Shannon

Paryż może i jest piękny, ale cieszę się na powrót do Los Angeles. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz na tak długo zostawiłam moje dzieci, nasze dzieci. Dlatego gdy taksówka odwozi nas pod dom, a one wybiegają przez drzwi, jestem tak rozemocjonowana, że jestem bliska łez. Moje aniołku wpadają w moje ramiona, po czym biegną do taty. Matthewa nie ma, a za nim także tęsknię. Mamy czasem takie chwile, które chce zapamiętać na zawsze i z każdym dniem pojawia ich się więcej i więcej. Nie wiem, gdzie jest, ale wiem, że chciałabym go tutaj.

– Złożyliśmy z Matthewem wszystko, co nam kupiłeś, tatusiu!

– Matthew mnie nauczył! – dodaje Evelyn – Chcesz zobaczyć?

– Bardzo chętnie.

Evelyn i Charlie ciągną go za ręce w stronę domu, a Eliot łapie mnie, żeby także wprowadzić mnie do środka.

– Kiedy wrócimy do domu, mamuś? – pyta mój synek – Chcę pograć z chłopakami w piłkę.

– A co z parkami rozrywki?

Otwiera szeroko oczy.

– Obiecuję, że jeszcze zdążysz – całuję go w główkę.

A wtedy dostrzegam kogoś na tarasie.

Wiem, że to mój najstarszy syn, bo tak bardzo przypomina mi Luke'a, zanim w ogóle został moim przyjacielem, czy chłopakiem. Tylko, że dostrzegam coś, czego Luke nigdy nie lubił.

Wychodzę na taras z zamiarem przytulenia go, bo jest moim synem i to normalny odruch, ale szybko mam też ochotę na niego krzyczeć, gdy dostrzegam w jego dłoni papierosa.

– Matthew, co ty robisz?

– Cześć, mamo – gasi papierosa i uśmiecha się do mnie.

– Dlaczego palisz? Matthew! Masz szesnaście lat! – oburzam się – Nie uśmiechaj się! Tylko mi odpowiadaj! To sama trucizna...

On tak po prostu bierze mnie w uścisk.

Jakby nie był na mnie już zły, że tu przyjechaliśmy.

– Cześć, mamo.

– Matthew...

– Jestem już dorosły, zrozum to proszę.

– Twój ojciec, ani ja nigdy nie będziemy popierać papierosów. Nie będziesz palić. Oddaj mi je.

Wyciągam rękę, czekając na paczkę.

– Matthew, jeśli go jest to, co chcesz kupować z pieniędzy swojego taty... – patrzę na niego – Nie zgadzam się. Twojego taty nie po to tyle czasu nie było w domu, żebyś ty wydawał jego ciężko zarobione pieniądze na to.

– Naprawdę tak to przedstawiasz, mamo? – pytam mnie – Jakby papierosy były najgorszym, co mi się przytrafiło?

– To uzależnienie, które prowadzi do śmierci.

– Smakują mi – informuje mnie – Alkohol też jest dobry – dodaje – Tata ma...

– Co mam? – Luke dołącza do nas na tarasie – Dlaczego śmierdzi tu fajkami?

– Twój syn...

– Cześć, tato – jestem tak zaskoczona tym przyjaznym tonem, że w ogóle nie wiem, co powiedzieć.

– Oddaj mi to – Luke ignoruje jego przyjazne ‚cześć' – Matthew i to już.

– Chciałeś, żebym polubił Los Angeles..

– Chciałem, żebyś zobaczył prawdziwe Los Angeles, a nie zaczął się zachowywać, jak dzieciak stąd.

Luke w tej chwili bardzo na nikogo naciska.

– Jesteś mądrzejszy od tego. Oddaj mi to gówno.

– Może gdybyś nie wyjechał..

– Skończyłem z co by było gdyby, ponieważ ty zawsze znajdziesz sposób, żeby mnie nienawidzić. Oddaj mi te papierosy.

– To kupię następne – informuje go.

– Oddaj mi kartę – no i się zaczyna.

Matthew wygląda na bardzo z siebie zadowolonego i to ten dziwny rodzaj samozadowolenia, którego wcześniej u niego nie widziałam. Nagle wygląda, jakby był starszy o kilka lat i na dodatek zjadł cały rozum.

– Rozumiem, dlaczego tak kochasz LA.

Luke patrzy na mnie, a ja na niego.

– Cieszę się, że jesteście, a teraz wychodzę.

Gdzie mój syn?

Kim jest ten chłopiec udający młodego mężczyznę?

– Wracasz na kolacje! – krzyczy za nim Luke.

– Już się umówiłem!

Dalej czuję jego nienawiść do ojca, ale nie widać jej już tak bardzo w jego słowach. Nie rozumiem.

– Tatusiu! – to Eliot, ciągnie go za nogawkę spodni – Chodź!

– Idę – czochra mu włosy – Jak ty masz właściwie na imię? – żartuje z syna – Jesteś moim Eliotem czy moim Charlie'm? – bierze go na ręce i zaczyna łaskotać – Oczywiście, że Eliotem.

– Tak, tatusiu.

Muszę porozmawiać z Matthewem, ale niezbyt wiem, jak to zrobić.

Logan

Mój telefon dzwoni, gdy ja próbuję znaleźć jakieś sensowne ogłoszenie o prace. Nie jest to proste.

– Tak?

– Cześć, wujku.

Uśmiecham się.

Tak bardzo za nimi tęsknię.

– Cześć, co słychać?

– Muszę ci o czymś powiedzieć, proszę nie bądź zły.

O nie.

– Co się stało, Matt? – używam zdrobnienia, którego ludzie raczej nie używają, jakby do niego bardziej pasowało pełne imię – Z mamą i rodzeństwem wszystko dobrze? A twój tata?

– Chcę zostać tutaj.

Jestem z nim bardzo związany.

Dlatego czuję, jak tracę kawałek serca.

Jestem z nim najbliżej.

A on..

Dogadał się z tatą? To dobrze.

Kocha tatę.

Chcę, żeby miał z tatą nawet lepsze relacje, niż ze mną.

– Dogadałeś się z tatą?

– Poznałem dziewczynę, ale nie mów rodzicom, bo jest trochę starsza, tylko trzy lata... zakochałem się, wujku i nie chcę być, jak tata, który zostawia swoją ukochaną. Proszę zrozum mnie, będziemy się widywać i...

– Rodzice ci pozwolili?

– Jeszcze z nimi o tym nie rozmawiałem, ale powinni się zgodzić, prawda? Skoro teraz są w sobie tacy zakochani, a ja dogadam się z tatą, to będzie chciał, żebym został, prawda?

– Matthew, to nie brzmi szczerze.

– Ale ja ją kocham! — przechodzi do obrony, zanim w ogóle to konieczne. Luke jest taki sam.

– Dobrze, opowiedz mi o niej.

Luke nie wie, ale ja wiem.

Dlaczego do cholery to mnie cieszy?

Nie jestem takim człowiekiem, ani takim bratem.

Ale chciałbym...

Chciałbym coś własnego.

Dlatego, gdy kończę rozmowę z Matthewem, bez zapowiedzi jadę do Alyssa'y i pukam do jej drzwi. Otwiera mi z łyżką lodów w ustach.

Jest młoda.

Ale piękna.

Piękna w swej młodości.

– Przez tą małą dziewczynkę we mnie jestem cały czas głodna.

Podoba mi się w jaki sposób mówi o naszym dziecku.

Wierzę, że to moje dziecko i że to wszystko to jakiś znak.

Matthew chce tam zostać.

Shannon chce być z Luke'm.

Nie mam tam nic, co byłoby naprawdę moje.

Uśmiecham się.

– Kupić ci coś? Pójdę do sklepu i wrócę..

– Jesteś słodki – zaczyna chichotać i można by pomyśleć, że jest młodsza, niż dwadzieścia pięć lat – Wchodź, wszystko mam.

Może to moja przyszła rodzina. Może w końcu okażę się tym lepszym bratem.