29 januari - Maren

Toen ik tegen Sam zei dat ik hulp nodig had met het terugwinnen van mijn vriendin is hij me beginnen uitlachen. Niet per se omdat ik zijn hulp nodig had, maar om de reden dat het stuk was gelopen. Hij kon niet geloven dat ik zoveel stress had om te zeggen dat ik een vriendin had en dat die kwam eten bij nieuwjaar. Hij pakte me vast en gaf me een heel stevige knuffel. Daarna zei ik hem dat we het hadden over Cassidy.

'Cassidy Konings?' antwoordde hij.

'Hoeveel Cassidy's denk je dat ik ken?' vroeg ik hem.

Daarna kreeg hij een niet weg te slagen glimlach op zijn gezicht. Hij gaf me nog een knuffel en zei me dat ik schattig was. Ik weet nog steeds niet waarom samen zijn met Cassidy samenhangt met schattig zijn, maar ik heb het maar laten gaan.

Hij was uiteindelijk degene die naar Maxine belde, nog voor ik Cassidy terug had gezien in het restaurant. Hij zette haar op speaker en zei dat ik haar iets moest vertellen. Het waren de meest ongemakkelijke twintig minuten van mijn leven, waarin ik alle details moest uitleggen van de afgelopen maanden.

Nu, twee weken later, weten alleen mijn ouders en Anna het nog niet, maar daar gaat het etentje vanavond normaal gezien verandering in brengen. Als Cassidy durft. Als ik durf.

'Mama!' roept Anna luidkeels.

Met een zachte kreun sta ik op van mijn bed. 'Waar ben je?' roep ik terug.

'Woonkamer! Er staat iemand voor de deur!'

Oké. Dat is Cassidy hopelijk. Ik weet niet hoe ik dit ga aanpakken. Misschien had ik beter advies gevraagd aan Gabrielle... hoe slecht onze relatie op dit moment dan ook is.

'Ik kom!' roep ik, net wanneer de bel gaat. Gelukkig weet Anna dat ze de deur niet open mag doen als er geen volwassene in de buurt is. Niet dat het zo erg zou zijn als ze Cassidy zou zien voor ik er ben, maar dat is niet het punt. Het punt is dat ik wil dat het perfect loopt en dat niemand iemand anders gaat haten. Cassidy is niet Ellen.

Zodra ik beneden kom, zie ik Anna al op en neer springen bij de deur. 'Wie is het?'

'Cassidy,' antwoord ik met een kleine glimlach. Ik steek de sleutel in het slot en draai hem al rond, maar doe de deur nog niet meteen open.

'Moeten we niet bijna naar oma en opa vertrekken?' vraagt mijn dochter.

Ik knik. 'Cassidy gaat mee.'

Anna's ogen lichten op. 'Kunnen we dan eindelijk een slaapfeestje doen vanavond?!'

Ik doe mijn best geen al te gek gezicht te trekken, maar ik weet dat het er waarschijnlijk niet al te overtuigend uitziet. 'Misschien kan je bij oma en opa blijven slapen vanavond. Dat is ook al lang geleden, toch?'

Anna knikt hevig, maar werpt me toch nog een twijfelende blik toe. 'Mag ik straks beslissen?'

Ik knik. 'Tuurlijk, lieve schat.'

Anna's blik gaat even naar de deur, voor ze me ernstig aankijkt. 'Zijn jullie vriendinnetjes nu?'

Voor twee tellen weet ik niet wat te doen of zeggen. Ik kan niet inschatten hoe ze erop zal reageren. Ik kan niet inschatten wat ze wil dat ik zeg.

Ik ga op mijn hurken zitten, zodat ik haar goed kan aankijken. Hopelijk blijft Cassidy nog even voor de deur staan. Misschien had ik dit gesprek moeten voeren voor mijn vriendin hier was.

'Zou je het erg vinden als Cassidy en ik vriendinnetjes zouden zijn?' vraag ik mijn dochter

Ze haalt haar schouders op. 'Cassidy is leuk.'

'Zeker?'

Ze knikt. 'Ze is niet Ellen. Ze raakt mijn spullen niet aan als ik het niet wil en ze kan Frans, maar op een leuke manier, niet zoals die andere vrouw, en ze ziet er cool uit en ze kan op van die hele hoge hakken stappen zonder te waggelen. Cassidy is leuk.'

Mijn mondhoeken krullen wat omhoog. Cassidy is niet Ellen. 'Je moet goed weten, Anna, dat ik zielsveel van je hou, oké?' Ze springt naar me toe om me al knikkend een knuffel te geven. 'Jij bent mijn nummer één, niemand anders. Of Cassidy nu mijn vriendin is of niet, voor jou doe ik altijd alles.'

Ze knikt nog en keer en hupst dan naar de deur. 'Als je nog lang gaat tetteren is ze weg.'

'Oké,' ik trek mijn wenkbrauwen naar haar op en sta weer op, 'het is niet omdat ik zeg dat ik alles voor je doe dat je brutaal moet worden. Nog zo'n zin en dan mag je je Nintendo hier laten vanavond.' Ik leg mijn hand al op de deurknop, maar wacht Anna's antwoord eerst nog even af.

'Ik ben lief,' zegt ze zo onschuldig mogelijk.

Ik lach zacht. 'Ja, meestal wel.' Daarna doe ik de deur open. Cassidy is tegen de vensterbank aan gaan zitten. Ze heeft weer een jurk aan tot aan haar enkels, een soberdere dan bij onze vorige date night. Die groene jurk toen was uitdagend geweest. De zwarte van vandaag straalt klasse en elegantie uit, net als haar kapsel en haar sieraden. Minder "ik wil je verleiden" en meer "ik wil je charmeren". Perfect geschikt voor een eerste ontmoeting met mijn ouders.

'Je zit er nog,' zeg ik opgelucht.

'Zolang heeft het niet geduurd.' Ze steekt haar telefoon weg en werpt me een kleine grijns toe. 'Plus het hielp dat ik het meeste door de deur heen kon horen.' Ze steekt een duim op naar Anna. 'Je hebt een heel luide stem als je roept.'

Anna springt op en neer. 'Ik weet het. Dat mag ik eigenlijk niet doen. Mam wordt er altijd heel kwaad om.'

'Ik ben er zeker van dat mam dat alleen zegt als je luid bent zonder reden,' ik leg een arm rond haar schouder, 'toch?'

Ze kijkt mokkend naar de grond, voor ze knikt. 'Oké, ja, misschien wel. Maar dan nog. Mam is veel strenger dan jij bent.'

Ik besluit er wijselijk niets op te zeggen. Ik weet dat ik vaak niet streng genoeg ben. Ik wil gewoon de weinige tijd die ik heb met haar niet verpesten door ruzie. In de vakanties, wanneer ik haar voor meer dan twee weken bij me heb, gedraag ik me meer als de ouder die Gabrielle wilt dat ik ben.

'Ga je schoenen maar aandoen,' zeg ik tegen Anna, terwijl ik kijk waar ik mijn hakken heb achtergelaten.

'Ze heeft wel heel veel energie,' merkt Cassidy geamuseerd op, zodra mijn dochter uit het zicht is verdwenen.

'Dat gaat nog iets worden als ze begint te puberen,' antwoord ik.

Mijn vriendin lacht zacht. 'Ik ben benieuwd.'

Mijn mondhoeken krullen wat omhoog. Ik voel me heel wanneer ik eraan denk dat ik de wereld niet meer in mijn eentje hoef te trotseren. Wat Gabrielle ook mijn kant op gooit, wat er ook fout loopt, ik ben er zeker van dat Cassidy er zal staan om me recht te houden. Al is het maar met ongevraagde commentaar.

Wanneer Anna al haar spullen heeft en ik ook klaar ben om te vertrekken, kruipen we met z'n allen mijn auto in. Cassidy heeft bloemen meegebracht voor mijn moeder en een doos met chocolaatjes voor mijn vader - zijn favoriete.

We zijn vijf minuten onderweg wanneer ik besef dat dit de eerste keer is dat we samen in de auto zitten. Cassidy tikt op een regelmatig tempo met haar voet tegen de vloer. Ik denk dat ze het niet leuk vindt dat ik rij, maar ze zegt er in ieder geval niets over. Gelukkig hebben we Anna die om de twee minuten een nieuw gesprek begint, omdat ze iets op de weg heeft zien liggen of iets anders haar aandacht heeft getrokken.

Wanneer we er bijna zijn, kijkt mijn vriendin met een milde blik opzij en fluistert ze: 'Is er nog iets wat ik moet weten? Onderwerpen die ik moet vermijden of dergelijke?'

Ik begin als automatisch te lachen, goed wetend dat het niet erg gepast is, maar ik kan het niet stoppen. 'Nee,' ik schud met mijn hoofd, 'helemaal niets.'

'Wat is er zo grappig aan?' vraagt Cassidy gepikeerd.

'Niets. Het is niet grappig. Ik vind het alleen erg dat je niet weet hoe een functionele familie werkt en dat je zo'n dingen moet vragen.'

'Ik vind het niet zo gek dat er onderwerpen zouden kunnen zijn die je liever niet aanhaalt.'

'Het is ook niet gek. Er zijn wel dingen waarover we het eigenlijk nooit hebben,' Gabrielle bijvoorbeeld, 'maar het is niet zo dat we er afspraken over hebben. Als er toch eens zo'n onderwerp op tafel wordt gegooid, dan doen we het er maar mee.'

Cassidy zwijgt weer.

Aan de pijnscheuten in mijn schouders merk ik dat ik te gespannen ben. Ik vind het niet leuk wanneer er stiltes als deze vallen. Stiltes waarin ik mezelf kan horen denken en Anna schunnige liedjes kan horen neuriën, waarvan ze niet eens weet waarover het nu precies gaat.

Ik haal voor een tel mijn aandacht van de weg en kijk mijn vriendin met een geruststellende blik aan. 'Ik wil niet zeggen dat je gevoelens over dingen als atletiek niet geldig zijn. Ik snap waarom je bij jouw thuis, in jouw situatie, wel nood hebt aan duidelijke grenzen,' ik glimlach nog even, 'maar ik wil niet dat je je daar zorgen over maakt bij mijn familie. Ze hebben misschien hun mening wel klaar, grotendeels dankzij mij, maar ze gaan je niet veroordelen. Ik ken geen twee mensen die zo goed grenzen respecteren als mijn ouders. Als ze iets aanhalen waarover je het niet wil hebben, moet je het maar zeggen en dan wordt er naar je geluisterd.'

'Oma en opa zijn geweldig!' beaamt Anna vanop de achterbank. 'Ik mag er zelfs rondlopen zonder sokken.'

Vanuit mijn ooghoek zie ik Cassidy's mondhoeken wat omhoog krullen. Ze antwoordt niet meer. Ik kan niet goed inschatten of ze nerveus is of benieuwd en of ze er überhaupt wel zin in heeft. Ze is een gesloten boek.

De rest van de weg vertelt Anna een paar verhaaltjes over haar vriendinnen en over een spelletje op haar Nintendo. Cassidy weet er meer over te zeggen dan ik, daar word ik onbewust weer vrolijker van.

Wanneer we aankomen bij mijn ouders pakt mijn dochter de bloemen en chocolaatjes vast. Ze wil ze ook niet meer aan Cassidy geven. 'Ik doe het wel,' zegt ze fier.

'Oké, doe jij het maar,' geeft mijn vriendin zonder morren toe.

Terwijl Anna al naar de deur sprint, met de cadeautjes in haar handen en haar veel te grote rugzak op haar rug, hou ik Cassidy nog even tegen.

Mijn vingers glijden in de hare en ik druk een kus op haar wang. 'Het wordt leuk. Beloofd.'

Ze grijnst klein. 'Je belooft wel veel de laatste tijd.'

'En ik kom ze altijd na,' knik ik zelfzeker.

'Klopt.'

'Ben je nerveus?'

Cassidy schudt met haar hoofd. 'Nee.'

'Echt?'

'Ja. Het komt goed. Ik denk dat ik het ergste al wel gehad heb met Gabrielle.'

Ik lach zacht. 'Ja, dat denk ik ook wel.'

Het blijft even stil, voor Cassidy me ernstig aankijkt en zegt: 'Ben jij nerveus?'

Ik schud met mijn hoofd, te snel.

'Je kan niet liegen, lieve schat,' lacht ze zacht. 'Het komt echt goed. Ik heb er alle vertrouwen in. Ik zal lief zijn. Poging tot.'

'O nee, alsjeblieft niet. Ik heb nachtmerries van een versie van jou die altijd lief doet,' grap ik.

Ze rolt geamuseerd met haar ogen. 'Goed. Dan niet. Dan maak ik je leven wel een hel. Met alle plezier,' grijnst ze.

'Dat weet ik.' Ik druk opnieuw een kus op haar wang en laat haar hand dan los, om haar voor te gaan naar de voordeur.

Mijn moeder komt open doen met een glimlach van oor tot oor. Voor ze iets tegen mij of tegen Cassidy kan zeggen, duwt Anna de bloemen omhoog.

'Voor jou!' roept ze.

'Heb je bloemen mee voor mij?' vraagt mijn moeder met een kleine lach.

Mijn dochter schudt met haar hoofd. 'Nee, Cassidy heeft bloemen voor je meegebracht.'

Wanneer mijn moeder naar Cassidy glimlacht en haar zegt dat dat heel vriendelijk van haar is, smelt mijn stress weg als sneeuw voor de zon. Ik had niets om me zorgen om te maken.