Το βλέμμα μου είχε μείνει να κοιτάζει τον άντρα που στεκόταν μπροστά από την μισοσπασμένο πόρτα... τι στο καλό συμβαίνει;... καθώς τον παρατηρούσα μπορούσα να καταλάβω πως βαριασενε ελαφρώς... τρέχοντας ήρθε μέχρι εδώ;... αποκλείεται... και αυτό που ξεστόμισε πριν λίγο ο άντρας που στέκεται ακριβώς από πίσω μου τι ήταν;... απότομα κάνω μερικά βήματα μακριά του... στο πρόσωπο του φαίνεται να έχει ζωγραφιστεί μια έκφραση... απογοήτευσης;... δεν μπορεί να το ζω εγώ αυτό... τι θέατρο του παραλόγου είναι αυτό που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μου;... ο έντονος  και δυνατός βηματισμός του Alexander ηχούσε σα δυνατές βροντές που πλησίαζαν αργά και σταθερά πριν ξεσπάσει δυνατή καταιγίδα... απότομα βλέπω την κορμοστασιά του να έχει σταματήσει ακριβώς λίγα μέτρα μπροστά από τον άγνωστο για μένα άντρα... το βλέμμα του φαινόταν κοφτερό σα μαχαίρι... η στάση του επιθετική... το σώμα του είχε τσιτωσει... έσφιγγε τόσο πολύ τις γροθιές του προσπαθώντας να κρατήσει το θυμό του πράγμα που έκανε τους μύες του να φαίνονται ακόμα πιο ογκώδης απ ότι ήταν... το σώμα μου είχε παγώσει... ο εγκέφαλος μου δεν μπορούσε να συλλάβει την εικόνα που διαδραμτιζοταν ακριβώς μπροστά μου... αν η κατάσταση δεν ήταν όπως είναι... μπορεί και να περνούσε από το μυαλό μου πως... ζηλευ-...

Α: Τι νομίζεις πως κανείς Marius?... η φωνή του αγριεμένη... οι λέξεις έβγαιναν με τα βίας από τα σφιγμένα του σαγόνια... για μισό λεπτό... όντως αυτοί οι δυο γνωρίζονται;... άρα δεν έλεγε αερολογίες πριν;...

Μ:Τι εννοείς Alexander?Μα φυσικά ήρθα να γνωρίσω την γυναίκα που τα τελευταία δυο χρόνια δεν έχει σταματήσει να μιλάει για εκείνη η υψηλή κοινωνία.... ο τόνος του ειρωνικός... η στάση του χαλαρή... φαινόταν να μην τον ένοιαζε καθόλου το γεγονός πως αναπασα στιγμή μπορεί μια δυνατή γροθιά να προσγειωνόταν στο πρόσωπο του... απότομα νιώθω δυο ζευγάρια μάτια στραμμένα πάνω μου... το ένα με κοιτούσε γεμάτο ειρωνία και το άλλο... έτοιμο να με γδάρει ζωντανή... το σώμα μου είχε κοκαλώσει... δεν είχα καταλάβει τι είχα κάνει αλλά από την στάση του Alexander φαινόταν πως για ότι και να διαδραματιζόταν αυτή τη στιγμή μπροστά μου με έκανε αυτόματα και αποκλείστηκα επαιτεία αυτής εδώ της κατάστασης ...

Α:Χααα.... Εκείνος αφήνει μια ανάσα να βγει από μέσα του... κλείνει τα μάτια του και μπλέκει τα δάχτυλα του αριστερού χεριού του μέσα στα προσεγμένα μαλλιά του ανακατεύοντας τα ελαφρά... το σώμα του ήταν ακόμα τσιτωμένο... «ελπίζω να σου λύθηκε η απορία»... ο τόνος του άγριος... απόλυτος... σα να έκρυβε κάτι πιο βαθύ από πίσω... ένα νόημα που δεν ήμουν σε θέση να καταλάβω... για λίγο κανείς δεν μιλούσε... μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου και χωρίς να το περιμένω νιώθω το βλέμμα του ξανά πάνω μου... ένιωθα τα μάτια του να με καίνε ... εκεινος απότομα και με βιάστηκα βήματα με πλησιάζει αρπάζοντας με με δύναμη από τον αριστερό μου καρπό... με γρήγορα βήματα ξεκινάει να περπατάει προς άγνωστη κατεύθυνση αφήνοντας πίσω μας εκείνον τον περίεργο άντρα...

[...]

Το βήμα του γρήγορο... με τα βίας πάλευα να τον ακολουθήσω στους ρυθμούς με τους οποίους περπατούσε... πονάω... με πονάει... δεν φαινόταν να λογαριάζει το γεγονός πως με ανάγκαζε να τον ακολουθήσω παρα την θέληση μου... ήταν λες και μιλούσα σε κάποιου είδους τοίχο... παρ όλες τις προσπαθείς μου να απελευθερώθηκαν από το κράτημα του δεν τα κατάφερνα... του φώναζα να με αφήσει αλλά εκείνος δεν έδειχνε να με ακούει ούτε καν να μου δίνει σημασία... ευτυχώς που δεν υπήρχε κανείς τριγύρω να μας δει... δεν θα είχα και άλλες αντοχές να αντιμετωπίσω τα περίεργα βλέμματα όλων αυτών των αδιάκριτων ανθρώπων να είναι στραμμένα πάνω μας... και ειδικά για μια κατάσταση για την οποία δεν γνωρίζω καν το λόγο για τον οποίο  συμβαίνει... δεν άντεξα άλλο και αυτή τη φορά ύψωσα ακόμα πιο πολύ τον τόνο της φωνής μου με την ελπίδα επιτέλους να σταματήσει....

F:Τι νομίζεις πως κανείς; Άφησε με!... για ποσό ακόμα θα με τραβάει χωρίς λόγο;... νιώθω απότομα το κράτημα  του να σφίγγει ακόμα παραπάνω ... δεν έκανα τίποτα για να αξίζω μια τέτοια μεταχείριση!....  νιώθω τον καρπό μου να τσούζει... πόση δύναμη σκοπεύει να βάλει ακόμα;... αν συνεχίσει έτσι θα μου σπάσει το χέρι .... σφίγγω με δύναμη την παλάμη μου προσπαθώντας να κρατήσω την επιθυμία μου να ουρλιαξω... το ρολόι που φορούσα ένιωθα να πιέζει το δέρμα μου σκίζοντας και γρατζουνωντας το... μετά από λίγα μέτρα επιτέλους σταμάτησε... «Άφησε με γαμωτο!»... υψώνω τον τόνο της φωνής μου για ακόμα μια φορά και επιτέλους τραβάω με δύναμη το χέρι μου από το κράτημα του... νιώθω το καρπό μου καυτό... με κάθε κίνηση το δέρμα μου έτσουζε υπερβολικά πολύ... με το δεξί μου χέρι προσπαθούσα να ξεσφιξω το ρολόι που είχε γίνει ένα με το δέρμα μου... εκείνος δεν μιλούσε... στεκόταν απλώς εκεί... λίγα μέτρα μακριά μου γυρισμένος πλάτη... κοιτάζω τον χώρο γύρω μας.. που με έφερε;.. τι είναι δω;... ένα τεράστιο μπαλκόνι και γύρω δεν υπήρχε ψυχή... μπροστά μας εκτεινόταν ένας τεράστιος κήπος με ένα ακόμα πιο μεγάλο συντριβάνι στο κέντρο του...

Α:Το έχεις χάσει τελείως;.... Ο τόνος του άγριος... οι λέξεις έβγαιναν με το ζόρι από το σφιγμένο του σαγόνι... τι στο καλό είπε μόλις τώρα;... εκείνος απότομα γυρίζει προς το μέρος μου ρίχνοντας μου μια έντονη δολοφονική μάτια... τι έχει πάθει;... το πρώτο πράγμα που ξεστομίζει μετά από τόσες μέρες που έχει να μου μιλήσει  είναι αυτό;...  «Ξέχασες ποιανού γυναίκα είσαι;»... η ερώτηση του έσκασε σαν δυνατή κεραμίδα επάνω στο κεφάλι μου.... Δεν είναι δυνατόν... τι άκουσα μόλις τώρα;... δεν μπορεί... κάποιο αρρωστημένο παιχνίδι θα παίζουν τα αφτια μου... δεν μπορεί να είπε αυτό που άκουσα!... δεν μπορεί... το βλέμμα μου κοιτούσε σε κατάσταση σοκ το δικό του... το σώμα μου είχε παγώσει... δεν μπορούσα να καταλάβω αν το ζούσα όλο αυτό...

F:Τι είπες- μόλις τώρα;.... Η φωνή μου κόφτη... όλο μου το είναι βρισκόταν ακόμα σε κατάσταση σοκ... 'ξέχασες ποιανού γυναίκα είσαι;'.... Η ερώτηση του έπαιζε σα χαλασμένη ταινία ξανά  και ξανά στο μυαλό μου... για λίγο έμεινα παγωμένη... δεν ήξερα τι να πω... τι να κάνω... νόμιζα πως μου έκανε κάποιος μου έκανε πλάκα... δε μπορεί να ξεστόμισε κάτι τόσο γελοίο... δεν μπορεί να το άκουσα πραγματικά αυτό... οποίος παίζει έτσι ανελέητα με την υπομονή μου είναι καιρός να μάθει πως δεν έχω άλλη!... οι αντοχές μου μόλις ισοπεδώθηκαν...

[...]