F:Τι είπες- μόλις τώρα;.... Η φωνή μου κόφτη... όλο μου το είναι βρισκόταν ακόμα σε κατάσταση σοκ... 'ξέχασες ποιανού γυναίκα είσαι;'.... Η ερώτηση του έπαιζε σα χαλασμένη ταινία ξανά  και ξανά στο μυαλό μου... για λίγο έμεινα παγωμένη... δεν ήξερα τι να πω... τι να κάνω... νόμιζα πως μου έκανε κάποιος μου έκανε πλάκα... δε μπορεί να ξεστόμισε κάτι τόσο γελοίο... δεν μπορεί να το άκουσα πραγματικά αυτό... οποίος παίζει έτσι ανελέητα με την υπομονή μου είναι καιρός να μάθει πως δεν έχω άλλη!... οι αντοχές μου μόλις ισοπεδώθηκαν...

Α:Όσο φέρεις το όνομα Castello θα φέρεσαι και αναλόγως.... Ο τόνος του απότομος... όντως άκουσα σωστά... ξεστόμισε όντως κάτι τέτοιο... έχει τρελαθεί;... τι νομίζει πως κάνει τώρα;... αποφάσισε ξαφνικά να το παίξει 'σύζυγος';;;... και όλα αυτά για ποιο λόγο;... τι στο καλό έπαθε έτσι ξαφνικά και μου τα λέει τώρα αυτά;... δεν έκανα τίποτα για να προκαλέσω έτσι τον θυμό του!.... νιώθω με τη σειρά μου το αίμα μου να βράζει... όλο μου το κορμί έχει αρχίσει να τρέμει από τα νεύρα μου!... «Πως τολμάς και αφήνεις τον κάθε ένα να σε αγγίζει;»... όσο άκουγα την κάθε λέξη να βγαίνει από το στόμα του ένιωθα πως τα είχα δει όλα... τι λέει;... δεν μπορεί να τα εννοεί αυτά... αν τα λέει όντως σοβαρά είμαι σίγουρη... είμαι σίγουρη πως έχει χάσει πλέον τα λογικά του... ή αυτό... ή απλώς παίζει μαζί μου... με την υπομονή και τις αντέχεις  μου.... Στο βλέμμα του είχε ζωγραφιστεί ο θυμός... δεν μπορεί να παίζει θέατρο...

F:Είσαι τρελός! Δεν μπορεί να με δουλεύεις μέσα στην μούρη μου!... ο τόνος μου έξαλλος ήμουν στα πρόθυρα να χάσω και εγώ η ίδια τα λογικά μου... αυτός ο άνθρωπος θα με τρελάνει!... δεν μπορεί αυτά που λέει να τα εννοεί... δεν μπορεί!... πως τολμάει να παίζει έτσι μαζί μου;.... η καρδιά μου νιώθω πως έχει σταματήσει να χτυπάει... το στομάχι μου έχει δεθεί κόμπος... πως μπορεί να παίζει τόσο απλά...  για άλλη μια φορά .... με τα αισθήματα μου;... ξέχασε;... ξέχασε τα σκληρά λόγια που ξεστόμισε πριν χρόνια αφήνοντας την καρδιά μου κατεστραμμένη ανήμπορη να....  να αγαπήσει ξανά;... πως μπορεί να ξεστομίζει κάτι τέτοιο έστω και πάνω στα νεύρα του... πως;... «Πως τολμάς να λες κάτι τέτοιο;»... η φωνή μου ένιωθα να σπάει... κάτι μέσα που που ήταν ήδη ραγισμένο ένιωθα να σπάει σε χίλια μικρά κομματάκια... «Πως τολμάς να με αποκαλείς γυναίκα σου μετά απ όλα όσα μου έχεις κάνει;»... δεν άντεξα... τα λόγια ξεγλίστρησαν από τα χείλη μου χωρίς να μπορέσω να τα σταματήσω... δεν ξέρω τι έκφραση είχε το πρόσωπο μου εκείνη τη στιγμή... ένιωθα το κόσμο κάτω από τα πόδια μου να καταρρέει... απότομα η έκφραση στο πρόσωπο του άλλαξε... ο θυμός που έβλεπα στα μάτια του ειχε εξαφανιστεί.... Η όραση μου ξαφνικά θόλωσε... ε;... πλησιάζω τα χέρια μου στο πρόσωπο μου... δάκρυα;...

Α:Χα· έχεις πολύ θράσος τελικά.... για λίγο κάνει μια παύση... παίρνει το βλέμμα του από πάνω μου και κοιτάζει άλλου... δεν μπορώ να το πιστέψω... πως μπόρεσα... πως τόλμησα να αφήσω τον εαυτό μου τόσο απροστάτευτο μπροστά σε αυτόν τον άντρα;... νιώθω το χερι του να με αρπάζει με δύναμη και να με κολλάει στο μαρμάρινο μπαλκόνι απότομα  εγκλωβίζοντας με ανάμεσα σε εκείνο και το σώμα του...  «Ξέχασες τι έχεις κάνει ΕΣΥ ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΟΥ σε μένα;».... ο τόνος του άγριος... η καυτη του ανάσα χτυπούσε στο πρόσωπο μου με δύναμη... «Αν θες να αποδώσεις ευθύνες γιατί δεν αρχίζεις πρώτα από τις πράξεις σου; Μη παίζεις το θύμα»... οι λέξεις του σκληρές... τα λόγια του ένα προς ένα χάραζαν την ματωμένη μου καρδιά ολο και πιο πολύ... δεν το παίζω! Δεν παίζω το θύμα.... Είμαι!... εν άγνοια μου μπήκα σε αυτόν τον γάμο!... θέλω να φωνάξω... θέλω να ουρλιαξω και να φτισω αυτές τις λέξεις μέσα στα μούτρα του αλλά δεν μπορώ... είναι μάταιο... δεν πρόκειται να με ακουσει ότι και να πω...

F:Άφησε με να φύγω... η φωνή μου ξερή... το βλέμμα μου καρφωμένο στο πάτωμα... τα λόγια του με είχαν διαλύσει... δεν είχα άλλη δύναμη να του απαντήσω... ήθελα απλώς να φύγω... να φύγω μακριά του.... Τον μισώ... τον απαιχθανομαι όσο τίποτε άλλο στην ζωή μου....

Α:Δεν τελειώσαμε»... η φωνή του άγρια... ο τόνος του απότομος... πιο απότομος από πριν... τι άλλο θέλει πια από μένα;... νιώθω την παλάμη του να τυλίγεται γύρω από το σαγόνι μου πιέζοντας έντονα τα μάγουλα μου... νιώθω το κεφάλι μου βίαια να ανασηκώνεται και το βλέμμα μου να συναντάει τα δυο του αργιεμενα μάτια... «Όταν σου μιλάω θα με κοιτάς στα μάτια».... για άλλη μια φορά η ίδια πρόταση... η ίδια προσταγή... δεν θέλω... δεν θέλω να σε κοιτάω... δεν θέλω να ξανά δω μπροστά μου το πρόσωπο του άντρα που αγάπησα όσο τίποτα άλλο και με ισοπέδωσε με τον χειρότερο τρόπο... «απάντησε μου Freya!»... η φωνή του άγρια.. οι λέξεις του προσγειωνόντουσαν βίαια στο πρόσωπο μου αφήνοντας με ανήμπορη να αντιδράσω... δεν ήξερα τι να πω... η το στόμα μου είχε στεγνώσει... η γλώσσα μου είχε δεθεί κόμπος... το μόνο που ήθελα ήταν να φύγω... να τρέξω μακρυά ωσάν δειλή που είμαι... να το βάλω στα πόδια αποφεύγοντας τον... δεν ήθελε να ξέρει... δεν ήθελε να ακουσει την αλήθεια μου... το μόνο που ήθελε ήταν να επιβεβαιώσει για άλλη μια φορά πως το μίσος του προς την οικογένεια Rossetti ήταν δικαιολογημένο... πως και γώ ήμουν μια από τις αιτίες που αναγκαστικέ να υποφέρει... γιατί... γιατί πρέπει να με νοιάζει ο πόνος σου;... γιατί πρέπει να με νοιάζουν όλα όσα πέρασες;... νομίζεις πως η ζωή μου ήταν καλύτερη σε σχέση με τη δίκη σου;... νομίζεις πως ήμουν απλώς ένα κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο που ο πατέρα του του έκανε όλες τις χαρές;...

F:Δεν ξέρεις το παραμικρό για μένα Alexander Castello!.... Η φωνή μου με τα βίας βγήκε από το στόμα μου... το σώμα μου έτρεμε από θυμό... ήμουν τόσο σαστισμένη... τόσο  νευριασμενη... δεν μπορούσα να ελέγξω τον εαυτό μου και αυτός ο άντρας έριχνε λάδι στην ήδη φουντωμένη μου φωτιά... τα θυμομενα μου μάτια είχαν καρφωθεί σα μαχαίρια επάνω στο πρόσωπο του... η έκφραση του φάνηκε για λίγο να αλλάζει... πριν προλάβω να απομακρύνω το χέρι του από πάνω μου έτοιμη επιτέλους να φύγω από αυτήν την επίπονη κατάσταση..  ένιωσα το κράτημα του να δυναμώνει και δυο άγρια χείλη να προσγειώνονται βίαια και επιθετικά επάνω στα δικά μου....

[..]