"Tomodachi wa dokodesu ka?" (Where is your friend?) Nag-angat ako ng tingin mula sa mga bote ng beer na nakakalat sa lamesa ko. Ibinagsak doon ni Sadako ang grilled seafood. I smiled goofily.

"Arigatou gozaimazu!"

"Hezeru, Dokode?" (where?) Inirapan ako ni Sadako sa pagpapasalamat ko.

"Kanojo wa jibun no michi o mitsuketa." (She found her way.) I shrugged. Iyon lang naman ang dahilan kung bakit kami nagkakilala ni Hazel, naliligaw siya at tinulungan ko siya. I also wish I can find my way too.

Kinuha ko ang cellphone ko para i-facetime si Mama at Papa sa isang group videocall. Si Papa ang naunang sumagot. Tumanda ang itsura niya, hindi kagaya noong nandito pa siya.

"Anak! Napatawag ka? Kumusta ka?" Bakas ang excitement kay Papa. Hindi ko naman kasi gawaing tumawag sa kanila simula nang magkahiwalay sila ni Mama.

"Pa.. Hintayin lang natin si Mama, ha?"

Tumango si Papa. Hindi naman kami naghintay ng matagal bago sumagot si Mama.

"Louie, nakikita mo na ako?" Mama asked.

"Oo, Ma."

"O, Bernard, nandiyan ka pala. Parang namayat ka." Napangiti ako sa paninita ni Mama kay Papa, parang dati. Pero alam ko namang hindi na ito kagaya ng dati.

"Hindi na ako kumakain o umiinom ng kahit anong matamis." Pagmamalaki ni Papa.

"Okay iyan, pati kanin, tanggalin mo na rin."

"Brown rice na kami dito ngayon." Gustong-gusto ko silang pagmasdan na ganoon. Nag-uusap, nagpapaalalahanan. Paano nauwi ito sa hiwalayan? Siguro dahil malayo ako? Dahil walang anak na nagdidikit sa kanila? "Oy, Louie, bakit ka napatawag?" Tanong ni Papa.

Hindi ko napigilan ang sarili ko. Parang may kumukurot sa puso ko. Guilt? I don't know. Lost opportunity, maybe. Sana hindi ako nagpaiwan sa Japan. Sana hindi nila ako nakalimutan, sana hindi sila bumigay sa mga awayan nila dahil alam nilang masasaktan ako.

Umiyak na rin si Mama kasunod ko, ganoon rin si Papa. Walang kahit isa ang nagsalita. Pakiramdam ko, inilalabas namin ang lahat ng inipon namin noon. After a while, they both said sorry. Parehas nilang sinabing ipinagdadasal nila na gumaling na ako, emotionally.