• • • • • • • •

                               POV BONITA

Mevrouw Potts was de eerste die zich wist te herstellen na mijn vraag.

'Koning Aaron is mijn koning, Bonita. En om die reden zou ik zijn keuzes niet in twijfel mogen trekken.' Haar stem klonk streng, alsof ze me daarmee probeerde te dwingen om er hetzelfde over te denken. Toch leek ze te schrikken van haar eigen hardheid, en haar gelaatsuitdrukkingen verzachtten vrijwel meteen. 'Er is iets wat je moet begrijpen. De koning beschikt over soldaten. En niet zomaar over soldaten, maar over Verwisselaars; mannen die kunnen veranderen in bloeddorstige wezens. Het volk is bang voor hem, voor zijn toorn, en zal hem om die reden nooit tegen de haren instrijken. Maar jij... jij deed dat wel. Door een van zijn soldaten neer te steken, overtrad je een van de belangrijkste wetten die er is, en dat is al in tijden niet meer gebeurd. De criminaliteit is sinds de komst van de Verwisselaars zo erg gedaald, dat - vergeleken met de andere misdaden - de jouwe gewoon heel erg leek. Dát is de reden waarom je levenslang zit.'

Levenslang. Voor iets wat ik niet eens heb gedaan.

Ik knikte langzaam. Mijn maag lag in een knoop en plots leek ik al mijn eetlust verloren te zijn. Ik schoof mijn bord bij me vandaan en dronk het laatste beetje wijn dat in mijn glas zat op. 'Ik heb eigenlijk wel zin om Olivia en Quill te horen,' hintte ik om zo het gesprek, dat nu stilgevallen was, weer op gang te brengen. Alle ogen waren op mij gericht en ik voelde mijn wangen branden.

Xavier glimlachte. 'Nou, laten we dan naar de balzaal gaan!'

'Hebben jullie een balzaal?!'

'Natuurlijk!' antwoordde Aiden enthousiast, al leek dat wat geforceerd. Ik had het idee dat mijn vraag hem zwaar gevallen was. 'Vroeger hielden we de mooiste feesten, elke week wel drie.' Zijn stem dempte. 'Daar hebben we uiteindelijk een hoge prijs voor moeten betalen.'

Ik opende mijn mond om te vragen wat hij precies bedoelde, maar Colin stond op en schoof daarmee zijn stoel zo hard naar achteren dat de poten agressief over de grond schraapten. 'Wat een goed idee, Bonita. Laten we naar de balzaal gaan. Daar staat Quills piano,' legde hij me uit, waarna hij zijn glas nog voor een laatste keer volschonk en toen de kamer uit paradeerde.

De rest volgde hem, en ik liep de weg door het kasteel naast Aiden. Mevrouw Potts nam afscheid van ons met het idee dat zij nu het nieuws tegen Aaron zou vertellen: dat ik de komende twee weken als een prinses behandeld moest worden, in de hoop dat ik op die manier mijn tijd rustig uit zou kunnen zitten. Wat dus eigenlijk een belachelijk idee was; echt alsof ik mijn vroegere leven, met Cherise en mijn vader, op zou geven voor dit weerzinwekkende paleis, met zijn duisternis en zijn schrikbarende koning.

'Ik zag vanuit mijn kamer de stallen,' begon ik stilletjes. De rest van de hofhouding liep lachend voor ons uit, waarbij Olivia boven iedereen uit aan het schateren was. 'Mag ik paardrijden? Nu dat ik hier ga wonen, deze komende twee weken?'

'Ik denk het wel. Zolang je op het terrein van de koning blijft, of met begeleiding gaat rijden. Ik kan je vast wel een keer mee nemen.'

Ik knikte, en nam de stilte in de hallen in me op. Wat was het bizar eigenlijk, hoe vreemd stil het hier was. 'Waarom denk je eigenlijk dat koning Aaron het goed gaat vinden als ik hier nog twee weken blijf? Waarin ik goed behandeld ga worden, en daarbij ook nog eens onder mijn levenslange straf uit ga komen.'

'Maar we weten allemaal dat die straf onzin was,' antwoordde Aiden daar bruut op. Hij had al die tijd recht voor zich uit gekeken, maar nu draaide hij zich naar me toe. 'Ik heb geen antwoord op je vraag gegeven daarnet, maar nee. Ik ben het niet met Aarons keuze eens. Wat misschien wel te merken was aan wat ik nu allemaal doe om Aaron te tarten.' Hij grijnsde scheef. 'Maar ik denk dat wij het allemaal niet met hem eens zijn. Mevrouw Potts is hem alleen te trouw om het tegen hem uit te spreken. Oké, nee, dat is niet waar wat ik net zei, trouwens. Ik denk dat Colin het ergens wel met hem eens is, maar hij is de generaal van het koninklijke leger, dus voor hem kwam het nogal hard aan dat je een soldaat neergestoken hebt, ongeacht wat je reden was,' voegde hij er snel aan toe.

Ik besloot mijn mond te houden en we liepen stug door.

Olivia stond bij een dubbele deur op ons te wachten, en leek te popelen om me de balzaal te kunnen laten zien. En toen ze de deuren voor me open deed, gaf ik haar groot gelijk.

De ruimte was enorm. Het dak was grotendeels gemaakt van glas, waardoor de sterren ons tegemoet lachten. Grote ramen onderbraken de gouden muren, en werden gesierd door donkerpaarse gordijnen die tot de grond reikten. De vloer had een paarlemoerachtige kleur, die glinsterde in het maanlicht.

'Het is prachtig!' verzuchtte ik.

'Wel stoffig,' viel Aiden me bij. Hij kuchte hard toen Xavier naast ons een van de gordijnen uitklopte, waar een wolk stof van opsteeg. De ramen waren troebel van de aangeslagen kalk, en Olivia grimaste.

'Wanneer is het hier voor het laatst schoongemaakt?'

'Láng geleden. We gebruiken de balzaal niet meer, dus waarom zouden we hier onze energie aan verspillen?' merkte Colin vinnig op.

Hierop antwoordde Quill boos: 'Voor op dagen als deze. Oh, moet je kijken! Mijn arme piano!' Hij streelde met zijn vingers langs de toetsen, en staarde vervolgens jammerend naar zijn vieze vingers.

'Oh, niet zo moeilijk doen, Quill.' Olivia pakte de zoom van haar jurk vast en haalde deze langs de toetsen, zodat deze weer "schoon" waren. 'Zie je? Helemaal opgelost.'

Quill wapperde met zijn hand en nam plaats op de pianokruk. Hij strekte zijn vingers en wapperde vervolgens met zijn handen, zodat de wijde mouwen van zijn jasje naar achteren golfden.

En toen speelde hij.

De grote, open ruimte vulde zich met een prachtige melodie, die de adem in mijn keel deed laten stokken. Olivia viel hem bij, en werd begeleid door de prachtige noten die Quill produceerde. Zijn vingers gleden over de toetsen, terwijl Olivia haar zachte, zoete stem met de melodie vermengde.

Ik stond als aan de grond genageld toe te kijken, en ik merkte aan Aidens gespannen lichaam en Colins mond die openhing, dat zij net zo onder de indruk waren als ik.

Xavier kwam naar me toegelopen en grijnsde. 'Mag ik deze dans, milady?'

Ik giechelde. 'Eerlijk gezegd kan ik niet zo goed dansen, hoor.'

'Dat is niet erg. Ik leid wel.'

Hij pakte mijn handen vast en trok me de balzaal in. We zwierden over de gladde, glinsterende vloer, terwijl Quill zijn vingers over de toetsen liet dansen.

De zaal zelf was zo enorm dat we amper de helft ervan hadden gebruikt toen Xavier eindelijk tot stilstand kwam. 'En jij maar zeggen dat je niet kan dansen? Je deed het prima!'

'Alleen omdat jij me zo goed leidde,' vleide ik hem. Hierop begon hij te lachen en nam mijn hand in de zijne, om me terug richting de rest te begeleiden. Toen we daar terug kwamen, maakten Xavier en ik een buiging, waarop Colin en Aiden uitbundig begonnen te klappen.

Ik moest lachen. Ik voelde me haast... gelukkig. Ik had het oprecht leuk met deze mensen. Zouden die twee weken dan toch nog te doen zijn? Zou mevrouw Potts gelijk hebben gehad, toen ze zei dat het hier helemaal niet zo erg was?

Olivia en Quill speelden en zongen nog een tijdje door. Op een gegeven moment viel zelfs Colin hen bij - de drank had overduidelijk zijn werk gedaan - en zijn donkere, zware stem bezorgde me kippenvel.

Ik en Aiden waren maar op de grond gaan zitten, omdat onze benen inmiddels begonnen te zeuren.

'Ik ga zo maar eens naar bed,' bekende Aiden. 'Het is een lange dag geweest, ook voor jou, denk ik.'

Ik knikte. Een vreemde, lange dag. Dat was het inderdaad geweest.

Hij hielp me weer overeind en ik klopte mijn jurk af. Aiden liep voor me uit, ik sjokte er achteraan en uiteindelijk besloot Colin toch ook maar om mee te komen. De drank vloeide door zijn aderen, en het scheelde niet veel of hij danste. Nog zachtjes de muziek van Olivia en Quill na neuriënd huppelde hij zowat naast me mee.

De grote deuren van de balzaal kwamen uit in de grote hal; de eerste ruimte waar je kwam als je de "voordeur" doorging.

'Wat vreemd dat de balzaal aan de ontvangsthal grenst,' merkte ik verbaasd op. 'Is het niet vaak dat de balzaal veel dieper in het kasteel ligt? Zodat de gasten eerst door prachtige kamers en rijkversierde hallen moeten lopen voordat ze bij de balzaal aankomen? Als een soort machtsvertoon, zeg maar.'

'Hoe kom je nou weer bij dat soort onzin?' vroeg Aiden over zijn schouder. 'Dat is toch onhandig? Je wilt toch dat je gasten meteen aan het feest kunnen beginnen? En bovendien zien ze dan al jouw privéspullen en... nee, dat zou knullig zijn. En echt alsof de gasten nog niet weten wat voor rijkdommen wij beschikken.' Aiden maakte een handgebaar en ik knikte langzaam. Daar had hij een goed punt. Het paleis was prachtig, met haar donkere vloeren en mysterieuze uitstraling.

Ik schraapte mijn keel. 'Om terug te komen op je vraag: ze zeggen dat de koningin van Adralan dat heeft. Een balzaal die diep in het kasteel ligt,' voegde ik er aan toe.

Colin keek me met open mond aan. 'Hoe weet je dat?'

'Mijn vader is een handelaar. Hij reist vaak naar Adralan omdat de burgers van ons buurland over het algemeen wat rijker zijn.' Dat zei ik wat zachter, omdat ik de twee mannen niet boos wilde maken. Maar over het algemeen was bekend dat de burgers in Arvania nu eenmaal wat armer waren. De welvaart in ons land was flink gedaald na de vloek. Vele landen verbraken hun handelsovereenkomsten met de Arvania nu we beschikten over een monster van een koning. Uiteindelijk hadden we nog maar twee bondgenoten over; Adralan - een van onze buurlanden -, en Lauderdale, een klein eiland dat ver buiten ons bereik lag, en waar we dus vrij weinig aan hadden. Als handelaar begon mijn vader dus ook niet vaak aan een reis die zo lang zou duren, zoveel zou kosten en waarbij hij het water over moest steken. En daarom reisde hij vaker naar Adralan.

'Het was een verhaal dat daar de rondte deed, en dat mijn vader oppikte toen hij daar zaken deed.' Ik schouderschokte. 'Daarbij heeft hij een aantal Adralaanse boeken voor me meegenomen, waaronder over het koninklijke huis. Het stond ook in een van die boeken.'

'Hou je van lezen?' vroeg Aiden me.

Hierop knikte ik. 'Hartstikke. Ons dorpje is alleen niet zo groot, dus jammer genoeg was onze bibliotheek dat ook niet. Ik geloof dat ik alle boeken wel een stuk of zeven keer gelezen heb.'

Aiden glimlachte naar me. 'Nou, dan heb ik goed nieuws. We hebben hier namelijk...'

Maar hij werd onderbroken door een laag gekreun van Colin. 'Aiden!'

Aiden stopte met lopen en draaide zich naar de generaal om, die nu dubbelklapte en naar zijn buik greep. Zijn gezicht stond zo verwilderd, dat ik er kippenvel van kreeg.

'Wat is er met hem aan de hand?'

Aiden schudde zijn hoofd. 'Geen zorgen. Ik heb zo'n vermoeden dat we hem íets teveel drank hebben gevoerd, en dat het er elk moment weer uit kan komen.'

Ik grinnikte zachtjes, eerder zenuwachtig en om mezelf gerust te stellen, dan dat ik het echt geloofde. Iets aan Colins blik vertelde me dat er meer achter zat, dat hij niet zomaar "misselijk" was.

Aiden draaide zich alweer om om verder te lopen, maar Colin riep nu harder zijn naam. Aiden wreef gefrustreerd met zijn handen over zijn gezicht en liep weer terug. 'Wat is er aan de hand, Colin?'

'Het gebeurt,' fluisterde hij nog, en het volgende moment hoorde ik een misselijkmakend gekraak, en kromde Colin met een vreselijke krijs zijn rug.

Aidens ogen werden groot en hij knielde bij Colin neer. 'Nu? Waarom?'

'Ik doe het niet zelf!' Wederom een gekraak; Colins arm brak. Hij brák. Een groot, scherp, wit stuk bot stak recht uit zijn arm.

Nu was het mijn beurt om naar mijn buik te grijpen.

'Oh maatje, niet nu,' kreunde Aiden. Colin gilde het uit van de pijn toen zijn ruggengraat leek te versplinteren, zijn knieschijven leken te draaien en zijn enkels uit de kom schoten. Wat was er in vredesnaam aan de hand?!

Ik slikte mijn gal weg. 'Aiden? Wat gebeurt er?'

Hij draaide zich geschrokken naar me om. 'Jij. Jij moet hier zo snel mogelijk weg komen. Ga hulp zoeken. Of nee, nee, doe dat maar niet.' Aiden schudde zijn hoofd. 'Ik verwissel met hem mee. Dan kan ik hem onder controle houden.'

'Jij verwisselt met hem mee?' prevelde ik, maar toen viel het kwartje. 'De vloek!' stamelde ik. 'Kylian had het er al over dat jullie soms gedwongen worden te verwisselen! Is dat... gebeurt dat nu? Is Colin aan het verwisselen?' Ik wierp een blik op de arme soldaat, zijn lichaam in allerlei onnatuurlijke hoeken. En waren dat nou haren die zijn gezicht bedekten?

'Ja. Ik probeer het tegen te houden,' perste Colin er uit, 'maar het duurt niet lang voordat ik verwisseld ben. Je moet zorgen dat je weg gaat, Bonita. Ren zo snel als je kan...' Hij slaakte weer een kreet en zijn schouderbladen kwamen een stuk omhoog. 'Naar je kamer! Doe de deur dicht, en wacht tot de kust veilig is!'

'Hoe weet ik wanneer de kust veilig is?'

'Dan komen we je halen,' antwoordde Aiden bits. 'Ga. Ga, Bonita. Ik ga nu ook verwisselen; als ik eenmaal in mijn wolvenvorm ben, kan ik met Colin communiceren en zorgen dat hij niks geks doet.' Colin gilde weer. 'Maar ga nu. Nú!' bulderde hij.

Ik slaakte een kreetje van schrik toen zijn harde stem door de ruimte heen galmde. Ik greep mijn rokken vast en begon te rennen.

•• Author's Note ••

Ten eerste; YAASS WE HEBBEN DE 1K gehaaldddd!! #happy
En ten tweede; we komen eindelijk bij de wat spannendere hoofdstukken aan gehehehe *wrijft geniepig in haar handen*