-Mamo!- słyszę krzyk Rosie i już wiem, że nie skończy się to dobrze.

Skąd wiem?

Jest u nas mały Evans.

No dobra, może już nie mały.

Poprawiam się.

Młody Evans.

-Tak, różyczko?- odpowiadam neutralnie.

-Ten dupek wszedł bez pozwolenia do mojego pokoju i rozrzucił wszystkie koraliki!

Syf.

Widzę to nawet nie wchodząc do pokoju.

-Rosanno, co ja ci mówiłam na temat używania wulgaryzmów?

To nie tak, że w myślach i nie przy dzieciach klnę, jak wszyscy moi przyjaciele razem wzięci.

Oczywiście to nie powód do dumy.

-Dobra, przepraszam, ale to nie zmienia faktu, że wysypał około tysiąca sztuk malusieńkich przywieszek, które miały być do robienia bransoletek dla bliźniaków.

Może to i lepiej, że się wysypały.

Dorośli mężczyźni z pewnością będą nosić bransoletki w motylki od dziesięciolatki.

-Victor nie zrobił tego specjalnie- bronię chłopca.

-Zrobił!- mówi zirytowana Rosie.

Ja też się zaraz zirytuję przez te ich wieczne kłótnie.

-Jeśli zrobił to specjalnie to powinien cię przeprosić, ale jeśli przypadkowo to nie krzycz na niego, tylko razem posprzątajcie.

-Nie będę go trzymać przy sobie. Niech sprząta sam.

-Rosa- zaczynam, ale ona mi przerywa.

-Nie, mamo. Nie wmówisz mi, że powinnam go lubić, bo tak nigdy nie będzie. Nie znoszę go. Nie dość, że w naszym domu czuje się, jak w swoim to jeszcze zapisaliście nas do jednej szkoły. Znoszę tego gnoja od dziesięciu lat, a od trzech widuję go codziennie, więc śmiało mogę powiedzieć, że wkurza mnie, jak mało kto. Nie mam zamiaru iść teraz do siebie, uśmiechnąć się i razem z nim sprzątać JEGO bałagan. Idę na plażę i może do Cami, a jak wrócę pokój ma być posprzątany, a jego ma tu nie być.

-Rosie...- zaczynam delikatnie, bo widzę, że jest wściekła.

-Nie zaczynaj- mówi i wychodzi- Nie gniewaj się. Kocham cię.

-Ja ciebie też- wzdycham i siadam na kanapie.

Chowam twarz w dłoniach i przez kolejne dziesięć minut myślę czy aby na pewno nie da się ich jakoś pogodzić, ale nie.

Tylko miłość byłaby w stanie zatrzeć nienawiść, ale do tego nie mam zamiaru zmuszać mojej córeczki.

Gdy mam zamiar pójść do Victora i z nim porozmawiać słyszę kroki na schodach. Domyślam się, że to Vic, bo bliźniaki wyjechali na weekend. Podnoszę więc głowę i widzę chłopaka z czerwonymi od płaczu oczami i mokrymi śladami na policzkach.

Zraniła go w chuj mocno.

-Kochanie...- podchodzę do niego, ale on mi przerywa.

-Nie zrobiłem tego specjalnie. Po prostu się na nią zapatrzyłem. Jest taka piękna, ciociu. Ale nie ważne. Posprzątałem i już wychodzę. Pa, ciociu, kocham cię.

Kiedy wróci Nicolas?

Muszę się do kogoś przytulić.

Zdecydowanie.

NIESPODZIANKA!

Tęskniliście?