– Mówiłam ci, żebyś wziął ostre!

– Nie byłby dla ciebie za ostre? – rzucam pytaniem w jej stronę.

– Mamy ostry sos.. – wtrąca się Jack.

– Mówiłam ci...

– A ty mówiłaś, że wcale nie lubisz..

– A ty mówiłeś, że ci nie smakują.. – warczy..

– No i miałem racje, są okropne!

– To było trzeba wziąć, te które chciałaś albo obie paczki! A nie że teraz krzyczysz na mnie – przytula nachos do piersi – Są pyszne..

– Jedzenie jest do jedzenia, a nie do...

– Może gdybyś okazał im trochę uczucia, to byś je polubił! – krzyczy mi w twarz.

– Czy oni są normalni? – Chloe próbuje szeptać do Jacka, ale jej nie wychodzi – Trochę się boję...

Zostali parą, jakiś tydzień temu, może minęły już dwa. Straciłem poczucie czasu.

Jack całuje ją w skroń i szeroko się uśmiecha.

– Jeśli się nie kłócą, to znaczy, że coś jest nie tak, to całkowicie normalne.

– Jeszcze nie wybraliśmy filmu...

– Batman! – krzyczy Nelly.

Gdy to słyszę, po prostu morduję ją wzrokiem. Już wyciągam ręce i duszę ją w powietrzu. Dobrze, tylko to sobie wyobrażam.

– W tym domu nie ogląda się niczego z DC.

– Nie mów, że jesteś fanem Marvela....

– Możesz mi powiedzieć, jakim cudem jesteśmy przyjaciółmi? – warczę, a ona morduje mnie wzrokiem.

– Batman! – krzyczy ona i wskakuje mi na plecy, cud, że ją łapię zanim przewróci nas oboje. Chowa twarz w mojej szyi i rechocze.

Jej śmiech, gdy go nie powstrzymuje, sprawia, że sam nie mogę przestać się śmiać.

Ponieważ Nelly rechocze.

Jest to donośny, a zarazem piskliwy dźwięk, który próbuje ukryć przed światem w mojej szyi.

– To jest twoja wersja Batmana? Gdzie masz pelerynę, moja droga?

Rechocze jeszcze bardziej.

– Co cię tak bawi?

– Nie wiem – szepcze mi na ucho.

– Co tu się dzieje? – to moja mama.

– Cześć, mamo. Mówiłem ci, robimy noc filmową.

Próbuję przeżyć czas do skończenia szkoły. Emma dalej nie odbiera, a ja nie mogę tego znieść, dlatego cały czas muszę mieć zajęcie, żeby nie oszaleć.

– Och, tak.

– Dzień dobry, proszę pani – mówi Nelly.

Nelly jest oczarowana moją mamą, a raczej moją mamą z młodości. Była zaskoczona, gdy zobaczyła ją teraz. Nie widać już, żeby była taką samą kobietą, jak z tych starych zdjęć. Nie chodzi tylko o urodę, a o uśmiech i błysk e oku.

– Matthew, zapomniałam i obiecałam dzieciakom, że zrobimy nocowanie w salonie. Przepraszam.

Czy mogę być zły?

Czy powinienem?

Mama jest zmęczona, bardzo zmęczona. Nie wiem, dlaczego. Gdy ją o to pytam, mówi, że wszystko jest w porządku.

– Żaden problem – mówi Nelly – Im nas więcej tym weselej prawda.

– Prawda – mówię – Więcej fanów Marvela.

– Nie będą się bać? – pyta Chloe.

– No co ty!

Zeskakuje z moich pleców.

– Gdzie są te małe, cudowne potworki? – ona się czuje tu, jak u siebie.

Mama się uśmiecha, gdy ją słyszy.

– Przepraszam, naprawdę....

– Jesteś zmęczona, mamo, poradzimy sobie.

– Chyba, że chce pani z nami obejrzeć.. – pyta Chloe.

Jack dobrze wybrał dziewczynę.

– Właśnie.

– Och, nie – nowi mama – Dziękuję – mówi do nas wszystkich – Bawcie się dobrze.

Nie potrafię być nią zły, gdy jest w takim stanie i to wszystko wina taty.

Gdy dołączamy do Nelly i mojego rodzeństwa, muszę przyznać, że jestem zaskoczony, gdy widzę zbudowany namiot, dawno tego nie robili. Nelly jest w nim i łaskocze Eliota.

– Próbuję przekonać tego małego, żeby postawił na Batmana, ale on się opiera.

– Żadnego Batmana – mówię stanowczo.

– Ale, Matthew! Mama zawsze mówi, że  trzeba pozwalać gościom wybierać! – krzyczy moja siostra.

– Nigdy nie widziałam żadnego Batmana – mówi Chloe.

– Czas najwyższy – przekonuje ją Nelly.

– Jeden film?

– Idę zrobić popcorn.

– Matt, a zrobisz też tosty? Proszę? Mama obiecała, że zamówimy też pizzę...

– Jack, zadzwonisz po pizzę?

– Jaką chcecie? – Charlie siada przy nim i coś mu pokazuje..

Nelly wciska się obok nich, chcąc zobaczyć, co to. Widzę, jak Charliemu robią się wielkie oczy, gdy ona okazuje mu swoje zainteresowanie.

Gdy wracam z pełnymi rękami, wszyscy się uśmiechają. Film już leci, jakby wiedzieli, że i tak nie będę chciał go oglądać, z oczywistych powodów.

Nie wiem, kiedy ostatni raz widziałem tak zadowoloną moją rodzine. Evelyn je jedne nachos z Nelly, bo także nie lubi ostrych rzeczy.

Charlie siada obok mnie.

– Złożyłem dzisiaj trochę, ale nie wiem, czy dobrze... ostatnio nie poszło mi najlepiej, ale Nelly mówi, że jest dobrze..

Patrzę na Nelly, a ona szepcze coś do Evelyn, która zaczyna chichotać.

– Matt..

Oglądam model.

– Jest dobrze – czochram mu włosy – Możemy to potem razem dokończyć.

– Naprawdę? – światełko w jego oczach, mówi mi, że chce spędzić trochę czasu z bratem.

– Tak.

– Super.

Wszyscy oglądają film, a ja co chwile wydaje z siebie dźwięki obrzydzenia, nie chcąc tego oglądać. Nie wiem, kiedy Nelly znalazła się obok mnie i postanowiła zasłaniać mi oczy swoimi małymi dłońmi.

– Myślałem, że chcesz mnie przekonać do tego filmu.

– Przestań straszyć dzieci tymi okropnymi dźwiękami, dobiegającymi z twoich ust – uśmiecha się.

– Ja straszę dzieci? A kto rechocze, jak żaba?

– Kto? – rozgląda się dookoła, jakby szukała winnego.

– Ty.

– Ja? – otwiera usta ze zdziwienia – Nie ma mowy..

– Wy dwoje – Jack zwraca się do nas – Mieliśmy oglądać film, a wam się buzie nie zamykają...

– Nam? – kpi Nelly.

Cóż, więc ruszam do udowodnienia jej, że tak jej i że rechocze, jak żaba, strasząc przy tym dzieci, zaczynam ją łaskotać.

Nie trzeba długo czekać, aż zaczyna rechotać.

A po dłużej chwili coś małego wskakuje na moje plecy i także zaczyna mnie łaskotać.

Zawsze na coś czekamy.

Zawsze próbujemy być, jacyś w tej chwili, żeby móc być szczęśliwym w przyszłości.

A może najszczęśliwsza jest teraźniejszość.