26 september - Cassidy

'Dit is het moment waarop we allemaal bidden, omdat dit de eerste keer is dat tante Cass geen gebruik heeft gemaakt van dit feestje om een nieuwe vriendin voor te stellen. Het is best zorgwekkend.' Ian kijkt de tafel rond met een speelse grijns. Het bovenste knoopje van zijn lichtblauwe hemd staat open en zijn donkerblauwe vlinderdas heeft het al tot op de tafel gehaald.

Mijn mond vormt een perfect geschokte o, terwijl ik mijn handen bijeen vouw. 'Ik dacht dat we gingen bidden om God te bedanken dat oma en opa er niet bij konden zijn vandaag.'

Mijn moeder vond een weekendje aan zee met haar nieuwe lover belangrijker dan Olivia's verjaardag, niet de eerste keer. Mijn vader dacht tot gisteren dat mijn moeder zou komen en toen hij er achterkwam dat dat niet het geval was, zei hij dat het nu al te laat was. Ik heb geen hekel aan mijn ouders, begrijp me niet verkeerd, maar ik heb er ook geen problemen mee om hen zo weinig mogelijk te zien. Voor Olivia en haar broer vind ik het wel erg. Zij hebben vreemd genoeg wel een goede band met hen.

'Ik denk dat God dat heel graag zou horen,' zegt Dianne met lichtelijk opgetrokken wenkbrauwen. Het doet haar bronzen oogschaduw extra opvallen, een kleur die mooi past bij zowel haar warme donkerbruine huid als de donkergroene jurk die ze heeft aangetrokken.

Diannes moeder is een jaar - of misschien al iets langer - geleden gestorven en haar vader is toen halsoverkop naar Congo vertrokken om voor zijn zieke zus te gaan zorgen. Die twee konden dus helaas ook niet naar het feestje komen.

'Hij heeft het vast liever dan jullie belachelijke bedankje,' werp ik nog tegen.

'Niet alles in het leven is een wedstrijd, tante,' lacht mijn nichtje, terwijl ook zij haar handen samenvouwt. 'Trouwens, papa heeft wel gelijk. We hadden de tafel zelfs al gedekt voor één iemand extra.'

Ik rol met mijn ogen, maar mijn mondhoeken krullen toch een klein stukje omhoog. 'Betekent dat dan ook dat ik voor één iemand extra mag eten straks, want ik heb honger.'

Olivia grinnikt en knikt meteen uitbundig. 'Zeker, je krijgt zelfs een extra stukje taart straks,' zegt ze met plagende ondertoon.

'Heel grappig, Liv.' Ze weet goed genoeg dat ik geen taart eet.

'Een extra bolletje ijs dan. Rum rozijnen.'

'Daar kan ik mee leven.' Ik grinnik zacht en kijk vervolgens naar de lege plaats aan tafel. Ze mogen dan wel zeggen dat het voor mijn niet bestaande nieuwe vriendin bedoeld was, maar eigenlijk is het Dimitri die nog mist, mijn neefje. Hij is nog op het werk tot we aan het hoofdgerecht gaan beginnen.

Mijn broer vangt mijn blik, met een ondeugende grijns om mijn lippen. 'Nu we toch nog een beetje in de sfeer van nieuwe liefdes zitten...'

'Zal ik het voorgerecht gaan halen?' zegt Dianne, terwijl ze hem een waarschuwende blik toewerpt, op hetzelfde moment dat Olivia 'papa!' uitroept.

Iedereen knikt. Mijn schoonzus verdwijnt de keuken in. Mijn nichtje prevelt dat ze haar moeder nog met iets moet gaan helpen en haast zich achter haar aan. De wijde pijpen van haar iets te lange jeans slepen over de grond. Haar vingers prullen aan de mouwen van haar trui.

Zodra ze allebei uit het zicht zijn verdwenen, zeg ik met een uiterst onschuldige grijns: 'Nieuwe liefdes dus. Is er iets dat ik niet mag weten?'

'Het is niet meer leuk als Liv er zelf niet bijzit,' pruilt Ian, alsof hij een zielige puppy is in plaats van een overwerkte zakenman.

'Je mag haar zo niet pesten. Als het meisje verliefd is, is het meisje verliefd en dan zal ze het mij wel zeggen wanneer ze daar klaar voor is.' Niet dat ik het niet graag zou willen weten, integendeel.

'Het is een tienkamper, dat wil ik je al wel zeggen.' Fantastisch. Dan hebben we alvast een onderwerp om te vermijden als we elkaar ooit zouden ontmoeten.

Ik reageer er niet meer op.

De volgende vijf minuten zijn we allebei druk bezig met onze telefoon. Ik heb Instagram open en kijk naar een foto die Olivia een half uur geleden op haar profiel heeft gezwierd. Het is een foto van ons twee, tegen de voorgevel van dit huis. Mijn nichtje kijkt met een stralende glimlach naar de camera. Haar donkerbruine krullen had ze speciaal voor het fotomoment in een zijdelingse messy bun gedraaid en op haar donkere lippen had ze twee minuten ervoor een laag rode lipgloss gesmeerd. Ik kijk naar haar, met een hand op haar schouder en tot mijn eigen verbazing glimlach ik ook. Het is een raar zicht, maar desondanks vind ik het wel een heel mooie foto.

Queen heeft ze in het onderschrift geschreven. Ik like de foto en steek mijn telefoon vervolgens weer weg.

Ik vind het zo vreemd dat Liv morgen al 23 wordt. Ik kan me zo nog voorstellen hoe ze bij mij thuis over de grond kroop en mijn spikes in haar mond wilde steken. Boos dat Ian toen was. Of toen ze al wat ouder was en ze me vroeg of ze mijn medaille van de Olympische Spelen mocht mee naar school nemen voor een presentatie over haar held.

'Toast met gerookte zalm voor iedereen!' roept mijn nichtje enthousiast uit, wanneer ze de eetkamer weer in komt gelopen. Ze draagt twee bordjes in haar handen, haar moeder draagt de andere twee.

Tijdens het eten zie ik Olivia een paar keer op haar telefoon kijken, glimlachen en dan weer verder gaan met eten. Door die jongen, neem ik aan.

Wanneer ik halverwege mijn bord zit en ik een slokje wijn heb gedronken, schraap ik mijn keel. Ik zou wel eens een hele grote fout kunnen gaan maken.

'Heeft RCS al een nieuwe polsstoktrainer gevonden?' Nonchalance druipt van mijn stem, maar ik voel hoe mijn schouders twee blokjes opgespannen spieren zijn geworden.

Het wordt ongemakkelijk stil in de eetkamer.

Olivia's bruine ogen zijn op mij gericht. Haar mond staat een stukje open alsof ze iets wil zeggen, maar zodra ze dat opmerkt sluit ze hem weer.

Mijn broer kijkt zijn vrouw aan. Hij neemt een slokje van zijn witte wijn en zegt dan: 'Nee. Nee, ze hebben nog geen nieuwe trainer.'

Oké, dat was stap één, wat moet ik nu zeggen?

Ik snij een stukje van de zalm af, leg het op wat toast en steek het in mijn mond. Ik kauw er rustig op, maar het geluid van mijn tanden die op elkaar komen stoort me nog meer dan de stilte die weer gevallen is. Ik slik het snel door.

'Ik dacht...' Ik kijk naar mijn nichtje, dan naar mijn broer en ook even naar mijn schoonzus. 'Het Felspers Kampioenschap komt er toch weer aan, als dat nog steeds begin oktober plaatsvindt, dus... als je geen trainer hebt...' Cassidy, verdorie, zo erg heb je nog nooit gehakkeld. 'Ik vind het zonde als je naar het FK moet gaan zonder coach en ik wil niet dat er weer een atlete van Maren No wint als ik dat misschien had kunnen vermijden.'

Zo. Dat is eruit. De stilte blijft echter hangen als een zwaar deken dat me koste wat het kost wil verstikken. Ik was er beter niet op teruggekomen.

'Even voor de zekerheid, tante, je meent dit serieus?' Olivia's stem klinkt enthousiast en hoopvol, maar in haar ogen zie ik de sceptische blik die ze van haar moeder geërfd heeft.

Ik zet mijn glas nog eens aan mijn lippen, terwijl ik knik. Het is een vlug knikje, niet zo beheerst als ik het had gewild.

'En waar zit het addertje onder het gras?' Ian kijkt me aan met een frons, die de rimpels tussen zijn wenkbrauwen sterker doet uitkomen - god, wat worden we oud.

'Ik wil een heleboel geld in ruil, natuurlijk,' grijns ik hem toe. Het kost verrassend veel moeite om niet geïrriteerd te zijn dat ze me niet gewoon willen geloven.

Mijn broer rolt met zijn ogen. Ik vul mijn glas opnieuw met wijn.

'Er zit geen addertje onder het gras,' ga ik verder. 'Jullie hebben het gevraagd, ik zeg ja,' Liv springt recht van haar stoel voor ik uitgepraat ben en slaat haar armen rond mijn bovenlichaam, 'tot het FK. Dat is het.' Ik kijk naar mijn nichtje, die me fijnknijpt. 'Alsjeblieft. Probleem opgelost.'

'Tot het FK,' herhaalt ze, lichtelijk teleurgesteld maar nog steeds met een glimlach. 'Ik overtuig je wel om langer te blijven.' Ze drukt een kus op mijn wang. 'Dank je, dank je, dank je!' Daarna gaat ze weer braaf op haar stoel zitten.

Ik lach nog even om haar enthousiasme en ga dan rustig verder met eten. Dianne en Ian zie ik nog een paar blikken wisselen, maar commentaar geven ze niet meer op wat er zonet gebeurd is.

Wanneer alle borden leeg zijn, ruimen mijn nichtje en ik samen af en brengen we de afwas naar de keuken. Het is er geen chaos, zoals het bij mij thuis zou zijn bij een gelegenheid als deze. Integendeel. De gebruikte potten en pannen, borden en bestek liggen op mooi geordende stapels bij het aanrecht, klaar om afgewassen te worden op de meest efficiënte manier mogelijk.

Olivia neemt de afwas van mij over en legt alles waar ze denkt dat het hoort te liggen. 'Voor we teruggaan...' Ze leunt tegen het aanrecht aan, de mouwen van haar koningsblauwe trui opgerold. 'Waarom ben je van gedachte veranderd? Ik bedoel... ik snap dat je het niet wil zeggen tegen papa en mama, maar ik wil het wel graag weten.'

Ik leg mijn hand op de leuning van een stoel bij hun ontbijttafel, zodat ik niet omval wanneer ik mijn enkels kruis. Liv houdt haar donkerbruine ogen nog even op mij gericht, maar kijkt al snel naar haar handen.

'Midlifecrisis,' zeg ik schouderophalend.

Mijn nichtje barst in lachen uit. 'Oké, dat is waarschijnlijk het grappigste antwoord dat je had kunnen geven.'

'Bedankt voor de steun.' Ik grinnik, schud mijn hoofd en wrijf met mijn handpalmen over mijn oogleden. 'Het is zoals ik zei daarstraks: ik wil niet dat je niet het beste van jezelf kan geven op het FK.'

'En je wilt niet dat Marens atlete wint als je daar een stokje voor had kunnen steken. Dus eigenlijk gaat dit gewoon om die rare vete van jullie. Is die weer aangewakkerd op het PK? Is dat waarom je aan het rondzwerven was op de parking?' Ze kijkt me aan met een ondeugende twinkeling in haar ogen.

Ik trek mijn wenkbrauwen op en schud met mijn hoofd.

'Ooit moet je me wel eens vertellen wat er nu precies tussen jullie twee gebeurd is. Ik heb het namelijk opgezocht en ik vind alleen maar onzinnige verhalen over hoe jullie een geheime relatie hadden die stuk is gelopen in Beijing.'

Terugdenken aan de artikels die toen, in 2008 en ook nog een paar keer later, verschenen waren, doet mijn bloed nog steeds koken. We hadden ruzie in onze kamer in het olympische dorp de dag voor de finale, dus ja, we gingen elkaar nog meer uit de weg dan gewoonlijk tijdens de wedstrijd, maar om er dan zo'n belachelijk verhaal aan op te hangen is me toch een stapje te ver.

'Ik kan je verzekeren dat er nooit zo'n gevoelens in het spel zijn geweest. Ábsoluut niet. Trouwens, ik ben er vrij zeker van dat ze een vriendin had toen.'

'Tja, daarom ook de geheime relatie,' grijnst Olivia plagend. 'Jullie geven me zo'n Stony-vibes.'

'Stony-vibes?'

Liv wuift het weg. 'Iets met fanfictie.'

Ik frons. 'Oké dan. Heerlijk duidelijk ben je.' Ik zal het later dan wel even googlen, al betwijfel ik dat het me zal bevallen.

Terwijl mijn nichtje daar nog om lacht, hoor ik de bel van de voordeur gaan. Waarschijnlijk Dimitri die er eindelijk is.

'Tante?' Ik kijk weer naar Olivia, terwijl ik me alvast richting de eetkamer begeef. 'Nog eens bedankt dat je dit voor me wil doen. Ik apprecieer het echt. En ik ben er zeker van dat je het leuker gaat vinden dan je nu misschien denkt.'

Dat betwijfel ik, maar ik zal haar mooie roze bubbel maar niet doorprikken.