(Pov Kendra)

Wakacje! Nareszcie! Coś co wszyscy kochają, niezależnie czy spędzają je nad morzem, w górach, na wsi, czy nad jeziorem. Są wspaniałe nawet mimo swoich wad takie jak komary, upał czy brak pieniędzy na koncie po wakacyjnym szaleństwie.

Wyszliśmy ze szkoły, radośnie machając dyplomami i świadectwami. Wszyscy chwalili się swoimi planami na wakacje, żegnali się ze znajomymi, albo po prostu krzyczeli że wreszcie są wolni.

- Ja jadę z rodzicami w góry. - Chwaliła się moja psiapsi. Dziewczyna była typem osoby rozchwytywanym na WF, bo wszyscy chcieli mieć ją w drużynie. - Będziemy całymi dniami łazić, potem rozstawianie namiotu i nocowanie w śpiworze!

Zawsze się zastanawiałam, jak koleżanka zareagowałaby, gdyby dostała mleko Wioli. Na pewno cieszyłaby się z wybijania potworów, jak Warren.

- Super! Ja jadę do dziadków. - Przyznałam. Baśniobór czeka!

- Nudyyy... A ile tam będziesz?

- Całe wakacje. - Wcale nie uważałam, że będę się tam nudzić. Z naszym teamem to niemożliwe. - Ale, niedaleko mieszka mój chłopak, więc wreszcie się z nim zobaczę. - W sumie prawda. Przechodzi przez kapliczkę i jest.

- To ten co o nim tyle opowiadałaś? Zajebiście przystojny, dzielny, kochany i co tam jeszcze?

- Ten sam.

- Kiedy ty go ostatnio widziałaś?

- Tak przed trzema miesiącami... - Kochany Paprot urwał się z Krainy Wróżek i przyjechał na weekend.

- To trochę dziwny związek.

- Trochę... - Westchnęłam. Miałam cięższe życie niż większość nastolatek. - Ale dla niego się to opłaca!

Przyjaciółka zerknęła na zegarek.

- No to ja będę spadać! Mama obiecała pizzę na obiad. I pisz czasami jakieś smsy, o ile tam w ogóle będzie zasięg! - Przytuliła mnie i odbiegła w kierunku swojego domu. Zaśmiałam się pod nosem. Ona to cały czas biegiem.

- Wakacje! - Wrzasnął mi do ucha brat, wymachując świadectwem. - A ja o dziwo dostałem 4 na koniec. Myślałem że będzie gorzej.

- Ja 5. - Ruszaliśmy w kierunku domu. Dzisiaj trzeba się pakować! I do naszego drugiego domu!

***

Byłam już w 100% gotowa, co było trochę dziwne, bo udało mi spakować w pół godziny. Tylko pół godziny. Szybko, jak na mnie.

Zniosłam plecak na dół. Kolejna dziwna rzecz. Udało mi się zmieścić wszystkie potrzebne rzeczy w jednym plecaku, tylko dlatego, że nie pamiętałam gdzie dałam walizkę.

A nawet gdybym coś zapomniała, pojedziemy z Van do galerii na zakupy.

Mama zaśmiała się na mój widok.

- Ty już gotowa?

- Tak! Nie mogę się doczekać! - Nie minęły z trzy minuty, a ja już zaczęłam się denerwować. - Gdzie ten Seth? - Zapytałam sama siebie, wchodząc z powrotem na piętro, w poszukiwaniu brata.

Wbiłam do jego pokoju bez pukania. Skoro on nigdy tego nie robi, to dlaczego ja miałabym?

Chłopak pakował ostatnią rzecz do plecaka. Wyglądał na trochę zdenerwowanego.

- To jak, cieszysz się że jedziemy do Baśnioboru? - Spytałam go.

- No taaak...

- Czyli nie. Coś się stało?

- Nie. - Urwał rozmowę, po prostu mnie mijając i wychodząc z pomieszczenia. No ja pier... Zachowuje się gorzej niż ja, gdy mam miesiączkę. Czyli coś jest na rzeczy.

Dobra, w aucie go wypytam, jak nie będzie miał dokąd zwiać. Baśnibór czeka!

***

Wpakowaliśmy Setha do bagażnika... Co? Nie! Wpakowaliśmy plecaki do bagażnika, a potem wsiedliśmy do auta.

Tato prowadził, mama została w domu bo nie chciało jej się męczyć w samochodzie przez tak długi czas. Ja usiadłam na tylnik siedzeniu koło brata, mimo że zwykle wole siedzieć z przodu. Seth obdarował mnie zdziwionym spojrzeniem, ale nic nie powiedział, wracając do klikania czegoś na swoim telefonie.

Postanowiłam poczekać, aż zostawi ten telefon, zanim zacznę z nim rozmowę, podziwiając w tym czasie widoki za oknem. On jednak nie miał w zamiarze go odłożyć. Co on tam robi? Pisze z kimś?

Nachyliłam się delikatnie w jego stronę zerkając na ekran. Pisał z... Eve?

"Seth: Jadę do Baśnioboru! Na wakacje!
Eve: Fajowo! Może nawet uda nam się zobaczyć"

Pisze z Eve. Nic specjalnego, ja też przecież piszę z Warrenem.

Już miałam wrócić do podziwiania widoczków, gdy zwróciłam uwagę na to, co mój brat właśnie wyklepywał na klawiaturze.

"Chciałbym. Bardzo tęsknię ❤️"

Zmienił zdanie, i skasował to co napisał. Zastanowił się chwilę, podnosząc wzrok znad ekranu.

- Widziałaś, co pisałem? - Spytał nerwowo, chowając telefon do kieszeni.

- Ja? Nie...

- Widziałaś.

- Serduszko, huh? - Poruszyłam brwiami uśmiechając się jak debil. - Miłość rośnie wokół nas... - Zanuciłam.

Chłopak wbił wzrok w swoje kolana, czerwieniąc się. Stwierdziłam, że z tak poważnych objawów zakochania nie powinnam się nabijać. Dotknęłam delikatnie jego ramienia.

- Byłeś jakiś taki markotny przy pakowaniu. - Przypomniałam mu. - I nie chciałeś jechać. Co się dzieje?

- Bo... - Westchnął ciężko. - Tak, masz rację, zabujałem się w Eve. - Wyznał, a ja całą siłą woli powstrzymywałam się, żeby znowu nie zaśpiewać.

- I to jest powód, przez który nie chcesz odwiedzić dziadków?

- Baśniobór mi ją przypomina. - Znowu westchnął. - A ja mogę co najwyżej z nią pisać, o spotkaniu mogę zapomnieć. Wiesz jaki jest jej ojciec...

- Wiem... Strasznie mi przykro, ale nie smuć się! Może uda ci się z nią zobaczyć! No i na kolacje mają być słynne placki dziadka!

Chłopak zaśmiał się.

- Dzięki, już mi lepiej.

***

Baśnioborze, przybyliśmy!

Jechaliśmy podjazdem (który był zdecydowanie za długi) a ja nie mogłam usiedzieć na miejscu. Zobaczę się z rodziną! I chłopakiem! I przyjaciółmi!

Wreszcie, choć wydawało mi się to długo za długo, dojechaliśmy przed dom. Wyskoczyłam z auta i poleciałam do domu, radośnie wbijając się do środka. Pierwsza osoba, na jaką natrafiłam, był Paprot.

- Cze... - Nie zdążył się ze mną przywitać, bo wessałam się w jego usta.

- Tęskniłam! - Oznajmiłam, gdy wreszcie się od niego odlepiłam.

- Ja też! - Przytulił mnie mocno.

Ktoś za moim plecami chrząknął.

- Nie jesteście sami w tym pomieszczeniu.

- Vanessa! - Przytuliłam się do kobiety. - Babcia! Dziadek! Warren! Tanu! Dale! - Wszystkich po kolei wyściskałam.

- A gdzie masz brata?

Rozejrzałam się. Faktycznie, Setha nigdzie nie było. Dziwne i podejrzane. Jego wiecznie jest wszędzie pełno.

- Idę po niego. - Wyszłam z powrotem przed dom, jednorożec wyszedł za mną, splatając swoje palce z moimi.

Poszukiwany stał przy aucie, pisząc z kimś przez telefon. Czyżby z jego wybranką...?

Tato i Papek zanieśli nasze bagaże do domu, więc zostałam z bratem przez chwilę sama.

- Z kim piszesz? - Spojrzałam na ekran. Aha, zgadłam. Eve.

- Cały czas z tą samą osobą. - Westchnął. Zrobiło mi się smutno z jego powodu.

- Daj spokój, idź się przywitać z dziadkami! Ciesz się życiem.

Kiwną głową, i chowając telefon do kieszeni, udał się do domu.

On serio się w niej zadurzył. Tak na poważnie.

A więc, team swatki musi wkroczyć do akcji!

***

Zdałam relację wydarzeń Vanessie. Gdy skończyłam, pokiwała ze zrozumieniem głową.

- Nasza robota będzie prościutka. - Wyjaśniła. - Wystarczy przekonać Stana, żeby przekonał tatę Eve, żeby mogła do nas przyjechać.

- To nie jest wcale takie proste. - Przypomniałam jej. - Nie wiadomo czy dziadek się zgodzi. A nawet jeśli tak, to czy uda mu się przekonać tatę Eve.

- Bądź dobrej myśli! - Popchnęła mnie delikatnie w kierunku drzwi. - Czas wykonać pierwszy krok naszego planu!

***

Westchnęłam i zapukałam do gabinetu dziadka.

- Proszę!

Otworzyła drzwi, wchodząc do środka. Staruszek siedział przy biurku i coś pisał.

Dlaczego to ja muszę to załatwiać?! Najwidoczniej, Seth nie jest taki odważny, za jakiego się uważa.

- Pamiętasz tą Eve, ze świetnego ludu? - Spytałam, rozpoczynając rozmowę.

- Pamiętam.

- Bo... Dawno się z nią nie widzieliśmy. A ja zdążyłam się z nią zaprzyjaźnić. I Seth też ją polubił. No ale wiesz jaki jest jej ojciec, i gdybyś tak do niego napisał...

- Żeby przyjechała do nas na jakiś czas?

Pokiwałam głową.

- Napiszę do jej taty list, albo zadzwonię, i zobaczę co da się zrobić.

- Dziękuję!

***

Byliśmy już od tygodnia w Baśnioborze, a Seth z dnia na dzień robił się coraz bardziej markotny. Nie chciał pływać w basenie, nie chodził do starów, odmówił nawet penetrowania lasu z Warrenem. Bliks porównywała go ze zwiędniętym kwiatkiem, który potrzebuję odrobinkę miłości, żeby ożyć.

- Mam dla ciebie niespodziankę. - Oznajmiłam z szerokim uśmiechem, wbijając się do sypialni Setha. Spojrzał na mnie ponuro. Albo mi się wydawało, albo miał pod oczami ciemne ślady od niewyspania.

- Jaką?

- Chodź. - Odpowiedziałam, uśmiechając się jeszcze szerzej. Chłopak westchną i powlókł się za mną. Wyprowadziłam go na dwór.

Przed domem, w ogródku stała Eve, z szerokim uśmiechem wpatrując się w mojego brata, który na jej widok ożył i wyprostował się. Chłopak wpatrywał się w nią jak w obrazek, a dziewczynka pod wpływem jego wzroku, zarumieniła się delikatnie.

Ja, jeśli to w ogóle możliwe, uśmiechnęłam się jeszcze szerzej i wycofałam, dając im się przywitać.

(Pov Seth)

- No... Cześć. - Eve podeszła parę kroków bliżej mnie.

Zdałem sobie sprawę z tego, że cały czas gapiłem się na nią z otwartymi ustami, więc odwróciłem wzrok i zarumieniłem się.

- Cześć. - Powiedziałem niemal szeptem. - Tęskniłem.

- Ja za tobą też tęskniłam. - Przyznała dziewczynka. Ostrożnie podeszła jeszcze bliżej mnie.

Nie wytrzymałem napięcia i mocno ją do siebie przytuliłem. Odwzajemniła uścisk.

Skłamałbym, gdybym powiedział, że nie uroniłem wtedy ani jednej łzy. Naprawdę za nią tęskniłem.

Wreszcie ją puściłem. Miała zaszklone i delikatnie zaczerwienione oczy.

- Idziemy na spacer. - Zadecydowałem, łapiąc dziewczynkę za rękę. Rzuciłem mojej siostrze spojrzenie mówiące "Dziękuję". Czasami jest najwspanialszą siostrą na świecie.