Rowan

Beckham się nie zawahał.

– Podczas gry w butelkę się całowaliśmy.

Nie powiedział, że to ja kręciłam, że to ja go wylosowałam. Nie powiedział, że chciał zaprotestować. W ogóle się nie tłumaczył. Stwierdził fakt.

Jackson zamrugał.

Zatrzymał butelkę wody przy ustach.

A potem...

Roześmiał się.

– O Boże! Ty i Rowan?! Co za koszmar! – parsknął, niemal dławiąc się wodą.

I wtedy stało się coś...

Coś, czego się po sobie nie spodziewałam. Wkurzyło mnie to, że Beckham powiedział tylko część prawdy. To była ta mniej kontrowersyjna? Te, którą dało się wybaczyć?

– A potem się pieprzyliśmy – stwierdziłam fakt poważnym tonem.

W sekundzie Jackson przestał się śmiać.

Woda, którą właśnie przełykał, wystrzeliła mu z ust.

Zakrył usta dłonią, kaszląc.

Z oczu pociekły mu łzy.

– Co... co? – wydusił, patrząc na mnie jak na obłąkaną.

Obok mnie Beckham drgnął.

I zanim zdążyłam naprawić tę sytuację...

On to poprawił.

Ale nie w sposób, który cokolwiek naprawił.

– I zrobimy to ponownie.

CO?!

Zamarłam.

Otworzyłam usta.

Ale nic nie powiedziałam.

Jackson spojrzał na nas.

Raz na mnie.

Raz na Beckhama.

Raz na siebie.

A potem...

Wybuchnął jeszcze głośniejszym śmiechem.

Jeszcze bardziej histerycznym.

Jeszcze intensywniejszym.

Wysmarkał nos w serwetkę.

Oparł się o blat, jakby nie miał siły stać.

– Okej, to było dobre! – otarł łzy, wciąż się śmiejąc. – Najlepszy żart, jaki słyszałem od dawna.

Beckham się nie odezwał.

Ja też nie.

Bo to nie był żart.

Jackson poklepał się po klatce piersiowej.

– Jeden wieczór mnie nie było, a wy postanowiliście sobie pożartować? – pokręcił głową, śmiejąc się jeszcze bardziej.– O to chodzi? Rowan, serio, to twój pomysł?

Zerknął na Beckhama.

– O tym pocałunku słyszałem! Dzięki, że mi mówisz, Beckham. Wiedziałem, że powiesz.

Beckham nawet nie drgnął.

Tylko Jackson dalej bawił się tą sytuacją.

– Ale co, myślisz, że rano bym tu robił? – zapytał Beckham spokojnie.

Zbyt spokojnie.

Jackson wzruszył ramionami.

– Znam twojego surowego staruszka.

Przewróciłam oczami.

Jackson nawet na mnie nie spojrzał.

Był w swoim świecie.

– Nie wkręcicie mnie, że Rowan, która nienawidzi sportu, hokeja i nigdy nie rozmawiała z tobą dłużej niż minutę, nagle uznała, że cię kocha i poszła z tobą do łóżka.

Zacisnęłam zęby.

Co on miał z tym "kocha"?

Nikt nic nie mówił o miłości.

I wtedy Beckham odchrząknął.

– Jakie 'kocha'? – zapytał.

– Bo to ty, Beckham. A Rowan? Rowan to romantyczka.

Zamknęłam oczy.

– O, proszę cię... – powiedział Beckham, jakby ten obnarzył jego największy sekret.

– Tak! Lubisz długie zwodzenie, ukradkowe dotyki, spojrzenia spod rzęs, to twoje klimaty. – Wskazał na Beckahama z uśmiechem na ustach – Ty nie idziesz z nikim do łóżka, jeśli nie masz na koncie co najmniej sześciu rozmów o swoich ulubionych książkach i wspólnych spacerów w świetle księżyca.

Beckham parsknął.

Jackson wrócił do swojego croissanta.

Siedział, żując leniwie, jakby całe to zamieszanie było jednym wielkim żartem.

I wtedy mnie uderzyło.

Jackson nie przejmował się tym, że Beckham się ze mną przespał.

Bo...

Nie był w stanie w to uwierzyć.

– Czyli mogłbym zabrać Rowan na randkę? – zapytał Beckham.

Jego głos był poważniejszy, niż powinien.

Jackson spojrzał na niego jak na totalnego idiotę.

A ja praktycznie zamarłam.

– Ale to mnie pytasz? – uniósł brew. – Rowan, Beck chyba nie jest dobrym kandydatem na chłopaka, bo bardziej liczy się ze mną niż z tobą.

Roześmiał się.

Nie traktował tego poważnie.

Dla niego to był żart.

Dla Beckhama nie.

I wtedy zrozumiałam coś cholernie oczywistego.

Beckham nie miał rodzeństwa.

Z Jacksonem praktycznie wychowywali się razem.

To było dla niego coś więcej niż zdrada przyjaciela.

To było jak zdrada brata.

I to dlatego wyglądał, jakby stracił grunt pod nogami.

Jackson położył dłoń na jego ramieniu.

– Ty dla mnie też, Beck. Ale właśnie dlatego nie będę w tej sytuacji chujem. Bo to by znaczyło, że chuj ze mnie, a nie brat.

Beckham wstrzymał oddech.

Na sekundę.

Może dwie.

A potem ja wtrąciłam się z uśmiechem.

– Czasem jesteś dla mnie chujkiem.

Jackson przewrócił oczami.

A potem wyciągnął dłoń, żeby poczochrać mnie po włosach.

– Czasem muszę, tak dla zasady.

Jackson był wolny.

Każda jego decyzja była jego własna.

A ja?

Ja zawsze czułam się więźniem bycia jego siostrą bliźniaczką.

A teraz...

Co to wszystko miało znaczyć?

– Idę jutro na randkę z Harrym.

Rzuciłam to.

Celowo.

Chciałam zobaczyć reakcję.

Jackson parsknął.

– Ooo, Beck! Masz konkurencję! Jesteś gotów?

Beckham nawet nie drgnął.

Nie zareagował.

Nie zrobił żadnego głupiego komentarza.

Nie uniósł brwi, nie przewrócił oczami, nie parsknął śmiechem.

Nic.

I nie wiem, dlaczego właśnie to mnie wkurzyło.

Może wolałabym, gdyby Jackson miał problem.

Może wolałabym, gdyby Beckham coś powiedział, zamiast siedzieć tam jak cholerny posąg.

Może wolałabym, żeby przynajmniej któryś z nich nie bawił się tak dobrze.

A tymczasem Jackson wydawał się jedynym niezdezorientowanym człowiekiem w tym pomieszczeniu.

Patrzyłam na Beckhama.

On patrzył na mnie.

– Dobra, to ja was zostawiam, pogadajcie sobie, a ja lecę odespać.

Jackson podniósł ręce w obronnym geście, jakby właśnie spełnił swoją braterską misję i nie zamierzał się w to bardziej angażować.

I to było absurdalne.

– I tak nas po prostu tu zostawisz?! – krzyknęłam, czując, jak rośnie we mnie frustracja.

Jackson przewrócił oczami.

– Jesteście dorośli! Poradzicie sobie! Nie róbcie niczego, czego ja bym nie zrobił!

– O boże, Jackson! – schowałam twarz w dłoniach, a on tylko się roześmiał.

Najgłośniej jak się dało.

A potem, przechodząc obok, poczochrał mnie po włosach.

Tak, jakby to był kolejny zwyczajny poranek w naszym domu.

Tak, jakby nic się nie stało.

Był...

Najgorszym, najlepszym bratem.

Zostaliśmy z Beckhamem sami I w ogóle nie wiedzieliśmy, co tu się właśnie wydarzyło.