Το κεφάλι μου έχει αρχίσει να σβουρίζει... πρώτη φορά μετά από έναν ολόκληρο χρόνο νιώθω το σώμα μου να μην πονάει πια... το μυαλό μου επιτέλους έχει σταματήσει να σκέφτεται... δεν αισθάνομαι τίποτα πια... είναι όντως αυτή η ανακούφιση που έψαχνα;... αυτή η λύση που αναζητούσα ικανή να παγώσει το μυαλό μου και τα συναισθήματα μου;... χα... ποιον κοροϊδεύω;... όλα αυτά είναι απλά παιχνίδια του μυαλού μου... τίποτα δεν έχει αλλάξει... ακόμα πονάω... ακόμα σκέφτομαι... το ποτό δεν έχει αλλάξει τίποτα... ίσα ίσα που σκέψεις που δεν μου είχαν δημιουργηθεί ποτέ πριν έχουν καταβάλλει το μυαλό μου... πιάνω στα χέρια μου το μπουκάλι με το ουίσκι και γεμίζω το ποτήρι μου μέχρι πάνω πριν το πάρω στα χέρια μου και αρχίζω να το πίνω λες και είναι νερό... απότομα νιώθω μια αντρική φιγούρα να με πλησιάζει πίσω από το μπαρ... το βλέμμα μου πέφτει στον άντρα μπροστά μου... αμέσως σηκώνω το μισοάδειο μπουκάλι που είχα μπροστά μου δείχνοντας το...

F:Θέλω και άλλο από αυτό... του λέω με σταθερή φωνή... εκείνος για λίγο κοντοστέκεται... σουφρώνει τα φρύδια του κοιτάζοντας με περίεργα...

«Τι εννοείς missy? Ήδη μου έχεις αδειάσει δυο από τα πιο ακριβά μου μπουκάλια»... λέει και τον βλέπω να με πλησιάζει απειλητικά... εκείνος στηρίζει τα χέρια του δεξιά και αριστερά πάνω στον πάγκο ενώ σκύβει ελαφρά προς το μέρος μου «πως ακριβώς σκοπεύεις να τα πληρώσεις αυτά;»... λέει απόλυτα  σοβαρός κοιτάζοντας με με ένα βλέμμα κάπως παράξενο... εγώ αμέσως ακουμπάω το μπουκάλι που κρατούσα επάνω στο πάγκο και απλώνω το χέρι μου μπροστά του σταματώντας το λίγα εκατοστά μακρυά από το πρόσωπο του... «τι στο-.»... εκείνος τραβιέται πίσω απότομα... κοιτάζει μπερδεμένος μια εμένα και μια το χέρι μου

F:Το βλέπεις αυτό; Κοστίζει όσο και το μαγαζί σου.... Του λέω και με το αριστερό μου χέρι που ήταν ελεύθερο έφερα το ποτήρι ξανά στα χείλη μου πίνοντας και τη τελευταία γουλιά που είχε απομείνει... εκείνος ακόμα κοιτούσε παραξενευμένος το χέρι μου

«Μας κοροϊδεύεις missy?»... λέει και ξεφυσάει... «αυτό είναι δαχτυλίδι γάμου»... λέει και πιάνει ένα ποτήρι ξεκινώντας να το καθαρίζει με το πανί που κρατούσε στα χέρια του... 

F:Ακριβώς! Μου είναι άχρηστο πλέον αλλά αξίζει μια περιουσία».... Του λέω καθώς συνεχίζω να πίνω... νιώθω το κεφάλι μου για άλλη μια φορά να γυρίζει... το στόμα μου έχει πάρει φωτιά... ο λαιμός μου καίει... το στομάχι μου έχει σφιχτει...

«Δεν δέχομαι κοσμήματα για πληρωμή»... λέει και γυρίζει πλάτη... λίγο πριν προλάβει να απομακρυνθεί είχα ανασηκωθεί από το σκαμπό μου πιάνοντας τον από τον ώμο σταματώντας τον... εκείνος γύρισε απότομα πράγμα που με έκανε να ταρακουνηθώ επάνω στο σκαμπό και παραλίγο να χάσω την ισορροπία μου...

F: Σου υπόσχομαι πως αύριο θα σε πληρώσω οποτε φέρε μου να πιω και άλλο!... λέω κοιτάζοντας τον μέσα στα μάτια... εκείνος με κοιτούσε παγωμένος... είμαι σίγουρη πως στα μάτια του φαίνομαι σα μια τρελή μεθυσμένη... ούτε εγώ αναγνωρίζω πλέον τον εαυτό μου...

«Χα· καλά καλά»... λέει και απομακρύνει τα χέρια μου από πάνω του ενώ ξεκινάει να κατευθύνεται προς την κάβα λίγα μέτρα παραδίπλα... εγώ αμέσως κάθισα πίσω στο σκαμπό μου.... Η όραση μου ήταν θολή... το βλέμμα μου όμως έπεσε στο χέρι μου .... μέχρι πριν λίγο είχα σχεδόν ξεχάσει την ύπαρξη του... ήταν πάντα εκεί αυτό το δαχτυλίδι;... χα... ποιον κοροϊδεύω... ήταν πάντα εκεί... να μου θυμίζει τα πάντα... το συμβόλαιο... αυτόν τον καταθλιπτικό γάμο... απλά εγώ το είχα ξεχάσει... ή μάλλον συνηθίσει... ήταν πάντα εκεί... από την ημέρα που μου το πέρασε στο χέρι δεν το έχω ξανά βγάλει... το είχα πάντα επάνω μου να μου θυμίζει τη θέση μου... να μου υπενθυμίζει να μην ξεπεράσω ποτέ τα όρια... από ένα σημείο και μετά αυτή ήταν η σημασία του... από εκείνη την ημέρα που ο κόσμος μου ράγισε ... εκείνη την ημέρα που έμαθα την φρικτή αλήθεια που κρυβόταν πίσω από αυτό το γάμο... εκείνη την ημέρα που ήμουν έτοιμη να ανοίξω την καρδιά μου στον λάθος άντρα έμαθα πως όλο αυτό ήταν απλός ένα φιάσκο... ένας γάμος γεμάτος συμφέροντα και τίποτα παραπάνω... κατά βάθος το ήξερα... μέσα μου ήξερα πως ο λόγος που τον παντρεύτηκα ήταν άλλος... αλλά... μέχρι τέλους... μέχρι τελευταία στιγμή πίστεψα πως... πως αυτός ο άντρας μπορεί να με αγαπήσει... τι γελοία σκέψη!... δεν μπορώ παρα να γελάσω με την αφέλεια μου... με την χαζομάρα μου... η οποία χαζομάρα δεν έχει πάψει να υπάρχει ...ακόμα και τώρα...  νιώθω ηλίθια... σύντομα θα έρθει η ώρα που θα πρέπει να υπογράψω αυτό το χαρτί που περίμενα τόσο καιρο... θα είμαι επιτέλους ελεύθερη... το περίμενα όσο τίποτα άλλο... αυτό το χαρτί ήταν ο λόγος που συνέχιζα να παλεύω... η ελπίδα μου... το φως μου για να συνεχίσω να προχωράω  μπροστά... και τώρα... τώρα τι διάολο άλλαξε;... γιατί και μόνο στην σκέψη να το κρατήσω  στα χέρια μου νιώθω πως η καρδιά μου θα σταματήσει να χτυπάει;.... Τι σου συμβαίνει Freya?... γιατί ακόμα συνεχίζεις να περιμένεις;... πιστεύεις πως όντως υπάρχει μέλλον σε έναν τέτοιο γάμο;... σε μια τόσο κατεστραμμένη σχέση;... γιατί νομίζεις πως κάτι μπορεί να αλλάξει;... όλα είναι προκαθορισμένα... μια σχέση που ξεκίνησε τόσο λάθος δεν μπορεί να αλλάξει... τίποτα δεν μπορεί να φτιαχτεί όταν είναι εξαρχής σπασμένο...

Πιάνω το ποτήρι και το ακουμπάω στα πρησμένα χείλη μου... αφήνω το καυτό υγρό να τρέξει κατά μήκος του λαιμού μου... δεν είναι αρκετό... τίποτα δεν είναι αρκετό για να κατευνάσει το πόνο που νιώθω μέσα μου... τίποτα παρα... παρα μόνο η αιτία που με έχει φέρει σε αυτή τη κατάσταση... εκείνος... η καταστροφή μου.... Απότομα κλείνω τα μάτια μου και ακουμπάω το κεφάλι μου επάνω στα χέρια μου εγκλωβίζοντας το πρόσωπο μου στις παλάμες μου... το κεφάλι μου γυρίζει... δεν ξέρω τι στο καλό σκέφτομαι... τι στο καλό κάνω... το έχω χάσει τελείως... δεν μπορεί αυτές οι σκέψεις να είναι δικές μου... δεν μπορεί... να νιώθω πραγματικά έτσι... ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ!... σκέφτομαι καθώς τινάζω το σώμα μου απότομα... ξαφνικά χάνω την ισορροπία μου και νιώθω το κορμί μου να γέρνει επικίνδυνα προς τα πίσω... χαα... αυτό θα είναι το τέλος μου;... να πέσω μεθυσμένη από ένα σκαμπό και να χτυπήσω το κεφάλι μου;... κλείνω με δύναμη τα μάτια μου και απότομα νιώθω να κοπανάω επάνω σε κάτι σκληρό.. τι στο;... νιώθω δυο χέρια να πιάνουν τους ώμους μου με δύναμη... άου!... νιώθω το σκαμπό να γυρίζει με φορα προς την μερια του ατόμου που στεκόταν ακριβώς πίσω μου φέρνοντας με λίγα δευτερόλεπτα αργότερα αντιμέτωπη με έναν άντρα που δεν περίμενα να δω τόσο σύντομα... απότομα κολλάω το σώμα μου επάνω στον πάγκο πίσω μου προσπαθώντας να απομακρυνθώ από κοντά του όσο πιο πολύ μπορούσα... είχα τρομάξει... το σώμα μου είχε παγώσει... νιώθω τα χέρια του να τοποθετούνται δεξιά και αριστερά μου επάνω στον πάγκο εγκλωβίζοντας με ανάμεσα τους... το βλέμμα μου συνάντησε το δικό του... τα μάτια του γεμάτα θυμό... μια έκφραση τόσο γνώριμη... τόσο τρομακτικά γνώριμη σε σημείο που με έκανε να νιώσω ανακούφιση... ανακούφιση που για άλλη μια φορα οι ουτοπικές προσδοκίες μου ποδοπατήθηκαν μαζί με τα άχρηστα συναισθήματα μου... επιβεβαιώνοντας μου κατάμουτρα πως αυτός ο άντρας δε θα με αγαπήσει ποτέ...