Matthew

Ashton jeździ pieprzonym Porsche.

Porsche.

I daje je prowadzić swojej.. no właśnie komu?

Dlaczego ja nic nie wiem, o tej części życia ojca?

– Kim jest dla ciebie Ashton?

– Ożenił się z moją mamą – mówi – Są ze sobą od kilku lat i muszę przyznać, że to najważniejszy facet, jakiego miała, ale nie jest moim ojcem, wiesz? Byłam już za stara, żeby go potrzebować w ten sposób. Jednak on tak bardzo się stara, żebym cieszyła się tym, że jest z mamą.. myślę, że mnie kocha, bo kocha moją mamę. Czy ja go kocham? Lubię to, że o mnie dba i mi ufa. Kupił mi nawet Porsche.

Czy wszyscy tutaj mają ten samochód?

– Płaci za moje studia...

– Studiujesz?

– Na pierwszym roku – jest starsza, wygląda na taką.

Uśmiecha się od ucha do ucha.

– Pojedziemy po mój samochód i po moich znajomych. Są... – patrzy na mnie – Unikatowi.

– Jak ci się żyje w tym świecie?

– Z czym? Z dostawanie tony rzeczy za darmo, bo prowadzę instagrama? A może z tym, że mam czarną kartę kredytową? A może z Porsche? Czy wakacjami gdziekolwiek chcę? Myliłam się. Kocham Ashtona, bo sprawił, że nie muszę się o nic martwić. Zawsze nam tego z mamą brakowało.

– Co robi twoja mama?

– Jest pseudo modelką – parska śmiechem – To znaczy była kiedyś.. no i cóż, była na tyle ładna, żeby Ashton się nią zainteresował – staje na czerwonym światłe i obraca głowę w moją stronę – Jesteś strasznie podobny do Luke'a. To cholernie nieprawdopodobne. Jesteście związani więzami krwi, tak?

Ta dziewczyna nic o mnie nie wie, a mi się czasem wydaje, że nic nie wiem o sobie, dlatego co mi szkodzi? Chociaż raz mogę być tym kim chcę.

– Jestem synem jego brata – pieprz się ojcze – Nie mógł przyjechać, ale mama chciała zobaczyć LA.

– Super – mówi – To będą najlepsze wakacje w twoim życiu, synu brata Luke'a.

– Dasz mi poprowadzić swoje Porsche?

– Cholera, ile ty masz właściwie lat?

Kogo obchodzi kolejne kłamstwo?

– Skończyłem osiemnaście.

– Cholera, to dobrze. Chociaż żadne z nas nie ma jeszcze dwudziestu jeden lat.. i tak można się tu nieźle zabawić.

– Tego właśnie potrzebuję – bardziej, niż ktokolwiek jest w stanie zrozumieć.

– No to dobrze trafiłeś.

– Dasz mi poprowadzić swój samochód?

– A byłeś kiedyś na wyścigach? – spogląda na mnie, ja patrzę na nią – Musimy ci kupić tam pare rzeczy – sugeruje – Masz kasę? – teraz nagle sto dolarów wydaje się niczym.

Dlaczego mój ojciec ma miliony na koncie, a mi daje sto dolarów? Nie ma go przy mnie, mógłby chociaż sypnąć kasą.

– Zapomniałem wziąć – kłamię, znowu.

– Nie ma problemu, potem mi oddasz.

– Dlaczego to robisz? – to pytanie ucieka ze mnie zbyt szybko, zanim sam zdążę się zastanowić – W ogóle mnie nie znasz, a...

– Wyglądałeś, jakbyś chciał stamtąd uciec. Wyrwali cię z twojego życia? Nie chciałeś tu być? No to pokażę ci, co byś stracił.

– Nie chciałem zostawić taty – nawet, jeśli w rzeczywistości nie jest moim tatą.

– Dorosły jest poradzi sobie, a ty trochę poużywaj życia.

Zawsze chciałem wiedzieć, jak jest w LA i o to proszę, trafia się idealna okazja, z której zamierzam skorzystać.

Luke

Oprócz moich przyjaciół pojawiły się też ich żony, ale bez dzieci. Ich dzieciaki mają tonę zajęć w te wakacje albo są na jakiś zagranicznych wycieczkach. My jesteśmy inni.

Nie jesteśmy tradycjonalistami, dlatego rozpalamy grilla o dwunastej, a raczej ja rozpalam. Shannon pilnuje dzieciaków, które są w basenie, a raczej chłopców, bo Evelyn siedzi z nią i czyta. Nie są nami zainteresowane. Gdy obracam się do tyłu, widzę Emily stojącą nad Ashtonem i otaczająca go ramionami. Calum trzyma żonę na kolanach, gdy Mike próbuje swoją rozebrać do stroju.

My jesteśmy inni.

Nie wiem, czy zawsze byliśmy.

Słyszę jej śmiech, wiec obracam się w jej kierunku. Ociera się nosem o nos naszej córki, która nie może przestać się śmiać.

Jest najlepszą matką, niezawodną.

– Tato, chodź popływać! – namawia mnie Eliot.

– Przejmiesz stery, Ashton?

– Calum, idź po więcej piwa.

– Ja pójdę – mówi jego żona.

Rozbieram się do kąpielówek, ale zamiast po prostu wskoczyć do wody, zabieram ze sobą żonę, która nie rozebrała się do stroju. Biorę ją na ręce i wrzucam nas do wody.

– Luke! – krzyczy, gdy nasze dzieciaki rechoczą ze śmiechu.

Obejmuję ją w talii, chcąc przytulić, może nawet pocałować, ale ona odpycha moje ręce.

– Dlaczego to zrobiłeś?! – wrzeszczy – Co jest z tobą nie tak? – odgarnia swoje włosy, a gdy chcę jej pomóc odsuwa się.

– Pomyślałem..

– Czy aby na pewno!!?

– Mamo! To był skok na bombę!

Morduje mnie wzrokiem, wycofuje się w stronę schodków.

Nie tak to miało być.

A gdy później siadamy do stołu, tylko nas coś dzieli. Reszta par siedzi spleciona ze swoją drugą połówką, a Shannon kroi kiełbasy naszym chłopcom, gdy Evelyn wybrzydza i nie chce jeść. Prosi mamę, żeby przygotowała jej grzanki z serem, według przepisu Logana, cokolwiek to znaczy, to pieprzone grzanki z sercem, co w nich jest tamtego specjalnego, że są od wujka Logana?

Wszyscy mi się przyglądają, jakby conajmniej mnie spoliczkowała.

Gdy ona wstaje od stołu, Eliot próbuje napić się... pieprzonego piwa.

– Hej, to nie dla ciebie, chłopie – łapię za butelkę, a on patrzy na mnie dziwnie – To napój dla dorosłych. Nalejemy ci soku.

– Ja też chcę! – krzyczy Charlie.

Podnoszę karton soku jabłkowego.

– Fuj! – krzyczą oboje – Nienawidzimy soku jabłkowego – zupełnie, jak Logan.

– Chyba nie mam innego – nie  wiem, kurwa, dlaczego – Może być woda?

– Fuj! – znowu.

– Jesteście rozpuszczonymi potworami, wiecie?

Czuję, że wszyscy na mnie patrzą. W spojrzeniach dzieci jest coś dziwnego.

Shannon na szczęście wraca do stołu.

– Twoje grzanki, kochanie – całuje Evelyn w główkę, a ja wykorzystuję okazje, że moja córka siedzi tak blisko i sięgam po moją żonę, wciągając ją na kolana.

– Mamo, nie ma nic do picia dla nas – mówi naburmuszony Charlie i rzuca mi conajmniej niemile spojrzenia.

– Już...

Chce wstać, ale jej na to nie pozwalam. Chowam twarz w jej szyi.

– Kiedy je tak rozpuściliśmy? – szepczę jej na ucho.

– Zrobię wam sok owocowy.

– Bananowy! – ulubiony Logana.

– Okej. Na szczęście masz banany.

– Ja zrobię mówię – nie chcę być tylko obserwatorem.

– Nie! – krzyczą oboje – Nie wiesz, jak!

– Umiem wrzucić pieprzone banany do miksera – no i proszę, zrobiłem to, zachowałem się, jak dupek do sześcioletnich synów. Otwierają szeroko oczy, właściwie to, kutwa, wszyscy.

– Już nie chcę pić – mówi Eliot.

– Przesadziłeś – warczy do mnie Shannon i zeskakuje z moich kolan.

Idzie do środka, a dzieci bez słowa idą za nią.

Nie jestem dla nich ojcem.