Γιατί... γιατί δεν μιλάει;... γιατί... γιατί συνεχίζει να στέκεται εκεί;... κοιτάζοντας με τόσο έντονα;... με αυτό το ξένο βλέμμα;... τι στο καλό συμβαίνει;... νιώθω τα δάκρυα να κυλούν στα μάγουλα μου... γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου;... γιατί για άλλη μια φορά γελοιοποιούμαι μπροστά του;... φταίει το ποτό;... φταίει πως τα συναισθήματα μου είναι τόσο μπερδεμένα;... φταίει το γεγονός πως και γώ η ίδια δεν ξέρω τι λέω;... τι στο καλό φταίει;... ποιος είναι ο λόγος όλης αυτής την κατάστασης;... νιώθω τα πόδια μου να είναι έτοιμα να με εγκαταλείψουν... όλη η ένταση της ημέρας ένιωθα σιγά σιγά να με ξανά καταβάλλει ...

Α:Ξέρεις... νιώθω των φωνή του να ηχεί σα ψυθίρος στα αφτια μου... τι είπε;... παρ όλο που ήμασταν τόσο κοντά δεν μπορούσα να τον ακούσω... νιώθω τα χέρια του να σφίγγουν έντονα τους καρπούς μου... απότομα το βλέμμα του άλλαξε... έγινε πιο άγριο... πιο επιθετικό... «ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΣΕΣ ΩΡΕΣ ΣΕ ΕΨΑΧΝΑ; ΠΟΙΟΣ ΣΟΥ ΕΔΩΣΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΗΣΤΕΙΣ ΕΤΣΙ;»... νιώθω την καυτη του ανάσα να σκάει στο πρόσωπο μου... τα μάτια του γυαλίζανε... ο θυμός του ξεχείλιζε με κάθε λέξη που έβγαινε από το στόμα του... νιώθω το κεφάλι μου έτοιμο να σπάσει... τα λόγια του δεν βγάζουν κανένα νόημα... ποσό θράσος κρύβει πια μέσα του;...

F:ΚΑΙ ΜΕΝΑ ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ; ΣΟΥ ΖΗΤΗΣΑ ΕΓΩ ΝΑ ΜΕ ΨΑΞΕΙΣ; ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ ΔΕ ΜΕ ΑΓΝΟΕΙΣ; ΟΥΤΟΣ Ή ΑΛΛΟΣ ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ!.... Οι λέξεις έβγαιναν από το στόμα μου γεμάτες θυμό και ένταση... ποιος σου ζήτησε γαμωτο να με ψάξεις;... με ποιο δικαίωμα ξεστομίζεις εσυ κάτι τέτοιο;... πως ξεστομίζεις λέξεις σαν και αυτές σα να μην είναι τίποτα;... όπως τότε!... όπως τότε που μου είπες πως έχω το όνομα Castello!... πως μπορείς να τα λες αυτά χωρίς καμία ντροπή;...

Α:ΠΕΡΙΜΕΝΕΣ ΝΑ ΣΕ ΠΑΡΑΤΗΣΩ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΗΣΟΥΝ;... η φωνή του έντονη... νιώθω το βλέμμα του απότομα να αλλάζει... τα μάτια του ακόμα γυάλιζαν όμως... όμως το χρώμα τους είχε επανέλθει... ήταν εκείνο το γνώριμο γαλάζιο... αυτό το γαλάζιο που ήταν ικανό να σε ζαλίσει... να σε κάνει να χάσεις κάθε ίχνος λογικής απλά... κοιτάζοντας το.... Freya σύνελθε !... απότομα απελευθερωνω τα χέρια μου από το κράτημα του κοιτάζοντας τον βαθιά στα μάτια... χωρίς κανένα φόβο... χωρίς κανένα ενδοιασμό ή φόβο... ξεστομίζοντας του λόγια σκληρά... αιχμηρά σαν και τα δικά του... ξέροντας όμως... πως ποτέ δεν θα μπορούσαν να αγγίξουν κάποιον σαν εκείνον....

F:Ναι· αυτό περίμενα· Αυτό έπρεπε να είχες κάνει.... λέω και απότομα γυρίζω την πλάτη μου ξεκινώντας να απομακρύνομαι... τι στο διάολο ήταν αυτό που είπε μόλις τώρα... δεν γίνεται... κάποιος μου κάνει φάρσα... δεν μπορεί αυτά τα λόγια... αυτές οι λέξεις να βγήκαν από το στόμα εκείνου το άντρα... δεν μπορεί να είναι τόσο άκαρδος... αν όντως αυτό είναι ένας από τους τρόπους του να με ισοπεδώσει τα κατάφερε... τα κατάφερε και με το παραπάνω.... νιώθω πως τρελαίνομαι... αν αυτό που ζω τώρα δεν είναι όντως κάποιος  από τους τρόπους του να πάρει εκδίκηση ...και όντως είναι κάτι άλλο...  νομίζω πως θα ....

Α:Χα·... ένα έντονο επιφώνημα αγανακτήσης ξεγλυστρισε από τα χείλη του... «Αν όντως αυτό ήθελες τότε γιατί με κοίταξες με αυτόν τον τρόπο;».... Ο τόνος του ειρωνικός... τα λόγια του ξεκάθαρα αλλά... οι προθέσεις του όχι και τόσο... τι θέλει να πει με αυτό;... τώρα... προσπαθεί για άλλη μια φορά να ρίξει το φταίξιμο επάνω μου;.... Γιατί... γιατί εκπλήσσομαι τόσο;... έπρεπε να το περιμένω... έπρεπε και όμως... νιώθω απαίσια...  τα βήματα μου είχαν σταματήσει... το σώμα μου είχε παγώσει στη θέση του... ήμουν ακόμη γυρισμένη πλάτη... χα.... τώρα μπορώ να το δω καθαρά.... η διαμάχη αυτή δεν οδηγεί πουθενά... σαν και όλες τις υπόλοιπες που είχαν προηγηθεί... και σαν ολες αυτές που επρόκειτο να ακολουθήσουν μέχρι οι δρόμοι μας να χωρίσουν μια για πάντα.... κανείς από τους δυο μας δεν έχει πρόθεση να καταλάβει τον άλλο... από την αρχή... αυτός ο γάμος ήταν ένα φιάσκο... οι σχέσεις μας ήταν βασισμένες στα ψέματα... είναι ανώφελο να ζητάω από κάποιον σαν εκείνον να με καταλάβει... τώρα πλέον το βλέπω καθαρά... γιατί;... γιατί συνέχιζα να ελπίζω... να πιστεύω βαθιά μέσα μου ....μέχρι τέλους....πως εκείνος θα μπορούσε να δει την πραγματικότητα;... μια πραγματικότητα θαμμένη βαθιά κάτω από ένα τεράστιο βουνό ψεμάτων;... χα.... για άλλη μια φορά νιώθω ηλίθια... με σταθερές κινήσεις σηκώνω το κεφάλι μου και κοιτάζω τον κατάμαυρο ουρανό... για ποιον λόγο πάλευα και παλεύω ακόμα;... τι είναι αυτό που τόσο φοβάμαι;... την μοναξιά;... το να μην ξανά πληγωθώ;... δεν με καταλαβαίνω... χωρίς να μπορέσω να ελέγξω το ίδιο μου το στόμα οι λέξεις μου ξεγλιστρήσαν από τα μέχρι πριν λίγο σφραγισμένα χείλη μου....

F:Δεν νομίζεις πως ήρθε η ώρα να λήξει αυτή η φάρσα;.... ο τόνος μου ήρεμος... η φωνή μου σταθερή... απότομα νιώθω το σώμα μου να χαλαρώνει... κάτι μέσα μου... άδειασε... ποσό πολύ περίμενα να ξεστομισω επιτέλους αυτά τα λόγια από μέσα μου;... ποσό καιρο τα κράταγα βαθιά θαμμένα μέσα μου όσο αυτά ικέτευαν να βγουν;....  αν ήξερα πως μετά δεν θα ένιωθα απολειτως τίποτα.... Θα το είχα κάνει νωρίτερα.... πάει καιρός... πάει πολύς καιρός από τότε που μπόρεσα να εκφράσω το πως νιώθω πραγματικά... τελικά φοβόμουν... φοβόμουν το μετά... με τρόμαζε το τι θα γινόταν όταν πλέον έλεγα αυτό που ένιωθα αλλά τώρα που το έκανα τίποτα απ όσα φοβόμουν δεν έγινε... χα... μέχρι τέλους θα είσαι μια δειλή Freya.... νιώθω κουρασμένη... όλη η υπερένταση.... όλη αυτή η ένταση της ημέρας νιώθω να με ξανά χτυπάει πιο έντονα από πριν... θέλω να κλείσω τα μάτια μου... τα πόδια μου δεν με κρατάνε πια... νιώθω το σώμα μου να πέφτει με δύναμη στην σκληρή άσφαλτο... ε;... τι στο... γιατί δεν.... έπεσα;... απότομα γυρίζω το βλέμμα μου προς τα πίσω... ένιωθα δυο χέρια τυλιγμένα γύρω από την μέση μου να με κρατάνε τόσο δυνατά... ένα ρίγος διαπέρασε το κορμί μου... όταν η πλάτη μου άγγιξε το σώμα του.... τι στο καλό κάνει;... απότομα νιώθω το δεξί του χέρι να φεύγει από την μέση μου και να αγγίζει τα μάγουλα  μου αναγκάζοντας με να γυρίσω το κεφάλι μου και να κοιτάξω.... Να κοιτάξω τα γεμάτα θυμό μάτια του... γιατί;.... γιατί εξακολουθεί να μου το κάνει αυτό;... γιατί δεν με άφησε να πέσω κάτω;... γιατί οι πράξεις του φορές σαν και αυτή δεν βγάζουν κανένα νόημα;...

Α:Μην τολμήσεις να ξεστομίσεις κάτι τέτοιο ξανά... ο τόνος του άγριος... πριν προλάβω να αντιδράσω νιώθω δυο χείλη να επιτίθονται βίαια επάνω στα δικά μου...

[...]

Γεια σας!
Καιρο είχαμε να τα πούμε πάλι!
Η αλήθεια είναι πως μου πήρε αρκετό καιρο να βρω πάλι την έμπνευση αλλά και το χρόνο να γράψω κεφάλαιο σε αυτό το βιβλίο...
Να πω την αλήθεια μου αυτό το κεφάλαιο καθόταν ανολοκλήρωτο στις σημειώσεις μου από τον Απρίλιο αλλά επιτέλους το Ολοκλήρωσα!
Σκοπεύω να ανεβάσω αν όχι δυο τουλάχιστον άλλο ένα κεφάλαιο μέσα στην ημέρα όποτε μην ανησυχείτε... επιτέλους πλησιάζουμε στην μέση της ιστορίας😌