- Lauren?

- Tak? - odpowiedziała dziewczyna, patrząc znad książki na swoją siostrę, stojącą w progu drzwi.

- Ktoś do ciebie czeka przed drzwiami - oznajmiła Taylor.

- Ktoś, kogo znam?

- Cóż, on na pewno cię zna.

Lauren wyjęła słuchawki z uszu i odłożyła je obok książki, po czym zeszła na dół. Zamarła, gdy zobaczyła, kto stał przy wejściu.

- Co tu robisz, Keaton? - zapytała.

Keaton Stromberg wzruszył ramionami.

- Byłem w okolicy, więc pomyślałem, że może wpadnę i się przywitam. Cześć - powiedział, gdy napotkał jej spojrzenie.

- Nie możesz tu być - odparła Lauren, zbiegając po schodach i próbując odepchnąć go w stronę wyjścia.

- Tęskniłem za tobą, Laur.

- Mówię poważnie! Powinieneś iść.

- Dlaczego nie oddzwaniasz?

- Keaton, proszę, wyjdź - prosiła Lauren, popychając go.

Mężczyzna złapał jej twarz w dłonie i zmusił do pocałunku. Lauren gwałtownie go odepchnęła i uderzyła w policzek.

- Co jest, do cholery, Keaton?! Co jest z tobą, kurwa, nie tak? - wrzasnęła.

- Zerwanie z tobą było największym błędem mojego życia. Proszę...

- Mam dziewczynę, Keaton - syknęła zielonooka.

Keaton zamrugał dwukrotnie, po czym spojrzał na nią.

- Więc teraz jesteś lesbą?

Lauren spojrzała na niego oczami pełnymi łez. Krew się w niej gotowała. Była wkurzona.

- Wynoś się - warknęła.

- Lauren, jesteś po prostu zdenerwowana, bo wielu facetów złamało ci serce. Obiecuję ci, że ja nie złamię ci twojego serca jeszcze raz.

Dziewczyna zacisnęła zęby i spiorunowała go wzrokiem.

- WYPIERDALAJ Z MOJEGO DOMU!!

Keaton podszedł do niej i chwycił ją za nadgarstek.

- Słyszałem, co zrobiłaś Drewowi. Teraz nie jesteś już taka twarda, huh, Jauregui? - powiedział niskim głosem.

Lauren zobaczyła, że się uśmiecha. Mężczyzna pochylił się, ale dziewczyna kopnęła go w jajka. Keaton ugiął się wpół, jęcząc z bólu. Zielonooka złapała go za kołnierzyk jego koszuli i spojrzała mu w oczy.

- Nie jestem tą samą, słabą Lauren, którą poznałeś dwa lata temu - powiedziała, zanim puściła go i wykopała z domu. Keaton upadł na twarz, po czym wstał i uciekł. Niedługo później, dziewczyna zobaczyła Camilę, zmierzającą w jej kierunku.

- Kto to był?

Lauren spojrzała na nią, nic nie mówiąc.

- Kolejny były?

 Zielonooka tylko wzruszyła ramionami.

- Okej, dlaczego wszyscy twoi byli wracają, błagając o wybaczenie? - spytała Camila.

Dziewczyna ponownie wzruszyła ramionami.

- Też chciałabym wiedzieć.

- Hej, Lauren?

Lauren odwróciła się i zobaczyła swoje rodzeństwo, Taylor i Chrisa, na schodach.

- Tak?

- Musisz to zobaczyć - powiedział Chris.

***

Dziewczyny poszły za Chrisem i Taylor do jej pokoju. Taylor obróciła laptopa do nich i odtworzyła nagranie.

- Nagrałam to na projekt, który kazała nam zrobić pani Lovato - zauważyła Camila.

- Dlaczego to jest na YouTube? Nie publikowałam tego - zastanawiała się.

- Cóż, czytałem parę komentarzy i oni cię rozpoznają, Lauren - powiedział Chris.

- Przejrzałem twoje konto na Twitterze i jest an nim masa wzmianek o tobie - dodał.

- Nie używałam Twittera od wieków - odparła Lauren.

- Ponieważ dwóch facetów, z którymi się umawiałaś, byli trochę sławni, pewnie dlatego wrócili - wyjaśniła Taylor.

- Umawiałaś się ze sławnymi ludźmi? - spytała Camila.

- Nie byli jeszcze sławni, gdy z nimi chodziłam - odpowiedziała Lauren w obronie.

- Okazuje się, że ludzie naprawdę lubią Lauren - powiedział Chris. - Mówią, że ci wszyscy ludzie, którzy złamali ci serce, powinni tego żałować, bo pozwolili ci odejść - zacytował jeden z Tweetów.

- Ale ludzie mnie nienawidzą - odparła zielonooka zmieszana.

- Nie nie nawidzą cię, Lauren - wtrąciła się Camila. Ciemnowłosa spojrzała na swoją dziewczynę, gdy ta kontynuowała. - Po prostu są zastraszani przez ciebie. Co jest zrozumiałe, bo obdarzasz każdego śmiertelnymi spojrzeniami. Straszysz ich, by myśleć, że ludzie cię nienawidzą.

- Ty się mnie nie bałaś.

- Ponieważ nie myślałam, że jesteś zła. Szczerze mówiąc, nie wiedziałam kim jesteś.

- Ouch. Zraniłaś mnie - powiedziała Lauren, z udawanym bólem w głosie.

Brunetka uśmiechnęła się i pocałowała jej szyję.

- Kocham cię - powiedziała.

- Ew - mruknęła Lauren, po czym zaśmiała się. Pocałowała Camilę w skroń.

- Więc czy są jeszcze jacyś sławni byli, o których powinnam wiedzieć?

- Nie - odpowiedziała dziewczyna.

- To dobrze, ponieważ jesteś moja.

Lauren zachichotała.

- Będziemy w moim pokoju - powiedziała do rodzeństwa, po czym wzięła Camilę za rękę i skierowała się do swojego pokoju.

***

- Jak myślisz, kto opublikował to nagranie? - zapytała Camila. Dziewczyny leżały na łóżku Lauren i wpatrywały się w sufit.

- Nie wiem, ale szczerze, nie obchodzi mnie to.

- Obchodzi. Powiedziałaś, że nie, a jest wręcz przeciwnie - powiedziała Camila, patrząc na nią.

- Jak to się stało, że znasz mnie lepiej niż ja? - spytała Lauren, bawiąc się palcami swojej dziewczyny.

- Ponieważ cię kocham.

Lauren pocałowała ją w kostki jej palców.

- Też cię kocham.

- Więc - zielonooka przerwała, nerwowo spoglądając na sufit. - Co teraz?

Camila uśmiechnęła się i przewróciła tak, że usiadła okrakiem na swojej dziewczynie. Jej kolana znajdowały się po obu stronach bioder Lauren. Zielonooka uniosła dłoń i biegła nią w górę i w dół uda Camili aż do momentu, gdy usiadła i złączyła ich usta w delikatnym pocałunku. Brunetka objęła ramionami szyję Lauren i pogłębiła pocałunek. Ciemnowłosa odsunęła się i spojrzała prosto w te brązowo-czekoladowe tęczówki, które tak bardzo uwielbiała. Camila uśmiechnęła się ponownie, a zielonooka poczuła, że jej serce trzepocze. Pochyliła się i pocałowała szczękę brunetki, po czym zniżyła się z pocałunkami na szyję. Camila zamknęła oczy, pochyliła głowę do tyłu i wydała z siebie cichy jęk, gdy Lauren doszła do jej słabego punktu. Pocałowała jej obojczyk, a potem ramię.

Przerwało im pukanie do drzwi. Lauren oderwała się od niej i zachichotała lekko, chowając głowę w ramionach Camili.

- Cholera - przeklęła brunetka.

Zielonooka odsunęła się i spojrzała na nią.

- Jesteś taka seksowna - powiedziała.

Pukanie zaczęło robić się denerwujące. Lauren wstała i otworzyła drzwi.

***

- Cześć, mamo - powitała ją zielonooka.

- Co wasza dwójka tu robi? - zapytała Clara.

- Tylko rozmawiałyśmy.

- O czym?

- O wszechświecie.

- W porządku. Twój ojciec i ja wychodzimy. Chris i Taylor są w domu jego kolegi. Nie będzie ci przeszkadzało, że będziesz sama?

- Mamo, nie jestem sama.

- Będziesz się grzecznie zachowywać?

- Mamo!

Clara spojrzała na córkę.

- Posłuchaj, jeśli to sprawi, że poczujesz się lepiej, miałam zamiar zabrać Camilę na film - oznajmiła Lauren.

- Och, okej. Uważaj na siebie, skarbie. Kocham cię.

- Ja też cię kocham, mamo - odpowiedziała Lauren, po czym patrzyła, jak jej rodzicielka odchodzi.

***

Lauren, zgodnie z obietnicą, wyszła razem ze swoją dziewczyną na zewnątrz, po czym udały się do centrum handlowego, by zrobić zakupy. Camila poczuła, że jej telefon zawibrował. Wyjęła go z kieszeni i odczytała wiadomość.

- Co to?

- Moja mama chce, bym wróciła do domu - odpowiedziała brunetka.

- Och, okej, nie ma problemu.

- Chce, żebyś przyszła na kolację - dodała Camila.

- Naprawdę?

- Tak.

- Okej - Lauren wzruszyła ramionami.

***

Gdy tylko Camila przeszła przez drzwi frontowe, od razu powitała ją siostra.

- Kaki! - krzyknęła Sofi, tuląc się do nóg Camili.

- Cześć, królowo motylów - powiedziała brunetka, schylając się, by móc ją przytulić.

Sofi oddaliła się i spojrzała na Lauren.

- Lolo! - krzyknęła i również ją przytuliła.

- Hej, księżniczko - przywitała się zielonooka, tuląc ją o siebie.

Gdy Sofi odsunęła się, spytała:

- Zostaniesz na kolację?

- Oczywiście - odpowiedziała jej Lauren.

- Yay! - krzyknęła podekscytowana najmłodsza z rodziny Cabello. Wzięła dłoń dziewczyny i zaprowadziła ją do salonu.

***

- Och, cześć, panu i pani Cabello - powiedziała grzecznie Lauren.

- Hej, Lauren - odpowiedziała Sinu. - Cieszę się, że mogłaś tu przyjść - oznajmiła.

- Cóż, dziękuję za zaproszenie - podziękowała zielonooka, zajmując miejsce obok Camili.

Kolacja nie była aż tak niezręczna, jak spodziewała się tego Camila. Dziewczyna była zaskoczona tym, jak swobodnie Lauren czuła się rozmawiając z jej rodziną. Nawet żartowała, na co reszta wybuchała śmiechem.

***

- Dziękuję za kolację. Było cudownie - powiedziała Lauren.

- Muszę przyznać, Lauren, trochę się martwiłam, że moja córka umawia się z dziewczyną - odparła Sinu. - Ale wydajesz się być wspaniała i wygląda na to, że sprawiasz, że moja córka jest naprawdę szczęśliwa.

- Akceptuję to.

Lauren uśmiechnęła się.

- Dziękuję, pani Cabello. To dużo dla nas znaczy.

- Dobranoc - dodała, a następnie Camila odprowadziła ją do drzwi.

- Twoi rodzice wydają się mili.

- Tak. Wydaje mi się, że cię polubili.

- A kto by mnie nie lubił? - zażartowała Lauren.

Camila zachichotała, potrząsając głową.

- Dziękuję za dziś - powiedziała zielonooka.

- Dziękuję ci - odparła brunetka.

- Za co?

- Za bycie sobą - odpowiedziała Camila.

Lauren pochyliła się i pocałowała ją.

- Dobranoc - mruknęła.

- Dobranoc - odpowiedziała brunetka, przygryzając dolną wargę.

Zielonooka posłała jej uśmiech, po czym ruszyła w kierunku swojego motoru.