a/n; polonistka straszyła nas trudniejszym sprawdzianem, bo mieliśmy długi weekend na naukę, uczyłam się duuużo...

dostałam sprawdzian, napisałam w 10 minut

to było proste af

***

@leeknowseverything: tak?

@j.one_han: coś się stało?

@j.one_han: po raz pierwszy nie zostawiłeś mi spamu wiadomości

@j.one_han: to trochę dziwne

@leeknowseverything: oh

@leeknowseverything: przepraszam

@leeknowseverything: byłem zajęty

@j.one_han: rozumiem

@j.one_han: co robiłeś?

@leeknowseverything: byłem u taty

@j.one_han: oh

@j.one_han: jak było?

@leeknowseverything: źle

@leeknowseverything: tęsknię za nim cholernie

@leeknowseverything: a on zachowuje się

@leeknowseverything: jakby mnie nie kochał

@leeknowseverything: jakby nigdy mnie nie kochał

@leeknowseverything: i chyva rycxe

@leeknowseverything: bpze

@leeknowseverything: mpge zsdxwomic?

@leeknowseverything: noe wudze klaqiatury

@j.one_han: już dzwonię

Serce waliło mu jak szalone, gdy czekał, aż Minho odbierze. Na wszystkich bogów, tak cholernie się o niego martwił. Chłopak nigdy wcześniej nie był w takim stanie i Jisung naprawdę bał się, że nie uda mu się pomóc. Bo chciał pomóc swojemu przyjacielowi, w końcu od tego są przyjaciele, prawda?

Nie chciał, żeby płakał i czuł się źle. Sama myśl o tym, że właśnie to dzieje się teraz u osiemnastolatka... Poczuł, jak pod jego powiekami zbierają się piekące łzy.

— Cześć — wychrypiał starszy do słuchawki, a na dźwięk jego głosu Han przymknął mocno powieki. Słyszał ten ból, który chłopak musiał teraz czuć. — Możemy po prostu pomilczeć? Nie chcę o nim rozmawiać.

— Jasne — szepnął w odpowiedzi. — Możemy pomilczeć.

Nie wiedział, jak długo siedzieli w ciszy, ale robił wszystko, żeby jego oddech był spokojny i miarowy. Wiedział, że Minho go słucha i sam słyszał, jak pociąga nosem i szlocha. Chciał coś powiedzieć, ale skoro przyjaciel poprosił go, żeby się nie odzywali, nie miał zamiaru robić inaczej. Lee wiedział, co robi; w końcu już kiedyś powiedział mu, że sama obecność wystarcza. Że słowa nie są zawsze potrzebne.

— Wiesz — odezwał się nagle, wyrywając młodszego z zamyślenia. — Moje serce jest ostatnio przepełnione i choć te uczucia są pozytywne, czuję się, jakby były negatywne. Ranią mnie i mam wrażenie, że zaraz wybuchnę, a płacz nie pomaga. — Westchnął głośno. — Nie mogę tak dłużej, Jisung.

— Hyung...

— Nic sobie nie zrobię, obiecuję. Po prostu potrzebuję kilku dni przerwy. Muszę posiedzieć sam ze sobą, nie wiem, napisać, co czuję na kartkach i potem je podrzeć. Muszę zastanowić się, co tak naprawdę czuję, jestem teraz zagubiony — wyznał zmęczonym głosem. — Mam nadzieję, że to zrozumiesz i nie będziesz miał mi za złe, że będę milczał przez jakiś czas.

Jisung przez chwilę milczał, analizując słowa przyjaciela.

— Jasne, nie ma sprawy — powiedział w końcu, starając się ukryć to, że poczuł ukłucie w sercu. — Tylko... wróć. Dobrze?

— Obiecuję — wyszeptał. — Dziękuję, że jesteś.

To ja powinienem ci dziękować, zauważył Han, ale nie odezwał się.

— Nie dziękuj.