Waarin Tess de controle verliest

"Hier is het!" riep Storm.

Ik keek om me heen. Het stadje was klein en knus, vol houten gebouwtjes met groene daken. Dit gebouw was het grootst van alles wat we hadden gezien. Een brede trap leidde naar de veranda van donker eikenhout. De daken krulden om en hingen vol gele en groene lampionnen.

Het begon al bijna avond te worden. Achter het gebouw kleurde de hemel roze en rood en gloeiden de wolken goud op. Ik zag een glimp van de zee.

Bij de deur stond een wat oudere vrouw. Ik hees zenuwachtig mijn tas een stukje hoger op mijn schouder en volgde met rechte rug Kyo, die resoluut de veranda opstapte.

De vrouw bekeek mij en Kyo en de hele groep achter ons met een scherpe blik. Haar ogen waren felgroen. Ze droeg een kimono die om haar buik spande en tevergeefs probeerde haar nogal flinke omvang te verbergen. Haar stem was verrassend hoog toen ze zei: "Maak de hond daar maar vast. Kaartjes graag."

Kaartjes?

"Kaartjes?" herhaalde Kyo.

Achter me hoorde ik Tess iets tegen Storm fluisteren en ze allebei gniffelen. "Jongens, kaartjes?" zei Kyo indringend.
Tess hief ontwapenend haar handen op. De enorme mouwen van haar kimono flapperden. Ze zag er schitterend uit. "Ik heb geen kaartjes, Kyo. Kom, Spikey." Ze bond de blaffende Spike met zijn riem vast aan een ring in de houten muur.

Ik voelde de achterdochtige blik van de vrouw op me branden. Wat bedoelde ze in spiritsnaam met kaartjes? Ik keek haar vlug aan en ineens gloeide ze op.

Mijn handen reageerden voordat ik het goed kon overdenken. Ik greep haar pols waar de chi knetterde, felgroen verblindend-

Ze zijn duidelijk niet van hier. Moet ik ze binnenlaten? Hebben ze dat affiche wel bij zich?

Het was gewoon het affiche.

De vrouw keek me verbaasd aan. "Wat is er?"

Mijn wangen wilden branden, maar ik wist het op miraculeuze wijze te stoppen. "Ik... bekeek uw kimono. De stof is werkelijk prachtig. Echte zijde?"

Verward opende ze haar mond. "Bedankt. En... de kaartjes?"

"Tess, die had jij toch?" Ik draaide me om naar Tess. "In je tas."

"Oh ja!" riep Tess uit, maar haar blik zei nog steeds: "Ben je helemaal van de pot gerukt?"

Mijn kimono ruiste terwijl ik naar haar toe liep en gebaarde naar haar tas. Ze opende hem en ik groef er even in rond. Tot mijn immense opluchting voelde ik het papier van het affiche. Vlug trok ik hem tevoorschijn en zei stralend: "Alstublieft, mevrouw!"

Haar houding relaxte. "Dankjewel. Je bent een charmante jongedame, jij." Ze glimlachte breed waardoor haar ronde gezicht oplichtte. "Wiens partner ben je?"

Wat voor vraag was dat nou?

"De mijne," zei Kyo ineens. Hij lachte innemend naar de vrouw en legde kalm zijn arm over mijn schouder. Ik voelde zijn warmte en de elektriciteit suisde door mijn aderen. Dit keer merkte ik dat mijn wangen wel begonnen te kleuren.
Ik kon niets anders dan meespelen. Ik keek verlegen op naar hem en giechelde.

"Wat een heerlijk stel," lachte de vrouw hartelijk. "Twee schoonheden. Nou, hop, naar binnen jullie. En neem je vrienden mee."

Het voelde onnatuurlijk om zo aangesproken te worden, aangesproken te worden als het kind dat ik eruit zag en niet als prinses of gelijkwaardige. Ik gooide mijn bruin geverfde haar - vermomming - over mijn schouder en liep onzeker met Kyo mee. Zijn arm was zwaar op mijn schouder. Mijn lippenstift proefde vreemd. In de Waternatie had ik nooit zulke heftige rode kleuren op. Het voelde kitscherig.

Iets sneller dan ik normaal gedaan zou hebben liepen Kyo en ik naar de grote schuifdeuren en gingen de zaal binnen. Tess en Storm waren ondertussen allebei een beetje rood van het inhouden van hun lach. De seconde dat we uit het zicht van de vrouw waren gierde Tess het uit.

Ik keek haar met felrode wangen aan. "Tess!"

De zaal was nog redelijk leeg, en Tess' gelach was duidelijk hoorbaar. Kyo liet me los en keek Tess  geïrriteerd aan. Ook zijn wangen leken roder dan normaal, maar dat kon ook het licht zijn.

"Waarom deed je dat?" vroeg Yoru voorzichtig aan Kyo. Ze had haar elegante wijde broek van de luchtige stof aan en zag er heel volwassen uit. Haar zachte ogen namen de omgeving waakzaam op.

"Waarom niet?" antwoordde hij vlot. Ineens zag ik een glimp van de oude Kyo. Die zou het doen gewoon omdat. Omdat hij het leuk vond om te doen wat in hem opkwam. Omdat hij impulsief was.

Fu tikte me aan. "Cassandra. Hoe wist je dat de vrouw het affiche bedoelde?"

Storms mond viel open. "Was dat het gedachtenlezen waar je het over had in Fuquan?"

Ik knikte alleen maar. Mijn keel kneep dicht toen ik Yoru's uitdrukking zag. "Gedachtenlezen?" vroeg ze ongelovig.

"Ja, gedachtenlezen," beaamde Tess trots. "Mijn gedachten heeft ze ook een keer gelezen, maar daarna lukte het niet opnieuw."

"Het gaat niet op commando," zei ik schor. Ik slikte.

Fu keek me nogal geschokt aan. "Hoe is dat mogelijk, dat gedachtelezen?" Ineens zag ik iets van nieuwsgierigheid in zijn ogen. "Waarom kun je dat? Heeft het te maken met het watersturen?"

"Ik denk het wel." Ik streek mijn kimono glad. "Mijn theorie was, dat ik met behulp van mijn connectie met het water iemands chi kan volgen. Zoals ik doe bij het helen. Alleen dan kom ik bij iemands gedachten."

"Cool." Kyo leek niet onder de indruk. "Maar waarom kun je het dan niet op bevel?"

Ik werd gered door Tess. "Gebraden eend!" krijste ze. "Daar, bij het buffet!" Haar hand greep mijn arm als een bankschroef en ze sleurde mij en Yoru mee naar de lange tafel die vol stond met lekkernijen. In het midden pronkte een gebraden eend, knapperig en goudbruin.

Tess zuchtte dromerig. "Oh jongens, kijk nou toch! Perfectie!" Ze keek bliksemsnel op. "Waar is een bord?"

Ik grinnikte terwijl Tess op zoek ging naar een bord. Yoru stond stilletjes naast me. Ze leek een beetje overdonderd door alles.

De zaal was ruim, met een gepolijste houten vloer. Aan de balken van het plafond hingen gele en groene lampionnen. De vloer was helemaal leeg, behalve het buffet waar wij nu stonden, dat tegen een muur was geschoven. Aan de overkant van de zaal was de muur open en het dak gesteund door palen. We keken uit op een kleine tuin met bonsaibomen en een glanzend meertje.

In het midden van de zaal begon het aantal mensen te groeien. Ze dansten of praatten met een drankje. Allemaal hadden ze groene en gele en zachtbruine kleding aan, versierd met gouden randjes. Rokken zwierden en stemmen lachten. In de hoek zag ik de jongens nog staan, vlakbij een band die langzame, relaxte muziek speelde.

"Het is zo mooi," zei ik zacht tegen Yoru.

"Ja..." zei Yoru twijfelend. Ze stond een beetje ineengekrompen en nam de hele zaal bijna angstvallig op, al leek ze dat zelf niet door te hebben. Ze zag de mensen heel anders dan ik, waarschijnlijk. Ze zag ze als een bedreiging voor haar en Fu in plaats van de veelzijdige, interessante groep mensen die ik zag. Ze was bang dat ze haar zouden aanvallen, pesten, kwetsen, verstoten. Maar zag ze niet dat dat juist gebeurde als ze zich zo wantrouwig gedroeg?

Als je mensen niet behandelde als vijanden, behandelden ze jou ook niet als vijanden. Dat was wat ik in mijn korte leventje had geleerd.

Ik keek haar geruststellend aan. Ik wilde haar op haar gemak krijgen. Hoe afschuwelijk moest ze dit wel niet vinden!

"Hey, girls!" Tess kwam op ons af rennen, haar stappen klein in de belemmerende kimono. "Kijk wat ik heb!" Haar lippen aflikkend kwam ze bij ons staan. In haar handen had ze een bord met een groot stuk eend. "Willen jullie ook wat? Het is echt heerlijk!"

"Lekker!" zei ik enthousiast. Ik plukte een stukje eend met mijn vingers van haar bord. Niemand had het gelukkig gezien.
Yoru schudde alleen maar haar hoofd en keek verloren in het rond.

Ik keek haar warm aan. "Misschien moet je met Fu dansen?" opperde ik. De enige bij wie Yoru zich echt op haar gemak voelde. Yoru knikte zonder woorden en wilde weglopen, maar Tess greep haar arm. Inwendig kreunde ik.

"Nee, Yoru," zei Tess bestraffend. "Nee, nee, nee. Jij blijft nog even bij ons en gaat genieten van dit feest."

Yoru's ogen werden groot. Haar stem was bijna niet hoorbaar. "Moet dat?"

"Yep!" zei Tess opgewekt.

Yoru's schouders zakten tien centimeter naar beneden. Waarom waren we ook alweer naar dit feest meegegaan? Dit was pure marteling voor Yoru en Fu. De enigen die hier echt plezier uit haalden waren Tess, Storm en Kyo.

Tess sprong met stralende ogen op en neer. "Ik ben benieuwd of iemand ons te dansen vraagt!"

Ik schudde mijn hoofd. "Vast niet. Niemand kent ons hier."

"Oh!" riep Tess uit. "Kijk!"

Alsof het universum me wilde pesten liep er precies dat moment een jongen op ons af. Hij had groene ogen en kort, zwart haar. Tegen zowel Tess' als mijn verwachtingen in liep hij op Yoru af en zei: "Hoi, ik ben Leo." Hij frunnikte even zenuwachtig aan zijn vingers en grijnsde toen breed. "Wil je met me dansen?"

Tess en ik draaiden ons allebei afwachtend naar Yoru. Ze schraapte haar keel. Ineens kwam de koppige aardestuurder naar boven, de felle aardestuurder die kwam als Yoru zich echt bedreigd voelde. Ze keek Leo defensief aan, stak haar kin in de lucht en zei stijfjes: "Nee, sorry. Ik was al van plan om met iemand anders te dansen." Vastbesloten draaide ze zich om en liep haastig weg naar de hoek waar de jongens stonden.

Leo slikte. "Wow. Oké." Hij keek ons even besluiteloos aan, haalde toen zijn schouders op en liep weg.

Tess en ik keken elkaar even aan. Tess kreunde gefrustreerd. "Waarom is het alleen maar Fu met haar? Is ze verliefd op hem of zo?" Dat laatste klonk bijna minachtend.

"Ik weet het niet," zei ik. "Ze dacht eerst dat ze Fu's biologische zus was, dus..." Ik was even stil. "Maar ik denk dat we haar maar even met rust moeten laten."

Er kwam geen reactie. Ik keek haar indringend aan om zeker te weten dat de boodschap overkwam. "Tess?"

Ze zuchtte en veranderde vlug het onderwerp. "Ik wil trouwens ook nog wel met Storm dansen, maar ik ga hem dus echt niet vragen. Dat moet hij zelf doen."

"Denk je dat dat gaat gebeuren?" vroeg ik licht sceptisch.

Tess wierp nuffig haar lange gekrulde haren over een schouder. "Ik zie wel."

Een andere jongen, die al een tijdje een paar meter van ons vandaan had gestaan, liep nu op ons af. "Hey, Tess... is het toch?"

Ik staarde naar de grond en voelde me een beetje ongewild. Was ik echt zo lelijk dat niemand met me wilde dansen? Straalde ik iets verkeerds uit? Nee, zo moest ik niet denken. Maar Tess en Yoru waren allebei heel mooi. En ik, ja, wat had ik nu mijn honingblonde haar bruin was? Ik beet zenuwachtig op mijn lip.

Tess grijnsde. "Ja, Tess. En jij bent?"

"Miko," zei de jongen kortaf. Hij had stevige wenkbrauwen en een heel hoekige kaaklijn. Hij leek me een beetje een haantje de voorste. "Wil je met me dansen?"

Tess trok een wenkbrauw op en dacht eventjes na voor het dramatische effect, al wist ze allang wat ze ging zeggen. "Ehm... nee, eigenlijk niet. Later, goed? Ik wil eerst nog met iemand anders," zei Tess monter. Ze draaide zich om en liep weg.

Miko keek naar de grond. "Jammer." Zijn stem was een beetje schor.

"Ze danst nog wel met jou," zei ik zacht. Ik keek hem verontschuldigend aan.

"Ik ben geen softie die huilt omdat hij een meisje niet kan krijgen," zei Miko ineens harder, alsof ik hem had beledigd. "Godverdomme, ik zoek wel iemand anders."

"Oké," zei ik overdonderd, maar Miko was al weg.

Ik stond nu helemaal alleen. Ik wierp een blik op de hoek. Yoru en Fu praatten met zachte stemmen. Tess stond met haar handen in haar zij voor Storm. "Storm, wil je me iets vragen?" hoorde ik vaag tussen al het lawaai door.

Storms rode gezicht straalde nog helderder dan de lampionnen. "Wil je... wil je met me dansen?" piepte hij.

Ik keek glimlachend weg. Waar was Kyo eigenlijk? Na even rondkijken zag ik dat hij bij een groepje jongens stond, dat lachte om een grap die hij had gemaakt. Voor een seconde kruiste zijn blik de mijne. Hij gebaarde dat ik daarheen moest komen.

Ik schudde mijn hoofd en keek weer weg. Ik wilde nu echt niet met allemaal nieuwe mensen gaan praten. Ik draaide me om, greep mijn rokken en begon gewoon maar te lopen om iets te doen te hebben.

Uiteindelijk bleef ik maar bij het buffet staan en keek naar de dansende mensen. Ik wilde niet alleen staan, maar ik wilde ook niet dansen met Kyo en ik wilde zeker niet zelf een danspartner vragen. Dus dan had ik weinig opties.

Ik stond er al een tijdje toen er een groepje jongens binnen kwam lopen dat mijn oog ving. Ik bleef op de tafel leunen terwijl ik ze in me opnam. De voorste jongen was groot en stevig, de tweede ook groot maar wat smaller en de derde was klein en breed. Toen ik de eerste jongen bekeek, keek hij ineens op en recht in mijn ogen. Hij had donkergroene, priemende ogen.

Ik glimlachte en keek onaangedaan de andere kant op. In mijn borstkas klopte mijn hart alsof ik een marathon aan het rennen was.

De jongen zei iets tegen de groep, draaide zich om en begon naar mij te lopen. Ik bleef koeltjes staan terwijl hij nonchalant naast me op het buffet leunde. "Hey."

"Hey." Ik glimlachte.

De jongen ging met zijn hand door zijn haar terwijl hij me bleef aankijken. "Ik ben Josh. En jij?"

"L... Leila." Ik dacht er net op tijd aan om een andere naam te gebruiken. Ik knipperde vlug en keek hem aan. "Wat is er?"

"Niets. Behalve dat ik wel zou willen dansen met iemand zoals jij." Josh knipoogde en legde een verleidende hand op mijn schouder, er niet vanuit gaand dat ik nee zou zeggen. Hij torende boven me uit. Hij was knap, alhoewel hij niets bijzonders was.

Ik bloosde licht en wierp gauw een blik naar Kyo, die in dat groepje andere jongens stond dat ik niet kende. In tegenstelling tot mij zocht hij wel uit zichzelf contact op met anderen. Maar toch keek hij naar mij. Misschien al een hele tijd. Er was een heel ongemakkelijk moment toen onze blikken elkaar ontmoetten en we allebei bliksemsnel de andere kant op keken. Hoe zou Kyo het vinden als ik met een andere jongen zou dansen?

Anderzijds, ik was hem niets verschuldigd. Hij had me pijn gedaan, me geplaagd en me valse hoop gegeven. Het was zijn beurt om zich afgewezen te voelen. Ik voelde een vreemde vervulling terwijl ik me omdraaide, weg van Kyo's blik.
Met Kyo's ogen brandend in mijn achterhoofd knipperde ik flirterig met mijn wimpers en keek Josh liefjes aan. "Natuurlijk, leuk!"

Een glimlach speelde op mijn lippen. Ik hoefde niet om te kijken om te weten hoe Kyo's uitdrukking nu was. Als Kyo verwacht had dat ik nee zou zeggen, dat ik hem zou blijven najagen, dan had hij het fout. Hij was niet de enige knappe jongen op de aarde. Integendeel.

Ik vond Josh niet leuk, ook al was hij knap. Maar het was voor mij genoeg om te weten dat hij Kyo jaloers zou maken.
Hoe fout was dit eigenlijk? Ik deed het helemaal voor de verkeerde redenen. Ik gebruikte Josh, en...

Ik schoof mijn geweten aan de kant. Ik had nu even geen behoefte aan twijfel. Roekeloos keek ik Josh aan en stapte dichterbij.

Josh grijnsde breed. Hij legde een hand om mijn middel en verstrengelde de vingers van zijn andere hand in de mijne. We begonnen rustig heen en weer te walsen.

Ik kende de danspassen goed, daar hadden de vele danslessen in de Waternatie wel voor gezorgd. Maar ook Josh danste goed, beter dan de meesten.

Ik keek om me heen. Tess en Storm walsten ons breed grijnzend voorbij. Ze hadden alleen maar oog voor elkaar. Yoru en Kyofu zaten samen met gekruiste benen op een matje, kijkend naar de dansende mensen. Kyo kletste met de andere jongens en vermeed mijn blik vakkundig.

Plotseling voelde ik Josh' hand op mijn kin. Hij draaide mijn gezicht naar hem toe. "Alleen ogen voor mij, Leila," zei hij lachend. Ik glimlachte en keek hem aan.

"Je ogen zijn prachtig," zei hij zacht. "Zo donkerblauw... Ze doen me denken aan de zee." Hij drukte me iets dichter tegen hem aan. "Je doet me een beetje denken aan die Waterprinses. Mijn vader heeft een schilderijtje van haar hangen. Het rolmodel van de vrouw, weet je wel?"

"Oh! Bedankt!" Mijn stem schoot omhoog. "Dat is echt lief om te zeggen. Maar had de Waterprinses geen blond haar?"

"Jawel." Josh veegde een krul van mijn schouder. "Steil, blond haar. Maar haar kan gekleurd worden."

Ik lachte spottend. "En wat, je denkt dat ik de prinses ben? Dankjewel voor het compliment, maar nee, was het maar zo."

Hij leek overtuigd, maar ik voelde een gespannen gevoel in mijn buik. Waarom vroeg hij zo veel?

In zijn ogen zag ik gelukkig dat hij me eindelijk helemaal geloofde. Hij nam mijn gezicht met intense ogen in hem op en drukte me nog iets dichter tegen hem aan. Ik begon me ongemakkelijk te voelen.

Josh stopte ineens met dansen. "Kom, Leila, dan gaan we naar buiten. Daarna koop ik een drankje voor je." Hij pakte mijn hand vast en trok me mee naar de schuifdeuren links van ons. Ik had een déjà vu. Het Lentebal, Kyo die me de veranda op trok. Alleen hadden we toen lopen ruziën.

Misschien was het wel goed dat ik Kyo opgaf.

Mijn hart klopte in mijn keel. Josh schoof de schuifdeuren voorzichtig dicht en kwam naast me staan bij de balustrade. "Wat een schitterende sterren, vind je niet?"

Ik knikte en staarde woordeloos naar de duizenden stralende lichtpuntjes in de hemel. Ik liet een zucht ontsnappen. Ik was moe, en een beetje klaar met alles.

Josh sloeg een arm om mijn schouders. "Weet je, Leila... Ik vind je wel leuk. Je bent knap, je bent lief..."

Ik keek hem geschrokken aan. Ik had niet verwacht dat het zo snel zou gaan. Hij wilde iets van me dat ik hem niet kon geven. Ik voelde het in zijn houding, de manier waarop hij keek. Dacht hij echt dat we een relatie zouden kunnen krijgen? Ik ging dag hierna weg en dit ging te snel. Ik had nog nooit met iemand... ik wilde niet met hem... ik...

"Um... ik weet niet wat ik moet zeggen," zei ik eerlijk, mijn ellebogen op de balustrade plantend. Ik probeerde me te focussen op het eenvoudige struikje voor me, niet op de enorme sterrenhemel boven me of Josh' al te aanwezige gestalte naast me.

"Je hoeft niets te zeggen," zei Josh zoetjes en hij boog zich voorover.

Net iets te laat gingen alarmbellen bij me af. Wacht, hij ging me...

Haastig zette ik mijn handen op zijn schouders en duwde hem zachtjes weg. Ik voelde een lichte misselijkheid opkomen. Had ik teveel van Tess' kip gegeten? "Het spijt me, Josh, maar ik denk dat ik hier nog niet helemaal klaar voor ben." Ik zette een stap achteruit. Het was misschien verleidelijk... Josh was knap, ik wilde een keer zoenen, ik gaf niet heel veel om een zogenaamde 'bijzondere eerste keer' en Kyo zou stikjaloers zijn. Maar zo laag zou ik niet zinken. Ik zou niemand ooit meer voor mijn manipulatie gebruiken.

Josh lachte ongelovig. "Ah, je maakt een grapje toch?" Hij boog zich naar voren, maar ik rukte mijn arm los en keek hem kalm aan. "Ik zei, ik ben hier nog niet helemaal klaar voor."

"Spirits, Leila! Niet zo agressief!" zei Josh lacherig, maar ik zag lichte teleurstelling in zijn donkere ogen.

"Sorry." Ik schoof de schuifdeuren open en liep haastig naar binnen, zijn blik ontwijkend.

Ik zag dat iets van een grijns op Josh' gezicht verscheen. "Je kust goed!" riep hij me na. De leugenaar. Alleen maar om mij te pesten!

Ik stormde naar het buffet waar ik ons hele groepje ondertussen weer bij elkaar zag staan. "Wat was dat?" zei Tess geschokt. Allemaal staarden ze naar mijn vuurrode wangen en verwilderde blik. Tess gebaarde met haar handen. "Zei hij nou net..."

"Hij loog," zei ik hooghartig.

Toen zag ik Kyo's zelfgenoegzame blik. Je kan ook met niemand opschieten zonder mij erbij. Zie je dat je het niet alleen redt? "Het was heel gezellig, trouwens," voegde ik er nuffig aan toe.

Kyo kuchte opzettelijk. Storm stootte hem nogal hard in zijn zij, waardoor hij bijna dubbelklapte en Storm terug probeerde te slaan.

Ik negeerde ze allebei en wendde me tot Tess. "Tess, ga jij nog dansen met Miko?"

Ze knikte met een grijns. "Ja hoor. En jij en Kyo? Ik heb jullie nog niet samen gezien. Gaan jullie dan samen dansen!"

"Nee!" snauwden Kyo en ik tegelijk.

"Rustig aan, alle draken op een stokje!" riep Tess uit. "Geen probleem!"

Op dat moment kwam Miko aan slenteren met zijn brede postuur. Hij keek Tess stoer aan. "Hey, schoonheid. Kom je nu dansen?"

Tess zuchtte alsof het haar moeite kostte, maar haar ogen straalden. "Oké dan. Kom maar." Met zijn tweeën liepen ze naar de dansvloer. Storm keek ze met een scherpe blik na.

Yoru en Fu stonden allebei nogal ongemakkelijk naast ons. Fu wierp Kyo en mij een wantrouwige blik toe. "Zullen we dansen, Yoru?" Hij glimlachte en gebaarde dat ze mee moest komen. Yoru keek even om naar mij en volgde Fu toen, de dansvloer op, tot ze verdwenen waren in de mensenmassa.

Kyo, Storm en ik bleven alleen achter. Er was een ongemakkelijke stilte. Ik frunnikte met mijn krullen en keek naar Tess en Miko, die in de hoek van de zaal walsten. Miko fluisterde iets in Tess' oor.

"Ik wil weten wat ze zeggen," zei Storm ineens.

Vreemd genoeg wisten we alledrie wie hij bedoelde.

"Wie niet?" zuchtte Kyo. Miko greep Tess' hand en ze liepen naar de tuin toe. Ik zag Tess van het trapje af springen en toen verdwenen ze achter een paar bosjes.

"Waarom kijken we niet?" zei Storm verlangend.

"Dat zou afluisteren zijn, Storm," zei ik fronsend. "Tess is een vriendin. We moeten haar haar privacy geven."

Storms grote handen gingen door zijn haar. "Maar wat als ze nou..."

"Aha!" riep Kyo met glanzende ogen en een grote grijns. "Betrapt! Je bent jaloers!"

"Niet waar," protesteerde Storm. "Ik wil alleen weten..."

"Jij, jaloers op Miko? Dit moet ik aan Tess vertellen," lachte ik.

"Nee nee nee nee nee nee nee!" zei Storm paniekerig.

"Beloof dan," zei Kyo plechtig, "dat je Tess gaat zeggen dat je haar leuk vindt."

"Dat heb ik al gezegd." Storms schouders zakten naar beneden. "Ze nam me niet serieus. Ik denk dat ze dacht dat ik het vriendschappelijk bedoelde. We zijn te goede vrienden om iets te krijgen." Hij straalde een en al moedeloosheid uit.

"Aw, man, dat is hard," zei Kyo meelevend. Hij dacht even na en sprong toen op. "Goed dan, we helpen je met afluisteren."

"Echt waar?" zei ik sarcastisch. "Wij? Tess is mijn vriendin, ik kan haar niet ver..."

Maar Kyo en Storm marcheerden al weg, naar de tuin. En ik moest toch zorgen dat ze niets doms deden. Dus haastte ik me achter ze aan.

Ik greep Kyo's schouder net voordat hij en Storm de verandatrap af wilden lopen. Ik hoorde de stemmen van Tess en Miko een eindje verderop. Ze leken verwikkeld in een nogal heftig gesprek.

"Ik ga wel voorop," fluisterde ik. "Volg me, en alsjeblieft, Storm, probeer die lompe voeten van je bij je te houden." Ik knielde resoluut achter de bonsaibomen.

Storm maakte een beledigd geluid maar ik hield mijn vinger voor mijn lippen. We kropen achter de bonsaistruikjes, tijgerend over het mossige gras. De grond was nat van de dauw en ik stroopte mijn kimono op, de vele plooien stof omhooghoudend zodat mijn legging zichtbaar was. De knieën werden groen van het gras. Stomme jurk.

Hoe dichterbij we kwamen, hoe beter ik kon horen wat Tess en Miko zeiden. Het begon een beetje op een ruzie te lijken.
"Miko, ik word echt gek van jou. Ga weg," hoorde ik Tess' stem verveeld.

"Nou, sorry." Miko klonk minachtend. "Maar kom op, je geeft me niet eens een kans! Wees niet zo veeleisend! Anders maak je nooit nieuwe vrienden!"

"Ik heb meer vrienden dan jij, rotjong!" snauwde Tess. Ik kroop nog een stukje verder. Moest ik iets doen?

"Vrienden?" schamperde Miko. "Je bedoelt dat blauwogige sletje met de grote neus? Ik zweer dat ze me probeerde te verleiden toen jij weg was."

Ik bleef doodstil zitten. Ten eerste... auw. Auw auw auw. Ergens in mijn welde iets op om mijn keel te verstikken. Ik negeerde het. Niet nu. Niet voor hem, dat lage wezen.

En ten tweede... Dat van het verleiden was niet waar! Dat was niet eens mijn bedoeling geweest! Dat was... hoe durfde hij. Maar het had geen nut om nu mijn zelfbeheersing te verliezen.

Kyo keek me even onderzoekend aan. Ik glimlachte koud terug, alsof ik niet geraakt was.

Miko grinnikte. "En die bange muis die ineens een bitch werd tegen Leo? Ik zag het wel, hoor. En dan die jongen die even groot is als mijn nichtje van vijf? En die bazige Luchtstuurder met zijn grote bek? Wat een vrienden. Ik kreeg bijna medelijden met je als je niet zelf zo'n heks was. En het ergst is die jongen die als een kwijlende puppy achter je aanloopt en de hele tijd grappig probeert te zijn. Maar ondertussen is hij stikjaloers omdat zo'n lelijk varken als hij geen meisje kan krijgen. Zelfs niet een bitch zoals jij!"

Storm naast me maakte een beweging alsof hij uit de struiken wilde springen en Miko aan wilde vallen, maar ik hield hem met mijn arm tegen en siste: "Wacht!"

Miko verhief zijn stem. "Je bent gewoon een hoer, met zielige zogenaamde vriendjes die niets kunnen!"

"Wat?" zei Tess giftig. "Noem jij meisjes altijd hoeren? Of kun je er gewoon niet tegen dat ik niet kus met wormen zoals jij?" Plotseling spoelde al haar woede als een golf over me heen. Pure haat, roodgloeiende woede. Mijn muur van kalmte verpulverde als een geplet krijtje.

Mijn spirits, het wilde me meesleuren. Ik wilde opspringen en schreeuwen en Miko vermoorden. Ik drukte mijn lange gemanicuurde nagels in mijn handpalmen.

"Ik ga naar haar toe!" fluisterde ik tegen Kyo en Storm. Ik sneed met mijn hand door de lucht. "Blijf hier, wat er ook gebeurt!"

Ik sprong tevoorschijn en rende in de richting van de stemmen, over het zachte gras, mijn jurk achter me aan wapperend. Plotseling hoorde ik geknetter en ineens baadde de hele tuin in een fel oranjerood licht. Vuur? Mijn hart sloeg een slag over. Ik sprintte het laatste stuk met mijn rokken opgetild en daar stonden ze. Tess en Miko.

Tess' jurk flapperde in de hitte. Ze was omringd door vuur en haar haar stak alle kanten op. Haar gezicht was vervormd door de woede en haar adem kwam in horten en stoten. Miko stond geschrokken voor haar, half omgedraaid alsof hij wilde wegrennen, maar Tess greep zijn schouder. "Neem dat terug! Neem! Het! Terug!" Ze schudde Miko door elkaar. Ik herkende haar helemaal niet meer. Zo boos had ik Tess nog nooit meegemaakt. Ik voelde haar woede door mijn aderen suizen.

Ik zag het oogwit helemaal rondom Miko's bruine ogen. Toch bleef hij staan, de sukkel. "Je bent een vuurstuurder!" krijste hij. "Ik wist wel dat je niet van hier was! Vieze vuurfreak!"

"Vuurfreak?" Tess' ogen flitsten, lichtten op, en plotseling trok iets aan me. Iets... onbekends, maar toch zo bekend. Even vergat ik waar ik was en trok een scheut van duizeligheid door mijn lichaam heen. Ik vocht. Ik vocht tegen Tess' gevoelens. "Tess, nee! Kalmeer!"

Het gevoel trok weer aan me en ik viel op de grond, even was ik weg, toen weer terug. Het... het was de avatar state. Spirits! Waar was Yoru? Waarom werd ik meegesleept hierin? Ik moest bij Tess komen! Wat als ik iemand vermoordde? Waar was Yoru? Verdomme!

"Yoru!" riep ik.

In flitsen zag ik Tess. Ze was omringd door torenhoge vlammen en haar ogen gaven licht. Ik had geen tijd om langer te kijken want ik werd weggetrokken naar het diepe gat van Tess' woede. Wanhopig vocht ik om bij kennis te blijven. "Tess! Alsjeblieft!"

Het moest onze vreemde connectie zijn! Tess was in de avatar state, en ze sleurde mij en waarschijnlijk ook Yoru in de danszaal erin mee. Dit moest nu stoppen. Maar ik kon... niet... weerstand...!

Ik kneep mijn ogen stijf dicht. Tess. Ik probeerde dichter bij haar te komen, kruipend. Ik zag mijn eigen reflectie in het water van een plas. Mijn haar was piekerig, mijn gezicht krijtwit en mijn ogen flitsten aan en uit. Vechtend voor controle gilde ik op mijn hardst: "Tess! Stop! Alsjeblieft...

T-Tess..."

De halve avatar state putte me uit, het voortdurende gevecht om controle. Tess sleurde me mee, het kwam door onze connectie. Ik moest sterk blijven.

Mijn vingers grepen het gras voor houvast. Ik zakte op mijn grond. Door mijn wimpers zag ik Tess. Ze had twee gloeiende vuurdolken in haar handen. Miko lag spartelend op de grond en krijste: "Stop! Je bent de avatar! Bij de spirits, hou op!"

Miko. Die... die...

Ik ademde uit en liet gaan. Opeens was er alleen nog maar haat. Ik kon er niet meer tegen vechten.

Ik trok water uit het meer en stuurde het om me heen in een cirkel. Ik rende naar Tess, al voelde het alsof ik zweefde. Yoru was er ook, een kring van rotsblokken om haar heen, haar ogen stralend als de zon. Tess' ogen leken ook op te vlammen.

"Dood hem," zei Tess. Haar stem galmde te veel. Miko lag huilend en trillend onder ons, op het grind van het pad, zijn kleding vuil en gescheurd. "Alstublieft, avatar..."

Ja, we moesten hem doden. Hij was zwak. We moesten de grond besmeuren met zijn bloed. Hij, die het waagde om Tess een vuurfreak te noemen, en onze vrienden te beledigen.

Ik keek naar Tess en Yoru naast me. Alledrie staken we onze handen naar elkaar toe en onder onze handpalmen groeide een vuurzwaard, bijna te fel om naar te kijken. Het vuurzwaard dat hem zou doorboren als een lappenpop.

"Avatar!" jammerde Miko.

Mijn vingers trilden en schokten. Ineens zag ik mezelf duidelijk, zwevend als een monster.

Langzaam doofden mijn ogen. Ik viel op de grond en rolde net op tijd om mijn val te breken. Avatar... Hij wist dat we de avatar waren!

Ik keek op. Een enorme menigte mensen staarde met open mond naar Tess, die zweefde met de vuurdolk in haar handen. De mensen van het feest... ze... ze... wisten het! Ze zagen alles!

Nu was het afgelopen. Yang zou alles ontdekken en hij zou ons komen vermoorden, hoogstpersoonlijk!

Dit moest stoppen... Maar wat kon ik doen? Tegenover me lag Yoru ook op de grond, haar kwetsbare gestalte af en toe nog schokkend als Tess' woede teveel trok.

Maar Tess zweefde. Ze deed niets, ze zweefde, omringd door die verzengende vuurzee, haar gezicht verscheurd in die grimas van haat, de vuurdolk vlak boven Miko's hart.

Hijgend kwam ik omhoog en veegde tranen weg. Ik voelde vijftig blikken op me rusten. De mensen keken allemaal doodsbang. Ik hoorde een klein kindje gillen: "Mama, de avatar!"

"Ssh!" De moeder drukte haar hand voor de mond van het kind. "Wees stil!"

Tess begon te dalen, landde zachtjes achter Miko, die alleen nog maar zachtjes kon jammeren. De menigte hield zijn adem in.

Yoru's groene ogen ontmoetten de mijne. Ze waren wijdopen van angst. We moeten dit stoppen, zei haar blik.
Maar hoe?

Tess' handen hielden nog steeds het vuurzwaard vast, de punt zwevend boven Miko's borst. Ze leek ons niet te herkennen. Het was ongelooflijk angstaanjagend, alsof alleen de haat bestond voor haar. Ze zag eruit... als een monster.
Was dit wat Yang bedoelde met de avatar? Dit monster, dit door haat verteerde gedrocht dat nu bezit nam van Tess? Dat mij uit de gracht had gehaald in de Waternatie, dat Yoru had helpen ontsnappen van haar pleegvader?

"Tess," smeekte ik, de oorverdovende stilte verbrekend. "Stop alsjeblieft."

"Kom terug naar ons," zei Yoru trillerig. "Tess, luister alsjeblieft..."

Tess reageerde niet. Een man in de menigte hapte naar adem toen ze het zwaard ophief om het diep in Miko's borst te boren.

Plotseling sprong Storm naar voren. "Tess!" schreeuwde hij. "Nee, Tess!" Hij stormde op de gestalte met de gloeiende ogen af.

"Storm, ga terug!" gilde ik, maar hij luisterde niet. Hij rende door de vlammen naar Tess en duwde haar om. Ze landden met een klap op de grond, Tess vuurdolk was ineens uit. Storm hield Tess stevig vast terwijl ze begon te spartelen. "Tess, kalmeer!" jammerde Storm. "Het is Storm! Kalmeer!"

Haar schouders begonnen te schokken in Storms armen. Ze zakte ineen, haar ogen ineens weer bruin en overstromend met tranen. De vlammenzee doofde langzaam uit, knetterend en sissend. Hij liet een zwarte vlakte over.

De hele menigte mensen keek verbouwereerd naar het huilende tienermeisje in de armen van de grote jongen.

Yoru's lippen waren een dunne streep. Ze stapte op Miko af, die nog steeds trillend op de grond lag. Ze trok haar lippen op in een snauw en siste: "Maak dat je wegkomt!"

Hij keek met grote ogen op. Het leek nog niet tot hem door te dringen.

Yoru stampte op de grond en ineens werd hij weggesmeten door een pilaar. Hij landde met een klap een eindje verderop in de tuin, krabbelde overeind en maakte zich uit de voeten.

De hele menigte begon te schreeuwen en te praten, maar voor een keer kon het me niet schelen. Ik rende naar Tess en Storm, die nog steeds elkaar omhelsden. Tess keek me even aan en verborg haar gezicht weer in Storms schouder. Ze kneep heel hard, maar het leek hem niet te deren. Toen ze opkeken hadden ze allebei tranen op hun wangen.

"Tess!" riep ik schor en een nieuwe tranenvloed stroomde langs mijn wangen. Ik rende in een impuls naar ze toe en omhelsde ze. Ik voelde Yoru aan de andere kant erbij komen. Toen Kyo achter me en Fu aan de andere kant.
Ik sloot mijn ogen en huilde.

"Hey!" hoorde ik een mannenstem. "Avatars! Leg dit uit!"

Kyo maakte zich van me los en ging rechtop staan. "Willen jullie weten wat er aan de hand was? De..."

"Is de avatar terug?" schreeuwde iemand.

"Ja, de avatar is terug." Kyo ging rechter staan. "En wel in drievoud! In de vorm van de drie dochters van Yangchen Prachi, de vorige avatar."

Niemand klapte. De hele menigte mompelde angstig.

Kyo balde zijn vuisten. "Wees niet bang! Dat, daarnet, was de avatar state die jullie zo goed kennen. Miko beledigde de vrienden van de avatar en haalde zich daarmee de woede van Tess op zijn hoofd. Maar niet gevreesd: wij zijn er voor jullie. Wij zijn de nieuwe avatar. Jullie worden onderdrukt, uitgebuit, pijn gedaan door de leiders van nu. De wereld is een chaos. Maar wij..." Hij keek om en zijn ogen ontmoetten de mijne. "Wij gaan de balans herstellen. Wij gaan jullie leven een stukje aangenamer maken en de wereld een stukje beter!"

Even was het stil. Toen juichte iemand. Ineens barstte er een enorm applaus uit.

Kyo keek breed grijnzend om. "Wat zeggen jullie daarvan?"

Ik kon het niet helpen. Ik moest ook lachen. "Spirits, Kyo! Dat was de domste, roekelooste en meest charismatische spontane speech die ik ooit heb gehoord!"

Hij grijnsde verontschuldigend. "Het werkte toch?"

Tess moest ook lachen door haar tranen heen. Haar lippen trilden. "Yoru, Cass? Het spijt me. Ik had ook aan jullie moeten denken toen ik zo boos werd." Ze snufte. "Sorry dat ik niet naar jullie luisterde." Tranen drupten van haar kin op de grond.

"Het maakt niet uit," zei ik. "Het was niet jouw schuld. We moeten leren om onze avatar state los te koppelen van elkaar. Dit had elk van ons kunnen overkomen."

"Ze heeft gelijk," zei Yoru zacht. "Bijna elke avatar heeft dit probleem, het beheersen van de avatar state."

"In ieder geval weet ik nu hoe het voelt om in de avatar state te komen," lachte Tess door haar tranen heen. "Het levert problemen op."

Kyo zuchtte geërgerd. "Problemen, zeg dat wel. We moeten hier weg. Straks komt Yang erachter dat we hier zijn en dat jullie de avatar zijn. Geruchten reizen snel."

Fu stond een beetje op een afstandje, met zijn hand in die van Yoru. "Eén iemand moet onze tenten en spullen halen met het snelste struispaard. Want we moeten hier echt zo snel mogelijk weg." Hij zag bleek. Ik kon zijn sproeten tellen.

Storm keek op. "En we hebben ook nog meer voorraden nodig. We kunnen morgenvroeg meteen door nadat we spullen hebben gekocht op de markt. Ik had op de heenweg een goede herberg gezien, hier vlakbij."

"Goed plan," glimlachte Kyo. "Laten we dat doen. Ik rij wel terug om onze spullen te halen."

"Oké." Tess glimlachte waterig. Haar gezicht was rood en vlekkerig.

Ineens tikte er een hand op mijn schouder. Josh' gezicht verscheen. "Ik wist niet dat jij de dochter van Yangchen was. En waarom kun je dan watersturen? Hoe ben je dan de avatar?"

"Dat weten wij ook allemaal niet!" riep Tess voor mij. "Trouwens, ben jij die jongen niet die Cass heeft gekust?"

"Hij heeft me niet gekust," protesteerde ik.

"Dat zegt ze maar," grijnsde Josh. "Maar... je hebt Miko dus weggejaagd, Tess? Gefeliciteerd. Dat was echt een rotkind."

"Mee eens," zei Tess vastbesloten.

Ik knikte afwezig en keek naar de ravage om ons heen. Mensen waren al bezig om de tuin een beetje op te ruimen. Tess snikte half terwijl ze zei: "Dat heb ik allemaal aangericht!"

"Misschien moeten we blijven en het opruimen," fluisterde Yoru.

"Opruimen? Josh, volgens mij ben jij de uitverkoren persoon om dat te doen," zei ik zoetjes.

"Tuurlijk, schat. Als je meehelpt vind ik het best," antwoordde hij knipogend.

Ik zuchtte. Daar kon ik niets op zeggen.

————

"Mijn spirits, Cassandra, je ziet eruit als een zombie! Hoe laat is het wel niet!"

Kyo trok aan mijn arm. Ik gaapte en volgde hem naar de deur. Hij sleepte me over de dansvloer, tussen de werkende mensen door, door de voordeur, langs de vrouw van de kaartjes. In een raam zag ik mijn reflectie. Ik zat onder de modder, mijn haar piekte alle kanten op, ik had enorme wallen onder mijn ogen en ik zag een schroeiplek op mijn mouw.

Ik kon mijn aandacht bijna niet meer in het nu houden. Ineens waren we buiten en stond er een trappelend struispaard klaar dat met zijn poten over de keitjes schraapte. Kyo gaf me een zetje en ik tuimelde op zijn rug. De ruwe veren voelden aangenaam tegen mijn wang.

Ik voelde zijn gewicht achter me, hij tikte met de teugels en het struispaard begon te draven. Alles was donker, behalve een paar lantaarns op de straathoeken.

Toen sliep ik.