Νιώθω το έντονο φως του ηλίου να πέφτει επάνω στο πρόσωπο μου... με δυσκολία ανοίγω τα μάτια μου και προσπαθώ να εστιάσω στο ρολόι διπλα μου... όλο μου το σώμα ουρλιάζει από πόνο... προφανώς άλλο ένα βράδυ που δεν κατάφερα να κλείσω μάτι... ανασηκώνω τον κορμό μου και καθομαι οκλαδόν στο κρεβάτι μου... με τα χέρια μου καλύπτω το πρόσωπο μου και αφήνω έναν αναστεναγμό να βγει από τα χείλη μου... ξανά κλείνω τα μάτια μου και για λίγο προσπαθώ να μην σκέφτομαι τίποτα... έχει περάσει ένα ολόκληρο 24ωρο από εκείνο το καταραμένο βράδυ... χθες πέρασα όλη την ημέρα μέσα στο δωμάτιο μου... δεν είχα όρεξη για τίποτα... κλείδωσα τον εαυτό κου μέσα σε αυτούς τους τέσσερεις τοίχους και απλώς κοιτούσα το ταβάνι... το βλέμμα μου κενό... το μυαλό μου πιο ήρεμο από ποτέ... μέχρι που... έλαβα ένα μήνυμα από το άτομο που δεν ήθελα να ξανά δω τόσο σύντομα... δεν θα ηρεμήσω ποτέ;... δεν ζητάω και πολλά... να περάσω μια μέρα χωρίς εντάσεις... χωρίς καβγάδες... είναι τόσο δύσκολο;... ζω καθημερινά μεσα στο άγχος και τον πανικό... ως ποτέ πια;... με αργές κινήσεις πετάω τα σκεπάσματα από πάνω μου και σηκώνομαι από το κρεββάτι... όσο και να ήθελα να μην κάνω τίποτα ή να πάω οπουδήποτε δεν μπορούσα... ο έντονος πονοκέφαλος που για λίγο με είχε αφήσει στην ησυχία μου δεν άργησε να ξανά κάνει την εμφάνιση του...

[...]

Ντύθηκα, πήρα τα πράγματα μου και βγήκα από το δωμάτιο μου... προχώρησα με αργά και σταθερά βήματα προς την εξώπορτα με την ελπίδα να μην πετύχω κανένα... αλλά προς μεγάλη μου ατυχία έπεσα πρόσωπο με πρόσωπο με τον γραμματέα του... με σταθερά βήματα συνέχισα να περπατάω κάνοντας απλώς σα να μην τον είδα ... πριν προλάβει να γίνει το οτιδήποτε άνοιξα την εξώπορτα σχεδόν τρέχοντας και βγήκα έξω όσο πιο γρήγορα μπορούσα... η μέρα προβλεπόταν δύσκολη και ακόμα δεν είχε αρχίσει... σκέφτηκα καθώς προχώρησα προς την τεράστια σιδερένια πόρτα... με το που βγήκα έξω είδα το ίδιο γνώριμο αμάξι να με περιμένει... ήξερα πως αν αρνιόμουν να μπω μεσα άλλος ένας άνθρωπος θα βρισκόταν χωρίς δουλειά... χωρίς να έχω άλλη επιλογή άνοιξα την πόρτα και μπήκα  μεσα...

[...]

Νιώθω την καρδιά μου έτοιμη να σπάσει... οι παλάμες μου έχουν ιδρώσει... άγχος έχει καταλάβει όλο μου το σωμα... φοβάμαι... δεν θέλω να μπω εκεί μεσα... ξέρω τι με περιμένει με το που περάσω το κατώφλι αυτής της πόρτας... κόλαση... σκέφτομαι και παιρνω  μια κόφτη ανάσα... και να προσπαθήσω να το αποφύγω σήμερα αργά ή γρήγορα θα πρέπει να τον αντιμετωπίσω... με δισταγμό χτυπάω την πόρτα και ακούω από μεσα την βαριά του φωνή να μου δίνει την άδεια να περάσω μεσα στο γραφείο του... Με το που περνάω το κατώφλι της πόρτας του νιώθω το έντονο βλέμμα του επάνω μου

F:καλημέρα πατέρα... λέω κοφτά καθώς κλείνω την πόρτα πίσω μου... ο τόνος μου ήρεμος...

D: Α μπα! Θυμήθηκες πως έχεις και πατέρα; Ξέρεις πόσες μέρες πέρασαν και δεν άκουσα τίποτα από σένα; Αυτό ήταν που θα μου εφερνες  νέα σύντομα;;... ο τόνος του αγριεμένος... το περίμενα πως θα είχε νεύρα και που καλύτερα να τα ξεσπάσει από πάνω μου;.... Είμαι συνηθισμένη πλέον... για αυτό δεν ήθελα να έρθω σήμερα ... έχω τόσα πολλά πράγματα στο κεφάλι μου που προσπαθώ να χωνέψω και να επεξεργαστώ και έχω όχι μόνο τον 'άντρα' μου αλλά και τον πατέρα μου να μου κάνουν την ζωή μαύρη...

F:συγγνώμη... είναι το μόνο που προλαβαίνω να πω πριν με  διακόψει

D:αλίμονο! Δεν ξέρεις να λες τίποτα άλλο! Σου έχει γίνει καραμέλα· συγγνώμη για το ένα συγγνώμη για το άλλο για να κάλυψης την ανικανότητα σου.... «Χααα...»... κάνει απότομα μια παύση για να πάρει ανάσα... αυτό ήθελα να αποφύγω αλλά δεν τα κατάφερα... καλύτερα να τον αφήσω να τελειώσει αυτά που έχει να πει ώστε να μπορέσω να φύγω μια ώρα νωρίτερα... ήδη νιώθω τα αφτια μου να βουίζουν... «Δεν το πιστεύω πως και τα ΔΥΟ μου τα παιδιά είναι τόσο άχρηστα! ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΟΠΩΣ ΘΕΛΩ!»... η φωνή του διαπέρασε τα αφτια μου σα σειρήνα... για άλλη μια φορά ξεκίνησε να φωνάζει... το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να καθομαι στην καρέκλα κοιτάζοντας το πάτωμα και σφίγγοντας τα δόντια μου με την ελπίδα όλο αυτό να τελειώσει... απότομα ο ηχος της πόρτας του γραφείου του ηχεί στα αφτια μου κάνοντας με να παγωσω... ο μόνος που μπορεί να ανοίξει με τόση άνεση την πόρτα του γραφείου του και χωρίς να χτυπήσει δεν είναι άλλος από... «Βρε βρε για κοιτά ποιος αποφάσισε να εμφανιστεί!»... η φωνή του πατέρα μας ειρωνική...

R: Δεν κουράστηκες να φωνάζεις; Δεν σου κάνει καλό ειδικά στην ηλικία που είσαι τώρα.... η φωνή του σαρκαστική... νιώθω ένα έντονο αεράκι να με διαπερνάει πράγμα που με κάνει να  καταλάβω  πως ήρθε και έκατσε ακριβώς στην καρέκλα διπλα μου... τι κάνει αυτός εδώ;... γιατί έπρεπε να πέσω επάνω του;.. ο πατέρας μου είναι κάποιος που έχω μάθει να χειρίζομαι αλλά αυτός... αυτός είναι μια τελείως διαφορετική ιστορία... όλο μου το σώμα είχε σφιχτει... δεν είχα καταλάβει για το ποτέ κρατούσα την ανάσα μου ανήμπορη να αναπνεύσω...

D:ΚΟΙΤΑΞΕ ΤΟΝ ΘΡΑΣΟΣ! ΠΩΣ ΜΙΛΑΣ ΕΤΣΙ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ RODERIC???.... ο τόνος του έξαλλος... ο δυνατός ηχος από το χέρι του να κοπανάει με δύναμη επάνω στο γραφείο του κάνει το σώμα μου να τιναχτεί ελαφρά... νιώθω ένα ζευγάρι μάτια να με κοιτάζει έντονα εδώ και ώρα και μπορώ να καταλάβω σε ποιον ανήκαν για να με κάνουν να νιώθω τόσο άβολα...

R:Δεν νομίζεις πως πρέπει να χαμηλώσεις λίγο τους τόνους σου; Κοιταξε τη Freya... η χρια της φωνής του απέπνεε μια σοβαρότητα... φαινόταν πως δεν ειρωνευόταν... αμέσως ένιωσα το χέρι του να αγγίζει τον αριστερό  μου ώμο... το σώμα μου πάγωσε... μηχανικά εσφηξα με όση δύναμη είχα τις παλάμες μου νιώθοντας να νύχια μου να πιέζουν τη σάρκα μου με ένταση...  «την έχεις ταράξει»... σηκώνω το κεφάλι μου και γυρίζω να τον κοιτάξω... τα μάτια του με κοιτούσαν με το ίδιο... περίεργο ύφος που μου προκαλούσε ανατριχίλα.... Ένιωθα το στομάχι μου να ανακατεύεται.... Κάπως έπρεπε να πάρω το χέρι του από πάνω μου... ένιωθα λες και κάποιος είχε τοποθετήσει κάτι τόσο αηδιαστικό και  αποκρουστικό επάνω μου... σε σημείο που ένιωθα τη σάρκα μου να καίγεται...  αυτό το απαίσιο συναίσθημα ήταν κάτι το οποίο ήθελα να ξεχάσω...

F:Έχει δίκιο ο Roderic... λέω και με μηχανικές κινήσεις αποτραβιέμαι μόλις εκείνος απομακρύνει το χέρι του από πάνω μου «πάει καιρός που βρεθήκαμε και οι τρεις μας στον ίδιο χώρο»... λέω προσπαθώντας κάπως να σπάσω αυτήν την απαίσια ατμόσφαιρα... τα αφτια μου βούιζαν... το στομάχι μου είχε δεθεί κόμπος... ο αέρας στο δωμάτιο ένιωθα να λιγοστεύει... ένιωθα παγιδευμένη... παγιδευμένη ανάμεσα σε δυο θηρία που από στιγμή σε στιγμή μπορεί να έπεφτε το ένα να κατασπαράξει το άλλο....

[...]