Pożegnanie Wandy i Visiona było krótkie, zwięzłe i wydarzyło się zanim Tony zdążył wrócić. Zwołali wszystkich obecnych do kuchni, wytłumaczyli o co im chodzi, po czym Vision powiedział:

- Jeśli będziemy potrzebni, zjawimy się.

Pożegnali się i ruszyli w drogę.

- Wanda i Vision - Clint opadł na kanapę - wyobrażasz to sobie?

- Jesteś aż tak zdziwiony? - Natasha stała oparta o blat i piła kawę. - Niczego nie podejrzewałeś?

- Nie było mnie tu żebym mógł coś podejrzewać - burknął. Zaraz po ujawnieniu związku, wziął Visiona na bok i zupełnie nie przejmując się różnicą sił i niezniszczalnością Visiona, dał mu wykład wyjaśniający jak go skrzywdzi, jeśli on skrzywdzi Wandę.

- Cóż, ja byłem i też nie niczego nie zauważyłem - stwierdził Bruce.

Wszyscy parsknęli śmiechem.

- To akurat nie jest nic dziwnego - powiedziała Natasha. Zanim jednak Bruce poprosił o wyjaśnienia, odezwała się Carol:

- Ale czy on przypadkiem nie jest robotem?

- Dziękuję! - zawołał Dick. - W końcu!

- Nie jest robotem, jest w pełni... - zaczął wyjaśniać Bruce, ale Clint wszedł mu w słowo:

- Jebany toster.

- Hej! - Natasha odepchnęła się od blatu i stanęła na środku pomieszczenia - rozumiem, że nie podoba ci się sytuacja Clint. Ale Vision jest jednym z nas. Nie pamiętam żeby komukolwiek przeszkadzało, gdy walczył po naszej stronie.

- To nie to... - zaczął Sam. 

- To dokładnie to samo - ucięła Natasha. - Cieszymy się ich szczęściem.

Zanim ktokolwiek zdołał dodać coś więcej po całej kwaterze rozległ się głos FRIDAY:

- Rozpoznanie. Tony Stark. Steve Rogers.

I rzeczywiście, mężczyźni pojawili się po chwili w kuchni.

- Gdzie są wszyscy? - zawołał Tony, zacierając ręce. 

Steve się nie odezwał. Ponuro wpatrywał się Tony'ego.

- Rhodey? Wanda i Vison?

- Wyjechali - powiedział ponuro Clint.

- Co? - spytał Tony. 

- Wanda i Vision poszli na swoje - wyjaśnił Dick.

- Tak, ty się nie odzywaj - Tony wycelował w niego palcem. - Nie jesteś częścią tej rozmowy.

- Tony - Natasha wywróciła oczami. - Czy możemy darować sobie tę całą wrogość?

- Nie. Ale nie po to tu jesteśmy. Gdzie Rhodes?

- U generała - odpowiedział Bruce.

- Zejdzie mu się. Trudno. Dowie się po fakcie - Tony wzruszył ramionami. - Znam rozwiązanie naszej zagadki.

- Jakiej znowu zagadki, Tony? - Clint brzmiał na zmęczonego. Jakby fakt, że Wanda się wyprowadziła postarzył go o dziesięć lat.

- Wiem co się stało przed zniknięciem Natashy - oznajmił triumfalnie Stark.

Wszyscy prócz Steve'a zesztywnieli. Ten rzucił przyjacielowi tylko zrezygnowane spojrzenie.

Tony znał odpowiedź na pytanie, które dręczyło ich wszystkich przez ostatni tydzień, a na które Natasha i Steve uporczywie nie odpowiadali. 

 - Gdzie jesteśmy? - spytała Natasha, gdy Dick pomógł jej usiąść. Wciąż chrypiała od zbyt długiego milczenia.

- W Sanktuarium - stwierdził jak gdyby nigdy nic Strange. Natasha widziała w życiu kilka santuariów i żadne nie przypominało tego.

- W Nowym Jorku - dopowiedziała Dick.

- Od jak dawna tu jestem?

- Trzy lata. Masz wyczucie. Wczoraj minęły równe trzy lata - odpowiedział Strange. Mówił stanowczo, jednocześnie cały czas szukając zmian w mimice Natashy. Nie wiedział jak zareaguje na tę informację.

- Trzy lata - powtórzyła - a co mi było?

Strange prychnął.

- Zawalił się na ciebie budynek. Lepszym pytaniem jest co ci nie było.

- Jak to, budynek?

- Nie pamiętasz? Nic dziwnego, ja na twoim miejscu też bym nie chciał pamiętać - stwierdził Strange. - Ale z czasem sobie przypomnisz - klasnął. - Bardzo chciał bym ciągnąć tę dyskusję dłużej - ironizował - ale zostawię to Danvers. Zajrzy do was gdy wróci. Zaraz zacznie świtać, więc możecie szykować się do wyjazdu.

- Co? - Wong spojrzał na Strange z niedowierzaniem. - Powinniśmy dać im chwilę...

- Chwila trwała trzy lata - wszedł mu w słowo doktor. - Grayson, pakuj się. Lecicie do San Fransisco.

- Mieszkam w Nowym Jorku - poprawiła go Natasha.

- Nie. Avengers mieszkają w Nowym Jorku. A oni myślą, że nie żyjesz - skorygował Strange.

- Ja mieszkam w San Fransisco. Zostaniesz u mnie póki nie będziesz w stanie sama się sobą zająć. Potem możesz wracać do tego mordercy - powiedział Dick, zaciskając zęby.

- Mordercy? O czym ty... - zaczęła Natasha, ale Strange wszedł jej w słowo:

- Zostawię was. Tę historię już słyszałem.

I wtedy wszystko do niej wróciło.

Natasha spojrzała na Dicka.

- Co tam tak naprawdę się stało?

- Nie chcę o tym rozmawiać. Nigdy, Dick. Rozumiesz?

Nawet Dick nie wiedział co się wtedy stało. Tylko to co powiedział mu doktor Strange - o odgruzowaniu Natashy po tym jak Rogers zostawił ją w tym budynku.

- Nie - Natasha spojrzała twardo na Tony'ego. - Wiesz co się stało? Świetnie. Ale tej rozmowy nie będzie.

- Natasha... - tym razem to Steve się odezwał.

- Nie - Romanoff weszła mu w słowo. - Powiedziałam to jasno pierwszego dnia. A jeśli ktoś powie na ten temat jeszcze słowo, to pójdę się pakować i wyjeżdżam.

- Idę nas spakować - Carol wstała z kanapy.

- Siadaj, Danvers. Ta rozmowa się odbędzie. Mamy prawo wiedzieć co się dzieje, Natasha. Odstawiacie ze Steve'm ten teatrzyk od tygodnia. Wystarczy.

- Nie, Stark - tym razem to Clint się odezwał. - Natasha powiedziała jasno. A ja nie zamierzam patrzeć jak odchodzi.

- Z tym, że ta sprawa nie dotyczy tylko Natashy! Dotyczy nas wszystkich! - Tony rozłożył ręce. - Czy tylko ja to widzę? 

- Odpuść, Tony - powiedział Steve. - Znasz już tę historię, więc nie widzę powodu...

- Znasz jedną wersję tej historii - poprawił go Dick.

- I chcę poznać drugą!

- Wystarczy! - warknęła Natasha. - Nie masz pojęcia o wielu rzeczach, Stark. 

Ostatni raz zwracała się do niego po nazwisku lata temu. Na początku ich znajomości. Nie umknęło to jego uwadze. 

- Nie masz pojęcia o wielu rzeczach. Skąd pomysł, że o tej ci powiem? 

- Bo masz blizny na całym ciele? 

Wszyscy na nią spojrzeli. Tylko Carol widziała jej blizny. I Tony. Natasha wiedziała, że w końcu ten temat wróci. Nie była tylko pewna kiedy.

Dick nic o żadnych bliznach nie wiedział. Podejrzewał, że musiały zostać jakieś ślady, nawet na twarzy Natashy dostrzegał jasną kreskę. Jednak sposób w jaki Stark to powiedział dał mu do myślenia.

Jednak to był temat do omówienia na osobności. Nie przy nich wszystkich.

- Musiałeś o tym wspomnieć, co? - spytała Natasha gorzko. - Wiedziałeś tę jedną rzecz i nie mogłeś utrzymać języka za zębami.

Przy operacji był obecny tylko Vision a on nie powiedział słowa. Tego Natasha była pewna.

- Nie zaczynaj znowu, Romanoff! - warknął Tony. - To się w końcu musi wyjaśnić.

- Ah tak? Więc proszę bardzo! - odwarknęła. - Leżałam pod gruzami i czekałam na śmierć. Bolał mnie każdy centymetr ciała. Czułam się jakby minęła wieczność. I wtedy was usłyszałam. "Jutro znów będziemy jej szukać" powiedziałeś Tony. "Dzisiaj już jej nie znajdziemy". Leżałam tam i miałam ochotę krzyczeć. Jestem tu. Pomóżcie mi. Wszyscy poszli. Odeszliście. Zostawiliście mnie tam na śmierć.

- Nie było cię tam - powiedział Tony,, chowając twarz w dłoniach.-  Wróciliśmy i szukaliśmy dalej. Nie było cię tam.

- Nie dożyłabym następnego dnia. Strange mnie stamtąd zabrał i uratował. Następnego dnia - parsknęła - mogliście znaleźć tylko trupa. I chyba tak by było łatwiej, co?

Wstała i wymaszerowała z pomieszczenia. Pozostali zostali, osłupiali.

Tony próbował przetrawić to co usłyszał, ale w jego głowie tłukła się jedna myśl.

"To nie wyjaśnia niczego."