Hey guys ξέρω έχω καιρό να ανεβάσω παρτ αλλά έτρεχα με δίπλωμα εξετάσεις και μετακόμισα Γερμανία και δεν είχα καθόλου χρόνο αυτόν τον καιρό και ζήτω συγγνώμη ελπίζω να σας αρέσει το παρτ ❤️

Benny's POV
Είμαστε την επόμενη μέρα από του τουρνουά,ξύπνησα και είχα αγκαλιά την Έλενα,την παρατήρησα για λίγο για το πως κοιμόταν της άφησα ένα φιλι στο μέτωπο και σηκώθηκα να βγω εξω στην κουζίνα. Εφτιαξα έναν καφέ και είδα την σκακιέρα της Έλενας στο πάγκο και παρατήρησα το παιχνίδι μας από το τουρνουά σαν να σηκώθηκε το βράδυ για να το αναλύσει,χαμογέλασα σε αυτήν την σκέψη και κοίταξα απέναντι στην βιβλιοθήκη της και είδα όλα τα βιβλία από το σκάκι που είχε όπως και ένα τετράδιο με δερμάτινο εξώφυλλο που δεν έγραφε τίποτα από εξω αλλά όταν το άνοιξα ειδα τον σκακιστικό κοσμο της Έλενας είχε γραμμένα σχεδόν κάθε παιχνίδι που έχει παίξει,έχει αναλύσει κάθε παιχνίδι που έχει παίξει και έχει σημειώσει σε ποια ανοίγματα είναι καλή και σε ποια άριστη,το οχι καλή δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο της.
Πηρα το τετράδιο δίπλα στην σκακιέρα και ξεκίνησα να παιζω την πρώτη παρτίδα της Μαηκελσον - Γουίλσον αυτός ηταν ο πρώτος που έπαιξε ποτέ της Ιούνιος του 63' τότε έπαιξα πρώτη φορά με την Μπεθ.
Ανέλυσα το παιχνίδι της και δεν είχε κανένα απόλυτος λάθος, ανέλυσα και το δεύτερο και το τρίτο και ακόμα δυο τρία, εκείνη την στιγμή άκουσα την πόρτα από το δωμάτιο της και βγήκε ντυμένη «καλημέρα κύριε Γουότς»
«Καλημέρα πριγκίπισσα μου» ειπα και έκρυψα γρήγορα το τετράδιο της
«Τι παίζεις?»
«Μια παρτίδα που βρήκα,την αναλύω»
«Μου θυμίζει την παρτίδα που είχα παίξει με τον Σταρκ»
«Ναι εεε δεν το ήξερα»
«Για την ακρίβεια τώρα που το βλέπω καλύτερα είναι το παιχνίδι μου με τον Σταρκ μόνο σε αυτό κατάφερα τέλος Πύργου-πιόνι» ειπε και το σκέφτηκε ακόμα καλύτερα
«Μπένι πήρες το τετράδιο μου?»
«Ποιο τετράδιο?» Την ρώτησα ανήξερος και καλά
«Το μικρό τετράδιο μου,με μαύρο δερμάτινο εξώφυλλο ηταν εκει στην βιβλιοθήκη» με ρώτησε ενώ με κοιτούσε μέσα στα μάτια και περίμενε την απάντηση μου «οχι δεν το πηρα» ειπα και πήγε στην βιβλιοθήκη να κοιτάξει,την έχω πατήσει άσχημα,η Έλενα γύρισε με κοίταξε με ένα χαμόγελο που μου έλεγε πως έχω κάνει μεγάλη γκάφα,ηρθε κοντά μου και άπλωσε το χέρι της «δωστο» ειπε και της έδωσα το τετράδιο της «καλύτερα να μου έλεγες πως το έχεις από την αρχή παρα αυτό» ειπε και άνοιξε την σελίδα με το συγκεκριμένο παιχνίδι «Σταρκ- Μαηκελσον Οκτώβριος του 63' πρώτα από όλα έχεις κάνει λάθος την ανάλυση μου, η ανάλυση μου είναι να γράψω ποιες πιο δυνατές κινήσεις θα μπορούσα να κάνω και ποιες κινήσεις έκανα, δηλαδή δες εδώ πύργος στο Rxc6* και μετα Kh7* βλέπεις σιγά σιγά στήνω μια επίθεση πολύ περίεργη ο παππούς μου πάντα μου έλεγε πως παιζω περίεργα με δικά μου συστήματα και πάντα μου έλεγε να τα γράφω για να τα βλέπω ξανα και ξανα και ξανα» ειπε ενώ καθόταν απέναντι μου «σχεδόν δηλαδή μου λες για το πως παίζεις και τι τακτικές έχεις»
«Πάντα μπορώ να τις αλλάξω τελευταία στιγμή,πάλι καλά είμαι αυτοσχέδια» ειπε και περηφανεύτηκε και πήρε το τετράδιο της και το έβαλε πισω στην βιβλιοθήκη.
«Έχεις γράψει και τα δικά μας παιχνίδια?»
«Ναι όλα τα σημειώνω και πάντα όταν κάθομαι μόνη τα αναλύω»
«Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ αυτο,εννοώ να κάτσω να γράψω τα παιχνίδια που έχω παίξει,ποτέ δεν με ένοιαξε»
«Κακό αυτο» ειπε η Έλενα και έπιασε πάνω τα μαλλια της σε έναν πιο χαλαρό κότσο και έβαλε μια κούπα καφέ για εκείνη.
«Η ώρα είναι 10 ο Λογκαν άργησε σήμερα»
«Μπορεί να βγήκαν με την Κλιο»
«Ναι αλλά πάντα μου λέει τι έχει να κάνει»
Ειπε και πήγε προς το τραπέζι του σαλονιού και πήρε τον φάκελο της υποθεσης μου το άφησε πάνω στον πάγκο και έβγαλε από το ντουλάπι της κατι μπισκότα και εκατσε στην θέση απέναντι μου τρώγοντας ένα και ανοίγοντας τον φάκελο για να διαβάσει,την παρατηρούσα,απλα καθόμουν και την κοιτούσα πως διαβάζει τις εκφράσεις της,μεχρι που σήκωσε το βλέμμα της και με κοίταξε «έχω κατι?»
«Οχι απλα σε κοιτάω,σε παρατηρώ» ειπα και την πλησίασα για ένα φιλί και φυσικά το πήρα και εκείνη την στιγμή ακούσαμε κλειδια στην πόρτα και τον Λογκαν να μπαίνει «δεν διακόπτουμε κατι έτσι?»
«Οχι Λογκαν απλα πίνουμε καφέ και μιλούσαμε για το σκάκι»
«και εγω έφερα πρωινό όποτε βγάλε τώρα τα πάντα αλλαντικά σοκολάτα μαρμελάδες κυρίως εκείνη με το κεράσι που μου αρέσει» ειπε ο Λογκαν και η Κλιο γέλασε και εκατσε δίπλα μου «καλημέρα Μπέντζαμιν Γουότς» «σιχαίνομαι το Μπέντζαμιν και το ξέρεις»
«Ναι αλλά αμα ποτέ παντρευτείς,Μπέντζαμιν θα πούνε στην εκκλησία» ειπε ο Λογκαν καθως έτρωγε μια φέτα ψωμί με μαρμελάδα
«Να παντρευτούμε?» Ρώτησε η Έλενα
«Ναι κάποια στιγμή θα καταλήξετε στον γάμο» ειπε ο Λογκαν
« Λογκαν ακόμα είναι στην αρχή της σχέσης τους είναι δεν μπορείς να πεις κατι τέτοιο» ειπε η Κλιο
«Δεν έχουμε συζήτηση ποτέ για γάμο» ειπε η Έλενα
«Ίσως είναι μια ευκαιρία»ειπε ο Λογκαν
«Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ,Μπένι ?»
«Ούτε εγω έχει τύχει να το σκεφτώ,για την ακρίβεια έχει τύχει αλλά ποτέ να κάτσω να το συζητήσω ή κάτι αλλά ξέρω πως θέλω να καταλήξω εκει μαζί σου» ειπα και κοίταξα την Έλενα,για την ακρίβεια εχω σκεφτεί πολλές φορές πως θα είναι να παντρευτώ μαζί της,θα είναι πολύ όμορφη με νυφικό.
«Αυτό ηταν πολύ γλυκό που είπες» ειπε και ήρθε και μου έδωσε ενα φιλί στο μάγουλο «όποτε καταλήγουμε πως μια μέρα θα παντρευτείτε,πάει την έχασα την κολλητή μου» ειπε ο Λογκαν και γελάσαμε «δεν είναι και τόσο τραγικό Λογκαν και εγω θα χάσω τον κολλητό μου αμα παντρευτούν» ειπε η Κλιο «Οκευ μπορούμε να σταματήσουμε να μιλαμε για αυτό είναι λίγο άβολο» ειπε η Έλενα «γιατί αγάπη μου?» Την ρώτησα «νομιζω πως πάει πολύ γρήγορα όλο αυτό για αυτό απλα θα το συζητήσουμε όταν έρθει η ώρα» και ακούσαμε το τηλεφωνο να χτυπάει και πήγε η Έλενα «Έλενα Μαηκελσον πείτε μου... ναι βέβαια» ειπε και έκανε σήμα στον Λογκαν για χαρτι και στύλο «πείτε μου... ααα μπορούμε να διαλέξουμε...ναι θα ηθελα την λίστα και αμα γίνεται γενικά όλη την δίκη καταγεγραμμένη δεν γίνεται να μην υπάρχει... ωραία όταν τα βρείτε θέλω να μου τα στείλετε... εγω ευχαριστω» ειπε και το έκλεισε «ποιος ηταν?» Ρώτησε ο Λογκαν «ηταν από τα δικαστήρια είπαν πως η δίκη θα γίνει 15 Φεβρουαρίου με το νέο έτος αλλά θα γίνει εδώ στο Λος Άντζελες και δεν έχουν βρει την δίκη καταγεγραμμένη όπως πρέπει κανονικά για να την ξανα ελέγξεις αμα θες» «αυτο είναι παράνομο αμα δεν υπάρχει πια μπορείς να κινηθείς νομικά απέναντι στα δικαστήρια που είναι πολύ δύσκολο αλλά μπορείς αμα έχεις μυαλό όλα τα μπορείς» ειπε ο Λογκαν «αυτο το έλεγε ο κύριος Καβανο»
«Δεν ήσουν η μόνη που του είχε μια μικρή αδυναμία άσχετα που δεν το  έδειξα ποτέ»
«Νομιζω πως πρεπει να πάμε μια βόλτα» ειπε η Κλιο
«Ναι σχετικά με αυτο» ειπε ο Λογκαν και κοιταξε την Έλενα «δεν νομιζω να πάμε όλοι μαζί βόλτα»
«Γιατί?» Τον ρώτησα «για την ακρίβεια μπορούμε να πάμε και όλοι μαζί αλλά είναι κατι δικό μου και της Έλενας» ειπε ο Λογκαν και κοιτούσε την Έλενα με ένα βλέμμα σαν να έλεγε θα με σκοτώσει το ξέρω «πες μου ότι δεν σκέφτηκες αυτό που νομιζω» του ειπε «ναι» «Λογκαν δεν ξέρω αμα θέλω να πάω» «ναι αλλά πρέπει» «δεν είμαι σίγουρη για αυτό»
«Το είχαμε πει πως σε 10 χρόνια θα πάμε» «που θέλετε να πάτε ?» Ρώτησε η Κλιο

Elena's POV
Δεν το πιστεύω πως σκέφτηκε κατι τέτοιο δεν είμαι έτοιμη να γυρίσω πίσω «ο Λογκαν θέλει να πάμε στο Σιάτλ εκει που μέναμε δεν είμαι έτοιμη να γυρίσω πίσω» «πάμε μέσα λίγο να μιλήσουμε» ειπε ο Λογκαν και πήγαμε μέσα στο δωμάτιο μου «είσαι ηλίθιος?»
«Οχι απλα θεωρώ πως πρέπει να πάμε στο Σιάτλ έχω ένα σπίτι εκει που θέλω να δω,είχαμε μια οικογένεια,είχαμε·»
«Είχες θες να πεις,γιατι για εμένα δεν έχει μείνει τίποτα εκει μετα τον θάνατο του παππού μου η μαμα μου εξαφανίστηκε δεν ξέρω που είναι,οι θείοι μου πάντα εξαφανισμένοι και το μόνο που έχει μείνει εκει είναι ένα σπίτι και ο τάφος του μπαμπα μου τίποτα άλλο» ειπα και άρχισα να εκνευρίζομαι με αυτήν την απρόσμενη συμπεριφορά του Λογκαν «Έλενα σε παρακαλώ θέλω να πάω ωραία χάσαμε πολλά εκει φύγαμε αναγκάστηκα,αλλά μην ξεχνάς πως αφήσαμε και πολλά πράγματα πισω, μόνο αυτό σου ζητάω δυο μέρες μόνο θα πάμε Οχι παραπάνω μόνο δυο μέρες σήμερα πάμε αύριο γυρνάμε σε παρακαλω» ειπε και με παρακαλούσε «το χρειάζομαι αυτό» ενιωθα τα μάτια μου να βουρκώνουν «καλά μόνο δυο μέρες ουτε λεπτό παραπάνω» ειπα και με αγκάλιασε,τι θυσίες κάνω για αυτόν τον άνθρωπο, βγήκαμε εξω «τελικα?» Ρώτησε ο Μπένι «θα αντέξεις δυο μέρες χωρίς εμένα  εδω?» Τον ρώτησα και πηγα μπροστά του και τον κοιτούσα στα μάτια «ναι αγάπη μου θα αντέξω θα έχω την Κλιο τον Δια την Ήρα θα αντέξω αλλά αμα θες μπορώ να ερθω μαζί σου»
«Είναι κατι δικό μου θα πρέπει να πάω μόνη μου δυστυχώς αλλά σου υποσχομαι πως κάποια στιγμή θα πάμε μαζί» του ειπα και με φίλησε στο μάγουλο «θα το περιμενω» ειπε και πηγα μέσα να μαζέψω τα πράγματα μου, άνοιξα το τελευταίο συρτάρι της τουαλέτας μου και εβγαλα το μικρό κόκκινο κουτάκι που έχω κρυμμένο εκει το άνοιξα για να βγάλω τα κλειδια απο το σπίτι μου στο Σιάτλ και φυσικά είχα μέσα φωτογραφίες με τον μπαμπα μου,κάθε μέρα μου λείπει όλο και πιο πολύ δεν θα το ξεπεράσω ποτέ το ποσό άδικα τον έχασα εκείνη την μέρα,τις έβαλα πάλι γρήγορα μέσα πριν αρχίσω να κλαίω και ετοίμασα μερικά από τα πράγματα μου μέσα σε ένα μικρό σακίδιο,δυο μέρες είναι Έλενα θα περάσουν πριν τον καταλάβεις, αφού τα ετοίμασα βγήκα εξω,φορούσα ένα φλοραλ φορεμα μεχρι το γόνατο έπιασα τα μαλλια μου πάνω κότσο και μαύρες γόβες πηγα και εκατσα πισω από τον πάγκο τις κουζινας,ο Λογκαν έλειπε πήγε την Κλιο σπίτι λογικά για να πάρει μερικά πράγματα για να μείνει εδώ με τον Μπένι «είσαι καλά?»
«Οχι»
«Γιατί αγάπη μου» ειπε και ηρθε από πισω μου και με αγκάλιασε,επειδη είναι πιο ψηλός από εμένα μπορούσα και χανόμουν στην αγκαλιά του.
«Φοβαμαι να γυρίσω ξανα εκει, στο σπίτι μου που η μητέρα μου μου συμπεριφερόταν απαίσια,ο παππούς μου πέθανε, να περάσω εξω από το μαγαζί που πέθανε ο μπαμπα μου, να γυρίσω ξανα στην σχολή χορού, απλα δεν θέλω να ξανα ζήσω ότι έζησα τότε» ειπα και γύρισα και τον κοίταξα, με έπιασε και με έβαλε να κάτσω πάνω στον πάγκο της κουζίνας
«Και εγω φοβόμουν να γυρίσω στο Μαϊαμι και Οχι μόνο εξαιτίας των αναμνήσεων αλλα εξαιτίας του Τζακσον γιατί φοβόμουν μην κάνει το οτιδήποτε προκειμένου να πληγώσει εμένα απείλησε εσενα,μου στέρησε την αδερφή μου και την μητέρα μου, Έλενα καλός ή κακός έτσι είναι η ζωή πάντα θα πρέπει να γυρνάμε σε μέρη  που δεν θέλουμε αλλα πρέπει,προσπάθησε απλα να βάλεις στο μυαλό σου πως πας εκει για να δείτε πως είναι τα σπίτια σας,πες πως πας για δουλειά βάλε στο μυαλό σου πως έχεις έναν πελάτη και πρέπει να πας εκει» ειπε και χαμογέλασα «εντάξει» ειπα και τον έφερα κοντά μου για να τον φιλήσω «σε ευχαριστω που με στηρίζεις» του ειπα και είμασταν σε απόσταση αναπνοής «εγω σε ευχαριστω που με αφηνεις να είμαι μερος της ζωή σου  και μπορώ να σε βοηθάω» ειπε και τον ξανα φίλησα.

Μετα από λίγη ώρα ηρθε ο Λογκαν,χαιρετίσαμε την Κλιο και τον Μπένι και ξεκινήσαμε για το Σιάτλ «συγγνώμη αμα σε πίεσα να πάμε»
«Λογκαν το ξέρεις πως για σενα θα έκανα και αλλα πράγματα απλα δεν θεωρούσα πως ήμουν ετοιμη ακόμα για να πάω»
«Το ξέρω αλλα πιστεύω καλύτερα τώρα,μετα θα έχουμε την υπόθεση θα τρέχουμε  με αυτό και δεν θα μπορούμε να πάμε» ειπε και τον κοίταξα «το ξέρω» μετα από λίγη σχετικά ώρα φτάσαμε αφήσαμε το αυτοκίνητο στην πλατεία κοντά και στο παλιό μαγαζι του Λουπο που πλέον είχε αντικατασταθεί από ένα άλλο μαγαζι. Προχωρησαμε προς το παλιό μου σπιτι πλέον δεν ήταν το ίδιο με παλιά, η αυλή με τα λουλούδια ήταν πλέον γεμάτη χόρτα και τα λουλούδια ήταν άφαντα πήγα στην κεντρική είσοδο του σπιτιού μου και έβαλα το κλειδί στην πόρτα «αφού δεν άλλαξε και κλειδαριά μπράβο της» ειπα και ο Λογκαν γέλασε άνοιξα την πόρτα και όλα ήταν μέσα στην σκόνη άνοιξα τα παράθυρα να ξεμυρισει από την κλεισούρα η σκακιέρα του παππού μου παρέμεινε μέσα στην κουζίνα σκονισμένη «πω πω το σπίτι των Μαηκελσον πολυ διαφορετικό από ότι το θυμόμουν πολυ•» «νεκρό δεν έχει την ζωντάνια που είχε» διέκοψα τον Λογκαν «ναι ακριβώς αυτό» ανέβηκα τα σκαλιά για να βρεθώ στο παλιό μου δωμάτιο που πλεον δεν είχε μείνει τίποτα να θυμίζει το παλιό παιδικό μου δωμάτιο οι αφίσες τα πράγματα μου δεν ήταν πλεον εκεί μόνο τα έπιπλα,οι κούκλες που είχα κρατήσει από παιδί δεν ήταν στο ράφι τους οι καρτες που μαζεύαμε με τον Λογκαν πλεον δεν ήταν κρεμασμένες στον τοίχο και οι φωτογραφίες μου με τους φίλους μου δεν ήταν στον τοίχο πάνω απο το κρεβάτι μου «ελπίζω να έχει βάλει τα πράγματα μου στο πατάρι απλά» «και εγώ αυτό ελπίζω είχαμε δώσει μια περιουσία για αυτές τις καρτες με τα συγκροτήματα»ειπε ο Λογκαν και απλά γέλασα «μην γελάς όντως είχαμε δώσει μια περιουσία» βγήκα από το δωμάτιο και πήγα προς το πατάρι άνοιξα το πατάρι και βρήκα σε κούτες όλα τα πράγματα μου και ανέβηκα πάνω «δεν το πιστεύω ότι απλα τα πέταξε εδώ μέσα» ειπα εκνευρισμένη για άλλη μια φορά με την μαμα μου «τουλάχιστον δεν τα πέταξε» ειπε ο Λογκαν καθως έσπρωξε με τα δάχτυλα του ενα ξύλινο κλουβάκι για πουλιά «αυτό ηταν του μπαμπα μου»
«Κράτησε και πράγματα του μπαμπα σου»
«Οχι κράτησε ελάχιστα έδωσε τα ρούχα του πέταξε πολλά πράγματα του πούλησε αλλά,μόνο το μηχανακι του δεν έδωσε και αυτό γιατί ο παππούς μου ειπε πως το ήθελε ενώ το ηθελα εγω,ειπε πως το θέλει για να το πάρω εγω»
«Το θυμάμαι»
«Ούτε ξέρω που είναι πλέον»
«Στην αποθήκη θα είναι» ειπε ο Λογκαν και είδα ενα κουτί με φωτογραφίες από παλιά «δες αυτό, οοο θεε μου πως ήσουν έτσι» ειπα και γέλασα «εεε αυτό το μαλλί μου πήγαινε» και είδα μια φωτογραφια με τον Λογκαν με μακρύ μαλλί «ήσουν χάλια» ειπα «καλά ίσως» ειπε και γελάσαμε δεν μπορώ να τα βλέπω έτσι θέλω να τα συμμαζέψω όλα» ειπα «Οχι ήρθαμε απλα για να δούμε Οχι να κάνουμε δουλειές» ειπε ο Λογκαν και κατεβηκε από το πατάρι και κατέβηκα και εγω. Καθίσαμε στο σαλόνι λίγο και προσπαθούσα να θυμηθώ πόσες στιγμές έχω περασει εδώ πέρα
«Έλενα?» Άκουσα μια φωνή εξω απο το παράθυρο «κυρια Μιλλερ?» Ειπα και είδα μια γυναίκα πλέον γερασμένη με αυτά τα γαλανά της μάτια να με κοιτάνε οπως όταν ήμουν 16 και 17 βγηκα από το σπίτι και την αγκάλιασα «ποσό μεγάλωσες,ομορφηνες,τα μαλλάκια σου ακόμα πάνω τα πιάνεις αχ κοριτσάκι μου» ειπε και με αγκάλιασε και με φίλησε «και ο Λογκαν ο μικρός Τάιλερ αχ παιδιά μου, μου ειπε ο Κριστιαν ότι βρεθήκατε στην Οκλαχόμα,ποσα χρόνια έχω να σας δω» ειπε με νοσταλγία «δέκα χρόνια κοντά κυρια Μιλλερ» ειπε ο Λογκαν «ελάτε σπίτι μου να πιούμε καφέ να μου πείτε τα νέα σας να μου πείτε τι κάνετε,πως είστε σαν περιμενω σε μισή ώρα θα φτιάξω και τα κουλουράκια που σας αρεζαν με την κανέλα» ειπε και έφυγε βιαστηκά «μου έλειψε αυτή η γυναίκα» ειπε ο Λογκαν «πως θα της πως έχω σχέση με κάποιον άλλον αυτή με είχε ήδη παντρέψει με τον Πιτερ αισθάνομαι άβολα» «Έλενα είναι λογικό να έχεις προχωρήσει στην ζωή σου περασαν 10 χρόνια» «περασαν και ολας 10 χρόνια ποσό γρήγορα παιρναει ο καιρός» «είναι φριχτό πάντως το έχεις σκεφτεί ποτέ ότι αμα μπαμπας σου δεν μας έλεγε να βγούμε να πάμε στο αυτοκίνητο θα είμασταν και εμείς θύματα» «το έχω σκεφτεί αλλά δεν ξέρω τι να ευχηθώ να ήμασταν η Οχι?!» «Αν ήμασταν δεν θα φτάναμε εδώ που φτάσαμε» «έχεις δίκαιο» ειπα και πηγα ξανα μέσα στο σπίτι έπιασα την σκακιέρα και το πιόνι της βασίλισσας ηταν διαφορετικο από αυτά τις σκακιέρα και αυτο γιατί την είχε δώσει σε εμένα ο παππούς μου. Έκλεισα τα παράθυρα και ξανα έκλεισα το σπίτι μου «μου λειψέ λίγο» ειπα «και εμένα,το δέντρο μας στην πισω αυλή» «εκει θα πάμε Λογκαν» ειπα και πηγα προς την πισω αυλή το δέντρο μας με τον Λογκαν καθόμασταν πάντα σε αυτο το δέντρο και μιλήσαμε κάποτε είχαμε χαράξει και τα ονόματα μας εκει πήγαμε προς τα εκει «πωωω ρε φιλε πως ανεβαίναμε εδώ τώρα που το βλέπω μου φαίνεται δύσκολο» ειπε ο Λογκαν «κωλογερε» ειπα και τον εσπρωξα με τον ώμο μου,έκανα ένα γύρω από το δέντρο και βρήκα τα όνομα μας «ακόμα εδώ είναι τα ονόματα μας ποτέ τα είχαμε χαράξει?» «Όταν ήμασταν 9 είχα βρει εκεινο το μαχαίρι το μαύρο το ωραίο και τα χαράξαμε» ειπε «πάμε ηλίθια κολλητή μου στην κυρια Μιλλερ?» «Ναι πάμε» ειπα και πιαστήκαμε αγκαλιά και προχωρησαμε προς το παλιό σπίτι των Μιλλερ.
Χτυπήσαμε την πόρτα και η κυρια Μιλλερ μας άνοιξε «αχ παιδιά μου περάστε περάστε καθίστε» ειπε και μπήκαμε μέσα,είχε γεμίσει το σπίτι με φωτογραφίες του Κριστιαν και του Πιτερ από όταν ηταν μικρά μεχρι και τις τελευταίες φωτογραφίες του Πιτερ από όταν ηταν 16-17 «ωραίες φωτογραφίες εεε?» Με ρώτησε καθως τις κοιτούσα «ναι πολύ ωραίες» ειπα και έπιασα μια φωτογραφια μας εγω ο Λογκαν ο Πιτερ ο Κριστιαν και η Τατιάνα «αμα θες παρτην» ειπε η κυρια Μιλλερ «Οχι Οχι είναι δικιά σας έτσι και αλλιώς κάπου θα έχω και εγω την δικιά μου» ειπα και είδα τον Λογκαν ήδη να μασουλάει ένα από τα κουλουράκια κανέλας της κυρίας Μιλλερ «έλα κάθισε κοπέλα μου να μου πείτε τα νέα σας να μου πείτε με τι ασχολείστε που μένετε» ειπε και κάθισε στην πολυθρόνα της και εγω στον καναπέ δίπλα στον Λογκαν «δικηγόροι είμαστε και σπουδαίοι μπορώ να πω,έχουμε δικό μας γραφείο με πολύ καλή πελατεία και πολύ δυνατές υποθέσεις» ειπε ο Λογκαν « και ο Κριστιαν δικηγόρος έγινε,επέλεξε αυτό το επάγγελμα για να μην υπάρξει ξανα αδικία» ειπε «και εμείς για αυτό το επιλέξαμε» ειπα «η Έλενα παίζει σκάκι και είναι αρκετά γνωστή στον χώρο του έχει μεγάλη φήμη και πηγαίνει σε πολλά τουρνουά,το αγόρι της επίσης σκακιστής χαρις ένα τουρνουά γνωρίστηκαν» ειπε ο Λογκαν και η κυρια Μιλλερ με κοίταξε περίεργα «έχεις αγόρι? Δεν μπορείς να φανταστείς ποσό χαίρομαι,μεγάλο βάρος το είχα πως μπορεί να μην προχωρήσεις στην ζωή σου εξαιτίας του θανάτου του Πιτερ αλλά τώρα που το άκουσα ηρέμησα» εμεινα λίγο άφωνη με αυτό γιατί όντως η κυρια Μιλλερ πάντα πίστευε πως θα παντρευτούμε με τον Πιτερ και μου ηταν πολύ ξαφνικό «ευχαριστώ για αυτό» της ειπα
Περάσαμε αρκετή ώρα στο σπίτι της και ήταν ώρα να φύγουμε να πάμε προς το σπίτι του Λογκαν, περιπατήσαμε ένα δέκα λεπτό φτάσαμε και αντίκρισα το παλιόσπιτο των Τάιλερ «δεν μου έλειψε τόσο όσο πίστευα ότι θα μου λείψει» ειπε και έβαλε το κλειδί στην πόρτα άνοιξε την πόρτα,τα παλιά έπιπλα του σπιτιού οι φωτογραφίες όλα ήταν στην ίδια θέση κανένας δεν άγγιξε τίποτα «η αδερφή του μπαμπά σου δεν ήρθε ποτέ» «αναμενόμενο αφού πήρα εγώ το σπίτι τι να έρθει να κάνει να το δει άθλια γυναίκα, έχει γεμίσει τόση σκόνη εδώ μέσα που όχι απλά να αεριστεί χρειάζεται, συνεργείο καθαρισμού χρειάζεται. Μετά από αρκετή ωρα καθίσαμε και βλέπαμε ένα κουτί με φωτογραφίες που βρήκαμε «πω κοιτά πως είμασταν μικρά» ειπε ο Λογκαν και είδα μια φωτογραφία μας από το καλοκαίρι του 48 που είμασταν με μαγιό «μαρεσει που φορούσες και το απο πάνω λες και είχες τίποτα 5 χρόνων σκατο» «σταματά ρε λες και εγώ ντυνόμουν μόνη μου δεν με έντυναν» ειπα και γελάσαμε είχαμε καιρό να έρθουμε και επιτέλους βλέπουμε και όσα αφήσαμε πίσω.

*σκακιστική γραφή R=Rock (πύργος στα αγγλικά) x=τρώει το πιόνι στο c6 και Κh7= King (βασιλιάς) στο h7