-Muszę iść do fryzjera - odzywa się chłopak i przeczesuje swoje włosy dłonią.

Patrzę na niego i bez  zastanowienia skręcam w dobrze znaną mi uliczkę.

-Mi też by się przydało- stwierdzam- Zawsze mam trochę krótsze włosy i te zaczynają mnie już denerwować. Są za długie jak dla mnie.

-Są piękne- mówi znienacka i zaczyna bawić się moim kosmykiem, a ja delikatnie się rumienię.

-Dziękuję- odpowiadam lekko zdziwiona i speszona- Twoja grzywa też jest niczego sobie, ale skoro chcesz ją przyciąć to zapraszam za mną.

Wychodzę z samochodu i delikatnie zamykam za sobą drzwi. Nicolas wyskakuje chwilę później i szybko mnie dogania.

-Pewnie nas nie przyjmą - zaczyna i wzdycha ponuro - Trzeba się zapisywać na wsi, a dopiero co w tak wielkim mieście. Wiesz jak długo czekałem żeby dostać się do fryzjera? Dwa pieprzone miesiące.

-Ty chyba dalej nie czaisz, że przyjmą nas od ręki wszędzie.

Wchodzę do salonu, a kobieta z recepcji patrzy się w moią stronę i na chwilę nietuchomiejeje, ale zaraz potem uśmiecha się przyjaźnie.

Wygląda na miłą, ale może zachowywać się tak że względu na mnie.

-Dzień dobry pani Martin - wita mnie recepcjonistka- Teraz mamy zajęte wszystkie fotele, ale wciśniemy panią za chwilkę. Dobrze?

Stresuje się i wpada w słowotok. Nie powinna się bać aż tak bardzo, bo wszyscy bardzo dobrze wiedzą że nie zabijam niewinnych.

Niszczę tylko potworów.

-Oczywiście - odpowiadam i posyłam w jej stronę miły uśmiech - A mojego kolegę też gdzieś wciśniemy?

Szturcham ramieniem Wilsona, żeby wprowadzić nieco luźniejszą atmosferę.

-Zobaczymy co da się zrobić - odpowiada i sprawdza grafik - Pan może iść teraz na zaplecze, koleżanka ma przerwę śniadaniową to szybko go obetnie, a pani może zaraz usiąść na fotelu.

-Niech koleżanka na spokojnie zje i odpocznie - oznajmiam przyjaźnie - My możemy poczekać.

-A zrobić państwu coś do picia albo jedzenia? - pyta uprzejmie.

-Podziękujemy - odpowiadam i siadam na kanapie w poczekalni.

Chłopak podąża moim śladem i zajmuje miejsce obok mnie.

Kanpa jest nieduża, ale bez problemu się na niej mieścimy.

-Wszyscy cię tu znają? - pyta Wilson

-Znają moje nazwisko, ale osobiście nie. W tym salonie to wyjątek, bo przychodzę tu dosyć często.

-Przyzwyczaiłaś się do tego prawda?

-Przyzwyczaiłam - kiwam głową i dodaje - Ale czasami tęsknię za takim normalnym życiem. Na przykład za takim zwyczajnym czekaniem w kolejce u fryzjera, albo specjalnym zwalnianiem przed policją.

-Faktycznie trochę przekichane to życie.

-Ale kocham je. Nie wyobrażam sobie robić teraz coś zupełnie innego.

- W podstawówce nigdy bym nie pomyślał, że to ty będziesz siedzieć w takim świecie. Stawiałbym na Thomasa.

Prycham rozbawiona i uśmiecham się.

Faktycznie Thom to był taki ze gagatek.

Doskonale go pamiętam.

-Chyba nikt by nie pomyślał, że spokojna Hols będzie w przyszłości się ścigać, zabijać ludzi, handlować dragami i chodzić na walki - odpowiadam.

-Do niedawna nie uwierzyłbym w to- kręci głową jakby w zamyśleniu.

-Widzisz jak wszystko szybko się zmienia - mówię - Teraz zapierdalasz autem po New Yorku razem z capo, którą znasz ze szkoły.

-To aż dziwnie brzmi.

-Ale to prawda.

-Przepraszam, że przerywam, ale jedna osoba może już usiąść - przeszkadza nam jedna z fryzjerek.

Już mam zamiar się odezwać, ale wcina mi się mój towarzysz.

-Idź - mówi Nicolas - Mi pewnie zajmie to krócej.

-Dobra - kiwam głową i wstaje.

Idę za niską kobietą i po chwili zajmuje miejsce na czarnym fotelu. Brunetka staje za mną i zaczyna myć moje włosy.

Robi to delikatnie i precyzyjnie. Widać, że zna się na swojej pracy i lubi to co robi.

-Co chciałaby pani zrobić z włoskami? - pyta.

-Tak jak zwykle podciąć końcówki - odpowiadam miło.

-No to zabieram się do pracy - odpowiada dziewczyna i do końca swojej pracy zagaduje mnie na niezobowiązujące tematy.

Rozmawiam z nią, bo często tu przychodzę, a nie chcę żeby pamiętali mnie jako gburowtą paniusie. W między czasie widzę, że Nicolas też siedzi już na fotelu.

Ciekawe jaki jebnie sobie fryz.

Fryzjerka kończy obcinać moje włosy i zaczyna je stylizować. Robi to szybko i już po kilku minutach widzę efekt końcowy.

Nie powiem jest różnica.

Wyglądam o wiele lepiej.

Zdecydowanie.

-I jak się pani podoba? - pyta uśmiechnięta fryzjerka.

-No jest różnica - mówię zachwycona i pochylam się w stronę lustra- Piękna robota.

-Dziękuję - mówi kobieta.

Wstaję z fotela i podchodzę do niej. Wciskam w jej rękę plik dolarów i wejściówkę do jednego z naszych klubów nocnych.

Tak.

Też prowadzimy kluby nocne, bo tam nasi dilerzy mogą łatwo sprzedać towar.

-Nie trzeba... - zaczyna pospiesznie i próbuje oddać mi przedmioty, ale jej przerywam.

-Zapłać za mnie, a reszta jest dla ciebie - posyłam jej uśmiech.

-Dziękuję- duka i chowa rzeczy do czarnego fartuszka.

Podchodzę do fryzjerki, która obcinała Nicka i też wciskam jej pieniądze i wejściówkę. Oczywiście zaprzecza, ale ostatecznie stawiam na swoim.

Jak zawsze zresztą.

Wychodzimy razem z chłopakiem z salonu i wsiadamy do auta. Dopiero w samochodzie się odzywamy.

-Jest wow- komentuje Wilson i kiwa z podziwem głową.

-Ty wyglądasz jakbyś wpadł pod kosiarkę- śmiejemy się, ale zaraz dodaje- A tak na serio, to faktycznie lepiej ci w krótszych.

-Idziemy do teatru? - pyta znienacka Nick.

Yyy...

Co kurde?

-Lubisz takie miejsca?

-No tak średnio - odpowiada niechętnie - Ale pamiętam, że ty uwielbiałaś.

-Prawda, prawda - zmyślam się - Dalej lubię, ale nie mam z kim chodzić, a samej to tak chujowo.

-To wybierzemy się tam razem - proponuje.

-Dobra- odpowiadam i skręcam w inną ulicę.

Zrobimy sobie wycieczkę.

Resztę drogi rozmawiamy o głupotach. Wspominamy czasy dzieciństwa i najgorszych nauczycieli ze szkoły. Dużo się śmiejmy i czuję, że Nicolas ma szansę zostać moim przyjacielem.

Nie wiem jak to się stało, ale ten dupek już mi nie przeszkadza i lubię spędzać z nim czas.

On jest jakimś czarodziejem.

Rzucił na mnie urok.

Dojeżdżamy na miejsce i szybko wchodzimy do budynku. Podchodzimy do kas biletowych i płacimy za bilety. Na szczęście pracownicy nas rozpoznają i nie mają problemu z mało eleganckim strojem Nicka.

Bluza zdecydowanie nie jest odpowiednia do teatru.

Zajmujemy nasze miejsca i zaczynamy oglądać spektakl. Jest śmieszny i całkiem ciekawy. Przynajmniej dla mnie, bo gdy odwracam się w stronę mojego towarzysza widzę, że wpatruje się we mnie.

-Nie podoba ci się? - pytam.

Chłopak wyrywa się z jakiegoś dziwnego transu i dopiero po chwili mi odpowiada

-Podoba. A teraz oglądaj.

Kończy i odwraca się w stronę sceny.