Τι στο καλό συμβαίνει;... δεν μπορεί... ας με ξυπνήσει κάποιος από αυτόν τον απαίσιο εφιάλτη... γιατί αν αυτό δεν είναι εφιάλτης τότε τι σκατα μπορεί να είναι;... δεν γίνεται αυτή τη στιγμή ο άντρας που μισώ πιο πολύ και από τον εαυτό μου να με φιλάει... και όχι μόνο αυτό... όχι απλώς με φιλάει αλλά και το ίδιο μου το σώμα δεν έχει την παραμικρή επιθυμία να αντισταθεί.... πρέπει να το σπρώξω... πρέπει να τον διώξω μακριά μου... νιώθω απότομα να δόντια του να δαγκώνουν ελαφρά το κάτω χείλος μου και αμέσως μέγα  τη γλώσσα του να γίνεται να με τη δίκη μου... έχει τρελαθεί;... πως μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο;... και ποσό μάλλον στην γυναίκα που πριν λίγο μείωνε κάνοντας τη να νιώθει ένα σκουπίδι!.... Freya σύνελθε!... σπροξ τον!... διοξτον μακρυά σου τώρα αμέσως!... το μυαλό μου φωνάζει... ουρλιάζει να τον σταματήσω αλλά το σώμα μου δεν μπορεί... έχει παγώσει... έχει παγώσει και απλώς τον αφήνει να κάνει ότι θέλει... σαν να το περίμενε... σα να περίμενε το άγγιγμα αυτού του άντρα απεγνωσμένα... η καρδιά μου πάει να σπάσει... τα πνευμονία μου είναι σχεδόν άδεια... το οξυγόνο μου λιγοστεύει λεπτό με το λεπτό αλλά δεν θέλω... όσο και να μην θέλω να το παραδεχτώ... δεν θέλω να σταματήσει... ποσό αξιολύπητη είσαι Freya?... ποσό πιο χαμηλά θα πέσεις ακόμα;... νιώθω το γεροδεμένο σωμα του να κολλάει επάνω στο δικό μου... τα χέρια του βρίσκονται τοποθετημένα δεξιά και αριστερά μου επάνω στο μαρμάρινο μπαλκόνι... το σώμα του πιέζει όλο και πιο πολύ το δικό μου φέρνοντας μας όσο πιο κοντά γινόταν... λίγο πριν το οξυγονο μου τελειώσει βρίσκω επιτέλους το κουράγιο και τοποθετώ τα χέρια μου επάνω στο στέρνο του προσπαθώντας να τον απομακρύνω... εκείνος για λίγο φαίνεται να σταματάει αυτό το αποπνικτικα παθιασμένο και βίαιο φιλί... χωρίς να κουνηθεί από κοντά μου τον ακούω  να ψιθυρίζει επάνω στα χείλη μου «ανάπνευσε».... Πριν προλάβω να αντιδράσω νιώθω τα χείλη του να επιτίθεται για δεύτερη φορά επάνω στα δικά μου... δεν μπόρεσα παρα να κλείσω τα μάτια μου και να αφεθώ για άλλη μια φορά... δεν είναι δυνατόν να το κάνω αυτό στο εαυτό μου...

Ένιωθα το χρόνο να περνάει αργά και βασανίστηκα μέχρι που πλέον τη σιγή που επικρατούσε γύρω μας την έσπασε ο ηχος από τις εξουθένωνες ανάσες μας που απεγνωσμένα έψαχνα οξυγόνο... το μυαλό μου είχε θολώσει... το σώμα μου είχε κοκαλωσει.... Δεν μπορεί όλο αυτό που έγινε να ήταν αληθινό... ποσά ακόμα ανελέητα χτυπήματα πρέπει να υποστώ για να σπάσω;.... δεν αντέχω άλλο... πρέπει να το βρω το κουράγιο και την δύναμη να τον σπρώξω μακρυά μου.... πως μπορεσε να κάνει κάτι τέτοιο;... πως;... συνείδηση δεν έχει;... πρώτα μου ξεριζώνει την καρδιά με τα σκληρά του λόγια και τώρα αυτό;... και γώ;... τι στο διάολο  πρέπει να κάνω;...

F:Μη με ακουμπάς.... Οι τόνοι της φωνή μου χαμηλοί... ακόμα προσπαθούσα να βρω την αναπνοή μου... μετά βίας καταφέρνω να τον σπρώξω από πάνω μου... τα σώματα μας επιτέλους βρισκόντουσαν σε απόσταση ασφαλείας... τα πόδια μου έτρεμαν... όλο μου το σώμα φερόταν παράξενα... με μια απότομη κινητή πιάστηκα σφιχτά από το μαρμάρινο πρεβάζι διπλα μου... ένιωθα πως εάν έκανα ένα ακόμα βήμα θα κατέρρεα... η καρδιά μου δεν έχει σταματήσει να χτυπάει... λίγο ακόμα και φοβάμαι πως θα την ακουσει... απότομα την νεκρική σιγή που επικρατούσε έσπασε ο έντονος τόνος της φωνής του

Α:Μη σε ακουμπάω; Χα· τι παιχνιδάκι παίζεις ακριβώς;... ο τόνος του αγρίεψε απότομα... τι;... τι εννοεί;... δεν μπορώ παρα να τον κοιτάζω με την απορία ζωγραφισμένη στην πρόσωπο μου...

F:Εγώ θα έπρεπε να κάνω αυτήν την ερώτηση όχι εσυ!.... Λέω μέσα στην ένταση και στα νεύρα... τώρα αυτός το παίζει θύμα;... εκείνος ήταν αυτός που με φίλησε από το πουθενά και τώρα μου ζητάει και τα ρέστα;... το βλέμμα του κοιτάζει το δικό μου έντονα... τα μάτια του είχαν πάρει ένα αρκετά τρομακτικό σκούρο μπλε χρώμα... δεν τα είχα ξανά δει τόσο καθαρά να γυαλίζουν... αυτός ο άντρας μέρα με την μετα με καταστρέφει  όλο και πιο πολύ και έχει και το θράσος να μου ζητάει και τα ρέστα τώρα;... δεν μπορώ άλλο... δεν τον αντέχω... αν μείνω άλλο λίγο μαζί του νιώθω πως θα κάνω κάτι που σιχαίνομαι... αμέσως ξεκινάω να περπατάω αλλά πριν προλάβω να κάνω δυο βήματα νιώθω το χέρι του να με αρπάζει άλλη μια φορά από τον καρπό κολλώντας με επάνω στο σώμα του αυτή τη φορά με δύναμη... «Άου!»... ένα επιφώνημα πόνου  ξεγλυστισε από τα χείλη μου όσο ακόμα τα μάτια μου ήταν κολλημένα επάνω στο στέρνο του... για λίγο παγώνω... νιώθω το χέρι του να αγγίζει τον καρπού μου πιο απαλά από πριν... σοκαρισμένη γυρίζω το βλέμμα μου προς τα χέρια μας... βλέπω τα δάχτυλα του να μπλέκονται κάτω από το ρολόι μου και αυτό που αμέσως μετά  ακολούθησε ήταν ο έντονος ηχος του να σκάει με δύναμη στο πάτωμα και μια δυνατή  βοή να βάλλει τα αφτια μου ... τι στο καλό κάνει;... νιώθω το χέρι μου να ζεσταίνεται... κάθε σημείο που τα δάχτυλα του αγγίζουν νιώθω να φλέγεται... το αίσθημα που μου προκαλούσε ήταν περίεργο... διαφορετικό από πριν... μια άγνωστη ζεστασιά... ένα περίεργο χάδι που δεν είχα ξανά νιώσει ποτέ και... από κανέναν.... νιώθω τον αντίχειρα του να τρίβει απαλά τα σημεία του δέρματος μου που είχαν χαραχτεί απο το ρολόι... τι στο καλό-... «άου»... άλλο ένα επιφώνημα πόνου βγαίνει απο τα χείλη μου και χωρίς δεύτερη σκέψη , τραβάω με δύναμη το χέρι μου απο το κράτημα του αγκαλιάζοντας το με την παλάμη του άλλου μου χεριού... το βλέμμα μου είχε κολλήσει στο πάτωμα... δεν είχα το θάρρος να τον κοιτάξω... τι σκατα ήταν αυτό τώρα;... αυτή η περίεργη αίσθηση που προσπάθησε να εισβάλλει στην καρδιά μου;... η όλη κατάσταση ήταν άβολη... η καρδιά μου πάραυτα δεν σταματούσε λεπτό να χτυπάει... λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ο ηχος απο τα βήματα του να απομακρύνονται αργά και σταθερά ήχησε στα αφτια μου μέχρι που επιτέλους δεν άκουγα τίποτα... απότομα το σώμα μου σα να μην άντεχε πια  προσγειώνεται στο κρύο πέτρινο πάτωμα... το βλέμμα μου κοιτούσε το κενό... το μυαλό μου ήταν και αυτό με τη σειρά του άδειο ... για λίγο αμφιταλαντευομουν...  συνέβησαν αλήθεια όλα αυτά ή όχι;.... παραμένοντας ακόμα δύσπιστη κοιτάζω το κατα κόκκινο χέρι μου και περνάω τον δεξί μου αντίχειρα απαλά πάνω απο την πληγή... το έντονο τσούξιμο με κάνει απότομα να καταλάβω πως ότι έζησα πριν λίγο ήταν αληθινό... το βλέμμα μου πέφτει στο σπασμένο ρολόι λίγα εκατοστά παραδίπλα... για λίγο μένω να το κοιτάζω... ανήμπορη να πω... να σκεφτώ το οτιδήποτε... κοιτούσα απλώς τους κολλημένους του δείκτες να τρέμουν προσπαθώντας απελπισμένα να κάνουν τον χρόνο να προχωρήσει... να ξεπαγώσει... όπως και γώ... όπως και γώ προσπαθούσα απεγνωσμένα να ξεπαγωσω το κολλημένο στο παρελθόν μυαλό μου....