– Gdzie cię podwieźć? – pytam, starając się nie okazywać własnego dyskomfortu w tych mokrych ubraniach.

– Nigdzie, nie chciałam z tobą jechać – naprawdę nie rozumiem, co zrobiłem tej dziewczynie. Jestem dla niej miły, niemal za każdym razem, gdy ją spotykam.

– Okej – skoro nie chce mi dać adresu, to zawiozę ją tam, gdzie sam jadę. Możliwe, że nikogo tam nie ma – Gdzie szłaś?

– Nad ocean, chciałam poserfować.

– A gdzie masz deskę? – pytam.

– Wow, trzeba mieć do tego deskę? Niezły z ciebie bystrzacha.

– A ty jej nie masz i chyba nie masz też soczewek, a w okularach nie da się...

– Dobrze, może tak naprawdę szlam popatrzeć, jak serfują, okej?! – krzyczy – Jesteś taki beznadziejny.

– Uratowałem cię, zanim ta wichura by cię zmiotła, Nelly.

– Znasz moje imię? Jestem zaskoczona...

– A ty?

Prycha.

– Twoje imię nie jest mi potrzebne.

– Naprawdę nie rozumiem, co ci zrobiłem – mówię w końcu – Nienawidzisz mnie z jakiegoś konkretnego powodu?

– Myślę, że zaraz wypominasz mi okulary i będziesz mi je wypomniał do końca liceum i także te podwózkę i wszystko, co robisz albo wyśmiejesz mnie na forum lub w końcu zorientujesz się, że chodzę w kółko w tym samym i będziesz obrzydzony. Chcę, żeby ludzie, jak ty, trzymali się ode mnie z daleka.

– Bo co?

– Bo to nie moja wina, że nie urodziłam się w normalnej rodzinie! – krzyczy – A ty masz wszystko... pieniądze i.. – patrzy na mnie – pieniądze... więcej pieniędzy.

– Wiesz, już nie chcę z tobą gadać, skoro widzisz we mnie tylko kasę, bo zrobiłem dla ciebie coś miłego i próbowałem przeprosić, gdy zrobiłem coś niemiłego. To wredne z twojej strony.

– To powiedz mi, co jeszcze mam o tobie wiedzieć?

– Nic, nie chcę zadawać się z kimś takim, jak ty.

– O Boże, jaki z ciebie dzieciak.

– A z ciebie idiotka – warczę.

– No i proszę! Twoja prawdziwa twarz!

Zaciskam dłonie na kierownicy. Trudno jest skupić się na drodze, gdy tak leje, a ona jeszcze mnie rozprasza.

– Dupek – powtarza, gdy jej nie odpowiadam.

– Kretynka.

– Dzieciak.

– I kto to do cholery mówi! – krzyczę.

A ona się po prostu uśmiecha.

Naprawdę, co jest nie tak z tą dziewczyną?

Wyciska wodę ze swoich mokrych włosów na moje wycieraczki...

Widzi, że się jej przyglądam.

– No już, powiedz to.

– Co? – dlaczego musi być taka wkurzająca?

– Żebym przestała brudzić w twoim drogim samochodzie – dlaczego to ją bawi?

– Gdyby obchodził mnie ten samochód, nie zatrzymałbym się. Może obchodzi mnie człowiek?

– Cholera, chcesz być politykiem? – mi wcale nie jest do śmiechu, a ona nieustannie się uśmiecha, jakby bawiło ją wkurzanie mnie.

– Jesteś nie do zdarcia, co?

– Chciałabym – szepcze.

– To samochód mojej mamy, nie mam własnego. Zapłaciłem za twoje okulary z pieniędzy ojca, który woli dawać mi kasę, niż tu być. Nie obchodziła mnie cena oprawek, po prostu sądziłem, że te się tobie spodobają. Nie znasz mnie, a ja nie znam ciebie. Jestem dla ciebie miły, bo chcę, a nie bo muszę.

– Twoi rodzice są bogaci?

– To o wiele bardziej skomplikowane, niż myślisz.

Jakimś cudem udaje mi się dojechać do mojego domu. Parkuję w garażu, żeby uniknąć deszczu.

Ona znowu zaczyna się rozglądać.

– Gdzie jesteśmy?

– Gdzieś gdzie jest ciepło i bezpiecznie. Chodź do środka, Nelly.

– Nie prześpię się z tobą!

Teraz wybucham śmiechem.

– Mam dziewczynę – informuję ją – Ale pewnie nie wierzysz, że to by mnie powstrzymało, co? – patrzę na nią, a ona patrzy na mnie.

– Zimno mi, chodźmy już do środka.

– Powinnaś mnie przeprosić, wiesz – wysiadam i idę otworzyć jej drzwi.

– No i na dodatek dżentelmen!

– Nigdy mi tego nie zapomnisz, co?

– Cóż, szukam pozytywów.

Wchodzimy do środka, a raczej ja wchodzę. Ona stoi w progu.

– Wchodzisz, czy nie?

– Nie chcę niczego zniszczyć...

Ciągnę ją za rękę, zmuszając do wejścia do domu. Ona znowu rozgląda się dookoła, chyba próbując zrozumieć kim jestem.

– Mamo! Jestem! – krzyczę, gdy wchodzimy głębiej – Mamo!

Chyba jej nie ma, a to znaczy, że nie ma tu nikogo.

Jesteśmy sami.

– Nie ma twojej mamy?

– Jesteśmy sami – kurwa, nie zabrzmiało to za dobrze – Dam ci coś na przebranie..

– Dlaczego mnie tu przywiozłeś?

– Bo nie chciałaś mi podać żadnego adresu, a ja chciałem wrócić do domu, zanim coś w nas uderzy. Proszę, jesteśmy bezpieczni. Teraz możesz mi podziękować.

– Jesteś oblechem.

– Co?

– To było... – zaczyna się rumienić, to zabawny widok.

– Myślałaś, że mówię o przysłudze seksualnej?

– Nie! – krzyczy.

– Jasne! – odkrzykuję – Masz bardzo brudny umysł, to ty jesteś oblechem.

– Nie, bo ty.

– Nie, bo...

Przewraca oczami.

– Dzieciak.

– Małpa.

– Daj mi już te słucha ciuchy! – krzyczy.

– Poszukam czegoś u mamy.

– Czy twoja mama jest nienaturalnie drobna, jak ja?

Przyglądam się jej i rzeczywiście tak jest.

– Nie sądzę, żeby to było możliwe po urodzeniu czwórki dzieci.

– Twoja mama urodziła czwórkę dzieci?

– Nie, jestem od kosmitów – teraz ka przewracam oczami.

– Bardzo zabawne. Po za tym, gdyby była kosmitką, mogłaby być nienaturalnie szczupła.

– Jesteś kosmitką? O Boże!

Uderza mnie w ramie.

– Jesteś głupi.

– Mama kiedyś była bardzo szczupła, nie wiem, dlaczego nie wyrzuciła tych rzeczy.

– Jest fajną mamą? – to nietypowe pytanie.

– Cholernie fajną.

– To super.

– Superaśnie.

– Ale jesteś wkurzający...

Uśmiecham się głupio, a ona robi równie głupią minę.

Cholerny deszcz.