D:Με έχετε κουράσει και οι δυο σας! ΑΡΚΕΤΑ·.... η δυνατή φωνή του πατέρα μας για άλλη μια φορά ήχησε σε όλο το χώρο... ο δυνατός ηχος από το χέρι του να χτυπάει επάνω στο ξύλινο έπιπλο του γραφείου του έσκασε σαν κρότος στα αφτια μου... το κεφάλι μου ήταν ήδη έτοιμο να εκραγεί... όλες αυτές οι εντάσεις... οι φωνές... με είχαν φέρει σε σημείο πλέον να μην μπορώ να παρακολουθήσω την 'συζήτηση' από ένα σημείο και μετά.... Βλέπω την στάση του πατέρα μου ακόμα σφιγμένη ενώ μετά από λίγο τον ακούω να ξεφυσάει... για λίγο στο χώρο επικρατούσε μια άβολη σιγή... κανείς δεν τολμούσε να μιλήσει... είχα μείνει με κολλημένο το βλέμμα στο πάτωμα... η ανάσα μου ήταν κόφτη έως ανύπαρκτη... το σώμα μου σα να προσπαθούσε από μόνο του να κάνει όσο το δυνατόν λιγότερο αισθητή την παρουσία μου... «Περάστε έξω!».... ο τόνος του απότομος... κοφτος... από το ύφος του και μόνο μπορούσα να καταλάβω πως δεν έπαιρνε από αλλά λόγια... όχι!... δεν μπορώ... δεν θέλω να φύγω... δεν θέλω να βρεθώ ούτε δευτερόλεπτο μόνη μου μαζί του... αμέσως το σώμα μου από μόνο του , μη μπορώντας να το ελέγξω είχε πεταχτεί από την καρέκλα... τα χείλη μου έληξαν από μόνα τους την σιωπή τους έχοντας αποφασίσει να κινηθούν πριν το μυαλό μου καταφέρει να σκεφτεί κάτι άλλο για να με βγάλει από αυτήν την κατάσταση...

F:Πατερ-... πριν προλάβω να μιλήσω η δυνατή και νευριασμενη του φωνή με διέκοψε

D:ΣΚΑΣΜΟΣ! ΕΙΠΑ ΠΕΡΑΣΤΕ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΕΞΩ ΜΗ ΣΑΣ ΒΛΕΠΩ!.... απότομα ότι χαρτί και αντικείμενο υπήρχε επάνω στο γραφείο είχε γίνει ένα με το πάτωμα... με την τελευταία μου ελπίδα να σβήνει μπροστά στη στάση του δεν μπόρεσα παρα να σκύψω το κεφάλι και να κατευθυνθώ προς την πόρτα... πίσω μου ένιωθα μια παρουσία να με ακολουθεί σε αρκετά κοντινή απόσταση... ήθελα να τρέξω... να φύγω μακριά... στο άκουσμα της πόρτας πίσω μου να κλείνει ήθελα μόνο να εξαφανιστω όσο το δυνατότερο πιο γρήγορα από εκεί .... το βλέμμα μου με το που πέρασα το κατοφλι της πόρτας έπεσε στον χώρο γύρω μου... δεν υπήρχε ψυχή γύρω... το γραφείο του γραμματέα ήταν κενό.... Γύρω μου σιγή.... η οποία δεν κράτησε για πολύ όταν η βαριά φωνή του ήχησε σε απόσταση αναπνοής από πίσω μου...

R:Απ ότι φαίνεται η πολυαγαπημένη μου αδερφή δεν με πεθύμησε καθόλου... πριν προλάβω να κάνω το οτιδήποτε νιώθω τα χέρια του να μπλέκονται μέσα στα μαλλιά μου και έπειτα το σώμα μου να κολλάει βίαια στον τοίχο λίγο πιο πίσω μου... το βλέμμα του σκληρό... το πρόσωπο του ανέκφραστο... τα μάτια του ψυχρά... ο τρόπος που με κοιτούσε έκανε όλο μου το σώμα να ανατριχιάσει από... φόβο... το αίμα μου είχε παγώσει... πονούσα... ήθελα να φωνάξω αλλά δεν μπορούσα... προσπάθησα να πνίξω όλα όσα ένιωθα σφίγγοντας τα δόντια μου με δύναμη... άλλωστε πλέον αυτή μου η πράξη μου είχε γίνει συνήθειο...

F:Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς... η φωνή μου κόφτη... η σιγή που επικρατούσε γύρω μας με σκότωνε... με το ζόρι προσπαθούσα να πνίξω το τσούξιμο που ένιωθα στο κεφάλι μου... με πόση δύναμη με τράβηξε;... για λίγο δεν μιλούσε... έμοιαζε να κοιτάζει κάπου άλλου... πίστευα πως αν το έπαιζα ανήξερη και πήγαινα με τα νερά του θα γλίτωνα μια ώρα αρχύτερα από αυτήν εδώ την κατάσταση ... αλλά ... έκανα λάθος.... απότομα νιώθω την φιγούρα του να σκύβει προς το μέρος μου... ένιωθα την ανάσα του να χτυπάει στο αφτί μου σα ψυχρός χειμωνιάτικος αέρας...

R:Χα· φαίνεται πως άλλαξες αρκετά από τότε που παντρεύτηκες αυτόν τον μπάσταρδο.... Η φωνή του βαριά... ο τόνος του ειρωνικός... η στάση του φώναζε ποσό ενοχλημένος έμοιαζε.... δεν είχε απομακρυνθεί από κοντά μου... ένιωθα το σώμα του σε απόσταση αναπνοής από το δικό μου και ήθελα απεγνωσμένα να φύγει μακρυά μου... όλο το κορμί μου έτρεμε... δεν μπορούσα να το ελέγξω... έσφιγγα τα νύχια μου με δύναμη στο δέρμα μου προσπαθώντας να φανώ δυνατή... ανεπηρέαστη.... Ξαφνικά το σώμα του απομακρύνεται ελάχιστα από το δικό μου... το κεφάλι του είχε έρθει σε τέτοια απόσταση από το πρόσωπο μου ώστε να μπορεί να με κοίταζε κατευθείαν στα μάτια... με αυτό το... το αρρωστημένο βλέμμα... ένα βλέμμα που έκανε την ψυχή μου να παγώνει... ένα βλεμμα που ήθελα να ξεχάσω για πάντα... να σβήσω από τους εφιάλτες που κατέκλυζαν τον ύπνο μου αφήνοντας με άυπνη πολλές βασανίστηκες νύχτες .... το σώμα μου τρέμει... το στομάχι μου ανακατεύεται... νιώθω το χέρι του να αγγίζει με δύναμη τα μάγουλα μου εγκλωβίζοντας το κεφάλι μου ώστε να μη μπορέσω να τον αποφύγω... το σώμα μου είχε ανατριχιάσει... ένιωθα λες και κάτι... αηδιαστικό... με άγγιζε εκείνη τη στιγμή... ήθελα να απομακρύνω το χέρι του από πάνω μου... το άγγιγμα του ήταν κάτι το οποίο το σώμα μου δεν είχε ξεχάσει... φώναζε... ούρλιαζε να τον σπρώξω από πάνω μου αλλά εκείνη τη στιγμή ένιωθα απλώς... τελείως παράλυτη... «Τι εγινε Freya? Ξέχασες για ποιο λόγο βρέθηκες εκεί που είσαι τώρα?».... Ο τόνος του αγριεμένος... στη φωνή του υπήρχε μια δόση θυμού αλλά και ειρωνίας... «πήρες θάρρος μόνο και μόνο επειδή έλαβες λίγη προσοχή;»...... «πίστευες πως όλα θα άλλαζαν επειδή αυτος ο μπάσταρδος άρχισε να δείχνει λίγο ενδιαφέρον για κάτι σα και σένα;».... Τα λόγια του σκληρά... ο τόνος του ειρωνικός... ένιωθα το χλευασμό πίσω από κάθε του πρόταση.... από τη στάση του φαινόταν ακόμα νευριασμένος... για κάποιο λόγο δεν μου έκαναν μεγάλη εντύπωση τα λόγια του... το περίμενα... όπως ο πατέρας μου είχε βάλει ανθρώπους να με παρακολουθούν έτσι θα έκανε και εκείνος αλλά... για κάποιο λόγο ένιωθα απαίσια ακούγοντας το να βγαίνει από το στόμα του... και μόνο στην ιδέα πως δυο ζευγάρια μάτια σα και τα δικά του είναι στραμμένα πάνω μου με έκανε να θέλω να... ξεράσω.... το στόμα μου είχε στεγνώσει ... η γλώσσα μου είχε κολλήσει στον ουρανίσκο μου... απότομα νιώθω το χέρι του να αφήνει το σαγόνι μου και να σφίγγεται γύρω από το λαιμό μου... το κράτημα του άρχιζε να σφυγγει... κρύος ιδρώτας άρχιζε να λούζει το κορμί μου... τα χέρια μου από μόνα τους τυλίχτηκαν γύρω από το καρπό του προσπαθώντας να απομακρύνουν το χέρι του από πάνω μου... «Ο?»... ο τόνος του έκπληκτος... ένιωθα το κράτημα του όλο και πιο πολύ να σφίγγει... «ξέχασες πως ότι και να κανείς· όσο και να παλεύεις είναι μάταιο;».... για λίγο ένιωσα τα μάτια του πάνω μου... το βλέμμα του ψυχρο... κατά βάθος ήξερα πως το διασκέδαζε και αυτό ήταν που έκανε την όλη κατάσταση πιο αρρωστημένη απ ότι ήταν ήδη... κάθε λεπτό που περνούσε ένιωθα το οξυγόνο μου να μειώνεται όλο και πιο πολύ... από την στάση του και μόνο μπορούσα να καταλάβω πως αυτό το μαρτύριο δεν θα τελείωνε σύντομα... δεν κουράστηκε;... για ποσό ακόμα θα με βασανίζει;... προσπάθησα... προσπάθησα να πάω με τα νερά του... έμεινα εκεί ακίνητη να ανέχομαι την αρρωστημένη αυτή του συμπεριφορά!.... Τι άλλο πρέπει να κάνω πια για να σταματήσει όλο αυτό;....

[...]