....αυτός ο άντρας δεν έχει έρθει για καλό λόγο εδώ... το μόνο που θέλει είναι να επιβληθεί και να δείξει ποιος έχει το πάνω χέρι αλλά όχι... όχι... αυτή την φορά δεν θα τον αφήσω να με ποδοπατήσει τόσο εύκολα....

Κάθε φορά περνάει το δικό του... λέει ότι θέλει να πει... κάνει ότι θέλει να κάνει και μετά φεύγει... αυτή τη φορά θα μιλήσω εγώ!... αλλά... αυτή η κατάσταση... παραπάει.... γιατί;... γιατί αισθάνομαι το σώμα μου να ανατριχιάζει για άλλη μια φορά;... γιατί με κοιτάζει με αυτό το περίεργο βλέμμα ζωγραφισμένο στα μάτια του;.... δεν μπορεί... αν αυτό δεν είναι κάποιου είδους κακό γούστο αστείο και βρίσκομαι όντως σχεδόν γυμνή στο κρεββάτι με τον άντρα που μισώ πιο πολ-.... για μισό... γυμνή;.... για λίγο παγώνω... νιώθω το βλέμμα μου να ταξιδεύει στο σώμα μου και πράγματι το μόνο που καλυπτόταν απο τα σκεπάσματα ήταν τα σημαία απο την μέση και κάτω... απότομα ένιωθα και τα δικά του μάτια να φεύγουν απο το πρόσωπο μου και να κατεβαίνουν αργά και σταθερά προς το υπόλοιπο μου σώμα... τι στο καλό νομίζει πως κάνει;.... με βιαστικές κινήσεις τραβάω τα σκεπάσματα προς τα πάνω καλύπτοντας το γυμνό μου σώμα...

F:Φ-φύγε από πάνω μου.... ήταν το πρώτο πράγμα που ξεγλιστρησε από τα χείλη μου... Απλώνω το χέρι μου και προσπαθώ να σπρώξω το σώμα του από πάνω μου αγγίζοντας το γυμνασμένο του στέρνο... νιώθω το πρόσωπο μου να φλέγεται... να καίει από... θυμό!... γιατί;... γιατί έπρεπε να συμβεί αυτό;... και αυτός;... ποσό θράσος έχει πια;...

Α:Χα!.... η φωνή του ειρωνική... το επιφώνημα του αυτό γεμάτο ειρωνία και αγανάκτηση... νιώθω το σώμα του να απομακρύνεται ελαφρά από πάνω μου χωρίς όμως να σηκώνεται τελείως από το κρεββάτι... το σώμα μου είναι ακόμα εγκλωβισμένο ανάμεσα στα γόνατα του... δεν τον κοιτούσα... είχα γυρίσει το κεφάλι μου από την άλλη πλευρά... «Με αυτή σου τη στάση σίγουρα δεν θα ρίξεις άντρα στο κρεββάτι»... ο τόνος του καυστικός... η φωνή του ειρωνική... επιτέλους απομακρύνεται τελείως από το κρεββάτι... χα!... τι είπε μόλις τώρα;... μα καλά ποιος νομίζει πως είναι;....

F:Σίγουρα δεν θα είσαι εσυ ενας από αυτούς που θα ρίξω!... η φωνή μου βγήκε σα ψίθυρος από τα χείλη μου... δεν μπορούσα να κρατήσω τον εκνευρισμό μου...  απάντησα  το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό...ένιωθα το σώμα μου να σφίγγεται... τα νεύρα μου είχαν τσιτωθεί... μέσα μου για άλλη μια φορά έβραζα...πως τολμάει να μου μιλάει έτσι;... με έχει βγάλει εκτός εαυτού... πρώτη φορά νιώθω να έχω χάσει τελείως τον έλεγχο... εκείνος για λίγο κοντοστάθηκε...

Α:Τι είπες;... η φωνή του κόφτη... ο τόνος του αγρίεψε ... σίγουρα με άκουσε γιατί λοιπόν με ρωτάει;...

F: Πρέπει να το ξανα επαναλάβω;.... Η φωνή μογ επίσης αγριεμένη.... γυρίζω το κεφάλι μου απότομα προς το μέρος του κοιτάζοντας τον... το βλέμμα μου κοφτερό... το σώμα του φάνηκε να τσιτώνει... μπορούσα να διακρίνω τα ρούχα του να σφίγγονται αργά και σταθερά γύρω από τους μυς στα χέρια του...
« ήρθες μέχρι εδώ για να τσακωθούμε·σε ακούω λοιπόν! Πες ο,τι είναι να πεις και φύγε! Η υπομονή μου εξαντλήθηκε» .... Συμπληρώνω με την ίδια ένταση στη φωνή μου όπως πριν μη μπορώντας πια να συγκρατήσω τα νεύρα μου στο τέλος... ορίστε... για άλλη μια φορά τα κατάφερε!... με έφερε εκτός εαυτού... οι έντονες σουβλιες που ένιωθα στο κεφάλι μου έκαναν πάλι την εμφάνιση τους προκαλώντας μου αφόρητο πόνο... το βλέμμα μου δεν είχε ξεκολλήσει από πάνω του... η κορμοστασιά του απότομα είχε αλλάξει... φαινόταν ακόμα πιο ψηλός και ογκώδης απ ότι ήταν πριν λίγο... όλο του το σώμα είχε τσιτωσει... δεν... δεν νομίζω να τον έχω ξανά δει ποτέ τόσο εκνευρισμένο... τα γαλάζια του μάτια είχαν πάρει ένα έντονο σκούρο μπλε χρώμα... απότομα η ατμόσφαιρα γύρω μου άρχισε να γίνεται... αποπνικτική.... κάθε φορά που τα μάτια του συναντούσαν τα δικά μου ένιωθα έντονες μαχαιριές να μα διαπερνούν... το σώμα μου είχε... παγώσει;... τι στο καλό έχω πάθει;... τι είναι αυτό το περίεργο συναίσθημα που νιώθω αυτή τη στιγμή;... άγχος;... φόβος;... νιώθω τα μάτια του πάνω μου ακόμα πιο έντονα από πριν... ε;.. το βλέμμα μου προσγειώνεται στο χέρι μου... τρέμω;... νιώθω την ανάσα μου βαριά... απότομα ο εντός ηχος από τα βήματα του να πλησιάζουν ήχησε σε όλο το χώρο... τι είναι αυτό το γνώριμο συναίσθημα;... μπορεί το μυαλό μου να είχε προσωρινά ξεχάσει αλλά το σώμα μου... θυμόταν.... πριν προλάβει να με πλησιάσει η φωνή μου βγήκε σχεδόν σα κραυγή από τα χείλη μου...

F:ΜΗ ΜΕ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙΣ!... το σώμα μου έτρεμε ακόμα πιο πολύ από πριν... τρόμος... αυτό το απαίσιο αλλά και ταυτόχρονα τόσο γνώριμο συναίσθημα που ένιωθα ήταν.. τρόμος... το κεφάλι μου συνέχισε να είναι σκημενο... δεν ειχα το θάρρος να τον κοιτάξω... αυτή η σκηνή μου φαινόταν τόσο γνώριμη που το σώμα μου θυμόταν και... λειτουργούσε από μόνο του... τελείως μηχανικά... χωρις να το ειχα κατέβει έσφιγγα τα δόντια μου τόσο έντονα που το σαγόνι μου άρχιζε να με πονάει... για λίγα δευτερόλεπτα επικρατούσε σιγή γύρω μου... μέχρι που... ο ηχος της πόρτας να κλείνει με δύναμη έσκασε στα αφτια μου σα δυνατή βροντή... το σώμα μου ακόμα έτρεμε... δειλά δειλά σήκωσα το κεφάλι μου αντικρίζοντας το άδειο δωμάτιο γύρω μου... έφυγε... η ανακούφιση που ένιωσα μέσα μου παραξένεψε μέχρι και μένα... «Τι;..»... παραξενευμένη πλησίασα το χέρι μου στο πρόσωπο μου... γιατί τα μάγουλα μου είναι υγρά;... «δάκρυα;».... πως γίνεται αυτό;... γιατί κλαιω;... ένιωθα τα μάτια μου να θολώνουν ακόμα πιο πολύ από πριν... πλέον δεν μπορούσα να δω τίποτα... έντονοι λιγνοί έβγαιναν από μέσα μου χωρις να μπορέσω να το ελέγξω... ένα τόσο έντονο ξέσπασμα που ειχα θάψει μέσα μου βγήκε στην επιφάνεια σαν ανεξέλεγκτος χείμαρρος....

Εκείνο το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ... εφιάλτες έκαναν την εμφάνιση τους στον ύπνο μου κάνοντας με κάθε φορά να ξυπνάω μέσα στα κλάμματα... αναμνήσεις που ειχα θάψει βαθιά μέσα μου άρχισαν να ξεπροβάλλουν ξανά θυμίζοντας μου αυτό το κατάμαυρο παρελθόν... και όλο αυτό... εξ αιτίας του... η ζωή μου καταστράφηκε από την ημέρα που δέχτηκα  να τον παντρευτώ γνωρίζοντας  απολύτως τίποτα... αυτή μου η ηλίθια πράξη με οδήγησε εδώ που βρίσκομαι τώρα.... η κόλαση που βίωνα τότε ήρθε ξανά στον ύπνο μου να με στοιχειώσει... εκεί που νόμιζα πως είχα ξεχάσει... εκεί που νόμιζα πως τα είχα ξεπεράσει όλα... ποσό ηλίθια μπορεί να είσαι Freya?... πως μπόρεσες να πιστέψεις πως έστω και για λίγο τα τραύματα του παρελθόντος είχαν γιατρευτεί τόσο απλά;... όλες οι πληγές που προσπαθούσα να κλείσω άρχιζαν ξανά... μια προς μια να ανοίγουν...