POV Alexander

Άλλη μια κουραστική και μεγάλη μέρα ξημέρωσε... αυτή τη φορά το πρωί με βρήκε καθισμένο στην δερμάτινη μαύρη μου καρέκλα... με αργές κινήσεις τεντώνω το σώμα μου και σηκώνομαι επάνω αρχίζοντας να περπατάω προς την τεράστια γυάλινη τζαμαρία.... Για λίγο κοντοστέκομαι.... Καθομαι και κοιτάζω τον καθαρό γαλάζιο ουρανό... το μυαλό μου κενό.... Ξεκινάω να κάνω μερικά βήματα για να ξεπιαστω... πέρασαν αρκετά βραδιά από την τελευταία φορά που γύρισα στην έπαυλη.... Για άλλη μια φορά οι εποχές αλλάζουν... ο χρόνος κυλάει τόσο γρήγορα αλλά ταυτόχρονα και τόσο αργά... για λίγο χαζεύω έξω από την τεράστια γυάλινη τζαμαρία μου... καιρο είχε να βγάλει τόσο έντονη λιακάδα.... Τέτοιες μέρες σαν και αυτές το μυαλό κου τρέχει... τρέχει σε μια εποχή... που ήθελα να ξεχάσω... σε μνήμες που ήθελα να απλώς να θάψω... ήταν σχεδόν καλοκαίρι και τότε... την πρώτη φορά που εμφανίστηκε αυτή η... γυναίκα στην ζωή μου....

Θυμάμαι... δεν είχα προλάβει να πατήσω το πόδι μου πίσω στη χώρα μετα από αρκετά χρόνια σπουδών μου στο εξωτερικό.... Θυμάμαι τον τρόπο που με 'υποδέχτηκαν' οι δικοί μου όταν πάτησα το πόδι μου στο πατρικό μου μετα από χρόνια απουσίας... την μάνα μου να τρέχει προς το μέρος μου με δάκρυα... απελπισίας.... Και πόνου στα μάτια.... φωνάζοντας και λέγοντας μου πως όλα είχαν καταρρεύσει μέσα σε μερικά κλάσματα δευτερολέπτου.... Δεν πίστευα πως εκεί  που νόμιζα πως αυτό που θα με περίμενε  ήταν μια ζέστη αγγελία και χαμόγελα χαράς στη θέση τους θα υπήρχε μια σκοτεινή και θλιβερή ατμόσφαιρα γεμάτη δάκρυα και πόνο.... Και όλα αυτά εξ αιτίας της.... Εξ αιτίας της οικογένειας της.... Νιώθω το σώμα μου να τσιτώνεται... νευριάζω με το μυαλό μου... που πάει κόντρα στη θέληση μου.... Όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν... σε ένα παρελθόν που θέλω για πάντα να μη θυμάμαι και όμως... για άλλη μια φορά γυρίζω πίσω... Χαα... αντί να αναλώνεσαι σε άσκοπα πράγματα καλύτερα να δουλεύεις... υπενθυμίζω στον εαυτό μου πριν καθίσω πάλι στην δερμάτινη μου καρέκλα... για λίγο κλείνω τα μάτια μου και ρίχνω το σώμα μου πίσω... η ελειψη ύπνου αρχίζει να με επηρεάζει...

[...]

Εδώ και λίγη ώρα είχα απορροφηθεί ξανά στην δουλειά μου... τόσα πολλά χαρτιά... τόσες πολλές δουλειές... και καθόλου χρόνος... επιτέλους... επιτέλους είμαι κοντά... μετα από τρία ολόκληρα χρόνια... επιτέλους είμαι κοντά στο να απαλλάξω μια για πάντα την οικογένεια μου από αυτά τα καθάρματα... για λίγο παγώνω... για άλλη μια φορά η εικόνα της ξεπροβάλλει στο μυαλό μου... τι διάολο Alexander?... χα.... Ποτε τα πράγματα ξέφυγαν τόσο πολύ;.... σκέφτομαι και πετάω ελαφρά από μπροστά μου τα χαρτιά τα οποία διάβαζα... πριν προλάβω να κάνω το οτιδήποτε ακούω την πόρτα του γραφείου μου να χτυπάει... δεν προλαβαίνω να αντιδράσω καθώς εκείνη ανοίγει κατευθείαν... πίσω της ξεπροβάλλε ενα άτομο το οποία δεν περίμενα να δω... τουλάχιστον όχι τοσο σύντομα...

Α:Τι σε φέρνει εδώ · Πατέρα;.... Η φωνή μου σταθερή... το βλέμμα μου πέφτει επάνω στο δικό του και έπειτα στην φιγούρα του... για να έρχεται τέτοια ώρα και μάλιστα χωρίς καμία προειδοποίηση ένας μπορεί να είναι ο λόγος... και δεν έχω καμία πρόθεση για ανούσιες συζητήσεις

L:Δεν νομίζεις πως είσαι λίγο απότομος;... ο τόνος του αυταρχικός.. το ύφος του σοβαρό... εκείνος πλησιάζει το γραφείο και κάθεται στην πολυθρόνα ακριβώς μπροστά μου... για λίγο επικρατούσε μια περίεργη σιγή... εκείνος κοιτούσε τον χώρο γύρω του.. «βλέπω δεν έχεις αφήσει τίποτα ίδιο»... ο τόνος του σταθερός... εξακολουθούσε να κοιτάει το χώρο γύρω του... προφανώς και δεν θα άφηνα τίποτα ίδιο...

Α:Από τη στιγμή που το γραφείο αυτό αλλαξε χέρια ήταν αναμενόμενο να αλλάξει και διακόσμηση... ο τόνος μου σοβαρός και απόλυτος... αμέσως το βλέμμα του γυρισε προς το μέρος μου... όσο και να μην θέλει να το παραδεχτεί ο κολοσσός πλέον δεν του ανήκει... και δεν έχω την παραμικρή πρόθεση να του παραδώσω ότι είναι πλέον δικό μου....

L:Χα· δεν σε είχα για τόσο φιλόδοξο.... Ο τόνος του άλλαξε... «Ξέχασες τη συμφωνία μας Alexander?»... το ύφος του άλλαξε... έγινε πιο επιθετικό... όχι... δεν την ξέχασα απλά εξ αρχής... δεν είχα την παραμικρή επιθυμία να την τηρήσω...

Α:Δεν σε καταλαβαίνω.... Ο τόνος μου απλός... δεν σκόπευα να το συνεχίσω... δεν σκόπευα να παίξω το παιχνιδάκι του... δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα... η ώρα μου να δείξω τις πραγματικές μου προθέσεις...

L:Χα· ώστε έτσι θες να το πας.... Λέει και κάνει μια παύση... «πολύ καλά λοιπόν».... «Άλλωστε δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα που θα απαλλαγούμε μια και καλή από τους Rossetti".... Το ύφος του παγωμένο... ο τόνος του είχε αγριέψει και μόνο στην αναφορά του ονόματος τους.... Δεν τον αδικώ... είναι λογικό να τους μισεί... αλλά ξεχνάει... ή μάλλον θέλει να ξεχάσει... πως η όλη κατάσταση ωφελείται και σε δικό του λάθος... κάνω μια παύση και ξεφυσάω

Α:Σε τι οφείλω τη σημερινή σου επίσκεψη;.... Ο τόνος μου απότομος... ήδη αρχίζω να νιώθω την ημικρανία από την αϋπνία να μου χτυπάει τη πόρτα... δεν ήρθε σε καθόλου καλή μέρα... ρίχνω το βλέμμα μου προς το μέρος του... η στάση του είχε αλλάξει για άλλη μια φορά... πόσος καιρός είχε περάσει άραγε;... δέκα χρόνια;... παραπάνω;... ποιος ξέρει... μια στάση που σα μικρό παιδί την έβλεπα και τρόμαζα... μου προκαλούσε ένα περίεργο ρίγος... μια στάση και ένα βλέμμα που φώναζε ανωτερότητα... εξουσία... και τώρα;... τώρα απλώς μου φαίνεται γελοίο... ίσως γιατί... έχω δει τα χειρότερα... έχω δει το πατέρα μου και τη τέλεια του εικόνα να διαλύονται μπροστά μου εξ αιτίας ενός και μόνο ανθρώπου... ή απλώς μεγάλωσα... μεγάλωσα και πλέον κατάλαβα πως ότι έχει απομείνει μεσα σε αυτόν τον άνθρωπο είναι μια ουτοπική εικόνα... γεμάτη αυταπάτη... που προσπαθεί να ανακτήσει μια ήδη κατεστραμμένη εικόνα... όπως και να έχει.. τίποτα πλέον δεν με αγγίζει... από τα λόγια του... από τις πράξεις του... δεν θα τον συγχωρήσω... δεν θα του συγχωρήσω ποτέ το γεγονός πως άφησε αυτή την οικογένεια να γίνει έρμαιο κάποιου άλλου... ανδρείκελο ενός άπληστου ανθρώπου... μετατρέποντας  μας σε περίγελο... εκείνος ήταν... εκείνος ήταν που φώναζε και πάσχιζε να κρατήσει την εικόνα και το επίπεδο της οικογένειας μας ψηλά... αυτήν την τέλεια  και απροσπέλαστη εικόνα... και όλο αυτό γιατί;... για να πέσει στα πόδια μου παρακαλώντας με να σώσω ότι είχε απομείνει από τα λάθη του;... να γίνω εγώ αυτός που θα χαμήλωνε το κεφάλι του... θα έσφιγγε τα δόντια του και θα παρακαλούσε το χειρότερο του εχθρό για έλεος;... δεν προκειτε να του το συγχωρήσω... Luther Castello και η οικογένεια Rossetti είναι υπαίτιοι ... υπαίτιοι για ότι είχα υποστεί από τότε μέχρι και σήμερα... απότομα από τις σκέψεις μου να βγάζουν τα λόγια του πατέρα μου

L:Ποτε  θα πάρεις διαζύγιο επιτέλους;... για λίγο πάγωσα... τα λόγια του χτύπησαν κάτι μέσα μου το οποίο δεν περίμενα να αγγιχτεί ποτέ... «Έπρεπε ήδη να έχεις ετοιμάσει τα χαρτιά· άλλωστε η μέρα που θα πληρώσουν για ό,τι έχουν κάνει είναι κοντά»....  το βλέμμα μου γυρισε σε εκείνον... κοιτάζοντας τον... με μίσος... όχι... πρέπει να συγκρατηθώ... πρέπει να ελέγξω τον εαυτό μου...

Α:Δεν νομίζω να σε αφορά... λέω απόλυτα σοβαρός... εκείνος αμέσως τσιτώνεται... δεν αργεί να πεταχτεί από την θέση του υψώνοντας τον τόνο της φωνής του

L:ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΟΡΑ; ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΠΩΣ ΜΙΛΑΣ ALEXANDER?.... Ο τόνος του άγριος... φαινόταν πως επιτέλους είχε βγει εκτός εαυτού... χα... « ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ ΠΩΣ Η ΘΕΣΗ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ! ΟΤΑΝ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΟΛΑ ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΘΑ ΞΑΝΑ ΓΥΡΙΣΟΥΝ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ»... ναι... αυτός ήταν ο όρος που έθεσες μόνος σου... αλλά... πραγματικά πιστεύεις πως θα σου δώσω ότι πάλεψα τόσο σκληρά να σώσω πίσω;... πίσω σε σένα που τα κατέστρεψες όλα;... «ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΧΑ  ΔΕΧΤΕΙ! ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ! ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΑΚΟΥΣΩ ΤΟΥΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗ ΜΑΝΑ ΣΟΥ! ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΕΡΘΕΙ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΘΕΣΗ... ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΦΙΔΙ Ο ROSSETTI ΤΑ ΕΚΑΝΕ ΟΛΑ!»... νιώθω το αίμα μου να βράζει... το βλέμμα μου είναι γεμάτο οργή... οργή που δεν μπορώ πλέον να κρύψω.... Για ποσό ακόμα;... για ποσό ακόμα πρέπει να ακούω αυτές τις φτηνές του δικαιολογίες;... έχω κουραστεί... όλοι τους με έχουν κουράσει πια... επιτέλους φάνηκε να αρχίζει να ηρεμεί... έτσι έκανε... το μόνο που του είχε απομείνει πλέον ήταν να φωνάζει... μέχρι εκεί έφτανε πλέον ο Luther Castello... ο άντρας που είχε τα πάντα και τα έχασε μέσα από τα χέρια του μέσα σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα... τι ειρωνία... για λίγο επικρατούσε σιγή στον χώρο... μέχρι που η φωνή του για άλλη μια φορά ήχησε στα αφτια μου λέγοντας μου κάτι που με άφησε παγωμένο για μεγάλο χρονικό διάστημα

«Είναι καιρός να ξαναπαντρευτείς »....

[...]