We stared at each other for seconds at no'ng matauhan ako ay agad akong napakurap at umiwas ng tingin. But damn...my heartbeat went so wild.

"Uh...H-Hindi naman."

I heard him sigh at agad akong napaatras no'ng humakbang siya palapit.

"I don't think so." He said while looking at me.

Umiling ako. "H-Hindi...busy lang talaga ako."

Nakaramdam naman ako ng awkwardness no'ng marealize na nakatingin na pala ang mga dumadaan sa amin.

"Can we please talk, Lia?" He added while still looking at me.

"Uh...nag-uusap na tayo?" Wala sa sarili kong sagot dahil nababahala ako na mas lalong dumadami ang nakatingin sa amin.

He sighed and closed his eyes. "I want to...apologize."

Right after he said that ay alam ko na kung ano ang tinutukoy niya dahil halos araw-araw ay dinadalaw ako ng alaalang 'yun. It bothered me so much because it's my first but I don't want to show him that. I don't want him to know that it's a big deal to me.

"O-Okay lang. Hayaan mo na. W-Wala lang naman 'yun." I quickly said and gave him a small smile bago siya nilagpasan.

Ang plano ko ay sa library ako pupunta but I found myself walking towards the gate. Uuwi nalang ako, total 5 pm pa naman ang susunod kong klase, but I was surprised when I saw him walking beside me.

"Uuwi ka na ba?" He asked and I just nodded dahil kung hindi ko siya sasagutin ay baka mas isipin lang niyang umiiwas ako. "Then...at least let me walk you home."

I sighed when I realized that I had no choice but to let him do that. "Okay."

We were silent the whole time we walk which makes the atmosphere awkward. I stole few glances from him and noticed that there's something different with him. He looked unusually red and his eyes kind of look bizarrely moisty. Habang palapit kami sa apartment ay mas lalo kong napapansin na may mali sa kanya. Aside from the fact that he's still grieving ay may napapansin pa akong iba.

Is he okay? Bakit parang...

I confirmed my suspicions when I accidentally bumped into him nang may dumaang motorsiklo sa tabi ko no'ng nasa tapat na kami ng apartment namin.

"Sorry." I apologetically said. "S-Salamat din sa paghatid." I pointed to our apartment. "Dito na ako."

He just gave me a nod before turning his back. "I'll go now."

I sighed while watching him walking away pagkatapos ay naglakad na rin ako papasok ng unit namin.

"Don't look back...just go inside..." I repeatedly muttered pero napamura nalang ako no'ng makita ang sarili kong tumatakbo para mahabol siya.

I just realized that I couldn't let him go like that. He's not okay and maybe...maybe he needs me.

"Wait!" I shouted when I saw him pero mukhang hindi niya narinig. "Kaleb! Wait!" I shouted with all my vocal strength. Mabuti nalang ay lumingon na rin siya.

I ran faster so I could reach him fast and when I finally did ay agad kong nakita ang nakangiti niyang mukha. Pinanood naman niya akong naghahabol ng hininga.

"Y-You're not okay." I stated and looked at him bago ko inilapat ang kamay ko sa noo niyang inaapoy ng lagnat. "You have a fever pero pumasok ka pa?" Naiiling kong tanong sa kanya.

"Because I want to," diretso niyang sagot habang nakatingin sa akin kung kaya't muli nanaman akong na-conscious. Medyo pinagpawisan kasi ako at naisip ko bigla na baka nag-crease na ang make-up ko...but nevermind! I should deal with him first!

"Halika nga!" Hinila ko siya at agad naman siyang nagpahila. Ayos ah?

"You should just rest," aniya at agad naman akong napatingin sa kanya dahil doon.

"Rest? Are you seriously saying that to me?" I chuckled and pointed his face. "Ikaw ang may kailangan nun oy, mukha ka na ngang zombie maglakad oh."

Kahit na nanghihina ay narinig ko ang mahina niyang pagtawa. Napailing nalang ako at mas nilakasan pa ang paghila sa kanya. Pakiramdam ko ay namula naman bigla ang mukha ko no'ng marealize na magkahawak kami ng kamay habang naglalakad. But suddenly, I didn't care about what people would say dahil ang nasa isip ko lang ay ang matulungan siya dahil kailangan niya 'yun ngayon.

No'ng makarating kami sa apartment ay agad kong hinalungkat ang medicine cabinet para maghanap ng gamot at mabuti nalang ay may nakita rin agad ako. I also prepared water and towel para makapag cold compress siya.

"Magpahinga ka muna." I whispered to him after he took the medicine.

Parang masunuring bata naman siyang tumango kaya napangiti ako. He slept after I placed the towel on his forehead at habang natutulog siya ay inabala ko muna ang sarili ko sa paggawa ng schoolworks at nagdesisyon din akong mag film muna para sa isang vlog na kailangan kong ipasa bago matapos ang linggo. Nang matapos ay bumalik ako sa sala kung saan siya nakahiga at hindi ko naman sinasadyang sandaling mapagmasdan siya.

He's really good looking, no wonder why a lot of people like him, mapa babae man o lalaki. His features looked perfectly amazing. His curvy eyelashes, deep eyes, thick eyebrows, pointy nose, and pinkish lips. Tingin ko talaga half-Spanish siya, medyo may hawig pa naman siya ng slight kay Julio Peña.

But poor him, he must've been so stressed and drained because of the recent happenings in his life...kung kaya't nagkasakit na siya. It's unusual for someone like him to catch a flu pero siguro nga...sa sobrang pag-aalaga niya sa iba ay napabayaan na niya ang sarili niya.

I was about to go to the kitchen to prepare food when I saw tears falling from his still shut eyes. Something moved inside of me and I found myself sitting in front of him.

"You're really strong," I whispered while looking at him. "But I wish you could be more open to others. Huwag mong masyadong sarilinin ang mga problema mo, dahil mabigat 'yun." I sighed. "We're really alike in some ways. Stubborn, huh?"

Tears fell when I started remembering what I've been through on the past years at hindi ko naman namalayan na nakatulog pala ako pagkatapos. It's already 6 pm when I woke up and realized that I had unintentionally skipped class. Natataranta kong chineck ang phone ko at napatampal nalang ako sa noo no'ng makita kung gaano karaming messages at calls ang mga kaibigan ko.

I immediately typed a message to them dahil ayaw ko namang mag-alala sila. Nahirapan pa 'ko sa sasabihin ko but I ended up telling a lie.

Sorry, medyo sumama pakiradam ko kaya umuwi nalang ako para magpahinga.

It was such a bad lie and I promise not to use it again dahil baka magkatotoo ngang sumama ang pakiramdam ko.

They immediately replied at agad na nanlaki ang mga mata ko no'ng mabasa ang reply nila.

Dani: Sus, kasama mo lang si Kal eh.

Tasha: nagdate kayo 'no? kumusta? nagkiss na ba kayo?

Shine: huh? Sila na ba?

Napa facepalm nalang ako dahil sa reaksyon nila. Nakakahiya naman sila...kahit na totoong nandito si Kal at magkasama kami ay nakakahiya pa rin ang iniisip nila. Baka ano nalang ang sabihin ni Kal kapag malaman niya.

Gagi, hindi. Huwag nga kayong mag-isip ng ganyan. Nakakahiya naman.

I sent that message at pinigilan ko na ang sarili ko na i-check ang gc namin dahil panigurado ay pang-aasar na naman ang mababasa ko do'n.

Napakurap naman ako no'ng maalala si Kal at agad akong lumapit sa kanya para tingnan kung mainit pa ba siya. Bigo naman akong napailing no'ng maramdamang mainit pa rin siya and it looks like he's also experiencing body pain and chills. Poor him.

I decided to soak the towel again and apply it. Pinunasan ko rin gamit ang ibang towel 'yung braso niya at mukha. He's still sleeping though, hindi man lang siya nagising m sa ginagawa ko and I feel really bad for him dahil halatang-halata na kulang siya sa pahinga nitong mga nakaraang araw.

His wallet suddenly fell from his pocket when he moved to shift position. Hindi ko naman sinasadya na makita ang laman pero bumuka iyon no'ng mahulog kung kaya't nakita ko na.

There were cards and all ngunit mas nakuha ang atensyon ko ng isang larawan ng batang babae na nakangiti. She looked so beautiful with her long brown straight hair, a deep set of eyes with long and curvy eyelashes, a small and pointy nose, and reddish lips na bumagay sa maliit niyang mukha, mayroon ding nagkalat na freckles sa cheeks and nose niya na mas lalong nagpaganda sa kanya. She looks foreign pero sumisigaw din ang pagka-Pilipino niya sa iilang features na meron siya. Narealize ko naman na pareho sila ni Kal na may brown hair at mestizo/mestiza ang vibes.

At bakit parang...familiar siya?

My eyes widened when I realized na siya pala ang kasama ni Kal sa portrait na nakita ko sa bahay nila no'ng pumunta ako roon.

I suddenly got curious. Who is she?

Kal's phone suddenly rang and when I saw that Jae was the one who's calling ay nagdesisyon akong sagutin nalang 'yun. Baka kasi hinahanap na siya sa kanila.

"Hello bro! Nasaan ka na ba—."

"Hello, Jae. Ako to, si Lia."

"Oh, fuck!"

Nagulat naman ako biglaang pagmumura niya kaya nailayo ko ang phone sa tenga ko.

"Lutong nun ah," komento ko.

"Bakit kasi ikaw ang sumagot? Tsaka nasaan ba kayo at bakit ikaw ang sumagot?"

I sighed. "Nandito siya sa apartm—." I stopped because he suddenly gasped dramatically.

"Hala... magkasama kayo sa apartment mo?"

I rolled my eyes when I suddenly got an idea of what he was thinking. "Kung ano-ano na naman ang iniisip mo, Jae. Akala ko ba mabait ka?"

He laughed on the other line. "Nakakagulat naman kasi talaga na bigla kayong magkasama. Eh kanina lang iwas na iwas ka pa ah. Anong nangyari? Magic? Gano'n ba?"

Napailing nalang ako dahil sa litanya niya. "May lagnat 'yung kaibigan mo, hanggang ngayon hindi pa rin bumababa." Muli kong tiningnan si Kal na nakahiga pa rin sa sofa. "And he's sleeping now...hindi ko alam kung ano na ang gagawin ko...can you help me?"

"Uh? Nilalagnat siya? Hala! Sige sige, papunta na ako d'yan!" He immediately ended the call after that.

Muli kong pinalitan ang towel na nakapatong sa noo ni Kal saka ako umupo sa tapat at hindi nga naman nagtagal ay narinig ko na ang doorbell. Agad na tumambad sa akin si Jae na pawis na pawis pa no'ng binuksan ko ang pinto.

"Nasaan si Kal? Anong ginawa mo sa kaibigan ko?" Bungad niya at OA na inilibot ang paningin sa sala.

"Ayan nakahiga, hindi ka naman siguro bulag eh 'no?" I fired back.

Pinanood ko naman siyang lumapit sa kaibigan at sinapo ang noo nito.

"Ay, gagi! May lagnat nga!"

Jae went out after that at narinig ko namang parang may tinawagan siya. Nagluto ako habang abala siya sa labas at no'ng pumasok ay inaya ko siyang mag dinner. We decided na huwag munang gising si Kal dahil napakahimbing pa ng tulog nito.

"Sure ka ha? Kumain talaga siya kaninang tanghali?" I asked him again.

"Oo nga! Grabe 'to! Anong tingin mo sa akin? Sinungaling?" He acted like he got insulted after that kung kaya't napangiwi ako.

"Naninigurado lang." I said and shrugged my shoulders.

"Concern na concern, ah! Baka iba na 'yan, Lia!" He started teasing and I immediately gave him a glare.

"Okay, okay. Kakain nalang." He surrendered.

Bigla naman akong may naalala no'ng kumakain kami kung kaya't nagdesisyon akong itanong 'yun sa kanya.

"May iba pa bang kapatid si Jae maliban kay Trisha?" I curiously asked.

Umiling naman siya. "Wala, bakit?"

"Eh pinsan na babae na maganda?"

Jae's eyes suddenly widened at napakurap pa siya habang nakatingin. "Magpapareto ka ba? Babae ba ang type mo?"

Napakurap din ako dahil sa sagot niya dahil hindi ko ineexpect 'yun and I almost had the urge to hit him.

"'Di, biro lang," he laughed. "Pero doon sa tanong mo, isa lang naman yata ang pinsan niyang babae, pero matanda na 'yun ngayon eh, may asawa na nga. Bakit mo pala tinatanong?"

"Ah...wala lang naman." Nagkibit-balikat lang ako at nagpatuloy sa pagkain.

It was already 9 pm when Jae said na nasa labas na ang sundo ni Kal so we tried to wake him up. Kal looked disoriented when he opened his eyes and when he looked at me ay hindi ko mabasa ang ekspresyon na pinapakita niya. He was staring and I unconsciously did the same while Jae was pulling him outside.

A man who introduced himself as their butler said 'thanks' samantalang si Jae ay pangisi-ngisi lang habang nakatingin sa akin. Kal, on the other hand, was already inside the van.

I watched their van as they drove away and when I went inside, I suddenly felt the empty feeling.

Hay, nakakahawa yata ang pagiging OA ni Jae. Nahahawa na yata ako.

I sighed when my back touched the soft mattress of my bed. Nakakastress din pala mag-alaga ng may sakit. And also...I couldn't let something out of my mind.

That girl. I'm really curious about who she is...because I felt like she has a special connection kay Kal.

Pero ano naman ngayon? Bakit ba ako nangingialam?

I immediately sat on the bed when an idea suddenly came into my mind.

Baka girlfriend niya? Pero LDR lang?

I sighed. May girlfriend siya?

Something flared inside me at pakiramdam ko ay parang kinurot ang dibdib ko. Napasabunot ako ng buhok at parang gusto kong i-untog ang ulo ko sa headboard. I tried so hard that night to just forget everything that's running inside my mind.

But when I found myself searching his social media accounts, that's when I realized that I fucked up... real bad.