Λίγα λεπτά μετά ήμασταν ήδη στο γραφείο της... ο χωρος είναι όπως ακριβώς τον θυμόμουνα... τίποτα δεν έχει αλλάξει... έχει ακόμα αυτήν την φιλική αύρα... καθώς παρακολουθούσα το χώρο γύρω μου απότομα  νιώθω δυο χέρια να τυλίγονται σφιχτά γύρω μου...

D:Μου έλειψες!... η φωνή της ήρεμη... μια δόση θλίψης κυριαρχούσε στην χρια της... η αγγελία της γνώριμη... η ζεστασιά της με έκανε να ηρεμώ...

F:Και μένα μου έλειψες Diana... η φωνή μου σταθερή καθώς και γώ με τη σειρά μου την σφίγγω ελαφρώς στην αγγελία μου... μετά από λίγο εκείνη με αφήνει και πλησιάζει προς το γραφείο της...

D:Ελα κάθησε... μου λέει καθώς μου δείχνει την μια από τις δυο καρέκλες  ακριβώς μπροστά από το γραφείο της... εγώ πλησιάζω και αφού αφήνω τα πράγματα μου στην μια από τις δυο καρέκλες καθομαι ακριβώς απέναντι της... εκείνη με κοιτάζει λεπτομερώς από πάνω μέχρι κάτω.... «Πως είσαι Freya?»... η χρια της φωνής της ζέστη... έβγαζε μια ελαφριά ανησυχία... για λίγο μένω απλώς να την κοιτάζω... πως είμαι ε;... καλή ερώτηση.... Ποτέ ήταν άραγε η τελευταία φορά που κάποιος με ρώτησε κάτι τέτοιο;... τώρα εγώ τι πρέπει να απαντήσω;... πως είμαι καλά;... πως όλα είναι εντάξει;... μάλλον εκείνη από την έκφραση μου κατάλαβε πως δεν ήξερα πως να απαντήσω στην ερώτηση της...  «...Μπορώ να καταλάβω από το βλέμμα σου ποσό ταλαιπωρημένη είσαι Freya...».... ο τόνος της φωνής της σοβαρός... «Έχεις χάσει αρκετό βάρος από την τελευταία φορά που σε είδα...»... λέει με μια δόση λύπης στην φωνή της... δεν ήξερα τη έπρεπε να της απαντήσω... οι λέξεις με δυσκολία βγήκαν από το στόμα μου...

F:Ξέρεις· πολλά τρεχάματα, πολλές δουλειές.... για λίγο κάνω μια παύση.... «είναι λογικό».... συμπληρώνω αφήνοντας ένα πλάγιο αμήχανο χαμόγελο.... εκείνη με κοιτούσε με ένα βλέμμα που έδειχνε πως είχε καταλάβει απολύτως τι ήθελα να πω... η Diana είναι από τους λίγους ανθρώπους που έχω στη ζωή μου και θεωρώ ξεχωριστούς... είναι η καλύτερη μου φίλη... την γνωρίζω εδώ και σχεδόν δέκα χρόνια όποτε... είναι λογικό να της έχω πει σχεδόν όλα όσα εγώ ζήσει... γνωρίζει την κατάσταση μεταξύ εμένα και του πατέρα μου... γενικότερα της οικογένειας μας.... Της έχω πει εν μέρη γιατί αναγκάστηκα να παντρευτώ... την κατάσταση με τον 'άντρα' μου... όποτε με καταλαβαίνει και για αυτό δεν με ρωτάει πολλά όταν με βλέπει να πιέζομαι να της απαντήσω... όμως... παρ όλο που την νιώθω δικό μου άνθρωπο δεν της έχω πει πολλά σημαντικά γεγονότα και καταστάσεις αρκετά επίπονες που έχω βιώσει ... δεν της έχω πει πως μου φέρεται ο πατέρας μου... δεν της έχω πει λεπτομερώς τι περνάω μέσα στο γάμο μου... δεν ήθελα να ξέρει... όχι με μεγάλη λεπτομέρεια τουλάχιστον...

D: Εντάξει· καταλαβαίνω... λέει και ανοίγει ένα συρτάρι απ το οποίο βγάζει έναν άσπρο φάκελο... απ ότι φαίνεται αυτό είναι το ιστορικό μου.... την Diana ξεκίνησα να την επισκέπτομαι λίγους μήνες πριν παντρευτώ... από τότε και έπειτα αποφάσισε να με αναλάβει και να με παρακολουθεί τακτικά... «δεν έχεις κάνει εξετάσεις τώρα πρόσφατα έτσι;»...

F:Όχι· η τελευταία φορά ήταν πριν επτά μήνες... λέω καθώς εκείνη συνεχίζει να κοιτάζει τον φάκελο μου...

D:Το θυμάσαι φαντάζομαι πως οι εξετάσεις σου δεν είχαν βγει πολύ καλές;... λέει και εγώ νευω... «Πάνε απ ότι βλέπω εδώ έξι μήνες από τότε που σταμάτησες να παίρνεις τα χάπια για την αϋπνία»... λέει κάνοντας μια παύση... « πως αισθανόσουν τόσο καιρο;;»... με ρωτάει καθώς σηκώνει το βλέμμα της κοιτάζοντας με στα μάτια..

F:Μέχρι εχθες καλά.... Λέω κάπως σφιγμένη.... «Θέλω να τα ξεκινήσω ξανά...»... της λέω κοιτάζοντας τη

D:Ξέρεις ότι είμαι κατά! Εσυ ήσουν η πρώτη που αποφάσισες να τα σταματήσεις! Τι έγινε ξαφνικά;».... η φωνή της έντονη... ο τόνος της ανήσυχος... για λίγο κάνει μια παύση.... «Ουφ· αυτά που σου είχα γράψει ήταν αρκετά δυνατά δεν μπορώ να στα ξανά γράψω μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.... Λέει και κάνει μια παύση... από τον τόνο της φωνής της φαινόταν να υποχωρεί... ξέρει πως αν δεν μου τα γράψει εκείνη από το πείσμα μου θα βρω άλλον γιατρό να το κάνει... σε μερικά θέματα δεν είμαι άνθρωπος που υποχωρεί... ειδικά όταν θέλω κάτι αρκετά...

F:ξέρεις πως τα υπόλοιπα δεν μου κάνουν τίποτα... λέω κοφτά... ούτε εγώ ήθελα να τα ξεκινήσω πάλι... αλλά πλέον... είμαι σίγουρη πως για αρκετό καιρο δεν θα μπορέσω να ξανά κοιμηθώ ήρεμη... όχι μετά από αυτό που έγινε χθες το βράδυ...

D:Παίρνεις κάποια αλλά χάπια αυτό το διάστημα επανηλειμμένα;.... η φωνή της σταθερή... στο ένα χέρι κρατάει το στύλο της και με το άλλο σταθεροποιεί μια λευκή κόλλα χαρτί μπροστά της...

F:Πολλά παυσίπονα·.... Λέω κάνοντας μια παύση... εκείνη ξεκίνησε να σημειώνει... « μερικές φορές παιρνω χάπια για το στομάχι, κυρίως για την δυσπεψία».... κάνω άλλη μια παύση... «και ηρεμιστικά»... λέω και εκείνη σηκώνει αμέσως το κεφάλι της κοιτάζοντας με σοκαρισμένη

D:Freya δεν πιστεύω να το παρακάνεις με αυτά τα χάπια! Στα είχα γράψει για να παίρνεις ένα στο τόσο!... λέει κοιτάζοντας με με βλέμμα γεμάτο ανησυχία... η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρο τα καταναλώνω πιο τακτικά από πριν... εκείνη με κοιτάζει και ξεφυσάει... «Freya μπορεί να είμαι φίλη σου αλλά πρώτα είμαι γιατρός σου... το ιστορικό σου τον τελευταίο ένα χρόνο δεν είναι καλό... πρέπει να αλλάξεις σύνηθες και τρόπο ζωής για το καλό σου».... Λέει τονίζοντας μου τις δυο τελευταίες λέξεις... εγώ απλώς την κοιτούσα χωρίς να μπορώ να της πω τιποτα... για λίγο ξεφυσάει... «Για αρχή θα κάψεις τελείως τα ηρεμιστικά·».... Λέει κάνοντας μια παύση... « θα σου γράψω για αρχή μια μικρή δόση για την αϋπνία και αν δεν σε πιάσει τότε θα δούμε».... «Και τέλος· πάμε να κανείς εξετάσεις αίματος· πρέπει να δούμε πως είναι τα πράγματα... πάει πολύς καιρός από την τελευταία φορά...»... λέει και σηκώνεται από την καρέκλα της.... «Μέχρι να τελειώσεις θα έχω γραψει τις συνταγές όποτε θα μπορέσεις μετά να φύγεις»...  λέει και μου αφήνει ένα πλάγιο χαμόγελο... της χαμογελάω και εγώ και αφού την χαιρετάω κατευθύνομαι προς το αιματολογικό....

[...]

Κοιτάζω την ώρα στο κινητό μου καθώς βγαίνω από το τελευταίο για σήμερα μίτινγκ... και γώ που νόμιζα πως θα είχα ξεμπερδέψει νωρίς.... Η ώρα ήταν ήδη περασμένες δέκα... καθώς κατευθύνομαι προς τον δρόμο για λίγο κοντοστέκομαι... βλέπω για άλλη μια φορά ένα γνώριμο αυτοκίνητο σταματημένο λίγα μέτρα μακριά μου... γιατί μου το κάνει αυτό;... δεν υπάρχει λεπτό μέσα στην ημέρα μου που μπορώ να ηρεμήσω;... απότομα νιώθω ξανά ζαλάδα... με το δεξί μου χέρι ακουμπάω το κούτελο μου... δεν είναι καλή μέρα σήμερα... και όλα αυτά επειδή δεν μπόρεσα να κοιμηθώ χθες το βράδυ... απότομα το βλέμμα μου πέφτει στο παράθυρο της πίσω πόρτας το οποίο κατέβαινε σιγά σιγα φανερώνοντας μια γνώριμη αντρική φιγούρα που ευχόμουν να μην ξανά έβλεπα ποτέ...

Α:Μπες μέσα...