Elena's POV
Έφυγα από το σπίτι και είμαι σπίτι του Λόγκαν,ο μπαμπάς του κοιμόταν και ο Λόγκαν μου έφερε ένα ποτήρι νερό «ευχαριστω»του είπα και το ήπια «λεγε τι εγινε και έφυγες από το σπίτι» με ρώτησε «εγινε ότι παθαίνω ότι και η Οφηλία δεν αντέχω άλλο με την μαμά μου να με πιέζει μαλωσαμε επειδή παίζω σκάκι με ζηλεύει το καταλαβαίνεις ζηλεύει την ίδια της την κόρη για ένα παιχνίδι»ειπα και με κοίταξε «σορρυ που θα το πω αλλά η μαμά σου είναι λίγο ηλίθια»ειπε «πολυ πρέπει να πεις»ειπε και ακούσαμε τον μπαμπά του να βήχει «ειναι καλά ο μπαμπάς σου?»τον ρώτησα «γινεται χαλιά μέρα με την μέρα»ειπε και κοίταξε προς το δωμάτιο του μπαμπά του «νιωθω πως θα χάσω και τον μπαμπά μου και φοβάμαι»ειπε,έπιασα το χέρι του και πήγα έκατσα πάνω του και τον αγκάλιασα «Δεν θα γίνει τίποτα όλα θα πάνε καλά» του είπα και με κοίταξε και με αγκάλιασε «σε ευχαριστώ που είσαι εδώ»ειπε «εγω ευχαριστώ που εκείνη την μέρα μου έβαλες μυαλό»του είπα και έμπλεξε τα δάχτυλα του με τα δάχτυλα μου και καθόμασταν αγκαλιά έτσι και μας πήρε ο ύπνος το πρωί ξύπνησα πριν από όλους στο σπίτι του Λόγκαν σηκώθηκα σιγά σιγά για να μην τον ξυπνήσω ήταν 5 το πρωί έφυγα από το σπίτι του Λόγκαν και πήγα σπίτι μου,το να ανέβεις στην σκεπή είναι πιο δύσκολο ανέβηκα γρήγορα και ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και ελάχιστα λεπτά μετά ήρθε η μαμά μου να ελέγξει αν είμαι εκεί. Αφού έφυγε πήρα την βαλίτσα μου μέσα από την ντουλάπα μου και έβαλα μέσα τα περισσότερα ρούχα μου, πήγα στο δωμάτιο της Οφηλία και βρήκα μια φωτογραφία μας από όταν ειμασταν μικρές πολλές φορές προσπάθησα να την βρω αλλα δεν μπόρεσα, πήρα την φωτογραφία και την έβαλα στην βαλίτσα μου και την έκρυψα κάτω από το κρεβάτι μου δύο εβδομάδες,δύο εβδομάδες και φεύγω μια για πάντα από εδώ, πηγα έξω να δω την αλληλογραφία και βρήκα το χαρτί από το πανεπιστήμιο νομικής που ήθελα να περάσω με τον Λόγκαν, με δεχτηκαν στο Πανεπιστήμιο το διάβασα αρκετές φορές για να το καταλάβω πως όντως θα σπουδάσω νομική με τον Λόγκαν στο Λος Άντζελες πήγα να πάρω το τηλέφωνο να τον πάρω τηλέφωνο και ηρθε η μαμα μου και μου έκλεισε το τηλέφωνο «τι κάνεις?» την ρώτησα εκνευρισμένη με αυτό που έκανε «θα σταματήσεις να παίζεις σκάκι!» μου είπε και γέλασα «οντως τώρα μόλις πέρασα στην σχολή που ήθελα και αντί να χαρείς μου λες να σταματήσω να παίζω σκάκι?!» είπα «ναι θα το σταματήσεις γιατί δεν μου αρέσει κάποια σαν εσένα να παίζει αυτό το παιχνίδι»ειπε και εκνευρίστηκα «μαμα δεν πας καλά,καθόλου καλά, θα κάνω ότι θέλω είμαι 18 μπορώ να διαλέξω τι θα κάνω και εγώ αποφασίζω για εμένα»ειπα «οσο μένεις στο σπίτι αυτό θα κάνεις ότι θέλω εγώ» είπε «τωρα καταλαβαίνω γιατί έφυγε η Οφηλία από το σπίτι, γιατί δεν άντεχε την ζήλεια σου και την υστερία σου»ειπα και με χτύπησε ένιωσα ένα τσούξιμο στο μάγουλο μου «προσεχε πως μου μιλάς!» είπε «και εσύ προσεχε πως συμπεριφέρεσαι γιατι αυτό δεν είναι αντίδραση μιας κυρίας όπως θα έλεγες» είπα και πήρα το χαρτί της σχολής και πήγα στο δωμάτιο μου κλειδωσα την πόρτα και βγήκα έξω στην στέγη για να κάνω ένα τσιγάρο, πέρασα όλες το απόγευμα μεσα στο δωμάτιο μου μαζεύοντας όλα τα πράγματα μου για το Λος Άντζελες πήρα το βιβλιάριο της τράπεζας που ο μπαμπάς μου έβαζε χρήματα μέσα για τις σπουδές μου και το έβαλα στην τσάντα μου και όταν βράδιασε αρκετά έφυγα κρυφά από το σπίτι πήγα στο σπίτι του Λόγκαν χτυπησα την πορτα «Λογκαν?» είπα και δεν απάντησε πήρα το κλειδί από την δεύτερη γλάστρα και άνοιξα άφησα τα πράγματα μου μέσα και ειδα πως κανένας δεν ήταν εδώ αλλά το αυτοκίνητο ήταν εδώ όπως και οι πατερίτσες του μπαμπα του Λογκαν και εκείνη την στιγμή πήρα τα κλειδιά από το αυτοκίνητο του μπαμπά του Λόγκαν και πήγα στο νοσοκομείο. Μπήκα γρήγορα μέσα στα επείγοντα και τον είδα εκεί και είναι όρθιος σαν χαμένος «Λογκαν!»ειπα και πήγα κοντά και με αγκάλιασε κατευθείαν και άρχισε να κλαίει «δεν είναι καλά Έλενα έχει υποστεί εγκεφαλικό και είναι με μηχανική υποστήριξη δεν δίνουν πολλές ελπίδες»ειπε και δεν μπορούσα να πω κάτι απλά τον κράτησα αγκαλιά και μείναμε όλο το βράδυ εκει έμεινα ξύπνια εκεί διπλα του και εκείνος ξάπλωσε πάνω μου και κοιμήθηκε ήταν γύρω στις 6 το πρωί όταν ήρθε ένας γιατρός και ξύπνησα τον Λόγκαν «ειναι καλά? έγινε κάτι?»ειπε ο Λόγκαν αλλά ο γιατρός δεν έδειχνε πολύ χαρούμενος «καναμε ότι μπορούσαμε αλλά η καρδιά του δεν άντεξε λυπάμαι»ειπε ο γιατρός και ένιωσα κάθε τι που ένιωθε ο Λόγκαν σε σχέση με τον μπαμπά του ο κύριος Τάιλερ ήταν από τους καλύτερους ανθρώπους που γνώρισα ποτέ μου και τον είχα σαν δεύτερο μπαμπά μου και πλέον δεν είναι εδώ, ο Λόγκαν σηκώθηκε βγήκε από το νοσοκομείο και τον ακολούθησα χτύπησε το χέρι του στον τοίχο μέχρι που μάτωσε «Λογκαν σταματά »του φώναξα αλλά σταμάτησε μόνο όταν το χέρι του είχε ματώσει πλήρως και πήγα κοντά του και πήρα το χέρι του «Απλα γιατι?» είπε καθώς έκλαιγε «γιατι έπρεπε να με άφησει έτσι?» είπε και τον έπιασα «Αχ Λόγκαν»ειπα και τον αγκάλιασα «πλεον είμαστε εμείς δύο μια οικογένεια εγω και  εσύ αδέρφια για μια ζωή»ειπα και συμφώνησε τον πήγα μέσα για να περιποιηθούν το χέρι του και εγώ κανονισα τα πάντα για την κηδεία του μπαμπά του ήρθε κοντά μου και είχε πλέον μια γάζα γύρω από το χέρι του «ωραιο γάντι!»του είπα «ΧΑ ΧΑ ΧΑ πολύ αστείο ράγισαν δύο κόκκαλα»ειπε και γέλασα «ελα πάμε σπίτι»ειπα και βγήκαμε έξω «οηρες το αυτοκίνητο και ήρθες?» είπε «καταλαβα πως ήταν κάτι σοβαρό οπότε το πήρα χωρίς σκέψη και ήρθα» είπα και πήγαμε σπίτι και όταν μπήκαμε μέσα είδε τις βαλίτσες «εφυγα από το σπίτι» του είπα «γιατι?»μαλωσα άσχημα με την μαμά μου και με χτύπησε»του είπα διστακτικά και δεν έκανε τίποτα άλλο από το να με αγκαλιάσει μόνο και καθίσαμε στο τραπέζι και φτιάξαμε έναν καφέ να πιούμε «νομιζω πρέπει να φύγουμε»του είπα «εγω πλέον δεν το νομίζω το λέω πως πρέπει οπωσδήποτε να φύγουμε»ειπε ο Λόγκαν «θα πουλήσω το σπίτι»ειπε ξανά «τι όχι εδώ έχεις πόσες αναμνήσεις μην το κάνεις αυτό» είπα «δεν νιώθω ότι υπάρχει κάτι εδώ να με κρατήσει »ειπε «και όμως υπάρχουν πολλά αναμνήσεις με τους γονείς σου αναμνήσεις με εμάς» είπα και με κοίταξε «εχεις δίκαιο αλλά δεν-δεν υπάρχει κάτι να μείνει πίσω δεν μας κρατάει κάτι εδώ οπότε δεν θα ξανά γυρίσουμε και εδώ οπότε δεν θέλω το σπίτι και αυτό σημαίνει πουλάω το σπίτι!»ειπε «Λογκαν πως το ξέρεις ότι  δεν θα φτάσουμε 80 χρόνων και θα θέλουμε να γυρίσουμε εδώ?» είπα «οοοο έλα τώρα σιγά μην έχω το κουράγιο στα 80 θα έρθω ξανά εδώ» είπε «Ελα τώρα Λόγκαν κρατά το σπίτι Σε παρακαλώ»ειπα «καλα!»ειπε και τον αγκάλιασα «μια εβδομάδα ακόμα μένουμε εδώ και φεύγουμε»ειπε «ναι και πάμε στο Λος Άντζελες για μια νέα ζωή οι δύο μας»ειπα και κάθισα στην αγκαλιά του.
Μια εβδομάδα μετά
Έχουμε ετοιμάσει τα πράγματά μας και έχουμε φτιάξει τι πρόγραμμα μας και φεύγουμε σε μια ώρα για Λος Άντζελες πήραμε τα πράγματά μας και περπατήσαμε μέχρι το σπίτι μου ο παππούς μου καθόταν έξω στον κήπο και έπαιζε σκάκι «παππου»του είπα και τον αγκάλιασα «κοριτσι μου που πας?»ειπε «φεύγω νωρίτερα από ότι πρέπει αλλά φεύγω δεν μπορώ άλλο εδώ θα σπουδάσω και ολας όποτε ευκαιρία είναι» του είπα «να παίζεις σκάκι και να μην ξεχάσεις τι σου έμαθα και όταν έρθω θα παίξουμε μαζί» είπε και μου έδωσε την λευκή βασίλισσα από το ταμπλό «είσαι η μονη γυναίκα στην οικογένεια μου που έχει το μυαλό και την καρδιά να παίξεις και να κερδίσεις οποίον έχεις απέναντι σου» είπε μου φίλησε το χέρι «σε ευχαριστώ παππου» είπα και τον αγκάλιασα «ο πατέρας σου θα ήταν περήφανος για εσένα και εσένα Λογκαν οι γονεις σου θα ήταν πολύ περήφανοι για σένα είσαι ένας άνδρας με μέλλον και θα γίνεις σπουδαίος να το θυμάσαι» του  είπε «θα το θυμάμαι κυριε Μερφι» του είπε και ο Λόγκαν και φύγαμε προς την στάση του λεωφορείου μας,φτάσαμε το βράδυ στο Λος Άντζελες και βρήκαμε ένα ξενοδοχείο να μείνουμε και κοιμηθήκαμε εκεί, το πρωί ξύπνησα πριν από τον Λόγκαν και πήγα πήρα πρωινό να φάμε και άρχισα να κοιτάω τα δωμάτια στα οποία θα μείνουμε με τον Λόγκαν και πως θα βγάλουμε τα οικονομικά μας «καλημερα»ειπε από το κρεβάτι του αφού χουζουρευε «καλημερα»το είπα «'υι κοιτάς ακόμα δεν ξύπνησες?» είπε ο Λόγκαν «κοιταω γενικά το τι θα χρειαστούμε τα οικονομικά μας και όλα αυτά αγχώνομαι αρκετά με αυτό το θέμα μην τυχόν γίνει κάτι και ξεμείνουμε από χρήματα ή....»«Ελενα από το άγχος σου φλυαρεις ηρέμησε όλα καλά θα πάνε »ειπε και σηκώθηκε από το κρεβάτι και ήρθε δίπλα μου «ελπιζω να έφερες κάτι καλό για πρωινό» είπε «ναι έφερα» είπα και γελάσαμε με τον Λόγκαν, αφού έφαγε πρωινό πήγαμε μια βόλτα στο Λος Άντζελες να δούμε την πόλη στην οποία θα μείνουμε,είναι πολύ όμορφη πόλη και είμαστε μόνο οι δύο μας και ξέρουμε πως θα περάσουμε υπέροχα «λος Άντζελες είναι ωραία τελικά στην αρχή πίστευα πως θα ήταν χάλια»ειπε «οοο έλα τώρα είναι υπέροχο θα περάσουμε τέλεια εδώ θα αγοράσουμε και σπίτι δικό μας και θα έχουμε και δικό μας δικηγορικό γραφείο και θα κάνουμε μια υπέροχη ζωή εδώ πέρα μακρυά από όλα και όλους»ειπα και με πιαστηκαμε από τα χέρια και αγκαλιαστικαμε γιατί ξέραμε πως βαθεια μέσα μας πονούσαμε που έγιναν όλα αυτά στο Σιάτλ και τώρα πρέπει να ζήσουμε με όσα έγιναν και να συνεχίσουμε «χαιρομαι που θα περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου με μια ηλίθια σαν εσένα» είπε «που ξέρεις ίσως καταλήξουμε και μαζί σε σχέση»ειπα και τον κοίταξα «ναι όχι» είπα «οχι με τίποτα»ειπε ο Λόγκαν «ιου όχι»ειπαμε μαζί και γελασαμε.

Τρείς μήνες μετα
Έχουμε πάει στην σχολή μας και πάλι καλά έχουμε βρει κοιτώνες να μείνουμε και τα βγάζουμε πέρα καλά είχαμε μάθημα ποινικού δικαίου μπήκαμε στην τάξη και ο καθηγητής μας ήταν ένας 60ρις με γυαλιά «Καλημερα είμαι ο κύριος Τζόρτζιο Καβανο μαζί μου θα μάθετε το ποινικό δίκαιο δηλαδή? Ποιος θα μας πει τι είναι τι ποινικό δίκαιο?» είπε και σήκωσα το χέρι μου όπως και δύο τρία άλλα αγόρια «πειτε μας δεσποινίς και χαίρομαι που έχω μια κοπέλα τόσο δυναμική και δεν φοβάται να σηκώσει το χέρι της και να μιλήσει»ειπε και χαμογέλασα και σηκώθηκα για να πω την απάντηση «ποινικο δίκαιο είναι το δίκαιο το οποίο έρευνα και αναλύει τον ποινικό κώδικα,αφορά κυρίως αδικήματα όπως φόνο,ληστεία,ναρκωτικά και γενικά ότι έχει ποινικές κυρώσεις»ειπα «σωστα»ειπε και ξανά έκατσα και πολλοί με κοιτούσαν «εκατσες και διάβασες?» με ρώτησε ο Λόγκαν «παντα διαβάζω»ειπα και συνεχίσαμε το μάθημα μας,όταν τελειώσαμε το μάθημα μας πήγα στον κύριο Καβανο «συγγνωμη κύριε»ειπα «ναι δεσποινίς» είπε «Μαηκελσον κύριε,ήθελα να σας ρωτήσω κάτι» είπα «ρωτα με ότι θες» είπε «υπαρχει τρόπος να αποδείξεις πως μια φωτιά σε ένα μαγαζί ήταν εμπρισμος και όχι ατύχημα?» ρώτησα «αμα υπάρχουν οι απαραίτητες αποδείξεις φυσικά αν δεν υπάρχουν θα πρέπει να ψάξεις πάρα πολύ για να της βρεις και άμα είναι προσωπική υπόθεση θα σου έλεγα να την αφήσεις τελείως»ειπε και παραξενεύτηκα «αμα είναι προσωπική υπόθεση γιατί να την αφήσω?» τον ρώτησα «γιατι νεαρή μου άμα είναι προσωπική υπόθεση πάντα ψάχνεις στα λάθος μέρη για τις απαντήσεις που θες και πάντα καμία απαντήση δεν σου είναι αρκετή και συνεχίζεις να ψάχνεις μια υπόθεση που είναι χαμένη εξαρχής» είπε «ενταξει ευχαριστώ»ειπα και πήγα να φύγω «αλλα μπορεις να δώσεις την υπόθεση σε κάποιον άλλον δικηγόρο και απλά να τον βοηθήσεις»ειπε και τον κοίταξα «μπορω να την δεχτώ άμα θες»μου ξανά είπε και τον κοίταξα «σας ευχαριστώ θα το σκεφτώ» είπα και βγήκα από την αίθουσα και περπατησα προς την τραπεζαρία του πανεπιστημίου «που ήσουν?»με ρώτησε ο Λόγκαν «μιλησα στον κύριο Καβανο σκέφτομαι μήπως του μιλήσω για την υπόθεση του Λουπο » είπα «Ελενα...» «μπορει να αποδοθεί δικαιοσύνη Λόγκαν δεν θες επιτέλους να μάθεις γιατι έχασες έτσι άδικα την μαμά σου και εγώ τον μπαμπά μου το μαγαζί ήταν πρόσφατα ανακαινισμένο δεν είχε τίποτα παλιό οι γονείς μας πέθαναν για να τσεπωσουν χρήματα κάποιοι άλλοι»ειπα και με κοίταξε «σκεψου το πρώτα καλά πριν κάνεις το οτιδήποτε»ειπε νευριασμένος και έφυγε «ΟΟΟΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΠΟΥ ΓΙΝΕΣΑΙ ΕΤΣΙ ΕΝΩ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΜΑΘΩ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ» είπα νευριασμένη και πήγα προς την τραπεζαρία.
Logan's POV
Έφυγα νευριασμενος με την Έλενα πήγα στο δωμάτιο μας και έπεσα στο κρεβάτι και άρχισα να κλαίω ασυναίσθητα γιατί πολύ απλά μου λείπει η μαμά μου και θέλω πολύ να μάθω την αλήθεια αλλά έχω αγκαλιάσει την ιδέα ότι ήταν απλά η κακξα η ώρα ή η λάθος στιγμή και ήταν όντως ένα ατύχημα αλλά ναι αν δεν ήταν ένα ατύχημα θέλω αυτούς που σκότωσαν την μαμά μου τον κολλητό μου και τον μπαμπά της Έλενας στην φυλακή για ότι έκαναν,έκλαιγα με λυγμούς στο κρεβάτι μου μέχρι που μπήκε η Έλενα «απλα φύγε»της είπα και ήρθε μου άφησε ένα ποτήρι δίπλα στο κρεβάτι με τον αγαπημένο μου καφέ «θα φύγω μόνο άμα σε δω να πίνεις αυτό το σιχαμα που λες καφέ που σου πήρα»ειπε «οχι δεν το πίνω»ειπα «Λογκαν συγγνώμη έχεις δίκαιο είμαι ηλίθια εντάξει απλά δεν ξέρω πλέον τι να πιστεψω εσύ μου είχες πει πως μπορεί να ήταν εμπρησμός για αυτό το συζήτησα συγγνώμη ίσως είναι λάθος να το συζητάμε γτ είπαμε πως θα τα αφήσουμε όλα πίσω αλλά είναι δύσκολο»ειπε και την κοίταξα και ήρθε και έκατσε δίπλα μου «απλα συγγνώμη» είπε και την έπιασα και την έριξα στο κρεβάτι και άρχισα να την γαργαλαω «αχ μη σταματά Λό-χα Λόγκαν» έλεγε ξανά και ξανά «αυτη ήταν η εκδίκηση μου» είπα «το άξιζα»ειπε και έβγαλα το πακέτο με τα τσιγάρα μου και της έδωσα ένα και το πήρε και ανοίξαμε το παράθυρο και καθίσαμε εκει και κάναμε ένα τσιγάρο «Τωρα να σου πω κάτι φουλ σοβαρά?» της είπα «για πες » είπε « πέρα από την πλάκα εισαι η μόνη που αγαπάω τόσο πολύ σαν αδερφή μου και πλέον σε θεωρώ πραγματική μου οικογένεια μπορεί να μην έχουμε το ίδιο αίμα ή το ίδιο επίθετο αλλά ξέρω πως είσαι η οικογένεια μου από καρδιάς είσαι η οικογένεια που επέλεξα και δεν θα μπορούσα να είχα καλύτερη και πέρα από την πλάκα όταν έπαθες την κρίση πανικού στο σχολείο φοβήθηκα πάρα πολύ φοβήθηκα πως θα χάσω και εσένα μετά την μαμά μου και απλά όταν ήρθαν οι νοσηλευτές και σου έβαλαν την μάσκα άρχισα να κλαίω επειδή κατάφερα να σε κρατήσω εδώ όσο ερχόντουσαν,πραγματικά φοβάμαι πολύ όταν παθαίνεις κρίση πανικού γιατί φοβαμαι πως θα φύγεις και εσύ όπως και όλοι οι άλλοι και δεν το θέλω αυτό»ειπα «δεν θα φύγω ποτέ! Δυστυχώς Τάιλερ δεν με γλυτώνεις»ειπε και έκατσε στο παραθύρι πάνω «το υπόσχεσαι πως δεν θα φύγεις ποτέ,δεν θα μου πεθάνεις και όσες φορές μαλώσουμε και φταις πάντα θα τα βρίσκουμε με ένα ποτήρι καφέ?»ειπα «ναι στο υπόσχομαι»ειπε και πήγε μέσα και πήρε μια ασημένια αλυσίδα που είχε και κάτι έκανε και την έφτιαξε σε δύο βραχιόλια «αυτη η αλυσίδα...»«ηταν της Οφηλία ναι ξέρω αλλά πλέον δεν την χρειάζεται οπότε ας γίνει κάτι χρήσιμο»ειπε και μου πέρασε το ένα βραχιόλι και φόρεσε και εκείνη την άλλη «αυτο θα μας ενώνει για πάντα»ειπε και την αγκάλιασα και ξαφνιάστηκε λίγο γτ ήταν απότομη αγκαλιά «σε ευχαριστώ,σε ευχαριστώ που είσαι εδώ σε ευχαριστώ που με αγαπάς σε ευχαριστώ που με ανέχεσαι σε ευχαριστώ που μου δίνεις δύναμη»της είπα «εγω σε ευχαριστώ που εκείνη την μέρα μου έδειξες πως αξίζει να παλέψω για κάτι και αυτό είσαι εσύ»μου είπε και θυμήθηκα την ημέρα που μαλωσαμε και  με φίλησε για πρώτη φορά για να μου δείξει πόσο με νοιάζεται και θυμάμαι πόσο άσχημα αισθάνθηκα όταν την μίλησα τόσο άσχημα «συγγνωμη που σου είχα μιλήσει τόσο άσχημα»ειπα «το άξιζα έβαλα μυαλό με αυτά που είπες και κατάλαβα τα λάθη μου» είπε την κοίταξα και την φίλησα στο μέτωπο της «γαμω σε αγαπάω τόσο πολύ» της είπα «και εγώ»ειπε «ποτε είπαμε παντρευόμαστε?» είπε «αμμμ 32 Δεκεμβρίου»ειπα και γελάσαμε γτ πάντα οπότε μας έλεγαν πως τα έχουμε ή πότε θα παντρευτούμε του λέγαμε άκυρες ημερομηνίες που δεν υπάρχουν για να γελάμε και έτσι και τώρα λέγαμε άκυρες ημερομηνίες για να γελάσουμε.