Η διαδρομή φάνταζε ατελείωτη... καθ όλη την διάρκεια το μυαλό μου ήταν απλά κενό... δεν ήθελα να σκέφτομαι τίποτα... απολάμβανα αυτή την ηρεμία όσο ακόμα μπορούσα... το βλέμμα μου έτρεχε στους δρόμους που διασχίζαμε... μέρη άγνωστα... μαγαζιά και σπίτια πρωτόγνωρα... όλη μου τη ζωή ζω σε αυτήν την χώρα και όμως δεν έχω δει ούτε το ένα τέταρτο απ όλα όσα έχει... τώρα που το σκέφτομαι... εκείνο το σπίτι ήταν η φυλακή μου... ούτε μια ανάμνηση από εκείνο το μέρος δεν είναι ευχάριστη... όλα όσα ζούσα εκεί μέσα ήταν ένα ψέμα... ένα ψέμα που άρχισε να καταρρέει όταν πλέον είχα φτάσει σε ηλικία να καταλαβαίνω τι συμβαίνει γύρω μου... ακόμα και ο αδερφός μου... που νόμιζα πως ήταν στο πλευρό μου... απότομα νιώθω ένα ρίγος να με διαπερνάει... η ραχοκοκαλιά μου τινάζεται... όλο μου το σώμα παγώνει... και μόνο στη σκέψη αυτού του ατόμου... το σώμα μου τρέμει... σφίγγω τα δόντια μου με δύναμη... χωρίς να το είχα καταλάβει είχα μαζευτεί στην άκρη του καθίσματος... ηρεμίσει Freya... κανείς δεν είναι εδώ ... κανείς εδώ δεν μπορεί να σε πειράξει... καθησυχάζω τον εαυτό μου και απότομα νιώθω την αναπνοή μου να επανέρχεται σε φυσιολογικούς ρυθμούς...

«Φτάσαμε μαντάμ Castello»... η φωνή του οδηγού ακούστηκε από ένα μικρό ηχείο στα αριστερά μου επαναφέροντας με στην πραγματικότητα... με μηχανικές κινήσεις παιρνω τα πράγματα μου και πριν προλάβω να ανοίξω την πόρτα εκείνη ανοίγει μηχανικά από μόνη της... με το που κάνω ένα βήμα για να βγω το βλέμμα μου πέφτει σε μια φιγούρα άντρα ντυμένου από πάνω μέχρι κάτω με λευκό κοστούμι... για λίγο περιεργάζομαι τον χώρο γύρω μου... αρκετές λιμουζίνες και πολυτελή αμάξια καθώς και αρκετοί άντρες ντυμένοι με τα ίδια ρούχα με εκείνον που μόλις μου άνοιξε την πόρτα βρισκόταν διάσπαρτοι βοηθώντας τους υπόλοιπους καλεσμένους ... χααα... που στο καλό έχω έρθει;... σκέφτομαι όσο ξεκινάω να προχωράω προς την κεντρική είσοδο...

[...]

Ο χώρος ήταν μαγευτικός... η διακόσμηση του φώναζε πλούτη... όλα ήταν στην πένα... όπου και να κοιτούσες τα πάντα γυάλιζαν... η διακόσμηση ήταν μια μίξη μοντέρνας και βικτωριανης εποχής... κομψοί πολυέλαιοι από πολύτιμα κρύσταλλα διακοσμούσαν τους τεράστιους διαδρόμους... ακόμα δεν είχα συλλάβει το που βρισκόμουν... καθώς προχωρούσα στον τεράστιο αυτό διάδρομο έβλεπα κόσμο γύρω μου ντυμένο στην πένα... με ακριβά ρούχα.. ο αέρας που απέπνεαν φαινόταν αριστοκρατικός... δεν μπορούσα παρα να τους παρατηρώ... οι εμφανίσεις τους μου τραβούσαν την προσοχή... άραγε... έτσι ήμουν και γώ;... έτσι τραβούσα τα βλέμματα όταν ντυνόμουν τόσο έξτρα;... δε μπορώ παρα να γελάσω... δεν έχω αλλάξει πολύ από τότε... μπορεί εξωτερικά να είμαι αλλιώς αλλά εσωτερικά νιώθω το ίδιο απαίσια με τότε... χωρίς να καθυστερώ άλλο συνεχίζω να περπατάω φτάνοντας σε μια αρκετά μεγάλη λευκή πόρτα.... Το ένα από τα δυο φύλλα της ήταν ανοιχτό αφήνοντας χώρο στον κόσμο να περάσει... με το που διεσχησα το κατοφλι της μπροστά μου εκτεινόταν μια τεράστια σκάλα και στο τελείωμα της μια τεράστια σάλα γεμάτη κόσμο... το βλέμμα μου έπεσε στην ακριβώς απέναντι μεριά όπου υπήρχε άλλη μια ίδια μεγάλη πόρτα από την οποία έμπαινε μέσα και άλλος κόσμος... ο χώρος ήταν τεράστιος... η διακόσμηση περιποιημένη... όλα άγγιζαν την τελειότητα... καθώς ξεκίνησα να κατεβαίνω ένα ένα τα σκαλοπάτια ένιωθα το κορμί μου να σφίγγεται ακόμα πιο πολύ... δεν άργησε το συναίσθημα άγχους να με καταβάλλει...  ξεκίνησα ήδη να αισθάνομαι άβολα... ρωτούσα ξανά και ξανά τον εαυτό μου τι στο καλό κάνω εγώ εδώ... η συγκέντρωση αυτή απείχε πολύ από εκείνες που πάρε βρισκόμουν όσο έφερα το όνομα Rossetti... δεν νομίζω να έχω ξανά βρεθεί σε ένα τέτοιο μέρος με τέτοια ποιότητα ανθρώπων... όσο κατέβαινα τα σκαλιά και πλησίαζα προς την κεντρική σάλα τόσο πιο έντονα έφτανε η μουσική στα αφτια μου... κομμάτια προσεγμένα... μια τεράστια γκάμα από κλασσικη μουσική συνοδευόμενη από ζωντανή ορχήστρα... ο ηχος ήταν τόσο όσο... διάφορες φωνές από ομιλίες συγκάλυπταν αυτήν την όμορφη μελωδία δημιουργώντας μια μεγάλη οχλαγωγία... προσπαθούσα να μείνω ψύχραιμη... όσο και να ήθελα να φύγω τρέχοντας από εκεί μέσα δεν μπορούσα... ήδη ένιωθα το στομάχι μου να σφίγγεται... δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω... πως να φερθώ... το μυαλό μου είχε απλά παγώσει... προσπαθούσε να επεξεργαστεί και να προσαρμοστεί βάση των καταστάσεων γύρω του... τα βήματα μου με έφτασαν επιτέλους το τελευταίο σκαλοπάτι... εκεί βρισκόταν λίγα μέτρα μακρυά μου ένας άντρας ντυμένος στα λευκά... απ ότι φαίνεται υποδεχόταν τους καλεσμένους... εκείνος με πλησίασε και με ρώτησε το επώνυμο μου... στα χέρια του κρατούσε μια μεγάλη λίστα, πάκο ολόκληρο από σελίδες α4... όσο και να ήθελα να δαγκώσω την γλώσσα μου παρα να συστηθώ με το επώνυμο αυτού του άντρα δεν είχα άλλη επιλογή από το να το ξεστομισω... «Castello».... Εκείνος για λίγο παγώνει... με κοιτάζει με ένα βλέμμα αρκετά περίεργο...

«Με συγχωρείτε δυο λεπτά»... λέει και ξεκινάει να περπατάει προς μια άγνωστη κατεύθυνση... δεν έχω καλό προαίσθημα για αυτό... κάτι μέσα μου με έτρωγε... όσο περίμενα , απότομα ένιωθα μερικές φιγούρες να με πλησιάζουν... γνώριμα πρόσωπα που δεν περίμενα να δω ξεπρόβαλλαν μπροστά μου... ήταν άνθρωποι με τους οποίους συνεργαζόμουν μαζί τους χρόνια... έπρεπε να το περιμένω πως θα έβρισκα και γνωστές φυσιογνωμίες σε ένα μέρος σαν και αυτό... δεν άργησα να πιάσω συζήτηση μαζί τους... αρχίσαμε να μιλάμε για διαφορά θέματα αλλά κυρίως εμβαθύναμε σε κομμάτια πάνω στη δουλειά μας... για πρώτη φορά από την ώρα που μπήκα εδώ μέσα ένιωθα να χαλαρώνω... ξεκίνησα να περπατάω μαζί τους προς ένα μεγάλο τραπέζι ξεχνώντας τελείως την συζήτηση μου με τον άνθρωπο στην υποδοχή...

[...]

Για αρκετή ώρα είχα μείνει στο ίδιο τραπέζι να συζητώ με διαφορετικούς ανθρώπους... ομολογώ πως δεν περίμενα να κάνω και καινούριες γνωριμίες... η ώρα κυλούσε ευχάριστα... μέχρι που μια γνώριμη φωνή έκανε το χαμόγελο που είχα στα χείλη μου να εξαφανιστεί...

«Μαντάμ»..... γύρισα το κεφάλι μου προς την μεριά όπου ακούστηκε αυτή η φωνή και μπροστά μου αντίκρισα τον γραμματέα του Alexander μαζί με έναν πανικόβλητο και έντρομο εργαζόμενο να στέκεται ακριβώς απο πίσω του... τι στο καλό συνεβει;... με πλάγιο βλέμμα κοιτάζω την στάση  του Fraiser... φαινόταν κάπως σφιγμένος... καθώς αναγκάζομαι να διακόψω την συζήτηση στην οποία βρισκόμουν ,φανερά ενοχλημενη, σηκώνομαι απο την θέση μου και ξεκινάω να πλησιάζω προς το μέρος των δυο αντρών... όταν επιτέλους φτάνω σε μια σχετικά κοντινή απόσταση τον ρωτάω

F:Τι ακριβώς θέλεις;... η φωνή μου κόφτη... ο τόνος μου επιβλητικός... εκείνος με κοιτάζει παραξενευμένος... τι περίμενε;... να του ξανά απευθύνω το λόγο με ευγένεια ενώ εκείνος τόσες φορές μου έχει φερθεί λες και είμαι κάτι λιγότερο από άνθρωπος;....

«Γιατί εξαφανιστήκατε; Σας ψάχνω εδώ και πόση ώρα!»... ο τόνος του απότομος... στην φωνή του φαινόταν ο εκνευρισμός του... και θα έπρεπε να με νοιάζει;.... Αν ήθελε το αφεντικό του να με βρει ας ερχόταν εξαρχής μαζί μου... τώρα μου ζητάει και εξηγήσεις;...

F:Δεν νομίζω να πρέπει να σου δώσω αναφορά Fraiser... ο τόνος μου σκληρός... τα λόγια μου κοφτά... εκείνος ρίχνει μια μάτια τριγύρω του... χαα... τι φοβάται μη κάνω σκηνή;... δεν τον πιστεύω!... εκείνος κάνει νεύμα στον εργαζόμενο πίσω του να αποχωρίσει και εκείνος φεύγει σχεδόν τρέχοντας... για λίγο δεν μιλούσε κανείς από τους δυο μας... είχα μείνει εκεί απλώς να τον κοιτάζω.... Φαινόταν να αισθάνεται άβολα...

«Σας ψάχνει ο κύριος Castello»... λέει σχεδόν μέσα από τα δόντια του... ο τόνος του κοφτος... φαινόταν μετά βίας να προσπαθήσει να κρύψει το ποσό ενοχλημένος ήταν από τη στάση μου... ας μην μου φερόσουν έτσι εξ αρχής... τι νόμιζε; Πως με το που άκουγα τα λόγια του αφεντικού του θα έτρεχα με την ουρά στα σκέλια;... ποσό πολύ με υποτιμούν και οι δυο τους!...

F:Να έρθει ο ίδιος τότε... το βλέμμα μου υπεροπτικο... αλαζονικό... ο τόνος μου απόλυτος... δεν περίμενες να πω κάτι τέτοιο έτσι;.... εκείνος σηκώνει το βλέμμα του προς το μέρος μου και στο πρόσωπο του είχε σχηματιστεί μια έκφραση έκπληξης... τι κρίμα... δεν σκοπεύω να κάνω ότι αυτός ο άντρας θέλει... ήρθα μέχρι εδώ... αυτό είναι αρκετό!... δεν είμαι αντικείμενο για να με σέρνει και να με παρουσιάζει όπου και όποτε εκείνος θέλει!... χωρίς να δώσω άλλο σημασία γύρισα την πλάτη μου και ξεκίνησα να ξανά περπατάω προς το τραπέζι όπου πριν αναγκάστηκα να κόψω την συζήτηση που είχα και για τι;... για έναν ηλιθιο λόγο... αμέσως και χωρίς να χάσω άλλο χρόνο άρχισα να απορροφούμε για άλλη μια φορά σε αυτήν αρκετά ενδιαφέρον ομιλία....