- Nie podoba mi się. To beznadziejny plan!

- Austin, proszę, jak długo byliśmy przyjaciółmi? - spytała Lauren.

- Całe gimnazjum - odpowiedział chłopak. - Ale potem odszedłem i nie rozmawialiśmy ze sobą od tamtego czasu - dodał.

- Wisi mi to, koleś. Możesz przestać być takim cieniasem?

- To naprawdę głupi pomysł, Laur! Włamanie i wtargnięcie jest nielegalne!

- Właściwie nie można tego nazwać włamaniem, jeśli ma się klucze - sprytnie zauważyła dziewczyna.

- Ale dlaczego do audytorium?

- Gdzie indziej mogłabym się włamać do najnudniejszego miejsca w tej szkole? - sprostowała.

Odblokowała drzwi za pomocą klucza, po czym razem z Austinem, skradając się, weszli do środka i zamknęli je za sobą. Lauren weszła na scenę i włączyła światła. Chłopak przymrużył oczy.

Niespodziewanie, zielonooka ruszyła w kierunku centrum pomieszczenia i wydarła się na całe gardło.

- Woo hoo! 

Dźwięk odbił się głuchym echem o ściany audytorium. Austin chwycił przyjaciółkę za łokieć i odciągnął od świateł.

- Jezus, Laur! - krzyknął szeptem. - Jesteś szalona? Chcesz żeby nas złapali? - zapytał.

Dziewczyna tylko się zaśmiała. Nagle, usłyszeli krzyk mężczyzny. Jednocześnie zdali sobie sprawę, że to strażnik.

- Cholera! - dziewczyna złapała Austina za kołnierzyk jego koszulki i przyciągnęła go do siebie, gdy biegli.

***

Kiedy udało im się wyjść z sali, pobiegli przez korytarz i przez przypadek wpadli na dwie dziewczyny.

- Camilla! - zdziwił się Austin. Lauren zmarszczyła brwi, po czym spojrzała na Camilę i jej przyjaciółkę. - Co tutaj robisz? - spytał.

- Mogłabym zadać ci to samo pytanie, Austin - odparła, składając ręce. Za chłopakiem dziewczyna ujrzała Lauren, wpatrującą się w nią.

- Lauren - powiedziała oschle.

- Cabello. Hansen - stwierdziła zielonooka. - Jak się poznaliście? - zapytała, zwracając się do Austina.

- Nie teraz, Jauregui! - uciął chłopak.

Czworo nastolatków usłyszało zbliżające się kroki.

- Powinniśmy wiać - zauważyła Camila. - Teraz - podkreśliła, złapała Lauren oraz Austina za ręce i pobiegła.

Brunetka poprowadziła ich do pokoju muzycznego, gdzie ukryli się za ścianą. Dziewczyna nadal trzymała dłoń Lauren. Rozglądała się w przód i w tył, widząc cień strażnika przez okno. Zielonooka uważnie obserwowała każdy jej ruch. Camila odwróciła się i zobaczyła ją, kolejny raz wpatrującą się w nią. Na moment zamknęły oczy. Trwały w tej pozycji, aż kroki i cień zniknęły.

- Um... Lepiej stąd chodźmy - szepnęła.

- Hmm - mruknęła Lauren, a jej wzrok zjechał z oczu na usta dziewczyny.

Camila unikała spojrzenia zielonookiej i puściła jej dłoń, gdy po cichu wychodzili ze szkoły tylnym wyjściem.

- Dzięki Bogu! - westchnął Austin.

- Co wy sobie myśleliście? Wasze krzyki można było usłyszeć z sali muzycznej! - wykrzyknęła brązowooka.

- To nie był mój pomysł! - odparł chłopak, w geście obrony unosząc ręce.

- Macie szczęście, że uratowałyśmy wam tyłki - prychnęła Dinah.

- A co z wami? Jak się tam znalazłyście?

- W przeciwieństwie do was, nie włamywałyśmy się. Miałyśmy pozwolenie, aby tam być - odpowiedziała brunetka rzeczowo.

Zaczęli się kłócić, podczas gdy Lauren milczała. Jej oczy zwrócone były ku jednej osobie - Camili.

- Dlaczego się nie odzywasz, Lauren? Myślałam, że będziesz zadowolona - powiedziała brązowooka.

Nadal milczała.

- Jesteś głucha? Hej, mówię do ciebie! Ja...

Przerwała. Dziewczyna podeszła prosto do niej i teraz znajdowała się jedynie kilka centymetrów od jej twarzy. Ponieważ była wyższa, spojrzała w dół, na spoglądającą na nią Camilę.

- Nie potrzebowałam twojej pomocy. Nie prosiłam o to - syknęła, a jej głos był szorstki, chrapliwy, a zielone oczy nawet na ułamek sekundy nie spuszczały wzroku z czekoladowych tęczówek Camili. - Nie znasz mnie - dodała gorzko. - I myślę, że powinnaś pilnować swoich własnych, cholernych interesów, dziewczyno.

- Lauren - zawołał dziewczynę Austin. - Powinniśmy iść.

- Mila, chodź - powiedziała Dinah.

Dinah i Austin odciągnęli swoich przyjaciół od siebie i udali się w dwie różne strony. Camila i jej przyjaciółka pobiegły w kierunku domu brunetki, a Lauren i Austin w stronę domu zielonookiej.

***

Wyczerpane dziewczyny weszły do środka. Camila zamknęła za nimi drzwi, a Dinah skierowała się do jej pokoju. Brunetka zajrzała do salonu, gdzie znalazła mamę, śpiącą na kanapie. Westchnęła, przykrywając ją kocem. Pochyliła się i pocałowała delikatnie jej czoło, po czym dołączyła do przyjaciółki.

- O mój Boże - powiedziała Dinah, siadając na łóżku.

- Nie mówmy o tym, dobrze?

- Ale Mila, co jeśli dowie się o tym pan Cowell? Wiesz... nasz dyrektor?

- Poradzimy sobie z tym, przecież nie zrobiłyśmy niczego złego.

- Ale Mila...

- Nie chcę o tym rozmawiać, okej?! - przerwała jej.

Dinah spuściła wzrok, milcząc. Twarz Camili złagodniała, gdy usiadła obok przyjaciółki i przytuliła ją.

- Przepraszam. Po prostu jestem zestresowana.

- W porządku...

***

W międzyczasie, Austin wygłaszał Lauren wykład o jej lekkomyślności. Dziewczyna tylko usiadła na łóżku i co jakiś czas przewracała oczami z irytacją. Nie słuchała tego, co mówił do niej chłopak. Spojrzała na niego niewzruszona.

- Skończyłeś? - przerwała wywód Austina.

Chłopak zacisnął zęby i spojrzał na nią.

- Lauren, znam cię od dawna. Lauren Jauregui, którą pamiętam, nie naraziłaby swojej przyszłości w ten sposób.

- Lauren, którą znałeś, już dawno nie ma. Nie żyje - odparła gorzko.

- Nie wierzę w to. Nadal tu jest. Gdzieś w tym czarnym sercu. Co się z tobą stało, Lauren? - zapytał.

- Nie jesteś... Ty... Skąd wiesz, kim jestem? - warknęła, wstając. - Nie znasz mnie! Zostawiłeś mnie na trzy lata i postanowiłeś ignorować przez kolejne trzy. Więc jeśli myślisz, że mnie znasz, to się, kurwa, mylisz. Gówno wiesz! NIE WIESZ O POŁOWIE GÓWNA, PRZEZ KTÓRE MUSIAŁAM PRZEJŚĆ! Więc mnie nie pouczaj - wykrzyczała.

Siostra Lauren, Taylor otworzyła drzwi i zajrzała do środka.

- Lauren, wszystko w porządku?

- Tak, Tay - odpowiedziała. Głos jej się załamał. - Wróć do łóżka.

- Okej - odparła młodsza dziewczyna, wychodząc z pokoju.

- Myślę, że powinieneś już iść.

Austin, nie odzywając się ani słowem, chwycił kurtkę i opuścił pokój. Lauren wzięła głęboki oddech, podeszła do okna i otworzyła je. Poczuła chłodny powiew wiatru na twarzy. Spojrzała w niebo i liczyła gwiazdy.

***

Camila spoglądała w niebo przez niewielkie okno. Nie mogła zasnąć. Dinah zachrapała głośno, na co dziewczyna zachichotała. Uśmiechnęła się blado do migotliwych gwiazd.