Nereille en ik zitten nu al een paar minuten hier in stilte op de mossige bosgrond, ik voel me veilig bij hem, niets zou mij nu kunnen breken of ook maar de geringste pijn geven. Toch knaagt er iets aan me, ook hij kon het voelen. 'Wat is er aan de hand?' vraagt hij nu zo bewogen dat hij me recht in mijn gezicht aankijkt. 'Dat hert...'  begon ik onzeker, ' hij zong en riep me naar het meer toe, het was alsof ik betoverd was Nereille!'  Nu kijk ik ook naar hem, 'Ik wilde alleen een kijkje nemen bij het meer, maar hij hield me in zijn greep. Ik verloor de controle' Als antwoord kreeg ik geen gelach, maar in plaats daarvan zijn sterke armen nog strakker hun greep versterken en omlaag dalen naar mijn middel. Hij hield me stevig vast en zei dat het wel goed zou komen. Dat we naar de koningin zouden gaan en haar om uitleg zullen vragen. Koningin Iris van het land Wedyria, medogeloos en machtig: Dat was haar omschrijving voor iedereen die haar niet durfde te bekritiseren, degene die dat wel deden hadden namelijk een vreselijk lot in petto. Mijn ouders waren magische wezens die normaal veel aanzien zouden hebben, maar omdat zij die roem weigerden zijn ze die anzien verloren. Mijn moeder is een Wicca; anders gezegd een goed soort heks. Mijn vader is draak; geen gemene zoals in sprookjes, maar eentje die vuur spuwt om je hart te verwarmen in de koudste winters. De koningin had het misschien wel op mij gemunt. Mijn ouders waren haar een last, omdat ze geen aanzien accepteerden, maar wel zich aan de regels hielden kon ze niks uithalen. Ookal had ik mezelf gedeisd gehouden al heel mijn leven lang - dat nu al eeuwen duurden en normaal was voor magische wezens -, zou ze mij misschien weg willen hebben? Zodat mijn ouders haar iets van een gunst zouden verlenen? Of misschien om hun kwaad te laten worden. Dan heeft ze een reden ze van kant te maken. De gedachten en bovenal de mogelijkheden, ze maakten me duizelig. Al snel viel ik in een diepe, onrustige slaap.