Είχε σχεδόν βραδιάσει... η ώρα πλησίαζε όλο και περισσότερο... η ώρα που έπρεπε να αντιμετωπίσω για άλλη μια φορά ένα σορό αγνώστους... το μισώ... αυτές οι μαζώξεις μου προκαλούν άγχος και αποπνιξια... δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να πάω μαζί του... ήταν ξεκάθαρο από την πρόσκληση που μου πέταξε να διαβάσω πως το όνομα μου δεν αναγραφόταν πουθενά... δεν τον καταλαβαίνω... αυτός ο άντρας είναι απρόβλεπτος... σχεδόν σπάνια έως ποτέ δεν εμφανιζόμαστε σε μαζώξεις μαζί... μόνο αν τύχει... ποτέ του δεν με συνόδευε ούτε νοιαζόταν να έρθει μαζί μου σε μέρη στα οποία είχαν καλέσει και τους δυο μας... δεν καταλαβαίνω λοιπόν... σε τι διαφέρει το σημερινό;... από την στάση του εκείνο το βράδυ και από τη στάση του γραμματέα του σήμερα το πρωί κατάλαβα πως πρέπει να είναι αρκετά σοβαρή η αποψινή συνάντηση... στην πρόσκληση δεν φαινόταν καθαρά ποιος ήταν ο διοργανωτής ούτε που θα γινόταν... το βλέμμα μου πέφτει πάνω στο κόκκινο φόρεμα το οποίο πλέον ήταν απλωμένο  και συγυρισμένο επάνω στο κρεββάτι μου.... Φαίνεται πως οι υπάλληλοι το μάζεψαν από το πάτωμα και το επανέφεραν στην αρχική του κατάσταση... χαα... δεν πιστεύω να περιμένει πως θα φορέσω κάτι τέτοιο;.... Το φόρεμα από των κορυφή ως τα νύχια ηταν διακοσμημένο με κρύσταλλα τα οποία φαινόντουσαν πανάκριβα... αν εμφανιζόμουν με κάτι τέτοιο ήταν δεδομένο πως όλοι θα με σχολίαζαν για το ποσό άπληστη είμαι και το ποσό θέλω να τους τρίψω στη μούρη πως έχω λεφτά!... δεν μπορεί να το επέλεξε αυτός ο άντρας αυτό το φόρεμα... είμαι σίγουρη πως δεν θα ήθελε να τραβήξω την προσοχή κανενός... είναι δεδομένο πως με σέρνει μαζί του απλώς και μόνο για να κρατήσει τα τυπικά... αλλιώς... αλλιώς δεν υπάρχει άλλος λόγος να με πάρει μαζί του... με το χέρι μου ζουλάω της πετσέτα στο κεφάλι μου για να τραβήξει όλα τα νερά από τα μαλλιά μου... όπως και να έχει δεν μπορώ να φορέσω κάτι τόσο προκλητικό... άσε που... με μια μάτια μπορείς να καταλάβεις πως αυτό το φόρεμα δεν είναι καν στο νούμερο μου... είμαι σίγουρη πως το αγόρασε ο γραμματέας του... ότι βρήκε μπροστά του απλά το πήρε και έφυγε... είμαι σίγουρη πως θα ζήτησε το πιο ακριβό κομμάτι που έχουν... το φόρεμα αυτό φαίνεται από χιλιόμετρα ότι είναι πανάκριβο... χα... δεν μπορώ να το πιστέψω... αλλά αυτό παραπάει... κάτι μέσα μου νιώθω να σφίγγεται... για κάποιο περίεργο λόγο... η καρδιά μου... πονάει;... γιατί... γιατί έπρεπε να θυμηθώ κάτι τόσο άσχημο πάλι;... «η πολύτιμη κούκλα του οίκου Rossetti».. είναι ολοφάνερος ο λόγος που αυτό το φόρεμα βρίσκεται μπροστά μου... πριν παντρευτώ τον Alexander... σε κάθε είδους συγκέντρωση της υψηλής κοινωνίας πάντα... πάντα ντυνόμουν με τα πιο ακριβά φορέματα.... Με τα πιο πολύτιμα κοσμήματα... σα να φωνάζω σε όλους... πως η οικογένεια Rossetti είναι σε άλλο επίπεδο... πως όσο και να προσπαθούν να την φτάσουν κανείς δεν θα το καταφέρει ποτέ... το στολίδι της υψηλής κοινωνίας... καμία γυναίκα δεν τολμούσε να φορέσει κάτι το οποίο θα με επισκίαζε... όλες με κοιτούσαν με δόλο και ζήλια.... καμία δεν τολμούσε να με πλησιάσει... τα σχόλια που άκουγα ήταν από τα χειρότερα και παρ όλα αυτά... προσπηουμουν πως τίποτα από αυτά δεν με άγγιζε... και στο κάτω κάτω... δεν ήταν ποτέ δίκη μου η επιλογή να φοράω κάτι τέτοιο!... ποτέ δεν μου άρεσαν τα υπερβολικά αυτά φορέματα... δεν ταίριαζαν ούτε στην προσωπικότητα μου ούτε στην αισθητική μου αλλά προφανώς και ο πατέρας μου .... δεν νοιαζόταν για το πως ένιωθα... το μόνο που ήθελε ήταν ένα πολυτελές στολίδι... και αυτός ήταν ο ρόλος μου... μια βιτρίνα που υπενθύμιζε πως έχει τα λεφτά και την εξουσία στην υψηλή κοινωνία.... και γώ τι έκανα;... συμπεριφερόμουν ως μια αντάξια βιτρίνα... φορούσα ένα ψεύτικο χαμόγελο και έδειχνα σε όλους αυτό που ήθελε ο πατέρας μου να περάσει... το μήνυμα που ήθελε να δώσει σε όλους όσους τολμούσαν να περιφρονήσουνε το όνομα του... δεν είχα και πολλές επιλογές... το μονοπάτι μου ήταν μονόδρομος... κάθε φορά που έφερνα αντίρρηση οι διάλογοι μας κατέληγαν μόνο σε καυγά... τώρα που το σκέφτομαι τίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε σε σχέση με τώρα... όλα έχουν μείνει ίδια... η βίαιη του στάση προς εμένα και η μόνη μου επιλογή να υπακούω σα καλό πιόνι τις εντολές του...    Δεν θέλω να το βλέπω μπροστά μου αυτό το φόρεμα!... με μια κίνηση το πετάω ξανά στο πάτωμα... από την ήχο και μόνο φαινόταν ποσό βαρυ ήταν... όλα αυτά τα κρύσταλλα και οι πέτρες έκανα το φόρεμα ασήκωτο.... με αργά βήματα προχωράω προς την ντουλάπα μου... ποσό πολύ θέλω απλώς να βάλω ένα κοστούμι και να πάω... αλλά δεν μπορώ.... κοιτάζω με λεπτομέρεια τα ρούχα μου με την ελπίδα να βρω κάτι να ταιριάζει με την περίσταση...

[...]

Μετά από λίγη ώρα κατέληξα σε κάτι απλό... βρήκα ένα μαύρο φόρεμα μέσα στα τόσα μου ανδρόγυνα σετ... αν θυμάμαι καλά αυτό το ρούχο ήταν το μοναδικό που είχα πάρει μαζί μου όταν έφυγα από εκείνο το απαίσιο σπίτι... όχι ότι τώρα η ζωή μου είναι καλύτερη... καθώς το φοράω αισθάνομαι το ποσό χαλαρό είναι επάνω μου... κοιτάζονται στο καθρέπτη... τα μάτια μου από κάτω είναι κατάμαυρα... το πρόσωπο μου μέρα με τη μέρα φαίνεται ακόμα πιο ταλαιπωρημένο... η αϋπνία έχει αρχίσει να φαίνεται... ότι και να γίνει πρέπει να βάλω τα δυνατά μου να κρύψω τα χάλια μου... σκέφτομαι και ξεκινάω να βάφομαι... 

Το φόρεμα που επέλεξα δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο... μαύρη διαφάνεια κάλυπτε τα χέρια μου δεξιά και αριστερά, το μάκρος του σταματούσε λίγο πιο κάτω από τους μηρούς ενώ συνέχιζε μέχρι το πάτωμα με μαύρη διαφάνεια κάνοντας τα πόδια να φαίνονται και η μόνη λεπτομέρεια που δεν το έκανε βαρετό ήταν το κόψιμο του στο μπούστο... σχημάτιζε ένα κολακευτικό V και μέχρι εκεί... ο λαιμός και οι ώμοι ήταν έξω αλλά είχα αποφασίσει να μην φορέσω τίποτα από κοσμήματα... μόνο ένα ζευγάρι ασημένια σκουλαρίκια... άλλωστε ο ρόλος μου ήταν ενός κομπάρσου... δεν είχε νόημα να ντυθώ λες και πρωταγωνιστούσα σε μια μαζοξη  που δεν ήμουν καν καλεσμένη... ας τελειώνουμε επιτέλους... λέω στον εαυτό μου... παιρνω τα πράγματα μου και κοιτάζω την ώρα στο κινητό μου... ώρα να φύγω... σκέφτομαι και ανοίγω την πόρτα του δωματίου μου ενώ κατευθύνομαι προς τις τεράστιες γυάλινες σκάλες...

[...]

Λίγο πριν φτάσω την κεντρική πόρτα της έπαυλης βλέπω την οικονόμο να στέκεται στην άκρη περιμένοντας με... εκείνη ανοίγει την εξώπορτα και λιγο πριν βγω σταματάω και χωρίς να την κοιτάξω της λέω με ύφος αυστηρό...

F:Στο δωμάτιο μου θα βρεις κάτι που δεν ταιριάζει στο χώρο· επέστρεψε το εκεί που ανήκει... λέω και ξεκινάω τον βηματισμό μου για άλλη μια φορά... στο βάθος άκουσα την φωνή της αλλά δεν γύρισα να κοιτάξω... ήταν προφανές πως ήξερε για τι πράγμα μιλούσα μια και ήταν εκείνη που το έβαλε εκεί...

Καθώς προχωράω προς τις μεγάλες σιδερένιες πόρτες βλέπω τον φύλακα με πλησιάζει... με ένα νεύμα και μια κίνηση του χεριού του μου δείχνει προς τα που να κατευθυνθώ για να περιμένω... δεν είχα καμία ενημέρωση από εκείνον... δεν ξέρω τι πίστευα... είχαν να συναντηθούν οι δρόμοι μας εδώ και πόσες μέρες... αλήθεια Freya  πίστευες πως αυτός ο άντρας θα σε συνόδευε μέχρι εκεί επειδή σου έδωσε για ένα 24 ωρο σημασία;... χαα.... Ποσό χαζή αισθάνομαι... γιατί δίνω αξία σε κάτι τόσο ανούσιο;... καθώς περιμένω μέσα στο κρύο νιώθω τον παγωμένο αέρα να προσγειώνεται στα μάγουλα μου... το χρειαζόμουν αυτό... για να ξυπνήσω.... Να συνέλθω και να κρατήσω τον εαυτό μου από το να αποτρελαθεί τελείως... όσο και να θέλω να το αγνοήσω ο πόνος στο στήθος μου δεν έχει κατευνάσει καθόλου από πριν... αυτό το γνώριμο σφίξιμο έκανε μετά από τόσο καιρο ξανά την εμφάνιση του... δεν θα βάλω ποτέ μυαλό τελικά;... γιατί τα συναισθήματα μου μένουν κολλημένα στο παρελθόν;... γιατί η καρδιά μου δεν λέει να τον ξεχάσει;... ένας έντονος ηχος φρεναρίσματος με κάνει να σηκώσω το κεφάλι μου το οποίο κοιτούσε τον τσιμεντένιο δρόμο... μπροστά μου βρισκόταν παρκαρισμένη μια μαύρη λιμουζίνα με φιμέ τζάμια... το αμάξι αυτό φώναζε χλιδή... δεν ταίριαζε καθόλου με εμένα... χωρίς να χάσω άλλο χρόνο άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα... απ ότι φαίνεται η αποψινή βραδιά προβλέπεται μεγάλη και εγώ ήδη νιώθω πτώμα...