Minął tydzień od czasu, gdy Lauren wyjechała do Carrollton i każdego dnia, Camila tęskniła za jej obecnością. Oczywiście, spędzały ze sobą czas po szkole, ale miały na to jedynie kilka godzin, a brunetka potrzebowała go zdecydowanie więcej.

Od kiedy Lauren wyjechała, Camila powróciła do bycia cichą osobą. Nie mówiła więcej, niż było to koniecznie i wróciła do oddawania emocji podczas gry na pianinie w sali muzycznej.

- Mila, to jest niezdrowe - odparła Dinah.

- Zabawne, to samo powiedziała Lauren - odpowiedziała Camila, podczas gdy wybierała jedzenie.

- Zachowujesz się tak, jakbyście zerwały - zauważyła blondynka.

- Tęsknię za nią.

- Wiem, ale ale działanie w ten sposób, kiedy jej nie ma, nie jest dobre. A poza tym, to czy nie ty w pierwszej kolejności zachęcałaś ją, by tam poszła?

- Nie przypominaj. Żałuję, że to powiedziałam - westchnęła Camila, chowając twarz w dłoniach. - Ja po prostu... Nie chcę jej od niczego odciągać. Więc pozwoliłam jej odejść.

- Jesteś idiotką.

- Tak słyszałam - odpowiedziała brunetka. Przeprosiła i wstała. Wyszła ze stołówki.

***

Dni, później tygodnie mijały, a Camila poczuła napięcie w ich związku. Lauren była zajęta szkołą, tak samo jej dziewczyna zajęta była pracami szkolnymi. Odkąd Lauren z powrotem dołączyła do drużyny softballowej*, prawie nie miały dla siebie czasu. Ich związek składał się jedynie z kilku wiadomości i rozmów co jakiś czas. Camila desperacko za nią tęskniła. Myśl o niej, odsuwającej się od tej zielonookiej ciemnowłosej dziewczyny, którą tak bardzo kochała, przerażała ją.

- Hej, piękna - odezwała się Lauren po drugiej stronie linii, gdy odebrała telefon.

- Cześć - odpowiedziała Camila, czując narastającą gulę w gardle, gdy jej głos się załamał.

- Camz, co ci jest?

- Nic...

- Nie musisz mnie okłamywać, Camz. Co ci jest?

- Tęsknię za tobą. Tęsknię za twoim głosem. Twoim dotykiem. Twoimi oczami. Tęsknię za tobą. I wiedząc to, że... To, że nie mogę cię zobaczyć, trochę boli.

- Też za tobą tęsknię, Camz. Tak bardzo.

- Ale?

- Ale to nie najlepszy moment.

- Więc kiedy jest, Lauren? Kiedy jest dobry moment dla ciebie?

- Posłuchaj, Camila...

- Nie, Lauren, ty posłuchaj - przerwała jej Camila. - Staram się. Bardzo się staram, ale nie mogę być jedyną osobą, która się stara. Ty musisz wyjść mi na spotkanie.

- Wiem - powiedziała Lauren, ale głos ją zdradził.

- Dlaczego więc się odsuwasz?

- Jest... Jest coś, czym muszę się zająć w pierwszej kolejności. Nic mi nie jest, ale muszę to zrobić sama. Przepraszam - odpowiedziała Lauren.

- Lauren...

- Kocham cię, Camz - powiedziała. - Tak bardzo.

- Też cię kocham, Lolo - po tych słowach łza skapnęła Camili z policzka. Potem na linii zapanowała cisza.

***

- Camila?

- Hm? - mruknęła dziewczyna, odwracając się od okna. Rozejrzała się dookoła i uświadomiła sobie, że wszyscy w klasie się na nią patrzą. Uniosła głowę i zobaczyła panią Lovato patrzącą jej w oczy.

- Możesz zostać chwilę po lekcji?

Camila kiwnęła głową.

Po zajęciach, brunetka wstała i poszła do biurka nauczycielki języka angielskiego.

- Chciała mnie pani zobaczyć?

- Tak. Zastanawiałam się, jak się czujesz.

- W porządku - odpowiedziała Camila, wzruszając ramionami i marszcząc brwi.

- Jesteś pewna?

- Tak?

- Usiądź, Camila - poprosiła pani Lovato. Brunetka zajęła miejsce naprzeciwko biurka, a nauczycielka wstała i oparła się o nie.

- Przejrzałam twoje oceny i wygląda na to, że nie. Byłaś piątkową uczennicą, a teraz dostajesz czwórki i trójki. Wszystko w porządku? - zapytała dziewczynę.

Camila odwróciła wzrok. Spuściła go na swoje palce i zaczęła się nimi nerwowo bawić.

- W porządku, Camilo. Wiesz, że możesz mi o wszystkim powiedzieć.

- Tęsknię za nią - szepnęła.

- Wiem. Ale Lauren, z tego co słyszałam, naprawdę dobrze radzi sobie w nowej szkole. A to wszystko dzięki tobie i dla ciebie.

- Nie chciałam, żeby tam poszła.

- Camila, wiem, że ją kochasz, ale rozczulanie się nad sobą w niczym nie pomaga. Nie słyszałaś może tej frazy... O nieobecnych myślimy życzliwiej?

- Możesz być daleko, ale nadal jesteś z nią.

- I nie możesz pozwolić, by to wpłynęło na twoją pracę. Rozumiesz?

Camila kiwnęła głową.

- Co powinnam zrobić?

- To zależy od ciebie, Camilo.

- Dziękuję.

Pani Lovato posłała jej niewielki uśmiech.

- W porządku, idź już coś zjeść.

Brunetka wstała i wyszła z klasy.

***

Telefon Camili zaczął wibrować.

- Halo? - powiedziała po odebraniu telefonu.

- Hej, piękna.

- Hej, ty.

- Um, gdzie jesteś? Tu jest tak głośno - odparła Lauren z drugiego końca linii.

- W stołówce. Jest lunch, na wypadek, gdybyś zapomniała.

- Jesteś sama?

- Nie. Jestem z Dinah, ale bierze teraz coś do zjedzenia. Zaraz wróci - odpowiedziała Camila. - Dlaczego teraz do mnie dzwonisz? Zazwyczaj czekasz, aż skończą się zajęcia.

- Nie będę mogła do ciebie dzwonić ani wysyłać wiadomości w ciągu najbliższych kilku dni.

- Dlaczego?

- Coś mi wyskoczyło.

- Lauren...

- Muszę iść. Kocham cię - powiedziała, po czym odłożyła słuchawkę. Camila odsunęła telefon od ucha, zdezorientowana.

- To była Lauren? - zapytała Dinah.

- Tak.

- Co się stało?

- Coś jest nie tak. Ona jest... Odległa. Tak jakbyśmy spotkały się pierwszy raz.

- Jestem pewna, że ma ku temu dobry powód.

- Ja też.

***

Minął prawie miesiąc, a Camila nie miała żadnych wieści od swojej dziewczyny. Nie była pewna, czy powinna ją jeszcze tak nazywać. Wzięła radę pani Lovato do serca i całą swoją energię poświęcała szkole i nauce. W krótkim czasie Camila podniosła stopnie i znów była najlepsza w klasie, mimo to czuła się samotna. Jej serce bolało ją przez swoją dziewczynę. Tęskniła za nią każdym włóknem w swoim ciele.

Zbliżała się studniówka. Tak jak zwykle, zostałaby w domu i zrobiłaby sobie maraton filmowy. Ale to był bal maturalny. Ostatni bal w jej szkole, a ona chciała tylko spędzić go z dziewczyną, którą kocha, ale nie mogła do niej dotrzeć.

Camila usiadła w stołówce sama, dziobiąc jedzenie, gdy jej telefon zadzwonił. Serce prawie wyskoczyło jej z piersi, gdy zobaczyła, że na ekranie rozświetla się imię Lauren.

- Lauren?!

- Cześć, Camz - odezwała się Lauren. Łzy napłynęły Camili do oczu, a uśmiech się poszerzył.

- Tęskniłam za twoim głosem - uśmiech brunetki zniknął, gdy zrozumiała, jak bardzo zmienił się głos zielonookiej.

- Lauren, czy wszystko jest w porządku?

- Gdzie jesteś? - dziewczyna zignorowała jej pytanie.

- W stołówce. Lauren, co się dzieje?

- Jesteś sama? Dinah jest z tobą?

- Tak, jestem sama. Lauren, przerażasz mnie - powiedziała Camila, a jej serce zaczęło szybciej bić.

- Jesteś taka piękna.

Camila zmarszczyła brwi.

- Co?

- Odwróć się - poprosiła Lauren. Camila spełniła prośbę, a telefon prawie co nie wypadł jej z ręki. Przy drzwiach stołówki stała dziewczyna brunetki, Lauren Jauregui. Miała na sobie czarny podkoszulek i granatowe, podarte, z wysoko podwiniętymi nogawkami obcisłe dżinsy oraz czarne, skórzane buty na obcasie i popisową, czarną, skórzaną kurtkę. Ich spojrzenia się spotkały, a łzy ponownie napłynęły Camili do oczu.

Podbiegła do swojej dziewczyny i przytuliła ją mocno. Jej ramiona oplotły się wokół szyi Lauren, a nogi wokół tali zielonookiej. Ciemnowłosa objęła Camilę i przytuliła ją równie mocno.

- Tak bardzo za tobą tęskniłam - powiedziała brunetka.

- Ja też za tobą tęskniłam, Camz.

Camila zeskoczyła z niej i odsunęła się. Obserwowała, jak twarz Lauren łagodnieje. Zielonooka ujęła jej twarz w dłonie i kciukiem otarła łzy skapujące Camili z policzka.

- Dlaczego płaczesz? - zapytała.

- Bo jestem szczęśliwa.

Lauren uśmiechnęła się do niej z miłością, po czym przyciągnęła i pocałowała ją. Poczuła słony smak łez Camili, ale nie zwracała na to uwagi. Skupiona była tylko na dziewczynie, którą całowała.

***

- Więc gdzie byłaś? - spytała Camila, gdy szły krok w krok korytarzem szkolnym.

- Byłam w pobliżu.

- Tak się martwiłam...

- Wiem i przepraszam cię za to - powiedziała Lauren, gdy dotarły do swojego tradycyjnego miejsca pod drzewem na dziedzińcu.

- Myślałam, że nie chcesz mnie już widzieć. Myślałam, że już mnie nie kochasz.

Lauren spojrzała Camili w oczy.

- Camz... Kocham cię i zawsze będę. To się nigdy nie zmieni - odpowiedziała z powagą. - Przepraszam, że przeze mnie tak myślałaś. Chcę ciebie i tylko ciebie.

- Swoją drogą, dlaczego byłaś taka odległa?

Lauren wzięła głęboki wdech.

- Moja babcia zmarła. Od strony matki. To było dla mnie trochę bolesne, delikatnie mówiąc.

- Bardzo mi przykro. Nawet nie mogę sobie wyobrazić, przez co musiałaś przejść.

- Jest w porządku, bo mam ciebie. Same myślenie o tobie... Pomogło mi.

- Dlaczego odeszłaś na tak długo? Mogłam być tam z tobą. Wiesz, że byłabym tam w mgnieniu oka.

- Wiem. I właśnie dlatego nic ci nie powiedziałam. Nie chciałam, byś rzuciła wszystko ze względu na mnie - powiedziała Lauren.

- Ale zrobiłabym to. I wiem, ze ty zrobiłabyś to samo - odpowiedziała Camila.

- Racja, ale ty, też zrobiłabyś to samo, co ja. Już to zrobiłaś. Kazałaś mi wrócić do Carrollton. I dzięki tobie skończyłam studia. I to szybciej. Wierzysz w to? - oznajmiła Lauren z ogromnym uśmiechem.

Camila objęła ramionami szyję dziewczyny i przytuliła ją.

- Jestem z ciebie taka dumna, Lolo.

Lauren odsunęła się od dziewczyny.

- Teraz, mam coś dla ciebie.

- Cokolwiek.

Zielonooka wyjęła jedną, czerwoną różę.

- Czy wyświadczysz mi zaszczyt pójścia ze mną w parze na bal maturalny?

Camila wzięła różę i jeszcze raz przytuliła dziewczynę.

- Kocham cię, Lolo.

Lauren przytuliła się do niej jeszcze mocniej.

- Też cię kocham, Camz - powiedziała.

/ softball - gra podobna do baseballu, ale rozgrywana na mniejszym boisku, większą piłką i grubszą pałką