Νιώθω το σώμα μου ακόμα να τρέμει... δεν μπορώ να διακρίνω αν είναι από θυμό ή από φόβο... πως μπορεί να ξεστομίζει κάτι τέτοιο έτσι απλά;... πως γίνεται να μου ζητάει κάτι τόσο παράλογο;... δεν είναι δυνατόν και το ξέρει!... είμαι σχεδόν 3 χρόνια παντρεμένη μαζί του... ξέρει ποσό πολύ τον μισώ... ποσό πολύ απεχθάνομαι να είμαι μαζί του και παρόλα αυτά... τα παιδιά δεν είναι παιχνίδι!... δεν μπορεί να βρει άλλον τρόπο να κρατήσει τους Castello υπό τον έλεγχο του και νομίζει πως ενα παιδί θα λύσει το πρόβλημα τους;;;.... νιώθω το κεφάλι μου βαρύ... είναι έτοιμο να εκραγεί...  τα αφτια μου βουίζουν... με βιαστικές κινήσεις βγαίνω από την εταιρία και κατευθύνομαι προς το αυτοκίνητο όπου με περίμενε... ανοίγω την πίσω πόρτα και μπαίνω γρήγορα  μέσα... για λίγο νιώθω το βλέμμα του σοφέρ μου πάνω μου... όταν κοιτάζω τον καθρέπτη εκείνος κοιτούσε ηδη το δρόμο μπροστά του... για λίγο προσπαθώ να ηρεμήσω...

F:Τι ώρα είναι;... η φωνή μου σταθερή...

«12:35 μαντάμ Castello...»... η φωνή του σταθερή... νιώθω το σώμα μου να τσιτώνει στο άκουσμα αυτού του επιθέτου!... οσες φορές και να το ακούσω ποτέ δεν προκειτε να το αποδεχτώ... παίρνω μια βαθιά ανάσα και κλείνω ελαφρά τα μάτια μου... απλώνω το χέρι μου και ανοίγω την τσάντα μου ψάχνω για λίγο και αφού βρω αυτό που έψαχνα παιρνω ένα μπουκάλι νερό στο χέρι μου... το μόνο που μπορεί να με ηρεμίσει είναι μισώ χάπι αυτή τη στιγμή... έχω μια μέρα γεμάτη δουλειά... δεν με παίρνει να κάνω λάθη...

F:Μπορείς να ξεκινήσεις... η φωνή μου σταθερή... το αυτοκίνητο ξεκινάει αμέσως... ξανά ψάχνω την τσάντα μου και αυτή τη φορά βγάζω ένα καθρεφτάκι από μέσα... κοιτάζω το πρόσωπο μου και μπορώ να διακρίνω μια ελαφριά κοκκινίλα καθώς και μια μικρή γρατζουνιά στην άκρη του χείλους μου... για λίγο κοντοστέκομαι και δεν μπορώ παρα να κοιτάζω με βλέμμα κενό το πρόσωπο μου στον καθρέπτη... μέσα μου ένιωθα ένα κενό... για κάποιο λόγο το στήθος μου ήταν βαρυ σαν ένα αόρατο χέρι να με πιέζει με δύναμη στο σημείο όπου βρισκόταν η καρδιά μου.... Με μηχανικές κινήσεις έφτιαξα την εμφάνιση μου και αφού συμμάζεψα τα πράγματα μου πήρα στα χέρια μου το κινητό μου κοιτάζοντας το πλάνο που είχα στις σημειώσεις μου με τις συναντήσεις που είχα να κάνω σήμερα... μετά τις 9:00 δεν έχω άλλες υποχρεώσεις... πράγμα που σημαίνει πως θα πρέπει να ξανά γυρίσω πίσω σε αυτό το μέρος... για λίγο το μυαλό μου τρεχει... προσπαθώ να σκεφτώ κάτι άλλο... οτιδήποτε άλλο εκτός από εκείνον... σήμερα το πρωί λίγο πριν φύγω από την έπαυλη δεν μπορούσα παρα να ακούσω τα κουτσομπολιά των εργαζόμενων.... Χθες το βράδυ για άλλη μια φορά εκείνος γύρισε καλυμμένος από την κορυφή έως τα νύχια με γυναικείο άρωμα... πλέον ακόμα και οι εργαζόμενοι νομίζουν πως είμαι ένα αστείο από τη στιγμή που σχολιάζουν τόσο ανοιχτά μπροστά στη μούρη μου.... το σώμα μου έχει χαλαρώσει αλλά το κεφάλι μου ακόμα πονάει... το βλέμμα μου πέφτει στο πρόγραμμα μου για αύριο... η δεύτερη Πέμπτη του μήνα.... πράγμα που σημαίνει... πριν προλάβω να τελειώσω τη σκέψη μου ο ήχος της δόνησης στο κινητό μου με κάνει να κοιτάξω προς τα εκεί... το πιάνω στα χέρια μου και ανοίγω για να διαβάσω το μήνυμα το οποίο μόλις ήρθε

«Golden Palace ημέρα 13η και ώρα 8:30μμ»

Χα... δεν φτάνει που το μήνυμα είναι γραμμένο από το γραμματέα του, όπως πάντα ο τόνος του μέσα στην αγένεια....

'Φτάσαμε'... η φωνή του οδηγού με κάνει να κλείσω το κινητό μου... παιρνω τα πράγματα μου και βγαίνω από το αυτοκίνητο... με αργό βήμα προχωράω προς τις γυάλινες πόρτες της εταιρίας στην οποία είχα συνάντηση... φοράω την πιο σοβαρή μου έκφραση και διαγράφω τα πάντα από το μυαλό μου... το μόνο στο οποίο επικεντρώνομαι είναι η δουλειά μου... εκεί δεν θα αφήσω κανέναν να μου βρει ούτε ένα ψεγάδι.... Σκέφτομαι καθώς με επιβλητικό βήμα μπαίνω μέσα στην εταιρία...

[•••]

'Και κάπως έτσι πιστεύω πως θα ήταν ο πιο λογικός τροπος προσέγγισης για το marketing του συγκεκριμένου αυτοκινήτου'....

'Νομίζω πως μπορούμε τα λήξουμε το meeting εδώ για σήμερα· τι λέτε κυρία Rossetti?'....

F:Ναι· η πρόταση σας ήταν αρκετά ικανοποιητική· με μερικές μικρές αλλαγές πιστεύω πως θα μπορέσουμε να προβούμε στην εκτέλεση της.... Η φωνή μου σταθερή... τα βλέμματα όλων φαινόντουσαν αρκετά ικανοποιημένα... για μια εταιρία που ξεκίνησε πριν περίπου ένα χρόνο έχουν έρθει αρκετά ψηλά σε σχέση με μερικές άλλες με χρόνια εμπορίας στο χώρο... άξιζε τον κόπο να επενδύσω στην εύρεση της... σηκώνομαι από την θέση μου τακτοποιώντας τα πράγματα μου... αμέσως μετά και οι υπόλοιποι παρευρισκόμενοι ξεκίνησαν να σηκώνονται και αφού με χαιρέτησαν ξεκίνησαν να φεύγουν...

C:Κυρία Rossetti έχετε λίγο χρόνο για να συζητήσουμε μερικά πράγματα σε σχέση με το project?... ανασηκώνω το βλέμμα μου και κοιτάζω την φιγούρα μπροστά μου... γενικός διευθυντής μάρκετινγκ Carl Morgan... το βλέμμα μου πέφτει στο ρολόι του καρπού μου... η ώρα ήταν ήδη περασμένες 10:00 η συνάντηση ξεκίνησε στις 7:00 και ήδη έπρεπε να είχε λήξει... για λίγο επικρατούσε ησυχία στο χώρο... ίσως είναι καλύτερο να τελειώσουμε τις αλλαγές τώρα παρα να το αφήσω για άλλη στιγμή...

F:Ναι... λέω και ξανά απλώνω τα πράγματα μου επάνω στο τραπέζι... εκείνος παίρνει μερικά χαρτιά στα χέρια του και τα αφήνει διπλα μου

C: Θα μπορούσατε να τους ρίξετε μια μάτια; Έχω αφήσει ένα νέο υλικό επάνω στο γραφείο μου· δεν θα αργήσω».... Εγώ απλά νευω και εκείνος βγαίνει από την αίθουσα καθώς εγώ μένω να κοιτάξω τα έγγραφα που άφησε... τώρα που εμεινα μόνη μου νιώθω ένα κύμα κούρασης να διαπερνάει όλο μου το κορμί... όλο μου το σώμα με τσιγγλαει κάνοντας αισθητό τον πόνο που ένιωθα σε κάθε σημείο του... προσπαθώ να αγνοήσω τον πόνο που ένιωθα και να ξανά συγκεντρωθώ στην δουλειά μου... αμέσως ακούω την πόρτα να ανοίγει... δεν πιάνω το βλέμμα μου από τα έγγραφα... αισθάνομαι την παρουσία του Carl στο χώρο αλλά συνεχίζω να διαβάζω προσεκτικά αυτήν την προσέγγιση πώλησης ...

[...]

F:Νομίζω πως δεν έχει κάτι άλλο να αλλάξουμε·.... Λέω καθώς αφήνω το στύλο που κρατούσα στα χέρια μου επάνω στο τραπέζι...

C:τελικά οι αλλαγές ήταν περισσότερες απ όσο περίμενα... λέει με έναν αμήχανο τόνο στη φωνή του... δεν νομίζω πως άλλαξα και πολλά... σκέφτομαι καθώς ξεκινάω να μαζεύω τα πράγματα μου

F:Θα ξανά κοιτάξω την διορθωμένη πρόταση πριν την παραδώσω ως τελική... λέω καθώς παιρνω τα πράγματα μου... αφού ανταλλάσουμε μερικά ακόμα λόγια κατευθύνομαι επιτέλους προς το αυτοκίνητο... βγάζω το κινητό μου από την τσάντα μου και κοιτάζω την ώρα... δυο παρα δέκα το βράδυ... δεν περίμενα να κρατήσει τόσο πολύ η διόρθωση του project... σκέφτομαι καθώς για λίγο κοιτάζω γύρω μου... που στο καλό είναι ο οδηγός μου;... αφού του είπα να περιμ... δεν το πιστεύω!... σκέφτομαι καθώς θυμήθηκα πως του είπα να φύγει αν δεν έχω τελειώσει μέχρι τις 9:00... και τώρα τι θα κάνω;... θα υπάρχουν ταξί τέτοια ώρα;... σκέφτομαι καθώς ξεκινάω να περπατάω ενώ κοιτάζω το κινητό μου...

C:Δεσποινίς Rossetti.... Για λίγο κοντοστέκομαι... γυρίζω προς την κατεύθυνση όπου άκουσα την φωνή να με καλεί... 'δεσποινίς;'... η τελευταία φορά που κάποιος με αποκάλεσε έτσι ήταν πριν τον γάμο μου... εκείνος με είχε πλησιάσει χωρίς να είχα καταλάβει το ποτε « Δεν φύγατε ακόμα;»... ο τόνος του περίεργος...

F:Όχι περιμένω τον σοφέρ μου... η φωνή μου σταθερή... εκείνος φαίνεται να κοντοστέκεται... για λίγο επικρατούσε ησυχία...

C:Αν δεν σας κάνει να αισθάνεστε άβολα θα μπορούσα να σας γυρίσω εγώ· είναι ήδη 2:00.... Λέει με σταθερή φωνή... για λίγο δεν λέω τίποτα... δεν θα με οφελήσει σε τίποτα αυτή του η πρόταση... μόνο προβλήματα μπορεί να μου δημιουργήσει... προτιμώ να γυρίσω περπατώντας πίσω...

F:Ευχαριστώ για την πρόταση αλλά όπου να ναι θα έρθει· μπορείτε να πάτε να ξεκουραστείτε κύριε Morgan... λέω με σταθερή φωνή... εκείνος χωρίς να επιμείνει με χαιρετάει για άλλη μια φορά και φεύγει...

Για λίγο κοιτάζω τον δρόμο γύρω μου... δεν είχα πλέον άλλη επιλογή από το να περπατήσω... ποσά χρόνια είχα να το κάνω αυτό;... σκέφτομαι καθώς διασχίζω τους δρόμους... τα μαγαζιά που έβλεπα από το παράθυρο του αυτοκινήτου μου... ο κόσμος να βγαίνει από τα μαγαζιά διασκέδασης... τα έντονα φώτα... για λίγο ένιωσα πως ακόμα και γώ αποτελούσα κομμάτι αυτού του κόσμου... δεν φαινόταν και πολύ ξένος τώρα που περνούσα από διπλα του... μέχρι που...

Μέχρι που πέρασα το κατοφλι αυτής της τόσο ξένης αλλά και ταυτόχρονα τόσο γνώριμης έπαυλης αντικρίζοντας τον άντρα που ήθελα να αποφύγω πιο πολύ απ όλους να με περιμένει....