Alexander's POV

Βρίσκομαι καθισμένος στο γραφείο της εταιρίας μου... για άλλη μια φορά περιτριγυρίζομαι από εκατοντάδες χαρτιά... τον τελευταίο καιρο πνίγομαι... έχουν πέσει παρα πολλές δουλειές μαζεμένες και με δυσκολία καταφέρνω να τα τακτοποιήσω όλα... τουλάχιστον τώρα τα πράγματα είναι καλύτερα... όσο θυμάμαι το παρελθόν... όσο θυμάμαι πόσες μέρες και νύχτες εμένα άυπνος προσπαθώντας να σώσω ότι μπορούσε να σωθεί... όσο το σκέφτομαι τόσο πιο πολύ τσιτώνομαι... δεν θα τους συγχωρήσω ποτέ... θα θυμάμαι για μια ζωή ότι μας έκαναν... τον τρόπο που φέρθηκαν στην οικογένεια μου... όλοι τους... όλη η οικογένεια Rossetti... θα το πληρώσει... ο ήχος από το χτύπημα στην πόρτα με κάνει να βγω από τις σκέψεις μου... το σώμα μου αρχίζει να χαλαρώνει... δεν είχα καταλάβει για το ποτέ είχα σφιχτει από το θυμό μου...

Α:Περάστε... ο τόνος μου επιβλητικός... για άλλη μια φορά στέφω το βλέμμα μου στα χαρτιά που είχα μπροστά μου... μια γνώριμη αντρική φιγούρα εισέρχεται στο χώρο πλησιάζοντας το γραφείο μου... «τι συμβαίνει Fraiser»... ο τόνος μου ήρεμος... με το χέρι μου πιάνω το στύλο διπλα μου και ξεκινάω να βάζω μερικές υπογραφές... για λίγο επικρατούσε σιγή στο χώρο... για λίγο κάνω μια παύση... σηκώνω το βλέμμα μου και αμέσως τον κοιτάζω... η στάση του περίεργη... για να έρθει να με διακόψει ενώ του είχα πει να μην με ενοχλήσει κάτι δεν πάει καλά..

F:Η αλήθεια ειν-... πριν προλάβει να μου απαντήσει η πόρτα λίγα μέτρα πιο πίσω μας ανοίγει απότομα και χωρίς καμία προηδοποιηση... και το άτομο που ξεπροβάλει από πίσω ήταν αυτό που δεν ήθελα να δω με τίποτα...

Μ:Έπρεπε ήδη να με είχες φωναξει! Πως μπορείς να με αφήνεις να περιμένω έξω από το γραφείο σου τόση ώρα;... Marius Valenta... μια από τις πιο ενοχλητικές παρουσίες που τυχαίνει να είναι όχι μόνο από τους πιο στενούς συνεργάτες του κολοσσού Castello αλλά και παιδικός μου φίλος... κοιτάζω τον fraiser... από τη στάση του φαινόταν να τρέμει... δεν είχε και άδικο φαντάζομαι με ποσά νεύρα τον κοίταγα εκείνη τη στιγμή... ρίχνω το βλέμμα μου για άλλη μια φορά στα χαρτιά  μου

Α:Fraiser δε σε χρειάζομαι άλλο..... η φωνή μου απότομη... προσπαθούσα να κρύψω τον εκνευρισμό μου αποτυγχάνοντας φυσικά... όσο εκείνος απομακρυνόταν ο Marius είχε ήδη καθίσει στην πρώτη ελεύθερη καρέκλα που βρήκε μπροστά από το γραφείο μου... «Σε ακούω· και λίγο γρήγορα γιατί έχω δουλειά»... ο τόνος μου επιβλητικός... ποσό μισώ τους ανθρώπους που έρχονται ακάλεστοι... βέβαια... μέσα μου είχα ένα περίεργο προαίσθημα πως μετά από εκείνη τη μαζοξη θα τον έβλεπα πολύ σύντομα... και για άλλη μια φορά αποδείχτηκα σωστός...

Μ:Χμ· βασικώς ήρθα να μιλήσουμε για δουλειά αλλά αυτό μπορεί να περιμένει... ο τόνος του περίεργος... ειρωνικός... από το ύφος και το στυλακι του ήξερα που το πήγαινε... «ποτε θα πάρεις διαζύγιο;»... στην ερώτηση του ένιωσα όλα τα νεύρα του σώματος μου να τσιτώνονται... το χέρι μου που πριν λίγο έγραφε είχε απλά παγώσει... σήκωσα το βλέμμα μου προς το μέρος του... δεν ήξερα πως τον κοίταξα εκείνη την στιγμή για να τον φέρω σε σημείο να τιναχτεί ελαφρά... «Ω; Τι ήταν αυτό τώρα; Μη μου πεις πως άλλαξες γνώμη».... Η φωνή του ειρωνική... φαινόταν να το διασκεδάζει... από τη στάση του και μόνο φαινόταν πως η μόνη του πρόσθεση ήταν να παίξει με τα νεύρα μου... δεν ήξερα με πόση δύναμη έσφιγγα το στύλο στα χέρια μου με αποτέλεσμα να σπάσει γεμίζοντας μελάνι τα χαρτιά γύρω μου... ένα πλάγιο ειρωνικό χαμόγελο είχε σχηματιστεί στα χείλη του κάνοντας με με το ζόρι να κρατηθώ από το να σηκωθώ και να τον χτυπήσω...

Α:Δεν νομίζω να σου πέφτει λόγος... με σταθερές κινήσεις, σα να μην συνεβει τίποτα άπλωσα τα χέρια μου πιάνοντας χαρτί για να καθαριστώ και να καθαρίσω και το χώρο γύρω μου...

Μ:Χα! Κρίμα πάντως· όταν αποφασίσεις ενημέρωσε με.... λέει και κάνει μια παύση «άλλωστε κάποιος θα πρέπει να σταθεί στο πλευρό της πρώην γυναίκας σου για να την παρηγορήσει».... ο τόνος του ειρωνικός όμως... έκρυβε μια δόση σοβαρότητας από πίσω... ένιωθα όλο μου το σώμα να τσιτώνεται ακόμα πιο πολύ... καθώς καθάριζα τα δάχτυλα  μου παρατηρούσα τις φλέβες στα χέρια μου οι οποίες είχαν πεταχτεί αρκετά... «πάντως κρίμα· τόσο ωραία γυναίκα να πάει χαμένη· αν δεν ήταν κόρη του χειρότερου σου εχθρού ίσως τα πράγματα να ήταν αλλιώς».... Ο τόνος του περίεργος... η χρια στη φωνή του είχε μια δόση θλίψης;... ήταν τόσο περίεργο που δεν μπορούσα καν να το περιγράψω... για λίγο το μυαλό μου είχε παγώσει... αν δεν ήταν κόρη του χειρότερου εχθρού μου;... τα λόγια του ήχησαν τόσο περίεργα στα αφτια μου... και τι άλλο να ήταν;... αυτά τα δυο χρόνια δεν έχει περάσει ως κάτι άλλο από το μυαλό μου... ο ρόλος της... η θέση της ήταν αυτή... το πιόνι του πατέρα της που κατέστρεψε την οικογένεια μου... αυτό και τίποτα παραπάνω... μια μοχθηρή και κακόψυχη γυναίκα σαν τον πατέρα και τον αδερφό της... και όμως... αυτή η επικίνδυνη σειρήνα κατάφερε να με παρασύρει στα δυχτυα της.... Πως άφησα τον εαυτό μου να πέσει στην παγίδα της;... πως τόλμησα να τη... φιλήσω;....

«Δεν ξέρεις τίποτα για μένα Alexander Castello"... τα λόγια της εκείνη τη νύχτα έχουν στοιχειώσει το μυαλό μου... τι ακριβώς πρέπει να ξέρω;... το ότι φέρει το όνομα Rossetti τα λέει όλα... εσυ δεν ξέρεις τίποτα για μένα... τι έχω περάσει εξ αιτίας της οικογένειας σου... αυτά τα εφιαλτικά χρόνια που αναγκαζόμουνα να σκηψω το κεφάλι μπροστά στον πατέρα σου όσο εσυ ζούσες τη ζωή σου αμέριμνη υπό την προστασία του...

Μ:Δεν είναι όμως περίεργο;.... Η φωνή του Marius με κάνει να βγω από τις σκέψεις μου και να στρέψω την προσοχή μου σε εκείνον... «είσαι σίγουρος πως η γυναίκα σου είναι καλά;»... ο τόνος του περίεργος

Α:Τι θες να πεις;... ο τόνος μου απότομος... η φωνή μου άχρωμη... εκείνος για λίγο σκέφτεται...

Μ:Όταν την είδα εκείνο το βράδυ δε φαινόταν και πολύ καλά·κάτσε να σκεφτώ..... «Α ναι! Ήταν άσπρη σα φάντασμα».... η παρομοίωση του ήταν σχεδόν αστεία αλλά ο τόνος του ήταν αρκετά σοβαρός... για λίγο επικρατούσε μια περίεργη και άβολη σιγή στον χώρο... για λίγο το μυαλό μου ανέτρεξε σε εκείνη τη νύχτα για άλλη μια φορά... το βλέμμα μου άθελα μου έπεσε στο χέρι μου και συγκεκριμένα στην παλάμη μου... ήταν πάντοτε τόσο μικροσκοπικός ο καρπός της;... άθελα μου έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται ανόητες ερωτήσεις....

Α:Και γιατί πρέπει να με αφορά εμένα αυτό;... ο τόνος μου επιθετικός... η φωνή μου αγριεμένη... για πιο λόγο πρέπει να καθομαι εδώ και να ασχολούμαι με ένα ανούσιο θέμα σαν και αυτό;.... για λίγο κανείς δεν μιλούσε... εκείνος απλώς σήκωσε το βλέμμα του κοιτάζοντας με...

Μ:Καλά· ο,τι πεις... λέει και απλώνει το χέρι του μέσα στο σακακι του... βγάζει ενα φάκελο με χαρτιά και τον ακουμπάει επάνω στο γραφείο μου... «ορίστε τα χαρτιά που μου ζήτησες».... Ο τόνος του σοβαρός... επιτέλους άφησε στην άκρη αυτή τη γελοία συζήτηση και αποφάσισε να ασχοληθεί με τη δουλειά του...  αμέσως πιάνω το φάκελο στα χέρια μου και τον ανοίγω... ρίχνω μια γρήγορη μάτια στο περιεχόμενο του και έπειτα τον ξανά κλείνω

Α:Δεν φαίνεται άσχημο σα σχέδιο· θέλει μερικές αλλαγές αλλά πιστεύω αξίζει τον κόπο να προχωρήσει ως κατασκευή.... Λέω και γυρίζω ξανά το βλέμμα μου στα χαρτιά μπροστά μου...

Μ:Ήξερα πως θα συμφωνούσες.... Λεει και σηκώνεται όρθιος... αφού στρώνει λίγο καλύτερα το κοστούμι του ξεκινάει να περπατάει προς την πόρτα... «θα μιλήσουμε σύντομα»... λέει και αφού ανοίγει την πόρτα εξαφανίζεται από το οπτικό κου πεδίο...

Επιτέλους ησυχία.... για λίγο το μυαλό μου ήταν απλά κενό... είχα στρέψει το βλέμμα μου προς την τεράστια τζαμαρία στα αριστερά μου κοιτάζοντας την θέα απ έξω... κάτι μέσα μου με έτρωγε... όσο και να ήθελα να μην το σκέφτομαι... όλα όσα είπε ο Marius... το θέαμα που αντίκρισα εχθές το βράδυ... κάτι όντως φαίνεται να μην πηγαίνει καλά... αμέσως πατάω το κουπί στο τηλέφωνο μπροστά μου... σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα ο fraiser ήταν ήδη στο γραφείο μου

F:με φωνάξετε;... ο τόνος του αρκετά σοβαρός και επαγγελματικός... φαινόταν ακόμα σφιγμένος αλλά προσπαθούσε να το κρύψει...

Α:Θέλω να ξανά παρακολουθήσεις τους Rossetti... λέω απόλυτα σοβαρός... πλέκω τα δάχτυλα των χεριών μου μεταξύ τους καθώς τον κοιτάζω μέσα στα μάτια «Και συγκεκριμένα βρες το παραμικρό , έστω και ασήμαντο να είναι,  για τη Freya Rossetti».... Εκείνος χωρίς να πει τίποτα απλά νευει και φεύγει από το γραφείο μου αφήνοντας με μόνο ώστε επιτέλους να συνεχίσω με την ησυχία μου τη δουλειά μου...