως αυτό το μέρος είναι αρκετά απόμακρο και ήσυχο... ένα σκοτεινό δωμάτιο motel... τι σκεφτόμουν και τον άφησα να με φέρει εδώ;... νιώθω το σώμα μου κολλημένο στην πόρτα... τα χείλη του πιέζουν τα δικά μου φιλώντας με βίαια και παθιασμένα... τα χέρια του βρίσκονται δεξιά και αριστερά από το κεφάλι μου στηρίζοντας το βάρος του σώματος του επάνω τους και επάνω στην πόρτα ... τα σώματα μας είναι τόσο απόμακρα... το μόνο που μας ενώνει αυτή τη στιγμή είναι αυτό το παθιασμένο φιλί... τα χέρια μου είναι κολλημένα στην πόρτα πίσω μου όπως και το σώμα μου... για κάποιον περίεργο λόγο κανείς από τους δυο μας... δεν τολμάει.... να περάσει αυτήν την λεπτή  γραμμή που με τα βίας ακόμα δεν έχει κοπεί... νιώθω την γλώσσα του να αγγίζει ξανά την δίκη μου... οι ανάσες μας κοφτές... όσο νιώθω τα χείλη του επάνω στα δικά μου τόσο πιο πολύ νιώθω τα πόδια μου να σφίγγονται... η κάψα που αισθάνομαι μέσα μου είναι έτοιμη να εκραγεί... απότομα νιώθω τα χείλη του να απομακρύνονται από τα δικά μου... για λίγο στο χώρο επικρατούσε σιγή... το μόνο που Ακουγόταν ήταν οι ανάσες μας... βαριές... να αποζητούν οξυγόνο... δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω... απότομα νιώθω το κεφάλι του να γυρίζει κοιτάζοντας το δωμάτιο που εκτεινόταν πίσω μας... δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω... το σώμα του ήταν τόσο κοντά στο δικό μου αλλά ταυτόχρονα και τόσο μακριά... πρέπει να σταματήσει όλο αυτό... πρέπει... και ομως... απότομα νιώθω την φιγούρα του έτοιμη να απομακρυνθεί από κοντά μου... ασυναίσθητα το χέρι μου είχε ήδη... αγγιξει την άκρη του μπουφάν του σαν να του έλεγε να μην με αφήσει... να μην φύγει... εκείνος απότομα γυρισε προς το μέρος μου... και εκεί... εκεί ήταν που αυτή η νοητή γραμμή κόπηκε μια και καλή....

[...]