Το βλέμμα μου πέφτει στο έντονο φως του ηλίου το οποίο διαπερνούσε τις χοντρές σκούρες μπλε κουρτίνες κάνοντας το σκοτεινό δωμάτιο να φωτίζεται... καθόμουν στο κρεββάτι ξαπλωμένη κοιτάζοντας το κενό μπροστά μου με βλέμμα άδειο... ένιωθα όλη μου την ενέργεια να έχει εξαντληθεί... τα μάτια μου πονούσαν... το κεφάλι μου παρ όλα τα παυσίπονα που είχα πάρει εξακολουθούσε να με πονάει.... Δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι χθες το βράδυ...  από την ώρα που εκείνος ο άντρας έφυγε από το δωμάτιο δεν μπόρεσα να ηρεμήσω.... το βλέμμα μου μετακινήθηκε στο ρολόι διπλα μου... η ώρα ήταν επτά και μισή το πρωί... πως θα πάω για δουλειά σε αυτή τη κατάσταση που είμαι;... αφήνω έναν αναστεναγμό να βγει από μέσα μου... νιώθω εξουθενωμένη... το σώμα μου αρνηται να κουνηθεί... Freya πρέπει να σηκωθείς ... πρέπει να πας για δουλειά... σκέφτομαι και με δυσκολία στηρίζομαι στα πόδια μου... ξεκινάω να περπατάω προς το μπάνιο...

Με το που αντικρίζω το πρόσωπο μου στον καθρέπτη μένω απλά παγωμένη... τα μάτια μου ήταν κατακόκκινα... όλο μου το πρόσωπο είχε πρηστεί... δυο έντονες κόκκινες γραμμές οι οποίες ξεκινούσαν από τις άκρες των ματιών μου και κατέληγαν λίγο πιο κάτω απο εκεί που τελείωναν τα μάγουλα μου είχαν σχηματιστεί σαν χάρακες στο πρόσωπο μου... το δεξί μέρος του χείλους μου είχε μελανιασει απ τις δυνατές δαγκωνιές που του έδινα στον ύπνο μου.... Χριστέ μου... «Χα... πάει καιρός Freya...»... λέω καθώς κοιτούσα την αντανάκλαση μου στον καθρέπτη.... Χωρίς να χάσω χρόνο ξεκινάω να συμμαζεύω ότι μπορούσα από την καταρρακωμένη μου εικόνα...

[..]

Λίγη ώρα μετά είχα ήδη ετοιμαστεί για να φύγω από το ξενοδοχείο... τα βήματα μου σταθερά... με το που έφτασα στο λόμπι άφησα το κλειδί και ξεκίνησα να κατευθύνομαι προς την γυάλινη πόρτα... άπλωσα το χέρι μου μέσα στην τσάντα μου για να πιάσω το κινητό μου... πάτησα να το ενεργοποιήσω ξανά καθώς τράβηξα την πόρτα για να βγω από το ξενοδοχείο... το βλέμμα μου πήγε κατευθείαν στις αναπάντητες κλήσεις... ευτυχώς δεν είχαν καμία κλήση... χωρίς να χάσω χρόνο ξεκίνησα να ψάχνω τις επαφές μου καθώς κατευθυνόμουν προς τον κεντρικό δρόμο μέχρι που μια άγνωστη φωνή με έκανε να σταματήσω...

«Μαντάμ Castello».... απότομα γυρίσω το βλέμμα μου προς την μεριά όπου ακούστηκε αυτή η φωνή... εκεί αντίκρισα έναν άντρα με μαύρο κοστούμι να στέκεται μπροστά από ένα πανάκριβο μαύρο γνώριμο τζιπ.... σε κλάσματα δευτερολέπτου ο άγνωστος αυτός άντρας με πλησιάζει και σταματάει λίγα μέτρα μακριά μου...  «Από σήμερα θα είμαι ο νέος σας σοφέρ»... η φωνή του σταθερή... εκείνος αμέσως σκύβει το κεφάλι του δείχνοντας σεβασμό προς το πρόσωπο μου... «Ονομάζομαι Lance Bohr»... ο τόνος του σοβαρός... για λίγο απλώς καθόμουν και τον κοίταζα... ή μάλλον για την ακρίβεια το μυαλό μου είχε παγώσει... χα!... δεν μπορώ να τον πιστέψω!... δεν άργησε να βρει κάποιον άλλο να βάλει για να με παρακολουθεί!... το θράσος του πλέον δεν έχει όρια... τι άλλο σκοπεύει να κάνει;....Πρώτα με παρακολουθεί απροκάλυπτα και μετά τι;....  δεν έχω κουράγιο... δεν έχω άλλες αντοχές για να θυμώσω... και στο κάτω κάτω ο άνθρωπος που στέκεται τώρα μπροστά μου δεν φταίει σε τίποτα... παίρνω μια βαθιά ανάσα...

F: Ευχαριστώ για τον κόπο σου αλλά δεν θα σε χρειαστώ· μπορείς να πηγαίνεις... λέω και αμέσως γυρίζω πλάτη και ξεκινάω να περπατάω προς την αντίθετη κατεύθυνση για να βγω στην κεντρική λεωφόρο...

«Μαντάμ Castello?»... η φωνή του νέου μου 'σοφέρ' χανόταν όλο και πιο πολύ καθώς απομακρυνόμουν... ως ποτέ θα ζω έτσι;... για ποσό ακόμα θα πρέπει να υποφέρω;... οι αντοχές μου αρχίζουν να εξαντλούνται... για ποσό ακόμα θα πρέπει να υπομένω όλη αυτή τη φρικτή κατάσταση;....  πότε επιτέλους θα μου ζητήσει διαζύγιο;...

[....]

Νιώθω τα αφτια μου να βουίζουν ξανά... όσο και και να θέλω να συγκεντρωθώ στο μίτινγκ δεν μπορώ... μπορεί απ έξω να κρατάω μια επιβλητική στάση αλλά από μέσα μου υποφέρω... κοντεύει μεσημέρι... όπου να ναι η συνάντηση αυτή τελειώνει... μετά από εδώ έχω δυο ώρες κενό και μετά πάλι αλλά δυο μίτινγκ... ευτυχώς η σημερινή μέρα δεν είναι τόσο γεμάτη... σκέφτομαι καθώς ρίχνω μια μάτια στο κινητό μου...

[...]

«Αυτά ήταν όλα όσα είχε να καλύψει η σημερινή παρουσίαση· ευχαριστούμε για το χρόνο σας».... Επιτέλους το μίτινγκ τελείωσε... μετα από μερικές τελευταίες διευκρινίσεις ξεκίνησα να μαζεύω τα πράγματα μου έτοιμη να φύγω... καθώς σηκώθηκα από την καρέκλα ένιωσα την πρώτη έντονη ζαλάδα... προσπαθούσα με δυσκολία να εστιάσω στα πράγματα μπροστά μου... τι στο καλό έχω πάθει;... κλείνω λίγο τα μάτια μου με την έλπιδα να σταματήσει και όντως μετα από λίγα λεπτά συνέρχομαι... ξεκινάω να περπατάω με γρήγορα βήματα προς την έξοδο... έπρεπε όπως και δηποτε να πάω να την επισκεπτώ.... πάει αρκετός καιρός από την τελευταία φορά...  Σκέφτομαι καθώς μπαίνω στο πρώτο ταξί που βρέθηκε μπροστά μου...

[...]

Τα βήματα μου σταθερά... ένιωθα το σώμα μου βαρυ... για λίγο κοντοστάθηκα... Δεύτερες  σκέψεις πέρασαν για άλλη μια φορά από το μυαλό μου.... Για κάποιο λόγο δεν ήθελα να μπω μέσα... πάνω κάτω τα αποτελέσματα τα ήξερα... ήξερα πως η κατάσταση μου χειροτέρευε μέρα με την μέρα... τώρα πόσος καιρός είναι άραγε;... πέντε μήνες από την τελευταία φορά που ήρθα εδώ;... έχουν γίνει τόσα πολλά μέσα σε αυτούς τους πέντε μήνες που το τελευταίο πράγμα για το οποίο μπορούσα να νοιαστω ήταν η υγεία μου... παιρνω μια βαθιά ανάσα και χωρίς να το καθυστερώ άλλο μπαίνω μέσα στην κλινική....  το πρώτο πράγμα που κάνω  είναι να κατευθυνθώ προς τα γραφεία στην υποδοχή...

«Καλή σας μέρα πως θα μπορούσαμε να σας βοηθήσουμε;»...με ρώτησε η κοπέλα στη γραμμάτια φορώντας ένα ευγενικό χαμόγελο...

F: έχω κλείσει ραντεβού με την γιατρό-.... Λιγο πριν προλάβω να απαντήσω μια γνώριμη φωνή ηχεί στα αφτια μου

D:Freya!.... Αμέσως γυρίζω προς το μέρος της και την αντικρίζω... εκείνη με σταθερά βήματα πλησιάζει προς το μέρος μας «Έχει ραντεβού μαζί μου».... Η φωνή της ήρεμη... ο τόνος της χαρούμενος... πάει καιρός από την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε... «Πάμε;»... εκείνη απευθύνει το λόγο σε μένα κοιτάζοντας με και εγώ της νευω ακολουθώντας την προς το γραφείο της...