Η ώρα είχε περάσει χωρίς να το καταλάβω.... Είχε είδη φτάσει μεσημέρι... σήμερα η μέρα την παράξενα φωτεινή... έμοιαζε λες και είχε έρθει απότομα το καλοκαίρι... μια εποχή που έφτασα να μισώ... μια εποχή που κάθε φορά που ερχόταν συνοδευόταν από αναμνήσεις επίπονες... επίπονες και θλιβερές.... Αμέσως κούνησα ελαφρά το κεφάλι μου και ξεκίνησα να περπατάω με προορισμό την έπαυλη....

[...]

Τα βήματα μου , αρκετή ώρα μετά , με έφεραν έξω από την έπαυλη... το σώμα μου δεν ήταν σε θέση να δουλέψει όπως πριν... χρειαζόμουν ξεκούραση... έτσι αποφάσισα δυο μέρες τη βδομάδα να αφήνω τα απογεύματα μου κενά και να δουλεύω από την έπαυλη... όσο και να το μισώ αυτό το μέρος , το δωμάτιο μου ήταν το μόνο μέρος που δεν με ενοχλούσε κανείς... που ένιωθα ηρεμία.... καθώς πλησίαζα την τεράστια εξώπορτα όλο και πιο πολλές φωνές άκουγα να έρχονται από μέσα... τι στο καλό συμβαίνει;... παραξενεύτηκα... συνήθως το μέρος είναι πιο ήσυχο και από κοιμητήριο....  Με γρήγορα και σταθερά βήματα πλησίασα προς την κεντρική είσοδο του σπιτιού... πριν προλάβω να βγάλω τα κλειδιά μου και να ανοίξω παρατήρησα πως η πόρτα ήταν ήδη ανοιχτή... πράγμα που έκανε τους ήχους όπου άκουγα από μέσα πιο ξεκάθαρους...

«Μαντάμ δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό εδώ!»... η φωνή της οικονόμου Ακουγόταν μέχρι έξω.. τι στο καλό-.... Με το χέρι μου έσπρωξα την πόρτα για να ανοίξει.... Όταν πλέον αυτό το κομμάτι που εμπόδιζε την όραση μου έφυγε από μπροστά μου άρχιζα να καταλαβαίνω τι διαδραματιζόταν εκείνη τη στιγμή.... μπροστά μου έβλεπα ένα σαλόνι γεμάτο πράγματα... πράγματα πεταμένα δεξιά και αριστερά... ρούχα... παπούτσια... βιβλία... και όλα αυτά ήταν πράγματα δικά μου.... Και στο κέντρο όλου αυτού του πανικού... βρισκόταν... η μητέρα του Alexander.... Κοιτάζοντας με ένα βλέμμα ικανοποίησης στα μάτια...

Ο: για κόρη 'πλούσιου' λίγα πράγματα δεν έχεις;... το βλέμμα μου για άλλη μια φορά κοιτούσε το χώρο γύρω μου... ακόμα δεν είχα καταλάβει τι συνέβαινε... τα λόγια της με έκανα απλώς να κοιτάξω... να κοιτάξω τις δυο χάρτινες κούτες που περιείχαν τα παπούτσια μου και τα πατσαβουριασμενα ρούχα μου που καλύπτανε τον μισό καναπέ...

F:Τι ακριβώς κάνετε μητέρα;... ο τόνος μου άχρωμος... έκανα δυο βήματα μπαίνοντας επιτέλους μέσα στην έπαυλη... το βλεμμα της αμέσως άλλαξε... έγινε πιο άγριο...

Ο:ΠΩΣ ΤΟΛΜΑΣ ΚΑΙ ΜΕ ΑΠΟΚΑΛΕΙΣ ΕΤΣΙ;... η οργή της ολοφάνερη... ο τόνος της φωνής της αγριεμένος... η στάση της εχθρική... καθόταν μερικά μέτρα μακριά μου με σταυρωμένα τα χέρια κοιτάζοντας με με απέχθεια... «Έχεις και το θράσος να με κοιτάζεις στα μάτια;».... Το ύφος της απειλητικό... για λίγο δεν μιλούσα... μη μου πεις... το τηλεφώνημα του πατέρα μου... καθώς και τα λόγια του άρχισαν να παίζουν ξανά στο μυαλό μου... για να είναι αυτή η γυναίκα εδώ μέσα κάνοντας τέτοιο χαμό και φτάνοντας σε σημείο να πετάξει τα πράγματα μου με αυτό το τρόπο από την έπαυλη πάει να πει πως... όχι.. μη βγάζεις ακόμα βιάστηκα συμπεράσματα... δεν μπορεί το μαρτύριο σου να τελειώσει τόσο εύκολα Freya....

F:Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς είναι όλα αυτά... ο τόνος μου ήρεμος... το μόνο που μπορώ να κάνω σε αυτήν την περίπτωση είναι να το παίξω ανηξερη... μέχρι όντως να μάθω τι στο καλό έχει γίνει... με το βλέμμα μου έριχνα ματιές στους εργαζόμενους... σχεδόν όλο το προσωπικό είχε μαζευτεί στο σαλόνι παρακολουθώντας το θέαμα που εξελισσόταν μπροστά τους... κάποιοι ήταν τρομαγμένοι... κάποιοι ψυθιριζαν μεταξύ τους και κάποιοι.... Με κοιτούσαν... με κοιτούσαν με βλέμμα... λύπησης....  Δεν υπάρχει περίπτωση όλο αυτό να λήξη ειρηνικά έτσι δεν είναι;...

Ο:Χα! Υποθετω ακόμα δεν έμαθες τα νέα! .... για λόγο κάνει μια παύση... «ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΠΛΕΟΝ ΘΕΣΗ ΕΔΩΜΕΣΑ!»... στο βλέμμα της είχε ζωγραφιστεί μια έκφραση ευχαρίστησης... ανακούφισης.... Πρώτη φορά... πρώτη φορά έβλεπα κάποιον να με κοιτάζει με τέτοιο τρόπο... με τέτοια ικανοποίηση που επιτέλους... θα εξαφανηζομουν μια για πάντα από τη ζωή του... το σώμα μου είχε παγώσει... δεν ήξερα όμως γιατί... δεν ήταν τα λόγια της που με έκαναν να παγωσω αλλά το βλέμμα της... ή μάλλον... αυτή η γελοία σκέψη που ξεπρόβαλε στο μυαλό μου... άραγε... αν φύγω... αν εξαφανηστω... τέτοια ανακούφιση θα έχει και το πρόσωπο του;... αυτό το παγωμένο και άχρωμο του πρόσωπο;.... Που ούτε μια φορά δεν με έχει κοιτάξει με κάποιου είδους έκφραση;... όχι Freya σύνελθε!... μην πέσεις σε αυτήν την παγίδα... μη τον κανείς... λέω για να επαναφέρω τον εαυτό μου πίσω στην κατάσταση όπου εξελισσόταν μπροστά μου... πλέον ένα είναι σίγουρο... πως ο λόγος που ήρθε εδώ είναι για το διαζύγιο...

F:Δεν έχω λάβει κάποιου είδους ενημέρωση από τον Άντρα μου.... Ο τόνος μου σταθερός... επίτηδες τόνισα μια λέξη που δεν περίμενα ποτέ πως θα χρησιμοποιούσα αλλά δεν άντεξα... δεν μπορώ να την αφήσω να με γελοιοποιεί έτσι μπροστά σε τόσο κόσμο... μπορεί να ήρθε η ώρα για να φύγω από εδωμεσα αλλά όχι με αυτόν τον τρόπο!.. αρνούμαι να φύγω σα κυνηγημένη ακόμα και αν το μισώ αυτό το μέρος

Ο:Πως τολμάς παλιοθήλυκο!... απότομα τα βήματα της άρχισαν να κατευθύνονται προς το μέρος μου πλησιάζοντας με σε απόσταση αναπνοής... πριν προλάβω να αντιδράσω νιώθω τη παλάμη της να προσγειώνεται με δύναμη επάνω στο μάγουλο μου... κενό... το πρώτο πράγμα που ένιωσα ήταν κενό... το σώμα μου είχε παγώσει... το κεφάλι μου ήταν έτοιμο να σπάσει... τα αφτια μου βούιζαν... το κεφάλι μου είχε γυρίσει στο πλάι... η φορά και η δύναμη που είχε βάλει ήταν εξωπραγματική... άραγε ποσό καιρο το κράταγε μέσα της;... ένα;... δυο χρόνια;... από την τελευταία φορά που μου το ξανά έκανε;... ποιος ξέρει άραγε... μέσα σε όλο αυτό το χάος και το πανικό το μόνο που μπορούσα να ακούσω ήταν τα λόγια της «ΑΡΚΕΤΑ ΔΕΝ ΒΑΣΑΝΙΣΕΣ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ; ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΕΛΕΙΣ ΠΙΑ ΑΠΟ ΕΜΑΣ;»... το βλέμμα μου ήταν κολλημένο στο πάτωμα... ήταν το σοκ;... ήταν ο πόνος που ένιωθα στο μάγουλο μου;... το σώμα μου ήταν απλα παγωμένο... το βουητό που άκουγα μπλόκαρε όλους τους υπόλοιπους ήχους εκτός από τα λόγια της «ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΘΑ ΑΠΑΛΛΑΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΠΑΙΣΙΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ! ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΡΙΚΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ! ΑΡΚΕΤΟ ΠΟΝΟ ΜΑΣ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΣ ΚΑΙ ΕΣΥ ΚΑΙ Η ΠΑΛΙΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΟΥ! ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΕΣ ΠΙΑ? Ή ΜΗΠΩΣ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΠΛΕΟΝ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΜΟΥ?»... νιώθω τα χέρια της να αρπάζουν το γιακά του πουκάμισου μου τραβώντας με και αναγκάζοντας με να την κοιτάξω... στα μάτια της αντικατοπτριζόταν μίσος.... Μίσος και τίποτα παραπάνω... «εσυ·...».... «ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ ΓΙΑ ΟΛΑ!».... νιώθω για άλλη μια φορά το χέρι της να προσγειώνεται στο μάγουλο μου με αποτέλεσμα το σώμα μου να σοριαστει στο κρύο μαρμαρενιο πάτωμα... δεν είχα καταλάβει τι είχε γίνει... υποθετω πως , από όλο τον πανικό γύρω μου , οι εργαζόμενοι προσπαθούσαν να την σταματήσουν από το να μου ξανά επιτεθεί κρατώντας τη μακρυά μου... «ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΧΕΣ ΕΜΦΑΝΗΣΤΕΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΜΟΥ ΟΛΑ ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΛΛΙΩΣ! ΤΩΡΑ ΘΑ ΕΙΧΕ ΗΔΗ ΠΑΡΕΙ ΔΙΑΖΥΓΙΟ! ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ! ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ ΓΙΑ ΟΛΑ!»....τα λόγια της σκληρά... ο τόνος της εχθρικός... μίσος.... Μίσος ξεχείλιζε από κάθε της λέξη... νιώθω το πρόσωπο μου να καίγεται... τα αφτια μου δεν είχαν σταματήσει να βουίζουν... ένιωθα τα μάτια μου θολά... η όραση μου είχε σχεδόν μαυρίσει... το κεφάλι μου σβουρίζε... ένιωθα να χάνω σιγά σιγά επαφή με το περιβάλλον γύρω μου... αα... όχι τώρα... δεν μπορώ να λιποθυμήσω μπροστά τους... δεν μπορώ να γελοιοποιηθω ακόμα παραπάνω... όσο ένιωθα τις αισθήσεις μου έτοιμες να με εγκαταλείψουν τα λόγια της ήχησαν στα αφτια μου κάνοντας με.... Να παγωσω....

«ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ ΑΥΤΟΣ Ο ΓΑΜΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΛΕΙΞΕΙ ΑΚΟΜΑ!».... τι;... νιώθω τη καρδιά μου να σφίγγεται... μπερδεμένη.... Σηκώνω το βλέμμα μου προς το μέρος της.... βλέπω τριγύρω της τους εργαζόμενους να την κρατούν με όλη τους τη δύναμη από το να πλησιάσει... όλη η οχλαγωγία αρχίζει να εισχωρεί στα αφτια μου ξανά... τι θέλει να πει με αυτό;.... τα μάτια μου συναντούν τα δικά της... η έκφραση της... περίεργη... ένα βλέμμα που δεν μπορούσα να εξηγήσω... ο τροπος που με κοιτούσε... τι στο καλό;..... απότομα ο ηχος της πόρτας να ανοίγει λίγα μέτρα μακρυά μου ήχησε στα αφτια μου... ο ηχος στο χώρο κόπηκε απότομα... η ατμόσφαιρα άλλαξε... βάρυνε... έγινε αποπνικτική... όλοι τους είχαν παγώσει... ακόμα και η Ολίβια... που μέχρι πριν λίγο ούρλιαζε... τι στο καλό συμβαίνει;.... γυρίζω αργά το βλέμμα μου προς τα πίσω... το σώμα μου πονούσε... το πάτωμα πλέον δεν ήταν τόσο παγωμένο τότε... τότε γιατί έχω ανατριχιάσει ολόκληρη;... ααα... είναι επειδή... τα καταγάλανα μάτια του που έχουν χάσει πλέον το χρώμα τους έχουν καρφωθεί βαθιά την ψυχή μου.... ε;.... Απότομα η όραση μου αρχίζει να μαυρίζει ξανά.... νιώθω τη μύτη και το στόμα μου υγρά... τι στο... έντρομη και ξαφνιασμένη πλησιάζω το χέρι μου ακουμπώντας το στόμα μου... αγγίζω τα χείλη μου και για ακόμα μια φορά παγώνω... παγώνω κοιτάζοντας το βαμμένο με αίμα χέρι μου....

[...]