Ήμουν συνηθισμένη σε αυτή του τη στάση... νόμιζα πως πλέον το είχα συνηθίσει... τον ψυχρο του τόνο... το βλέμμα του το οποίο με κοιτούσε με μίσος...πως άλλαξαν έτσι απότομα όλα;... πως από την μια μέρα στην άλλην η στάση και η συμπεριφορά κάποιου μπορούν να πάρουν τροπή προς το χειρότερο;.. λες και κάποιος δαίμονας αποφάσισε να εισβάλει στο σώμα τους μετατρέποντας τους... σε τέρατα;... από εκεί και έπειτα.... το βλέμμα που με κοιτούσε με απέχθεια άρχισε να αλλάζει... να πέρνει μια μορφή που δεν πίστευα πως θα με τρόμαζε και αηδιάζε τόσο πολύ ταυτόχρονα... πως τα πράγματα έφτασαν μέχρι εδώ;... πως ο άνθρωπος που κάποτε νόμιζα πως ήταν ο μόνος που στεκόταν στο πλευρό μου και νοιαζόταν για μένα... τώρα είναι εδώ ακριβώς απέναντι μου αντιμετωπίζοντας με χειρότερα και από το τέρας που μας μεγάλωσε;... τι πήγε τόσο λάθος;... Freya σταματά!... υποσχέθηκες πως θα έσβηνες μια και καλή το παρελθόν από τη μνήμη σου !... δεν έχει νόημα... ότι νόμιζες τότε έχει αλλάξει... εκείνος τα γκρέμισε όλα... όλες αυτές οι 'ωραίες' αναμνήσεις που έζησες δεν υπάρχουν πια... έχουν καλυφθεί όλες από επίπονες και θλιβερές αναμνήσεις πλέον... δεν ήθελα να πιστέψω τότε.... πως όλα όσα είχα ζήσει ήταν ένα ψέμα... πως όλη αυτή η καλοσύνη ήταν μια μάσκα... εγώ η ίδια επέλεξα να τα θάψω όλα μέσα μου τότε γιατί;.... γιατί αυτά επιλέγουν να βγουν ξανά στην επιφάνεια κάνοντας με να νιώθω ακόμα πιο απαίσια από ποτέ;.... δημιουργώντας μου δεύτερες σκέψεις;.... κάθε φορά που με φόβο... κοιτάζω το βλέμμα του... όσο και να βλέπω πως αυτός ο άνθρωπος έχει αλλάξει προς το χειρότερο κατά βάθος ακόμα πιστεύω πως κάπου εκεί μέσα μπορεί να υπάρχει... τι λες Freya?... το έχεις χάσει;... δεν βλέπεις ποιον έχεις μπροστά σου;... η φωνή στο κεφάλι μου με επανέφερε στην πραγματικότητα... φέρνοντας με αντιμέτωπη και θυμίζοντας μου με τι είδους άνθρωπο έχω να κάνω... τι είδος τέρας στεκόταν ακριβώς μπροστά μου... στραγγαλίζοντας με....

F:Άφησε με Roderic!... η φωνή μου κόφτη... όλο το οξυγόνο που είχα κρατήσει μέσα στα πνευμονία μου μόλις είχε εξατμιστεί... ένιωθα τα μάτια μου υγρά... επιτέλους είχα επανέλθει στα λογικά μου... πως γίνεται να είμαι τόσο ηλίθια!..... όσο εγώ πάλευα να βρω έστω και ένα ίχνος από αέρα εκείνος απλός με κοιτούσε... το βλέμμα του τόσο κενό... τόσο ανέκφραστο και άψυχο... με κοιτούσε σαν .... κάποιου είδους αβοήθητο πλάσμα... σαν κάτι λιγότερο από ένα ενοχλητικό έντομο που τριγύριζε γύρω από τα αυτιά του ενοχλώντας την ήρεμη ζωή του...

R:Να σε αφήσω; Δεν νομίζω πως πηρες το μάθημα σου ακόμα... ο τόνος του απότομος... «κάποιος πρέπει να σου θυμίσει ποια είναι η θέση σου ».... η φωνή του άχρωμη... τα μάτια του γυάλιζαν... ο τροπος του... η στάση του... είχαν κάνει το σώμα μου να παγώσει... δεν είχα καταλάβει για ποτέ είχα πάψει να αντιστέκομαι .... Η στάση του με τρόμαζε.... Ο τροπος που με κοιτούσε με μάτια πιο άψυχα και από κούκλας.... δεν είχα καταλάβει για ποτε κρύος ιδρώτας έλουζε το κορμί μου... η καρδιά μου είχε σφιχτει.... «αλλιώς δεν θα έκανες έναν ολόκληρο χρόνο να επικοινωνήσεις μαζί μου»... «πέρασες ωραία μακρυά μου;».... «Νόμιζες πως θα γλιτώνες από την παρουσία μου τόσο εύκολα;».... ωχ όχι... το ήξερα αυτό το βλέμμα...

F: Κανείς λαθ-.... δεν πρόλαβα να μιλήσω... το σώμα του είχε αρχίσει ήδη να τσιτώνεται... όλα τα νεύρα στο σώμα του άρχισαν να πετάγονται... οι έντονες φλέβες στα χέρια του άρχισαν να κάνουν την παρουσία τους αισθητή πράγμα που έκανε το κράτημα στο λαιμό μου να σφίξει ακόμα πιο πολύ... ένιωθα την ανάσα μου να κόβεται... το σώμα μου έτρεμε... είχα τρομάξει.... Είχα ξεχάσει.... Είχα χρόνια να τον δω να με κοιτάζει έτσι.... τα χέρια μου σαν να βρήκαν ξανά το κουράγιο τους, προσπαθούσαν να ξεκολλήσουν το χέρι του από πάνω μου χωρίς κανένα αποτέλεσμα για ακόμα μια φορά ...

R:σου είπα είναι μάταιο· ... η φωνή του έτρεμε... έτρεμε από... θυμό... ο τόνος του άγριος και απότομος... νιώθω για άλλη μια φορά το σώμα του να πλησιάζει το δικό μου και τα χείλη του να έρχονται σε απόσταση αναπνοής από το αφτί μου «αφού λοιπόν κάνω λάθος·»..... «για ποιο λόγο φέρεσαι τόσο άκαρδα στον αδερφό σου;»... η φωνή του ειρωνική... απότομα νιώθω το χέρι του να απεγκλωβίζει το λαιμό μου πράγμα που με κάνει αμέσως να αποζητω απεγνωσμένα οξυγόνο για να ανακτήσω την αναπνοή μου... με τα τρεμάμενα χέρια μου πιάνω το λαιμό μου... το δέρμα μου έκαιγε... το βλέμμα μου στράφηκε προς το μέρος του... τα μάτια μου γεμάτα θυμό... «αφού ξέρεις πως αν δεν σε δω μπορεί και να τρελαθώ».... εκείνος με κοιτούσε έχοντας σχηματισμένο στο πρόσωπο του ένα ειρωνικό χαμόγελο... τα μάτια του γυάλιζαν... πλεον είχε επιστρέψει αυτό το αρρωστημένο βλέμμα.... Αυτό το εμμονικο και ανατριχιαστικό του βλέμμα ..... το σώμα μου είχε παγώσει από φόβο... για άλλη μια φορά έτρεμα.... πριν προλάβω να κάνω το οτιδήποτε οι πόρτες από το ασανσέρ λίγα μετρά μακρυά μας άνοιξαν με αποτέλεσμα κόσμος να αρχίζει να εισέρχεται στον χώρο... εκείνος έκανε δυο βήματα μακρυά μου καθώς τοποθέτησε το ένα του χέρι μέσα στη τσέπη του... είχα μείνει απλώς παγωμένη και ανέκφραστη να τον κοιτάζω... η φωνή του ήχησε για άλλη μια φορά στα αφτια μου...

R: Μην ανησυχείς Freya... η φωνή του ανατριχιαστικά ήρεμη... ο τόνος του μου προκαλούσε μια άσχημη ανατριχίλα... δεν ήξερα πλέον με ποιο από τα πολλά του πρόσωπα ήμουν αντιμέτωπη.... ένιωθα όλο μου το σώμα να παγώνει... νιώθω το χέρι του να αγγίζει τα μαλλιά μου τραβώντας ελαφρά μια τούφα κοντά του... το βλέμμα του συνάντησε το δικό μου... τα αρρωστημένα μάτια του γεμάτα εμμονή με κοιτούσαν επίμονα... «Θα φροντίσω ο επόμενος σου σύζυγος να σου φέρεται ακόμα χειρότερα από τον τωρινό».... τα μάτια του γυάλιζαν... από το ύφος του και μόνο μπορούσα να καταλάβω πως το εννοούσε... δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήθελε να πει με αυτή του τη φράση... το μυαλό μου ήταν απλά κενό... δεν μπορούσε ο εγκέφαλος μου να επεξεργαστεί όλα όσα μόλις διαδραματίστηκαν μπροστά μου.... εκείνος πλησίασε την τούφα από τα μαλλιά μου κοντά στο στόμα του ακουμπώντας τα χείλη του επάνω της... φιλώντας τη.... «Έτσι λοιπόν θα γυρίσεις τρέχοντας πίσω σε μένα».... νιώθω ένα ρίγος να διαπερνάει το σώμα μου... κρύος ιδρώτας έχει λούσει τη ραχοκοκαλιά μου... νιώθω αηδία... νιώθω την τούφα απο τα μαλλιά μου να πέφτει επάνω στο σώμα μου.... Το σημείο που ακούμπησε το νιώθω βρωμικο... ποσό πολύ θέλω να ξεριζώσω απο πάνω μου όσα σημεία ακούμπησε με τα χέρια του..... δεν είναι αρκετό να το περιγράψω μόνο με λέξεις.... Εκείνος αφήνει ένα πλάγιο χαμόγελο και γυρίζει πλάτη... λίγο πριν ξεκινήσει να απομακρύνεται η ανατριχιαστικά έντονη φωνή του ήχησε στα αφτια μου « ξέρεις ποσό νοιάζομαι για σένα Freya»... τα λόγια του έκαναν το στομάχι μου να δεθεί κόμπος... ένιωθα να ανακατεύομαι... κάτι μέσα μου δεν άντεξε και άρχισα τρέχοντας να κατευθύνομαι προς το κοντινότερο μπάνιο... κρύος ιδρώτας είχε λούσει όλο μου το σώμα... η ανάσα μου ένιωθα να κόβεται... δεν μπορούσα να αναπνεύσω... είχα σωριαστεί στο πάτωμα της τουαλέτας ανήμπορη να κουνηθώ... όλο μου το σώμα είχε παραλύσει... και μόνο στην σκέψη πως τα χέρια του άγγιξαν κάτι επάνω μου δεν μπορούσα να σταματήσω να βγάζω ότι υπήρχε μέσα στο στομάχι μου... επι 20 ολόκληρα λεπτά ήμουν καθισμένη επάνω στα κρύα μαρμάρινα πλακάκια του μπάνιου... δεν είχα σταματήσει να τρέμω... τα μάτια μου ήταν υγρά... σπασμοί και έντονο τρέμουλο δεν άργησε να κατακτήσει το κορμί μου... ήταν αναμενόμενο... κάθε μου συνάντηση μαζί του κατέληγε έτσι και χειρότερα... όσο και να προσπαθώ να τον αποφύγω είναι μάταιο.... θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί... σκέφτομαι καθώς φέρνω τα γόνατα μου κοντά στο στήθος μου αγκαλιάζοντας απεγνωσμένα το τρεμάμενο κορμί μου....

~~~~~~~~~~
Γεια σε όλους σας! Ελπίζω να είστε όλοι καλά!
Πάει αρκετός καιρός από την τελευταία φορά που ήμουν σε τέτοιο βαθμό ενεργή στο wattpad αλλά τέλος πάντων δεν έχει και πολύ σημασία αυτό. Ο λόγος που αποφάσισα να κάνω αυτή τη μικρή ενημέρωση / ανακοίνωση; Ότι μπορεί να είναι αυτό τέλος πάντων είναι για να ξεκαθαρίσω και για να ενημερώσω για μερικά πράγματα σχετικά με αυτό το βιβλίο τα οποία έπρεπε να τα είχα αναφέρει από το πρώτο κεφάλαιο.
Για τους παλιούς αναγνώστες που είχαν αυτό το βιβλίο στις βιβλιοθήκες τους τα τελευταία 4 χρόνια και δεν το έχουν παρατηρήσει το βιβλίο έχει αλλάξει τίτλο και περιεχόμενο.
Ο πρώτος του τίτλος ήταν : temptation to punishment ένα βιβλίο που το ξεκίνησα χωρίς κανένα πλάνο , χωρίς καμία δομή και χωρίς κανένα όραμα για το που ακριβώς θα κατέληγε με αποτέλεσμα να το παρατήσω και πριν μερικούς μήνες να το μαρκαρω ως 'dropped' στο προφίλ μου έχοντας το απλά εκεί να κάθετε με καμία πρόθεση να το συνεχίσω.
Έτσι, μια μέρα αποφάσισα να του ξανά δώσω ζωή με ένα νέο όνομα και μια νέα πλοκή τελείως διαφορετική αλλά αυτή τη φορά με αρχή - μέση και τέλος. Η ιστορία που γράφω τώρα είναι και ο λόγος που έχω ψιλό- ξανά γυρίσει στο wattpad. Το σενάριο και η πλοκή με έχει τραβήξει αρκετά για διάφορους λόγους και μου βγάζει αυτή την έμπνευση και την επιθυμία να το συνεχίσω . Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με το άλλο μου βιβλιο με τίτλο marionette για αυτό και πλέον από το προφίλ μου ανανεώνω πιο 'συχνά' αυτά τα δυο βιβλία αφήνοντας κάποια αλλά πίσω.

Με αφορμή αυτό λοιπόν έχω αποφασίσει να προχωρήσω και να ανανεώσω μόνο αυτούς τους δυο τίτλους προς το παρόν , αφήνοντας 3 από τα αλλά μου βιβλία ακόμα αδρανή . Δεν είμαι ακόμα προετοιμασμένη να γυρίσω εξ ολοκλήρου πίσω σε αυτά και να τους αφιερώσω το χρόνο που αξίζει στο καθένα ξεχωριστά ώστε να μην βγάλω προς τα έξω ένα αποτέλεσμα που δεν τους αξίζει. Στόχος μου και προτεραιότητα μου είναι να δω ολοκληρωμένα πρώτα αυτό εδώ το βιβλίο και το marionette.

Θα ανεβάσω και σχετικό κεφάλαιο μαζί με ανακοίνωση στα αντίστοιχα βιβλία ώστε και οι αναγνώστες του να γνωρίζουν.
Νομίζω αυτά είχα να πω για τώρα
Επίσης κάτι σημαντικό όσον αφορά τις ανανεώσεις και τα νέα κεφαλαία : οι ανανεώσεις κατά πάσα πιθανότητα δεν θα είναι συνεχείς με συγκεκριμένες ημέρες που θα ανεβαίνουν κεφαλαία. Ο αριθμός των κεφάλαιων δεν ξέρω ποιος θα είναι που θα αναβαινει κάθε φορά αλλά σίγουρα δεν θα ξανά ανεβάσω 13 κεφαλαία σερί. Ήταν τραυματική και κουραστική η εμπειρία αλλά έβαλα τα δυνατά μου να γράψω όσα περισσότερα κεφαλαία μπορούσα μέσα στο Σαββατοκύριακο.
Και το τελευταίο και πιο σημαντικό ειναι πως πλέον οι μόνες μέρες που έχω χρόνο είναι τα Σαββατοκύριακα όποτε αν και εφόσον ανεβεί νέο κεφάλαιο να το περιμένετε τότε και αυτό ισχύει για όλα μου τα βιβλία πλέον.
Αυτά για τώρα από μένα! Ευχαριστώ για το χρόνο σας και ελπίζω να τα ξανά πούμε σύντομα💕