28 november - Cassidy

Hallo

Ben je dichtbij

Ik frons naar mijn telefoonscherm. Maren had me niets meer gestuurd na ons korte gesprek over haar atletiekvriendjes. Nu dit.

Mild geïrriteerd tik ik met mijn vingers op de armleuning van mijn bank. Mijn Playstation 4 controller schijnt wit licht op mijn hand, dan weer wel en dan weer niet.

Waarom zou ik dichtbij zijn? typ ik. Ik verwijder het meteen weer.

Waarom?

Ik leg mijn telefoon met het scherm naar beneden naast de plant op een bijzettafel. Ik pak mijn controller weer op. Ik moet nog mensen neerschieten.

Het duurt geen twee minuten voor ik de vertrouwde ping weer hoor. Ik blijf naar mijn televisie kijken. Overwatch is belangrijker. Overwatch is belangrijker.

Mijn deathmatch gaat tergend langzaam voorbij, terwijl ik af en toe een blik op mijn telefoon werp. Ik word vierde. Mijn controller vliegt naar de andere kant van de zetel.

Mama en mam hebben ruzie gemaakt

Wacht. Wat?

Maren?

Anna

O. Het kind.

Ik hoor een nieuwe deathmatch beginnen en grijp snel naar mijn controller, om geen kostbare tijd te verliezen. Het potje gaat beter dit keer. Ik word tweede. Wat een andere held en een beetje concentratie wel niet kan doen.

Waar is je mama?

Aan het rijden, gevolgd door Wil je naar mijn huis komen

Dat wil je mama vast niet

Mama moet werken in de namiddag

Ik laat me wat meer onderuit zakken in de kussens en zet mijn spel nu dan toch weer op pauze. Ik staar een tijdje naar mijn scherm, mijn vingers zwevend over de toetsen.

Vraag het haar eerst

Ik wacht een paar minuten, maar er komt geen antwoord meer. Ik neem aan dat ze het aan het vragen is. Waar is de tijd gebleven dat kinderen brieven moesten sturen als ze wilden communiceren?

Mijn telefoon wordt weer vervangen door mijn controller en ik zet een nieuw spelletje op. Nog eentje, dan zet ik het af. Ik geraak tot in de helft voor ik gebeld word, maar als ik Marens naam zie staan, besluit ik dat ik dit spelletje nog wel even kan afmaken.

Het duurt nog een paar minuten. Ik win. Wanneer ik terugbel, neemt ze vrijwel meteen op.

'Sorry voor Anna.'

'Je moet geen sorry zeggen tegen mij.'

Het blijft even stil aan de andere kant.

'O, oké. Maar toch. Ik had niet verwacht dat ze naar iemand zou sturen, laat staan naar jou. Ze was naar iets met Olaf aan het kijken.'

'Olaf?'

'Cassidy, meen je het?' Ik hoor haar zacht lachen. 'Frozen?'

'Juist, nu je het zegt.' Ik kijk naar mijn nagels. 'Dus, je bent werken in de namiddag?'

'Ja, maar je hoeft niet langs te komen. Je hebt vast betere dingen te doen en Vie gaat op Anna letten, dus komt goed. Ik belde alleen om me te verontschuldigen.'

Hoe hard ik ook mijn best doe, ik kan het niet laten te lachen. 'Vie gaat op Anna letten? Vie is niet eens verstaanbaar met dat dikke accent van haar. Sinds wanneer zijn jullie trouwens zo'n goede vrienden? Hoort ze niet in Frankrijk te zitten?'

'Sinds wanneer kan dat jou iets schelen?' vraagt ze scherp.

Ik rol met mijn ogen. 'Sinds Anna mij blijkbaar de beste optie vond om haar gezelschap te houden, maar als je haar liever achterlaat bij Vie...'

'Weet je dat je irritant bent?'

'Uiteraard. Van hetzelfde voor jou.'

'Anna is onder de impressie dat we vrienden zijn, weet je? Ik weet niet wat je tegen haar gezegd hebt toen op dat feestje...'

Ik antwoord er niet op. Ik weet niet wat ze denkt dat ik gezegd heb, maar ik heb in ieder geval nooit gezegd dat we vrienden zijn - toch niet dat ik me kan herinneren. Ik denk ook niet dat we vrienden zijn.

Vrienden zouden niet zeggen dat je het niet verdient om te winnen. Of zouden zich er nadien voor verontschuldigen. Maar niet-vrienden zouden je ook niet op hun bank laten slapen nadat ze je gin tonic hebben gevoerd.

Na een ongemakkelijke stilte gaat Maren verder: 'Kan ik haar ook naar bij jou brengen? Ik denk niet dat het een goed idee is als jij en Vie een hele namiddag samen doorbrengen.'

Mijn mondhoeken krullen zich in een speelse grijns. 'Waarom niet? Hartstikke gezellig.'

'Nee. Dan heb ik geen huis meer straks.'

'Prima. Ik stuur je mijn adres wel.' Het komt eruit zonder dat ik er verder nog over moet nadenken. Ik knijp mijn ogen dicht. Wat wil ik hiermee bereiken?

'Prima.' Ze zucht zacht. 'Hoe ga ik dit nu uitleggen aan Vie?'

'Als ik jou was zou ik het haar niet zeggen. Straks denkt ze nog dat je overgelopen bent. Dan willen je vrienden misschien nooit meer met je praten.'

'Ik heb gezegd dat je best lief bent wanneer je bij Olivia bent, dus misschien gaan ze het wel geloven als je ook lief bent bij Anna.' Het klinkt alsof ze halverwege haar zin al spijt heeft van haar woorden.

'Altijd fijn om te weten dat ik een geliefd gespreksonderwerp ben.'

'Je moest eens weten,' mompelt ze, waarschijnlijk in de hoop dat ik het niet zou verstaan.

We bespreken nog wat praktische zaken - uren en maaltijden en dergelijke saaie maar belangrijke zaken.

Wanneer ik mijn telefoon weer aan de kant heb gelegd, kijk ik om me heen. Alles ziet er schoon uit, op een klein stapeltje films en games bij de tv na. Die zal ik zo nog wel even opruimen.

Tegen de tijd dat ik de deurbel hoor gaan, heb ik de films weer op alle juiste plaatsen teruggestoken en heb ik ook mijn games weer op volgorde van meeste gebruik gezet - waarbij ik een tijdje naar Assassin's Creed Odyssey en Valhalla heb gestaard, omdat ik niet kon beslissen welke eerst moest.

Ik prul nog wat met een bloempot die een beetje te veel naar rechts staat, voor ik de deur ga opendoen.

Maren zie ik het eerst. Ze ziet er moe uit. Wanneer ziet ze er eigenlijk niet moe uit tegenwoordig? Ik vraag me af of dat met haar ex te maken heeft of met nog meer dan dat. Ik ga haar er niet naar vragen.

'Cassidy!' roept de kleine veel te enthousiast. Ze springt een keer op en neer, daarbij maar een beetje tegengehouden door Marens handen op haar schouders. 'Je hebt een heel groot huis! Heb je veel geld? Is het binnen ook zo groot?'

'Anna,' zegt Maren streng, 'geen onbeleefde vragen stellen en kan je alsjeblieft een beetje rustiger zijn?'

'Het is binnen ook zo groot,' beaam ik, terwijl ik de deur iets groter opendoe, 'en het kan ook wel wat stuitergedrag aan. Mijn neefje was ook een wildebras toen hij nog klein was.'

Anna tuit haar lippen en schudt dan met haar hoofd. 'Ik ben geen wildebras.'

Maren lacht en aait over haar hoofd. 'Nee, echt niet.'

'Nee, echt niet,' herhaalt het meisje lief.

Mijn mondhoeken krullen wat omhoog, terwijl ik me buk zodat ik op mijn hurken zit. 'Wil je het huis al gaan verkennen? Dan praat ik nog even met je mama.'

Ze knikt enthousiast en springt al naar voor, maar blijft dan toch staan en draait zich naar Maren toe met een vragende blik.

Laatstgenoemde zegt: 'Braaf zijn, niks kapot maken, niets doen wat je thuis ook niet zou doen-'

'Ik weet het, mama. Komt goed! Je krijgt me heelhuids terug vanavond.' Ze glimlacht nog even breed en spurt dan de gang door.

Ik ga weer rechtop staan. 'Niet naar boven gaan en niet aan de planten komen!' roep ik haar na.

'Oké!' krijg ik nog terug van in de verte. Geen idee waar ze zo snel heen gelopen is, ik zie haar al niet meer.

Wanneer ik me naar Maren draai, kijken we elkaar voor enkele tellen gewoon aan.

'Je hebt echt een heel groot huis,' zegt ze.

'Dat weet ik.'

'Vie is verontwaardigd.'

'Viel te verwachten.' Ik leun wat tegen de deur aan - niet met mijn volle gewicht, meer met mijn hand, zodat ik er wat mee kan doen. 'Wat heb je gezegd?'

'Dat ze liever naar mijn zus wilde gaan.'

Dat viel ook te verwachten. Toch had een klein stukje van mij gehoopt dat ze de waarheid zou gezegd hebben. Ik weet niet waarom ik verwacht dat Marens mening over mij nog zal veranderen. Ik weet niet waarom dat me überhaupt kan schelen. Maar het zou wel fijn zijn als er eens iemand was die mijn kant koos in plaats van zich tegen me te keren.

'En ze blijft dan hier eten vanavond?'

Maren knikt. 'Sorry dat je nu al die moeite gaat doen. Het was niet- het is gewoon-' Ze wrijft met twee vingers door haar ogen, terwijl ze een half ingehouden zucht slaakt. 'Gabrielle en ik komen meestal nog best goed overeen, maar soms ja, soms niet en het was niet de bedoeling-'

'Niet de bedoeling dat ze het zou horen? Ja, dat heb ik vaker gehoord.' Ik glimlach, maar ik weet dat het er niet gemeend uitziet, dus duw ik mijn mondhoeken maar weer naar beneden. 'Kijk, Maren, je hoeft het me echt niet uit te leggen. Mijn ouders zijn gescheiden, ik weet hoe het gaat. Anna en ik gaan het super leuk hebben en dan kom je haar straks weer halen en dan is ze al helemaal vergeten dat jij ooit ruzie hebt gemaakt met je ex, oké?'

Maren trekt kort een wenkbrauw op, maar knikt dan. 'Oké.' Ze kijkt langs me heen de gang door voor ze me weer aankijkt. 'Nu zijn we weer even. Ik heb je gin tonics gevoerd en je op mijn bank laten slapen, dus nu mag jij Anna opbeuren. Goede deal.'

Nu trek ik mijn wenkbrauwen op. 'Ik heb een half uur gereden om jou te komen troosten, die gin tonics en die bank waren al mijn betaling voor die rit.'

Ze opent haar mond wat, maar zegt niets meer.

Ik kijk haar uitdagend aan. Te uitdagend. Ik kan het niet laten.

'Wat wil je hier dan voor terug?'

'Niks. Ik doe het voor Anna.'

Ze kijkt me ongelovig aan. 'Wat kan Anna jou schelen? Je hebt één keer met haar gepraat.'

Natuurlijk heeft ze een punt, maar dat kan ik niet zeggen. Ik haal mijn schouders op. 'Ze is schattig.' Ik kijk op mijn horloge. 'Moet jij trouwens niet naar je werk vertrekken? Je moet nog een half uur terug.'

'Twintig minuten, het restaurant is hier dichterbij dan mijn huis.'

'Twintig minuten dan. Veel plezier en tot straks,' zeg ik met een kleine, opnieuw niet gemeende glimlach, terwijl ik de deur al begin te sluiten.

'Cassidy,' ze steekt haar voet tussen de deur, 'sorry, van je ouders, sorry dat ik haar dit aan doe en dank je wel dat je op haar wil letten.' Het oprechte en de rauwe emotie in haar ogen is als een messteek in mijn hart.

Ik knik. 'Het maakt niet uit. Je moet je ook niet verontschuldigen tegen mij, dat zei ik aan de telefoon ook al. En ik doe het met plezier.'

Ze lijkt enigszins opgelucht. Een kleine glimlach siert haar lippen weer.

Ik vraag me af hoe het zou zijn om haar een afscheidskus te geven voor ze vertrekt. In plaats daarvan steek ik mijn hand nog even op. 'Tot straks.'

'Tot straks,' hoor ik haar nog zeggen, voor ze zich omdraait en ik de deur dichttrek.

Nu die kleine gaan zoeken.

'Anna?' vraag ik een paar keer, terwijl ik door de gang richting de woonkamer loop. Ik passeer mijn kleine "bibliotheek", mijn work-outkamer en het benedentoilet, maar daar is ze niet te vinden. In de keuken is ze ook niet.

'Ik ben hier!' hoor ik haar roepen vanuit de woonkamer. 'Je hebt zoveel spelletjes, ik ben er jaloers op!'

O nee, mijn arme gamecollectie. Laat het de Nintendokast zijn. Laat het de Nintendokast zijn. Ik denk niet dat Maren het zo fijn gaat vinden als Anna opeens weet wat Call of Duty of GTA is, om er maar een paar te noemen.

'Kunnen we Mario Kart spelen? Ik heb het nog nooit gespeeld met iemand anders, dus ik weet niet of ik er eigenlijk wel goed in ben,' ze kijkt op wanneer ik in de deuropening verschijn, 'maar ik win altijd tegen de andere mannetjes, dus ik denk dat ik ook wel kan winnen tegen jou.'

Anna heeft zich op haar knieën naast de lade met Nintendo Switch spelletjes gezet. Het is een grote hokjeskast tegen de achterste muur van de woonkamer, omringd door planten en makkelijk te bereiken als ik een andere game in mijn Playstation of Switch wil steken.

'Denk je dat?' vraag ik met een plagende grijns.

Ze knikt een paar keer, mijn grijns kopiërend. 'Dat denk ik, ja. Misschien kan ik mama dan wel zover krijgen om het ook eens met me te spelen als ik het nu met jou speel. Dan moet ik wel zo'n grote Switch vragen voor kerstmis, want met de Lite kan je niet op de tv spelen. Of mama en ik moeten eens samen naar hier komen en dan kunnen we alle drie spelen!'

Ik lach zacht. 'Ik denk niet dat dat gaat gebeuren, maar je enthousiasme is aanstekelijk.' Wanneer ik langs mijn televisie passeer, zet ik hem alvast aan en druk ik ook al op de aan-knop van mijn Switch. 'Kies maar een spel en steek het er maar in.'

'Mario Kart!' besluit ze, nadat ze alle spelletjes grondig bestudeerd heeft. Ze loopt met het hoesje naar de console toe, terwijl ik de kast dicht schuif.

Niet veel later zitten we naast elkaar op de bank, met dekentjes, mokken warme chocomelk en ieder een controller in de hand - ik moest haar nog uitleggen hoe dat werkt, maar ze is een snelle leerling.

'Ik heb jullie gehoord,' begint ze, in het midden van een race die ik haar laat winnen, 'bij de deur net. Toen mama zei dat het niet de bedoeling was dat ik het hoorde en jij zei dat jouw ouders ook gescheiden zijn. Wil je erover praten?'

Wil ik erover praten? Er heeft nog nooit iemand gevraagd of ik daarover wil praten. Zelfs Ian niet. Die leek het altijd allemaal wel prima te vinden. Het is niet omdat ik al dertig was en ik het mijlenver zag aankomen, dat het oké was. Het is niet dat ik mezelf er niet de schuld voor gaf, omdat ik al volwassen was.

'Mijn ouders zijn gescheiden toen ik al oud was, dus het maakt niet zoveel uit. Wil jij erover praten?'

'Maakten ze veel ruzie?'

'Mijn ouders?' Ik gooi een rood schild haar kant op, wetende dat de banaan achter haar wagentje het zal stoppen. 'Ze waren altijd wel tegen elkaar aan het roepen over iets, meestal ging het over mij. Mijn mama en papa wilden allebei heel graag dat ik goed zou presteren in de atletiek, maar ze hadden er allebei andere ideeën over en als de één iets zei, was dat nooit goed genoeg voor de ander.'

'Mama en mam maakten vroeger ook altijd ruzie over atletiek. En over jou. Ik was nog maar klein toen, voor ze gescheiden zijn. Ik was vier, denk ik. Ze denken dat ik er niets meer over weet, maar ik weet nog wel een paar dingen.' Ik krijg een blauw schild op mijn dak en ze steekt me weer voorbij. 'Ik weet niet meer wat ze zeiden over jou, maar ik kan me wel die ene foto herinneren met jou, die op HAC hangt. Daar maakten ze ruzie over. En mam heeft een hekel aan atletiek. Ik snap niet waarom.' Ze haalt haar schouders op.

'Misschien heeft ze er slechte herinneringen aan?'

'Misschien wel.'

Ik laat haar de volgende routes kiezen. 'Waarom heb je mij een berichtje gestuurd daarstraks?'

Ze haalt haar schouders opnieuw op en geeft geen antwoord.

Ik besluit er niet over door te vragen. In stilte - op de nodige strijdcommentaren na - maken we ons kampioenschap af. Anna wint en ik kan haar ego bijna de kamer voelen vullen. Misschien was het toch niet zo'n goed idee om haar te laten winnen.

Ik ga onze mokken opnieuw vullen met warme chocomelk. Wanneer ik de woonkamer weer inkom, zie ik Anna met haar knieën tegen haar aan zitten. Ze heeft tranen in haar ogen.

Snel zet ik de mokken op één van de bijzettafeltjes neer en ga ik naast haar zitten.

Ik steek mijn armen een klein beetje uit, maar raak haar niet aan. Ze kruipt vanzelf tegen me aan en slaat haar armen stevig om mijn middel heen, terwijl ze tegen mijn trui aan snikt. 'Ik wil niet dat ze ruzie maken om mij. Ik wil niet dat het mijn schuld is dat mama zo moe is en dat mam niet meer blij is. Ik wil niet dat het mijn schuld is.'

Het was een heel dom idee om haar hierheen te laten komen. Dat besef ik nu pas ten volste. Ik heb geen idee hoe ik dit moet aanpakken.

'Hé, hé, Anna,' zeg ik zacht, terwijl ik ervoor probeer te zorgen dat ze me aankijkt. 'Hé, het is niet jouw schuld, oké? Het is absoluut niet jouw schuld. Je mama's houden ontzettend veel van je, allebei, en de dingen die ze doormaken nu hebben niets met jou te maken, oké? Jij bent zonder twijfel de enige persoon die hen echt gelukkig maakt.'

'Echt?' Ze kijkt me aan met haar grote, betraande ogen.

Ik knik en glimlach klein. 'Echt. Er zullen altijd dagen zijn waarop het minder goed gaat. Heb jij nog nooit ruzie gehad met je vrienden op school?'

Ze denkt even na en knikt dan een paar keer. 'Jawel. Vorige week nog met Kim. Ze zei dat ze me getikt had, maar dat was niet zo en toen moest ik hem zijn, terwijl zij hem eigenlijk nog was.'

Het duurt een pijnlijk lange tijd voor ik doorheb dat het over tikkertje gaat.

'Maar jullie zijn nu weer vrienden, toch?'

Ze knikt opnieuw, sneller dit keer. 'Ja. We hebben sorry gezegd en toen heb ik een paar van haar letterkoekjes gekregen en toen was het weer goed.'

'Mooi zo. Zo hoort het ook.'

'Heb jij ooit ruzie gemaakt met iemand?'

Ik schud met mijn hoofd. 'Nog nooit.'

'Dat geloof ik niet!'

'Geloof je dat niet?'

'Nee.' Ze schudt een paar keer stevig met haar hoofd.

Onschuldig steek ik mijn handen op in overgave. 'Oké, ik geef het toe. Ik heb wel eens ruziegemaakt met mijn broer toen we klein waren en met mijn mama en met mijn papa en met-'

'Met heel veel mensen dus. Ik maak ook soms ruzie met mam, veel meer dan met mama. En met Ellen. En met de kat van de buren. Die krabt me altijd als ik hem wil aaien. Hij wil door iedereen aangeraakt worden behalve door mij. Het is niet eerlijk.'

Ik lach zacht en zij begint ook weer te lachen.

Ze wil een nieuwe race opstarten, dus dat doen we ook.

Dit keer hoef ik haar niet te laten winnen. Het racen gebeurt op automatische piloot, terwijl ik mijn gedachten de vrije loop laat.

Ik denk niet dat Maren en haar ex te vergelijken vallen met mijn ouders. Maren houdt zoveel van haar dochter. Maren zou alles voor haar doen. Dat kan ik alleen al zien aan de manier waarop ze naar haar kijkt en de hoeveelheid foto's die bij haar thuis aan de muren hangt. Ik denk niet dat Maren ooit intentioneel iets zou doen wat niet het beste is voor Anna.

Ik denk niet dat Maren zo'n slecht mens is.

En misschien, heel misschien, was onze ruzie in Beijing iets wat is opgeblazen in mijn hoofd door alles wat erna gebeurd is, door mijn ouders.

'Anna?'

'Ja?'

'Kan je tegen je mama zeggen wat je tegen mij zei? Over die ruzie met Kim en de letterkoekjes?'

Ze knikt.

'En wil je erbij zeggen dat je het van mij moest zeggen?'

'Aye, aye, kapitein.'

Nu alleen hopen dat ze de boodschap niet verkeerd opvat.