(Pov Kendra)

Od teraz będzie pustelnikiem we własnej sypialni. Nigdy z tond nie wyjdzie.

Usiadła przy biurku. Napisze list. A tak dokładnie dwa.

Pstryknęła długopis i zaczęła pisać.

"Nigdy z tond nie wyjdę. Pozwalam na wejście tylko Vanessie."

Wzięła kredkę ze specjalnego wosku, za pomocą których nadal wymieniały wiadomości z bliksem.

"Depresja spowodowana złamanym sercem. Nie zabijaj Paprota."-Dopisała.

Teraz czas na drugi list.

(Pov Paprot)

Paprot nadal siedział przed drzwiami. Nagle zobaczył, że Kendra przepchnęła przez szparę pod drzwiami dwa listy.

Na pierwszym pisała że na zawsze zostanie w sypialni. Czyli jednak ją zranił.

Na drugim, u góry, pisało "Do Paprota i tylko Paprota" po angielsku. Reszta była w języku wróżek.

"Przepraszam.

Nie chciałam, żebyś w jakikolwiek sposób został urażony. Nie kontrolowałam swoich emocji.

Chodzi o to, że... Bolisz mnie. Bolisz mnie swoim cholernym istnieniem.

Nie chcę żebyś to źle zrozumiał. Po prostu... Kocham Cię.

Kocham Cię, a ty zdajesz się mnie nie zauważać.

Niewidzialna, niezauważalna, ignorowana,
Kendra"

Oh. O to chodziło. Musi to jak najszybciej odkręcić, naprawić swoje błędy.

(Z powrotem Kendra)

Ktoś zapukał do drzwi jej pustelni.

-Kto to?

-To ja, Paprot. Proszę, wpuść mnie.

-Czego chcesz?

-Wpuść mnie.

Dziewczyna zastanowiła się chwilę.

-Drzwi są otwarte.

Chłopak wszedł i natychmiast mocno ją przytulił.

-Przepraszam.-Zaczął, prawie dusząc ją w swoim uścisku.-Byłem głupi. Naprawdę mi na tobie zależy. Nie chciałem cię zranić. Kocham cię, ale nie potrafię tego okazywać. Proszę, przebacz mi.

-Puść mnie.

Puścił ją i spojrzał na nią smutno. Dziewczyna uśmiechnęła się leciutko.

-Przebaczam ci.

-Naprawdę?-Upewnił się zdziwiony chłopak.

-Tak!-Przytuliła się mocno do niego.-Kocham cię.

-Ja ciebie też.-Odwzajemnił uścisk.

I żyli krótko i nieszczęśliwie.

Ekhem. I żyli długo i szczęśliwie, miało być.