Το βλέμμα μου έπεσε κατευθείαν στην ψηλή του φιγούρα όπου στεκόταν επάνω στην σκάλα λίγα μέτρα μακρυά μου... η στάση του επιβλητική... η όψη του φαινόταν θεόρατη... στεκόταν εκεί... μέσα στο σκοτάδι... με σταυρωμένα τα χέρια κοιτάζοντας με...

Α:Που ήσουν.... η ερώτηση του γνώριμη... ο τόνος του επιβλητικός... η φωνή του φαινόταν αγριεμένη... είχα να τον αντικρίσω από εκείνο το βράδυ... δεν έχει αλλάξει καθόλου... τίποτα δεν είναι ικανό να αλλάξει την συμπεριφορά αυτοί του άντρα... γιατί δεν προσποιήθηκε πως δεν υπάρχω;... γιατί δεν κάνει σα να μην με βλέπει;... γιατί πρέπει σήμερα απ όλες τις μέρες να πέσω μούρη με μούρη μαζί του;... ο φωτισμός στο χώρο ήταν ελάχιστος... δεν νομίζω να μπορεί να διακρίνει τίποτα... ουτος ή άλλος προσπάθησα να τα καλυψω όλα όσο πιο καλά μπορούσα... το μόνο που μπορώ να κάνω τώρα είναι να απαντήσω και να φύγω όσο πιο γρήγορα μπορώ από το οπτικό του πεδίο... ήδη το σώμα μου είναι έτοιμο να με εγκαταλείψει... αν συνεχίσει όλο αυτό νιώθω πως δεν θα αντέξω...

F:Σε μίτινγκ... λέω κοφτά... ο τόνος μου άχρωμος... απότομα το έντονο τρίξιμο από τα γυάλινα σκαλοπάτια ήχησε στα αφτια μου... λίγο αργότερα βήματα ακούγονταν να κατευθύνονται ολοένα και περισσότερο προς το μέρος μου... πριν προλάβει να σταματήσει μπροστά μου ξεκίνησα να περπατάω χωρίς να κοιτάξω πίσω μου... πριν προλάβω να τον προσπεράσω νιώθω το χέρι του να τυλίγεται γύρω από τον καρπό μου σταματώντας με... «μη με ακουμπάς»... η φωνή μου ήρεμη... δεν είχα τη δύναμη να φωνάξω... το μόνο σίγουρο ήταν πως αν εκείνη την στιγμή κάποιος με έσπρωχνε θα έπεφτα στο πάτωμα χωρίς καμία αντίσταση... προσπάθησα να μην κουνηθώ... καθησα εκεί παγωμένη... ένιωθα πως με μια λάθος κίνηση θα βρισκόμουν πεσμένη μπροστά στα πόδια του κάτι που θα ήταν αρκετά ντροπιαστικό...

Α:Έτσι κανείς εσυ σε όποιον σου μιλάει; Σηκώνεσαι και ΦΕΥΓΕΙΣ;... ο τόνος του άγριος... η φωνή του βαριά... δεν ήξερα τι να πω... πως να απαντήσω... ήθελα να τραβήξω απλά το χέρι μου και να κάνω αυτό που ήξερα καλύτερα... να το βάλω στα πόδια... όλη η ένταση της ημέρας είχε αρχίσει να με καταβάλλει... το πρόσωπο μου έτσουζε... ο λαιμός μου με έκαιγε... το άγγιγμα του στον καρπό μου ήταν διαφορετικό... μπορούσα να καταλάβω πως με ένα μου κούνημα μπορούσα να απελευθερωθω... το χέρι του ήταν ζεστό... έκανε το σώμα μου να ανατριχιάσει... για κάποιο περίεργο λόγο δεν ήθελα να με αφήσει παρ όλο που του είπα να μην με αγγίζει... αυτή η ζεστασιά που ένιωθα... ήτανε κάτι που με φόβιζε... δεν είχα καταλάβει για το ποτέ τα μάτια μου είχαν θολώσει... Freya μην το κανείς αυτό!... μη κλάψεις... όχι μπροστά του... όχι ξανά...

F:Έχεις να μου πεις κάτι;... ο τόνος μου για άλλη μια φορά άχρωμος... με μια κίνηση απελευθέρωσα το χέρι μου από το κράτημα του... όσο και να το είχα ανάγκη... όσο και να ήθελα κάποιον διπλα μου αυτή η θέση δεν ήταν για εκείνον... χωρίς να γυρίσω προς το μέρος του περίμενα απλός να μιλήσει... δεν ήξερα τι ήθελε... δεν υπήρχε τίποτα να πούμε... σκέφτομαι πριν η αγριεμένη φωνή του εισβάλει στο μυαλό μου σταματώντας τις σκέψεις μου ...

Α: Δεν απάντησες στην ερώτηση μου... ο τόνος του άγριος... η επιμονή του μερικές φορές μπορούσε να με τρελάνει... τι ακριβώς θέλει να ακουσει;..

F:Σου ειπ-... απότομα νιώθω τα χέρια του να με τραβάνε γυρίζοντας με προς το μέρος του... ξαφνιασμένη σηκώνω το βλέμμα μου και αντικρίζω τα θυμωμενα του μάτια... για λίγο ένιωθα την ανάσα μου κομμένη... δεν ήξερα τι να κάνω... το μόνο που μπορούσα ήταν απλώς να κοιτάζω βαθιά μέσα στα μάτια του... ένιωθα την καρδιά μου να ανεβάζει παλμούς... με το που αντίκρισα το πρόσωπο του το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν... εκείνο το βράδυ...

Α:Ενώ ξέρεις πως εχω βάλει άτομα να σε παρακολουθούν εξακολουθείς να με κοροϊδεύεις μέσα στα μούτρα μου;... ο τόνος του άγριος... ένιωθα τα χέρια του να σφίγγουν τους ώμους μου έντονα... ένιωθα πως αν συνέχιζε να με πιέζει θα κατέρρεα... «Συναντήθηκες με τον Roderic Rossetti έτσι δεν είναι;».... η φωνή του άγρια... στο άκουσμα και μόνο του ονόματος του το κορμί μου είχε παγώσει... ένιωθα κρύο ιδρώτα να λούζει την σπονδυλική μου στήλη για άλλη μια φορά...

F:Άφησε με!... προσπάθησα να απομακρύνω τα χέρια του από πάνω μου όσο πιο γρήγορα μπορούσα... το σώμα μου άρχισε να τρέμει... τι ακριβώς θέλει από μένα;... γιατι έπρεπε να αναφέρει το όνομα του έτσι ξαφνικά;.... ήμουν εντάξει... μέχρι πριν λίγο ήμουν εντάξει γιατί άρχισα πάλι... νιώθω την ανάσα μου να κόβεται... το άγγιγμα του ξύπνησε μέσα μου ότι βίωσα πριν μερικές ώρες... όχι τώρα... όχι μπροστά του...

Α:Τι στο-.... με το που ένιωσα το κράτημα του να χαλαρώνει βρήκα την ευκαιρία και ξεκίνησα να τρέχω με όλη μου τη δύναμη και με όση ενέργεια μου είχε απομείνει μέχρι να φτάσω στο δωμάτιο μου... με το που μπήκα μέσα έκλεισα και κλείδωσα την πόρτα... δεν άντεξα... κατέρρευσα... το σώμα μου με εγκατεληψε... το άφησα να γλιστισει  κατά μήκος της πόρτας... πλέον καθόμουν στο κρύο πάτωμα αγκαλιάζοντας τα πόδια μου... ακόμα έτρεμα... τα μάτια μου είχαν θολώσει... δεν ήξερα γιατί εκλεγα... είπα στον εαυτό μου... υποσχέθηκα πως δεν θα το ξανά έκανα ποτέ αυτό... πως δεν θα εκλεγα για τίποτα και για κανένα...

Δεν μπόρεσα όμως... καταπάτησα αυτήν την υπόσχεση ήδη δυο φορές... το σώμα μου ακόμα έτρεμε... ένιωθα το κεφάλι μου έτοιμο να εκραγεί... στο άκουσμα και μόνο του ονόματος του άρχισα πάλι να αντιδράω... είχα ξεχάσει... νόμιζα πως το σώμα μου είχε ξεχάσει...πάει καιρός από την τελευταία φορά που αντέδρασα τόσο παρορμητικά.... φοβάμαι... όσο δυνατή και να προσπαθώ να φανώ μέσα μου τρέμω.... όσο και να προσπαθώ να πνίξω όλα μου τα συναισθήματα δεν τα καταφέρνω... στην τελική άνθρωπος είμαι και γώ.... Νόμιζα πως με όλα αυτά τα θηρία  που έχω να παλέψω καθημερινά είχα αρχίσει να γίνομαι ίδια με εκείνους αλλά έκανα λάθος.... όσο και να προσπαθώ να φερθώ σαν το τέλειο αντικείμενο μπροστά στον πατέρα μου... σαν τη τέλεια μοχθηρή σύζυγο μπροστά στον άντρα μου... σαν τη κακιά κυρία του σπιτιού που φέρεται άσχημα στους υπαλλήλους... σαν τη πιο σκληρή στην δουλειά μου και τη πιο σνομπ και ακομπλεξάριστη στην υψηλή κοινωνία έχω φτάσει στα όρια μου... νιώθω όλα αυτά τα προσωπεία που βρίσκονται επάνω στο πρόσωπο μου να σπάνε το ένα πίσω από το άλλο... όσο και να θέλω να κρύψω το πως πραγματικά είμαι το πως πραγματικά νιώθω δεν έχω άλλες αντοχές...
πρώτη φορά μετά από καιρο ανούσια συναισθήματα άρχισαν να με κατακλύζουν... συναισθήματα όπως... μοναξιά... κάτι μέσα μου πονούσε... δεν μπορούσα να καταλάβω αν ήταν οι πνεύμονες μου που αποζητούσαν απεγνωσμένα οξυγόνο ή η καρδιά μου... ένιωθα πως πλέον είχα φτάσει στην τελική ευθεία... δεν υπήρχε επιστροφή.... ήμουν ένα στάδιο... πριν σπάσω τελείως σε χίλια μικρά κομμάτια...