Α:Μπες μέσα...

Η φωνή του επιβλητική... γιατί;... γιατί βρίσκεται αυτός ο άντρας εδώ;... θέλω να φύγω... θέλω μα τρέξω μακριά... δεν θέλω να τον αντικρίσω!... όχι μετά απ όλα όσα έγιναν εχθές το βράδυ... εκείνος δεν είχε πάρει λεπτό το βλέμμα του από τα χαρτιά που κρατούσε στα χέρια του... για άλλη μια φορά με τον ίδιο τόνο αδιαφορίας απλώς με προστάζει... με προστάζει και περιμένει να τον υπάκουσω αλλά όχι... για ποσό ακόμα θα περνάει  το δικό του;... πριν προλάβω να κάνω ένα βήμα για να απομακρυνθώ η φωνή του ήχησε για άλλη μια φορά στα αφτια μου...

Α:Μη με κανείς να το επαναλάβω... ο τόνος του σκληρός.. η φωνή του σταθερή... οι λέξεις του κοφτερές σα μαχαίρια... απότομα νιώθω το βλέμμα του να στρέφεται προς το μέρος μου... τα μάτια του κοιτάζουν κατευθείαν τα δικά μου... απότομα παίρνω το βλέμμα μου και κοιτάζω αλλου... δεν έχω το θάρρος να τον κοιτάξω στα μάτια... δεν θέλω να ξανά θυμηθώ όλα όσα πέρασα εχθές το βράδυ... «Μπες μέσα»... ο τόνος του σκληρός... ήξερα πως αν το συνέχιζα η όλη σκηνή θα κατέληγε σε τσακωμό... δεν ήθελα να γίνουμε θέαμα όποτε άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα στο αυτοκίνητο ηττημένη....

[...]

Για αρκετή ώρα επικρατούσε μια αμήχανη ησυχία... καθ όλη τη διάρκεια το μόνο που έκανα ήταν να κοιτάζω έξω από το παράθυρο... νιώθω το κεφάλι μου να ηρεμεί... για λίγο κλείνω τα μάτια μου... ευτυχώς το παυσίπονο που πήρα πριν βγω από την εταιρία άρχισε να με πιάνει... το βλέμμα μου καταλήγει στιγμιαία στον οδηγό... μια φιγούρα που έβλεπα για πρώτη φορά... για λίγο έμεινα να τον παρατηρώ... δεν νομίζω να ήταν ο ίδιος που μίλησα το πρωί...

Α:Ο καινούριος σου οδηγός... η φωνή του ήχησε σα δυνατή βοή στο κεφάλι μου... για λίγο γύρισα να τον κοιτάξω με ενα βλέμμα απορίας ζωγραφισμένο στο πρόσωπο μου..

F:Τότε εκείνος που ήρθε το πρωί-.... Πριν προλάβω να τελειώσω την πρόταση μου η φωνή του με διέκοψε...

Α:τον επέλυσα... η φωνή του κόφτη... ο τόνος του ξερός...

F:Ορίστε;... στον τόνο της φωνής μου ήταν φανερή η έκπληξη... εκείνος για λίγο παγώνει;... γυρίζει προς το μέρος μου κοιτάζοντας με με βλέμμα  κοφτερό...

Α:Δεν έκανε σωστά τη δουλειά του.... Λέει κάνοντας μια παύση... και δηλαδή τι;... ο άνθρωπος δεν πρόλαβε καν να κάνει την δουλειά του για να τον ξεφορτωθεί τόσο εύκολα!... πως μπόρεσε να τον απολύσει  έτσι απλά;...χα!... αφού μπορεί να ξεφορτώνεται τόσο εύκολα τους ανθρώπους γύρω του γιατί δεν έχει κάνει το ίδιο και με μένα;... τι περιμένει;... καθώς παίρνει το βλέμμα του από πάνω μου και επικεντρώνεται ξανά στη στιβα με τα χαρτιά που είχε μπροστά του συνεχίζει την πρόταση του .... «Γιατί εκπλήσσεσαι; Δεν περίμενα να έχεις τόσο χαμηλά στάνταρ»... ο τόνος τους ειρωνικός... η φωνή του βαρια... δεν τον πιστεύω!... είχα μείνει για λίγο να κοιτάζω την φιγούρα του σοκαρισμένη... τι είναι τώρα αυτό;... κάποιου είδους νέο παιχνιδάκι;... ποτέ του δεν είχε ανοίξει διάλογο μαζί μου... ποτέ του δεν μου 'αφιέρωσε' τόσο πολύ από τον 'πολύτιμο' χρόνο του... τι στο καλό προσπαθείς να κανείς Alexander?... γιατί μου φέρεσαι με αυτόν τον τρόπο;... γιατί δεν με αγνοείς όπως πριν;... τι στο καλό θες από μένα;... δεν μπορώ παρα να βασανίζομαι... να βασανίζω το μυαλό μου με ανούσιες σκέψεις... δεν θέλω να σκέφτομαι... δεν θέλω να τον σκέφτομαι... δεν θέλω να αφήνω αυτή του τη συμπεριφορά να με επηρεάζει!... τι στο καλό έχω πάθει;... Freya σταματά να σκέφτεσαι!... λέω στον εαυτό μου και γυρίζω το κεφάλι μου από την άλλη μεριά κοιτάζοντας πάλι έξω από το παράθυρο... λίγα λεπτά αργότερα νιώθω κάτι να προσγειώνεται επάνω στα πόδια μου... ρίχνω το βλέμμα μου προς τα κάτω και βλέπω ένα χρυσό φάκελο τυλιγμένο με κόκκινη κορδέλα... τι είναι αυτό;... σκέφτομαι καθώς το πιάνω στα χέρια μου...

Α:Σάββατο βράδυ 8:00 η ώρα να είσαι έτοιμη... ήταν το τελευταίο πράγμα που βγήκε από το στόμα του λίγο πριν βγει από το αυτοκίνητο και χαθεί πίσω από την τεράστια σιδερένια πόρτα της έπαυλης...

[...]

Για άλλη μια φορά ανοίγω αυτήν την βαριά λευκή πόρτα... μπαίνω μέσα σε αυτό το τόσο γνώριμο αλλά και τόσο ξένο δωμάτιο και αφού ρίχνω τα πράγματα μου κάτω στο πάτωμα αφήνω το σώμα μου να πέσει στο μαλακό στρώμα μου... είμαι τόσο εξαντλημένη... νιώθω το στομάχι μου να σφίγγεται... προφανώς και θα έκανε περίεργους ήχους αφού έχω να φάω από το μεσημέρι... δεν έχω όμως το κουράγιο να κατέβω μέχρι την κουζίνα... το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να βγάλω τα ρούχα μου και να μπω στην μπανιέρα να κάνω ένα ζεστό μπάνιο....

Κοιτάζω το πρόσωπο μου στον καθρέπτη... οι κοκκινίλες είχαν ελάχιστα εξαφανιστεί... τα μάτια μου όμως ήταν ακόμα κόκκινα... με αργά και βαριά βήματα κατάφερα να φτάσω μέχρι το κρεββάτι μου... άπλωσα το χέρι μου για να φτάσω την πεταμένα στο πάτωμα τσάντα μου... από μέσα έβγαλα το κουτάκι με τα χάπια και αφού διάβασα τις οδηγίες ήπια δυο... ας ελπίσουμε πως απόψε θα καταφέρω να κοιμηθώ... σκέφτομαι καθώς ξαπλώνω κάτω από τα σκεπάσματα... χωρίς να χάσω άλλο χρόνο κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να χαλαρώσω... δεν πέρασε πολύ ώρα και κατάφερα να κοιμηθώ....

[....]

Ή τουλάχιστον αυτό νόμιζα... το πρωί με βρήκε για άλλη μια φορά άυπνη με μάτια κατακόκκινα... οι εφιάλτες μου δεν με άφηναν... επέστρεψαν για άλλη μια φορά για να με στοιχίσουν....  το ήξερα... δεν θα μπορέσω να ξανά κοιμηθώ με ηρεμία... το μόνο που μπορούσα να κάνω πλέον ήταν να συμβιβαστώ με αυτή μου τη νέα καθημερινότητα.... Μια καθημερινότητα που δεν περίμενα να ξανα επιστρέψει τόσο σύντομα.... Σκέφτηκα καθώς σηκώθηκα από το κρεββάτι μου για να ετοιμαστώ για άλλη μια κουραστική μέρα...

[...]