24 december - Cassidy

'Hoe laat komt je familie?' vraagt Maren, terwijl ze mijn haar achter mijn oor hangt - op een manier die er ongetwijfeld vreselijk uitziet.

Ze ligt half bovenop me en ik ben niet van plan haar van me af te duwen, dus blijf ik maar onbewogen liggen met mijn hand op haar naakte schouder en haar adem kietelend tegen mijn nek.

'Zeven uur ofzo. Hoe laat is het?' Ik kijk zelf al opzij naar mijn klok, voor ze de kans heeft gehad te antwoorden. 'Nog drie uur. Moet jij nog terug naar je werk of heb je vrijaf voor kerstavond?'

'Normaal zou ik gaan werken, maar Sam heeft beslist dit jaar alleen afhaalmaaltijden te doen voor kerst met een reserveringssysteem enzo, dus heeft 'ie mijn hulp niet nodig.' Haar mondhoeken krullen wat omhoog, terwijl ze me aankijkt.

Ik grijns klein. 'Tijd genoeg in dat geval.'

Een uur later sleep ik mezelf dan toch uit bed om te gaan douchen - zonder Maren, want anders ben ik straks nog een uur kwijt.

'Wat ga je doen vanavond nu je niet moet werken?' vraag ik door de badkamerdeur heen, wanneer ik me aan het aankleden ben.

'Waarschijnlijk warme hapjes eten voor de televisie. Anna is bij Gabrielle en de rest van mijn familie viert vanavond met hun gezin, dus ik heb niets beters te doen.'

Ik open mijn mond, sluit hem weer, open hem opnieuw en zeg uiteindelijk toch niets. De woorden "blijf anders hier" lagen op het puntje van mijn tong, maar het zou te raar zijn. Wat we dan ook aan het doen zijn, tot nu toe is het vooral veel seks geweest en misschien eens een filmpje of een diner, maar geen serieuze dingen. Eten met familie is een serieus ding.

23 dagen is niet genoeg voor serieuze dingen. Tenzij we niet tellen van de eerste kus, maar tellen vanaf het meer op elkaars zenuwen werken dan anders, dan zitten we denk ik al wel een tijdje goed.

'Maren?'

'Ja?'

'Moeten we het ongemakkelijke "hebben we nu een relatie"-praatje hebben of kunnen we dat skippen?' Ik trek mijn nette zwarte broek aan, niet heel elegant huppend op mijn ene been, terwijl ik de andere in de juiste broekspijp probeer te steken.

'Jij hebt daar meer ervaring mee dan ik. Hoeveel exen waren het ook alweer?'

Ik rol met mijn ogen, even vergetend dat ze dat natuurlijk niet kan zien. 'Zes, dank je wel voor de herinnering.'

Het blijft even stil aan de andere kant van de deur, dus duw ik hem maar open. Ik heb mijn kleren toch bijna allemaal aan en het is niet dat ze me ondertussen nog niet vaak genoeg zonder gezien heeft.

'Ben je nog van plan antwoord te geven op mijn vraag?' vraag ik, terwijl ik de knoopjes van mijn hemd vastmaak. Ik realiseer me halverwege dat ik een knoopje ben vergeten, dus begin ik nog maar eens opnieuw.

Maren heeft haar kleren inmiddels ook weer aangetrokken en zet zich nu, met haar ellebogen op haar bovenbenen, op mijn bed.'Ben jij nog van plan met andere mensen te slapen dan met mij?'

'Nee. Ben jij dat nog van plan?'

Ze lacht en schudt haar hoofd, alsof dat de beste grap is die ze in jaren heeft gehoord. 'Nee.'

'Dus? Is het goed dan?'

'Het is goed,' knikt ze, waarna ze weer opstaat en naar me toe loopt. 'Ik had er nog niks over gezegd, omdat jij zei dat je niet wilde dat ik je vroeg naar de emotionele kant, dus jij mag het zeggen.' Ze legt haar handen op de nog makkelijk bereikbare huid van mijn onderrug. 'Ik weet wat ik wil.'

'Regel één in het "hoe werkt Cassidy"-handboek stelt dat Cassidy nooit weet wat ze wilt.' Ik laat mijn knoopjes even voor wat ze zijn en haak mijn pinken in de lusjes van haar broek, om haar wat dichter naar me toe te trekken.

'Kan je me zo'n kopie bezorgen?' vraagt ze me, tussen twee korte kussen door.

'Als je wil blijven eten vanavond kan mijn broer je er één geven.' Oké, Cassidy, subtiel. Ik schraap mijn keel en laat haar broek weer los, zodat ik mijn hemd verder kan dichtknopen. 'Het hoeft niet natuurlijk. Ik heb er niks over gezegd tegen mijn familie. Ze zouden sowieso het nodige te zeggen hebben en ik denk niet dat je ze leuk zou vinden, behalve Olivia dan en Dimitri, o en Simon, dat is Livs vriend, maar mijn broer is nog erger dan ik ben en mijn papa bevindt zich op een heel ander niveau. Arrogante zak, je kent het wel. Dus misschien beter niet.'

Maren trekt haar wenkbrauwen op, op die onaantrekkelijke manier waar ik stilaan toch aan begin te wennen.

'En de prijs voor vaagste uitleg gaat naar Cassidy Konings! Die kan je mooi naast je zilveren medaille hangen.'

Ik klem mijn kaken op elkaar. 'Mijn zilveren medaille hangt niet,' zeg ik kort, waarna ik mijn hemd in mijn broek steek en ik me van haar wegdraai om me met mijn make-up bezig te kunnen houden.

Maren blijft maar wat in de deuropening hangen, terwijl ik met mijn gezicht bezig ben. Waarschijnlijk denkt ze dat ik niet doorheb dat ze naar me zit te kijken, maar ik laat haar maar. Als ik haar was en met mij in deze badkamer stond, zou ik ook de hele tijd naar mij kijken.

Wanneer ik klaar ben, draai ik me weer naar haar om. 'Als je toch wil komen vanavond moet je wel weten dat we in mijn familie de regel hebben om niet te praten over atletiek wanneer ik erbij ben. Niet dat ik denk dat je nog niet doorhad dat ik er niet over wil praten, maar het is iets waar ik heel veel waarde aan hecht en het gaat sowieso moeilijk zijn omdat mijn papa mijn grenzen niet respecteert en jij jij bent, maar ik denk dat het best op een vredige manier kan verlopen.' Het klinkt meer alsof ik mezelf aan het overtuigen ben dan haar.

'Cassidy,' zegt ze op een irritant zacht toontje, bijna medelijdend. 'Als je denkt dat het geen goed idee is dan heeft het niet veel zin om het te doen. Ik ben even gelukkig met ovenhapjes in de zetel. Ik hoef geen groots kerstdiner met veel mensen.'

Er is geen stukje van mijn brein dat dat gelooft. Maren is zo sociaal, zo'n familiemens. Ik kan me niet voorstellen dat ze er plezier uit zou halen om thuis alleen in die chaotische woonkamer van haar te zitten.

'Ik wil wel dat je komt,' besluit ik, zonder nog over mijn woorden na te denken.

Hoe meer ik erover nadenk, hoe vervelender ik lijk te worden. Ik zie overal altijd de fouten in en altijd de trauma's en altijd de slechte aflopen, maar dat is niet wat ik wil. Ik wil eens een avond met iemand kunnen praten die niet gemaakt is om commentaar op me te geven - Ian - of die niet de grond waarop ik loop aanbidt - Olivia - of die niet denkt dat ik een mislukking ben - papa.

'Ik wil wel dat je komt,' herhaal ik nog een keer, 'want het maakt niet uit wat ze ervan gaan zeggen of dat ik dan misschien toch over atletiek zal moeten praten. Oké, het maakt misschien wel uit, maar ik wil niet dat je alleen thuis zit, terwijl je hier zou kunnen zijn en zou kunnen praten met mensen en jij hebt zo'n fantastische mensenskills dat mijn familie je waarschijnlijk na twee woorden op handen en voeten draagt.'

'Ik ben wel heel ongemakkelijk met small talk,' zegt ze, waarna ze glimlacht. 'Je hebt me net een compliment gegeven. Ben je zeker dat je je wel goed voelt?' Ze komt wat dichter naar me toe en legt haar hand afwisselend op mijn voorhoofd en mijn wang. 'Je hebt het toch wat warm,' grapt ze.

'Komt door jou,' grijns ik.

'Goed.' Ze probeert een grijns, die me doet lachen.

'Dus, wat denk je ervan?'

'Ik weet het niet. Het is niet dat ik niet wil. Alleen thuis zijn is niet mijn favoriete kerstbesteding, maar met jouw familie erbij... Ik weet dat jij geen familiefavoriet bent bij mij thuis en ik kan me helemaal voorstellen hoe jouw ontmoeting met hen eruit zou zien, dus als mijn ontmoeting met die van jou daar ook maar een beetje op lijkt dan weet ik niet of ik daar klaar voor ben.'

Dat ik geen familiefavoriet ben bij haar thuis is niet de grootste verrassing. Ik kan niet één persoon opnoemen uit haar omgeving die me wel zou mogen. Alhoewel. Ik denk dat Anna me wel mag. Dat is al een belangrijke stap.

'Maren,' ik pak haar handen vast, 'één van de redenen waarom ik zo'n hekel aan je had was dat-' Ik haal diep adem en laat één van haar handen weer los om even met een vinger langs mijn wenkbrauw te kunnen strijken. 'Eén van mijn papa's lievelingsdreigementen was dat jij beter was dan ik. Hij kon uren roepen dat ik beter mijn best moest doen, dat jij me zou inhalen in de ranglijsten, dat jij het wereldrecord zou springen, dat jij-' Er zit een brok in mijn keel en mijn ogen vullen zich met tranen. Ik bijt op mijn lip en kijk naar het plafond tot ik weer helder kan denken. Wanneer mijn traanbuisjes weer in orde zijn, begint mijn buik te tintelen van schaamte. Ik zie geen andere oplossing dan grijnzen en mijn ex-rivale met een emotieloze blik aankijken. 'Ik denk niet dat je bang moet zijn dat ze je niet gaan mogen. Alle commentaar gaat gericht zijn op mij. Daar hoef jij je geen zorgen om te maken.'

'Ik was niet beter dan jij, dus wat voor een flauwekul is dat.'

Ik lach bitter. 'Het is heel lief dat je doet alsof, Maren, maar ik weet dat je maar al te graag wilde geloven dat je wel beter was dan ik. Al was het maar omdat mijn sprankelende persoonlijkheid zo in mijn voordeel sprak.'

'Natuurlijk wilde ik winnen. Ik zou pas een sukkel geweest zijn als ik aan mijn topsportcarrière was begonnen zonder een prijs te willen binnenslepen, maar,' ze omlijst mijn gezicht met haar handen, 'ik had lang niet zoveel talent als jij en wat iedereen ook zei, ja, mezelf inbegrepen, je deed wel je best.'

Er ligt zo'n oprechtheid in haar bruine ogen dat mijn traanbuisjes bijna weer beginnen te lekken.

Ze geeft me een zachte kus en blijft met haar voorhoofd tegen het mijne staan, profiterend van het feit dat ik eens geen hakken aan heb.

'Je kreeg altijd zo'n heel serieuze, geconcentreerde blik vanaf het moment dat het springen begon. Je kijkt altijd wel ernstig, maar op zo'n momenten was het toch net dat tikje anders. Je zette je stappen voor je aanloop, alsof je zo hebt leren stappen toen je een baby was en als je dan je stok oppakte dan leek er zo'n enorm zware last van je schouders te vallen. Je trok je nooit iets aan van wat andere mensen zeiden, behalve die keer in Beijing en dat spijt me zo, zo, zo erg.' Ze veegt één van mijn tranen van mijn wang met haar duim. 'Ik had nooit kunnen raden wat er in je hoofd omging en ik had geen conclusies mogen trekken zonder er het fijne van te weten. Ik had niet mogen doen alsof ik alles over je wist, want ik wist niks en ik weet eigenlijk nog steeds niet veel.'

Op een bepaald moment stoppen de woorden met registreren. Ik hoor ze wel, ik herhaal ze ook in mijn hoofd, opnieuw en opnieuw, en ik weet dat er meer en meer tranen over mijn wangen rollen, maar ik kan er niet over nadenken. Ik sta hier maar gewoon ongecontroleerd te huilen.

'Verdorie, nu moet ik mijn make-up opnieuw doen,' mompel ik, terwijl Maren me omhelst en ik mijn hoofd tegen haar nek aan druk.

We blijven zo nog een tijdje staan, tot mijn ogen weer droog zijn en de klok zegt dat mijn soort van nieuwe vriendin maar eens moet vertrekken, want anders is ze nooit meer op tijd terug.

'Komt helemaal goed,' zeg ik, wanneer ik in de deuropening van de voordeur sta en Maren op het punt staat haar auto in te stappen.

'Wat?' vraagt ze.

'Vanavond. Komt helemaal goed.'

'Komt helemaal goed,' herhaalt ze met een ferme hoofdknik.

Wanneer haar auto in de verte verdwenen is, bal ik mijn handen tot vuisten en blijf ik nog even zo staan. De lucht prikt ijskoud in mijn wangen en mijn buik lijkt te dienen als speldenkussen voor tienduizend naalden.

Het komt goed. Echt waar. Helemaal goed. Het is maar mijn papa. Niets om me zorgen om te maken. 

Echt niet.