Η ώρα κυλούσε αρκετά ευχάριστα... δεν είχα καταλάβει για ποτέ ήταν σχεδόν περασμένες έντεκα... μπορώ να πω πως μετά τους σημερινούς μου διαλόγους κατάλαβα πως υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που εκτιμούν τη δουλειά μου και με βλέπουν ως Freya... εκτιμούν τον κοπο που βάζω πίσω από κάθε τι που κάνω σαν άνθρωπος όχι σαν την κόρη του ομίλου Rossetti ή την γυναίκα του Alexander Castello... για πρώτη φορά στην ζωή μου ένιωσα περήφανη για τον εαυτό μου... περιφανή και χαρούμενη που κατάφερα να κατορθώσω αυτό που ήθελα... μέσα στην εξέλιξη της συζήτησης ακούω μια γυναικεία φωνή να μου απευθύνει τον λόγο... γυρίζω το κεφάλι προς την μεριά της και βλέπω ένα πρόσωπο το οποίο δεν γνώριζα... ο τόνος της ήρεμος... το ύφος της ευγενικό... για λίγο την παρατηρούσα και έπειτα της ανταπόδωσα τον χαιρετισμό απευθύνοντας της το λόγο και ανοίγοντας συζήτηση μαζί της...

Μετά από λίγο βρέθηκα σε ένα τραπέζι με άτομα τα οποία δεν γνώριζα... όλοι τους ήταν ντυμένοι με τα πιο προσεγμένα και ακριβά ρούχα.... Ο αέρας του τραπεζιού φαινόταν αρκετά αποπνικτικός... ήξερα πως τα λημέρια τα οποία επρόκειτο να βαδίσω δεν ήταν τόσο φιλόξενα όσο πριν... εν τέλη αποφάσισα να την ακολουθήσω και να καθίσω με άτομα του κύκλου της.... Ο τόνος και το ύφος τους ήταν αρκετά διαφορετικός από πριν... για λίγο απλώς καθόμουν και επεξεργαζόμουν την κατάσταση γύρω μου... είχα τα αφτια μου ανοιχτά και αλίευα δεξιά και αριστερά κομμάτια από τις συζητήσεις του κάθε  γκρουπ... από το περιεχόμενο των συζητήσεων δεν άργησα να καταλάβω για πιο πράγμα μιλούσαν... κέρδη... άνθρωποι πεινασμένοι για εξουσία και πλούτο... αυτό ήταν όλοι τους... είναι ολοφάνερο για ποιον λογο με κάλεσε εκείνη η γυναίκα στο τραπέζι αυτό... δυο ήταν οι πιθανοί λόγοι... ο πρώτος και πιο προφανείς ήταν για να πάρει πληροφορίες... επιχειρηματικά σχέδια, νέες προοπτικές... και αλλά διαφορά , μια και ήταν φανερό πως ήξερε ποια δυο μεγάλα ονόματα έφερα στην 'πλάτη' μου... και ο δεύτερος λόγος... σε περίπτωση που φαινόμουν να έχω άγνοια των καταστάσεων και καμία γνώση επάνω σε αυτά τα θέματα ... να με γελοιοποιήσει.... Αμέσως ρίχνω μια πλαγιά μάτια προς το μέρος της γυναίκας που με οδήγησε σε αυτό το τραπέζι... ένα πλάγιο ειρωνικό χαμόγελο εμφανίστηκε στην άκρη των χειλιών της... τώρα μάλιστα... η θεωρία μου επιβεβαιώθηκε όταν με τα λόγια της η προσοχή όλου του τραπεζιού στράφηκε προς το μέρος μου... για λίγο κανείς τους δεν μιλούσε... απ ότι φαίνεται όλοι τους περίμεναν να πω κάτι πρώτη εγώ... ένα λάθος βήμα... μια λάθος λέξη από εδώ και πέρα και μπορεί να εκτεθώ άσχημα.... Σκέφτομαι και σφίγγω τα δόντια μου έτοιμη να αντιμετωπίσω θα θηρία μπροστά μου....

[...]

Χααα.... Δεν ξέρω πως τα κατάφερα να βγω ζωντανή από αυτό το τραπέζι... νιώθω όλο μου το σώμα τσιτωμένο... είχα απομακρυνθεί αρκετά από τη σάλα... δεν ξέρω που είχα βγει... κατά πάσα πιθανότητα είχα χαθεί σε ενα από τα αχανή δωμάτια... το κεφάλι μου ήδη άρχιζε να σβουρίζει... δεν ξέρω ποσό έπινα σε εκείνο το τραπέζι για να μπορέσω να κρατήσω την ψυχραιμία μου... κοιτάζω το ποτήρι με τη σαμπάνια στα χέρια μου και με μια κίνηση το ακουμπάω στα χείλη μου... με κάθε γουλιά νιώθω το λαιμό μου να φλέγεται... τα λόγια της Diana ξεφύτρωσαν από το πίσω μέρος του μυαλού μου  υπενθυμίζοντας μου αργά πλέον πως έπρεπε όσο γινόταν να αποφεύγω το αλκοόλ λόγο της αγωγής που έπαιρνα...
«Πολύ αργά..»... τα λόγια βγήκαν σαν ψίθυρος μέσα από το στόμα μου καθώς ήπια  και την τελευταία γουλιά  που είχα απομείνει στο ποτήρι μου... νομίζω είναι ώρα να γυρίσω.. το θέμα είναι πως... αφήνω το ποτήρι επάνω σε ένα τραπεζάκι και ξεκινάω να περπατάω... δεν είχα προλάβει να κάνω ούτε δέκα βήματα ώσπου απότομα αισθάνομαι μια δεύτερη παρουσία στο χώρο αλλά δεν δίνω πολύ σημασία μέχρι που μια βαριά αντρική φωνή ηχεί στα αφτια μου...

«Μαντάμ Castello σωστά;»... γυρίζω τον κορμό μου με σταθερές κινήσεις προς την μεριά όπου ακούστηκε αυτή η φωνή... μπροστά μου βλέπω έναν άντρα αρκετά ψηλό με έντονα γυμνασμένη κορμοστασιά να στέκεται λίγα μέτρα μακριά μου κοιτάζοντας με... τα ξανθά του μαλλιά δεν μπορούσαν παρα να γυαλίζουν καθώς το φως από τους πολυελαίους έπεφτε επάνω τους κάνοντας τα ακόμα πιο φωτεινά... ένιωθα τα μάτια του επάνω μου... το βλέμμα του περίεργο... δεν μπορούσα να το προσδιορίσω...

F:Σωστά αλλά· δεν νομίζω να γνωριζόμαστε... ο τόνος μου αυταρχικός... η χρια μου σοβαρή... απότομα οι αμηνες μου χτυπούν κόκκινο... ο άντρας που στεκόταν μπροστά μου ήταν ένας άγνωστος... ένας άγνωστος που είχε το θράσος να μου απευθύνει το λόγο χρεισημοποιοντας μια έντονη ειρωνική χρια στο τέλος της ερώτησης του... απότομα ένα πλάγιο χαμόγελο κάνει την εμφάνιση του στην άκρη του χείλους του... τι στο καλό συμβαίνει αυτή τη στιγμή;... πριν προλάβω να αντιδράσω ο άντρας αυτός είχε μειώσει την απόσταση μας επικυνδινα πολύ και πλέον στεκόταν λιγα μόνο βήματα μακριά μου..

«Δεν διαφέρει και πολύ αυτό που βλέπω μπροστά μου από τις φήμες που ακούγονται γύρω από το όνομα σου»... η φωνή του σταθερή... ο τόνος του εξακολουθούσε να είναι ειρωνικός με μια δόση επιβεβαίωσης στο τέλος... τι;... τι λέει;... από που και ως που μου μιλάει στον ενικό και κάνει πως με γνωρίζει ενώ ξεκάθαρα οι δρόμοι μας συναντιόνται για πρώτη φορά;... « Marius Valenta »... η φωνή του απέπνεε μια αυτοπεποίθηση... εκείνος άπλωσε το χέρι του και περίμενε απ ότι φαίνεται να του δώσω το δικό μου... δεν μαρεσει καθόλου αυτή η κατάσταση... τι πρέπει να κάνω;... νιώθω την πλάτη μου κολλημένη σε έναν αόρατο τοίχο... πως μπορώ να ξεφύγω από αυτήν την άβολη κατάσταση;... η μόνη μου επιλογή είναι να του δώσω το χέρι μου;... δεν το αντέχω... το συναίσθημα κάποιου άλλου να με αγγίζει... και ποσό μάλλον κάποιου αγνώστου... και αυτό του το βλέμμα... με κάνει να νιώθω άβολα... ο τροπος του αλαζονικός... μου θυμίζει κάποιον άλλον... κάποιον που προσπαθώ απεγνωσμένα να ξεχάσω...

F:Απ ότι φαίνεται γνωρίζεται ήδη πια είμαι... λέω και σταυρώνω τα χέρια μου προσπαθώντας να κρατήσω μια στάση ανωτερότητας... πάλευα να κρατήσω τις αποστάσεις μεταξύ μας ενώ ήταν ολοφάνερο πως ο άντρας απέναντι μου δεν είχε καμία πρόθεση να ακολουθήσει τις  προθέσεις μου και να φερθεί αναλόγως... εκείνος φαίνεται να ξαφνιάζεται μάλλον δεν περίμενε να απαντήσω έτσι... τι νόμιζε;... πως θα έδινα το χέρι μου στον οποιονδήποτε;...

Μ:ενδιαφέρον... οι λέξεις βγήκαν σαν μουρμουρητό μέσα από τα μισάνοιχτα χείλη του... «Μάλλον ο τροπος μου βγήκε πιο αγενής απ όσο περίμενα...»... λέει και κάνει μια παύση «βλέπεις· τυχαίνει να γνωρίζω τον άντρα σου αρκετά καλά»... η στάση του άλλαξε... το σωμα του απότομα απέπνεε έναν αέρα αλαζωνιας... η στάση του έγινε πιο απόμακρη... τα μάτια του άλλαξαν... ο τροπος που με κοιτούσε... για κάποιο περίεργο λόγο... μου φάνηκε αρκετά γνώριμος... ένα βλέμμα που ήθελα να ξεχάσω όσο τίποτα άλλο... ένα βλέμμα που τα τελευταία δυο χρόνια με κυνηγούσε  ακόμα και στον ύπνο μου.... Απότομα ο εντός ηχος από τις πόρτες να κοπανάνε με βία απάνω στους τσιμεντένιους τοίχους κάνει το σώμα μου να τρανταχτεί... γυρίζω μηχανικά προς την πλευρά όπου ακούστηκε ο θόρυβος και αυτό που αντικρίζω με σοκάρει... «Βλέπω άργησες να μας βρεις»... δεν είχα καταλάβει για ποτέ το σώμα αυτού του άντρα είχε κολλήσει σχεδόν επάνω μου πράγμα που έκανε την καυτη του ανάσα να χτυπάει στα μαλλιά μου... δεν ήξερα τι να κάνω... είχα μείνει παγωμένη... παγωμένη να κοιτάζω τα κατάμαυρα μάτια του άντρα που στεκόταν μερικά μέτρα μακριά μου και ήταν έτοιμος να ορμήσει επάνω μου σαν άγριο θηρίο κατασπαράζοντας με...